Η περιρρέουσα στον ΔΗΣΥ, η εξουσία της ηγεσίας και ο γρίφος του Αβέρωφ

«Δεν θα αφήσουμε είτε απωθημένα, αν θέλετε, είτε ανθρώπινα λάθη, να κατακλύζουν την περιρρέουσα», ήταν το μήνυμα που έστειλε η πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού, Αννίτα Δημητρίου, σχολιάζοντας στο ΡΙΚ το κλίμα που έχει δημιουργηθεί γύρω από το κόμμα την περασμένη εβδομάδα και που παραπέμπει σε πολυγλωσσία και «αντάρτικα». Και, όπως φαίνεται, κρίθηκε κάτι περισσότερο από αναγκαίο να στείλει αυτό το μήνυμα.

Η κ. Δημητρίου εξέφρασε την άποψη πως η εικόνα αδικεί και έστειλε το μήνυμα πως θα εργαστούν για να ενώσουν πραγματικά στην πράξη το κόμμα. «Όσο επιτηδευμένα κάποιοι προσπαθούν να παρουσιάσουν μια άλλη εικόνα, ούτε ισχύει, ούτε θα είναι αυτή η κατεύθυνση που θα ακολουθούμε. Ο ΔΗΣΥ έχει νέα ηγεσία και η νέα ηγεσία του θα πρέπει να τύχει στήριξης μακριά από ατζέντες ή άλλως πως», τόνισε, στέλνοντας μηνύματα προς συγκεκριμένους αποδέκτες, που βρίσκονται στο εσωτερικό της παράταξης.

Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς ποιους εννοούσε η κ. Δημητρίου. Λίγες μέρες προηγουμένως, ο τέως Υπουργός Οικονομικών, Κωνσταντίνος Πετρίδης, σχολιάζοντας τη θέση του ΔΗΣΥ στο ζήτημα του τερματισμού των μέτρων στήριξης στο ρεύμα και τα καύσιμα, κατηγόρησε το κόμμα του πως διολισθαίνει στον λαϊκισμό. Ενώ ο Αβέρωφ Νεοφύτου, ο άνθρωπος που βρισκόταν στο τιμόνι της Πινδάρου την τελευταία δεκαετία και που διεκδίκησε την εξουσία ως υποψήφιος του κόμματος, διαχώρισε τη θέση του στο Κυπριακό από την επίσημη γραμμή του ΔΗΣΥ δημοσίως.

Το σκηνικό που δημιουργήθηκε έδωσε την εντύπωση πως η παράταξη δεν έχει ενιαία γραμμή και παρουσιάζεται ως αποτυχία του πρώτου στόχου που έθεσε η κ. Δημητρίου αναλαμβάνοντας την ηγεσία του ΔΗΣΥ, δηλαδή να ξαναενώσει τα κομμάτια του κόμματος. Και δεν φαίνεται πως πρόθεση της ίδιας, αλλά και της υπόλοιπης ηγεσίας, είναι να επιτρέψουν σε αυτή την κατάσταση να διαιωνίζεται. Το ερώτημα είναι πώς θα βάλουν ένα τέλος στα «αντάρτικα» ή τουλάχιστον πώς θα αποτρέψουν τη δημιουργία κλίματος αμφισβήτησης της ηγεσίας, καθώς είναι ξεκάθαρο πως δεν έχουν καταφέρει να βγάλουν τον ΔΗΣΥ από τον κύκλο εσωστρέφειας που επικρατούσε, παρόλο που έπεσαν σε μεγάλο βαθμό οι τόνοι.

Οι διαφωνίες στα κόμματα θεωρούνται υγεία. Ωστόσο οι δημόσιες διαφωνίες συχνά εκλαμβάνονται και ως υπόσκαψη. «Είναι λογικό να υπάρχουν, δεν είναι λογικό να προβάλλονται», ανέφερε χαρακτηριστικά στον REPORTER στέλεχος του ΔΗΣΥ. Και αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο πρόβλημα της παράταξης δεν είναι πως υπάρχουν αλλά πως προβάλλονται. Πως ενώ η ηγεσία ξεκίνησε μια μεγάλη προσπάθεια για αμφίδρομη επικοινωνία με τη βάση, αυτή επισκιάζεται από το γεγονός πως μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας διαφωνεί με την επίσημη γραμμή στο Κυπριακό και ασκεί διαφορετικού είδους αντιπολίτευση ή πως πρόσωπο που αποτελούσε πρωταγωνιστή στην οικονομία επί διακυβέρνησης ΔΗΣΥ, ακυρώνει τις οικονομικές προσεγγίσεις του κόμματος. Ακόμη και το ζήτημα της Νατάσας Πηλείδου, που είναι ανεξάρτητο από αυτό το πλαίσιο, κατάφερε να λειτουργήσει ως αποπροσανατολισμός, γεγονός που δείχνει πως ακόμη η ηγεσία δεν κατάφερε να ελέγξει το Συναγερμικό αφήγημα.

Σύμφωνα με πληροφορίες, υπάρχει μία σχολή σκέψης που λέει ότι, για να χαλιναγωγηθούν τέτοιου είδους συμπεριφορές, τα στελέχη αυτά θα μπορούσαν με κάποιο τρόπο να αξιοποιηθούν από το κόμμα, ώστε να νοιώθουν ότι δεν υπάρχει απόσταση και να έχουν τρόπο να διατυπώνουν τις απόψεις τους εσωτερικά, χωρίς η συζήτηση περί διαφωνιών να λαμβάνει χώρα στη δημόσια σφαίρα και να προκαλεί επικοινωνιακό πρόβλημα. Είναι, όμως, ένα ερώτημα με ποιο τρόπο μπορεί να γίνει αυτό, μιας και δεν γίνεται λόγος για έμμισθες θέσεις αλλά συμβουλευτικές, αν υπάρχει χώρος για όλους και αν οι ίδιοι θα επιθυμούσαν κάτι τέτοιο. Η άλλη σχολή σκέψης λέει πως αν τα πράγματα αφεθούν, θα ξεφουσκώσουν από μόνα τους, αφού κατά κάποιο τρόπο αυτά τα «αντάρτικα» θα ακυρώνονται από τη βάση, που φαίνεται να αγκαλιάζει τη νέα ηγεσία που η ίδια ανέδειξε πολύ πρόσφατα και να εκτιμά τις προσπάθειές της να την προσεγγίσει. Δηλαδή, όσο εμπεδώνεται η εξουσία της ηγεσίας, οι παραφωνίες όλο και θα αραιώνουν εκ των πραγμάτων και θα υπάρχει μεγαλύτερη συνταύτιση.

Όποια, όμως, πορεία και να ακολουθηθεί, γίνεται κατανοητό πως ο Αβέρωφ Νεοφύτου χρίζει ειδικής μεταχείρισης, ως πρώην ηγέτης του ΔΗΣΥ αλλά και ως ενεργό μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος. Σε αντίθεση με άλλα πρόσωπα, που φαίνεται να βρίσκονται κάπως πιο έξω, συνεχίζει να ενεργεί εκ των έσω, με τρόπο που δεν συνταυτίζεται με την επίσημη γραμμή του κόμματος, γεγονός που δημιουργεί μεγάλο προβληματισμό. Ο ίδιος φαίνεται να τραβά τον δικό του δρόμο, εκφράζοντας δημόσια διαφωνίες, προχωρώντας στη δημιουργία δεξαμενών σκέψεως και κάνοντας κινήσεις που δείχνουν ότι θέλει να διατηρήσει κάποιο επίπεδο ανεξαρτησίας, ενώ παραμένει ενεργό στέλεχος και αξιωματούχος του ΔΗΣΥ, κάτι που σαφέστατα και περιπλέκει τα πράγματα.

Σε καμία περίπτωση δεν παίρνει την ηγεσία, σε αυτό το ευαίσθητο χρονικό σημείο, να αδειάσει τον πρώην αρχηγό της παράταξης, την ίδια στιγμή που δεν έχει ούτε την πολυτέλεια να του επιτρέψει να λειτουργεί ως ελεύθερος σκοπευτής και να πυροβολεί κατά το δοκούν, παρακάμπτοντας συλλογικές αποφάσεις, με αποτέλεσμα να τρέχει, όπως τώρα, να κάνει διαχείριση. Το πρόσφατο παράδειγμα της ευθείας και δημόσιας σύγκρουσης του Αβέρωφ Νεοφύτου με τον Νίκο Αναστασιάδη κρίνεται ως καταστροφικό και, ως εκ τούτου, δεν αναμένεται να επιλεγεί αυτός ο δρόμος, παρόλο που γίνεται κατανοητό πως με κάποιο τρόπο πρέπει να ρυθμιστεί αυτό το ζήτημα, προτού να καταστεί ζημιογόνο.

Στο πίσω μέρος του μυαλού όλων είναι πως ο ΔΗΣΥ εξάντλησε τα περιθώρια εσωστρέφειάς του και ενόψει του διπλού εκλογικού ραντεβού πρέπει τώρα να προχωρήσει με το πλάνο της νέας ηγεσίας, αφήνοντας πίσω του όλα εκείνα που το έβαλαν σε τροχιά κρίσης. Όλοι αντιλαμβάνονται τη δυσκολία του εγχειρήματος μετά από μια τέτοια εκλογική αποτυχία και κυρίως από τον τρόπο που αυτή ήρθε, ωστόσο υπάρχει η αισιοδοξία στο εσωτερικό της παράταξης ότι μέρα με τη μέρα έρχονται πιο κοντά στον στόχο της ενότητας και της καλλιέργειας του συναγωνιστικού κλίματος που έχασε ο ΔΗΣΥ τους προηγούμενους μήνες.

Είναι, όμως, σαφές πως η ηγεσία πρέπει να στείλει μηνύματα. Να πείσει πως οι επιλογές της είναι οι επιλογές του κόμματος και πως δεν θα επιτρέψει τη συνεχή αμφισβήτησή της, πριν καν προλάβει να επιδείξει έργο. Και σε αυτό το σκέλος πολύ βάρος πέφτει και στην ίδια την Αννίτα Δημητρίου, η οποία θα πρέπει να αποδείξει πως, παρά τη δική της, μη συγκρουσιακή φύση, είναι έτοιμη να αντιδράσει, εκεί και όπου χρειάζεται, και να λειτουργήσει με τρόπο που θα θωρακίζει την ηγεσία της. Αλλιώς θα αποτελεί συνεχώς τον πρώτο στόχο όλων όσοι έχουν λόγους να αμφισβητούν τη νέα κατάσταση πραγμάτων.