Εκλογές Κέντρου με τα κεντρώα κόμματα σε ρόλο κομπάρσου

Είναι συχνό θέμα συζήτησης πως αυτές οι Προεδρικές Εκλογές είναι σπαρμένες με παραδοξότητες και παραμένει άγνωστο τι ακριβώς θα ανθίσει μέσα από τις ιδιομορφίες που παρουσιάζουν. Από τους τρεις βασικούς υποψηφίους μόνο ο ένας προέρχεται από την κομματική πολιτική, ο ένας μέχρι στιγμής δεν τυγχάνει καμίας κομματικής υποστήριξης, ενώ και οι τρεις τους αποτέλεσαν στενούς συνεργάτες του απερχόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της θητείας του.

Ένα ακόμη ιδιαίτερο στοιχείο είναι πως, ενώ από τα επτά κοινοβουλευτικά κόμματα τα τέσσερα τοποθετούνται στον χώρο του Κέντρου, δεν υπάρχει ανάμεσα στους κύριους διεκδικητές της προεδρίας υποψήφιος που να προσδιορίζεται ως κεντρώος. Ο Αβέρωφ Νεοφύτου είναι ο ηγέτης του μεγάλου κόμματος της δεξιάς, ο Νίκος Χριστοδουλίδης δηλώνει πως δεν αποποιείται τη συναγερμική του ταυτότητα και ο Ανδρέας Μαυρογιάννης ήταν πάντα προσεκτικός να μην αποκαλύψει τον κομματικό του προσανατολισμό. Ακόμη κι από τους ανεξάρτητους υποψήφιους, που δεν φαίνεται να συγκεντρώνουν δυναμική στις δημοσκοπήσεις για να διεκδικήσουν μια θέση στη δυάδα του δεύτερου γύρου, η μοναδική ξεκάθαρα κεντρώα υποψηφιότητα είναι αυτή του Γιώργου Κολοκασίδη.

Προφανώς και δεν είναι απαραίτητο τα κόμματα του Κέντρου να έχουν δικό τους υποψήφιο και ούτε βεβαίως θεωρείται συμβατό με την εποχή που ζούμε να προβαίνει ο καθένας σε αυτόνομη κάθοδο. Είθισται, ωστόσο, τα κόμματα τα οποία δεν κατέρχονται με δικό τους υποψήφιο, να επιδιώκουν συνεργασίες με άλλες πολιτικές δυνάμεις, στη βάση ενός κοινά συμφωνημένου προγράμματος που να περιέχει δομικά στοιχεία από όλους. Σε αυτή την περίπτωση δεν έχει επιτευχθεί ούτε κάτι τέτοιο, καθώς ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ έχουν τους δικούς τους υποψηφίους, που προχωρούν με τα δικά τους προγράμματα, ενώ τα τέσσερα κόμματα του Κέντρου κάνουν συζητήσεις με τους υποψηφίους και όχι μεταξύ τους.

Αν και κατά τη διάρκεια των διαβουλεύσεων του ΔΗΚΟ με το ΑΚΕΛ, η ΔΗΚΟϊκή πλευρά πίεσε αρκετά για να πορευθούν τα δύο κόμματα (με την προοπτική στη συμμαχία να ενταχθούν κι άλλες δυνάμεις της αντιπολίτευσης) υπό έναν ΔΗΚΟϊκό υποψήφιο, κάτι τέτοιο δεν έγινε αποδεχτό από το ΑΚΕΛ, που αναζητούσε υποψήφιο κοινής αποδοχής που να μην είναι κομματικό στέλεχος. Η προσπάθεια οδηγήθηκε σε ναυάγιο και δεν αντικαταστάθηκε, επί της ουσίας, με κάποια άλλη αντίστοιχη, με αποτέλεσμα τα κόμματα του Κέντρου να μην προωθούν, πλέον, μια καθαρά κεντρώα υποψηφιότητα, αφού κανένας εκ των αρχηγών του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ, της ΔΗΠΑ και των Οικολόγων δεν παρουσιάζεται, στην παρούσα φάση, πρόθυμος να κατέλθει ως υποψήφιος.

Κάπως έτσι καταλήξαμε να μην υπάρχει κανένας βασικός διεκδικητής της Προεδρίας που να θεωρείται καθαρά κεντρώος υποψήφιος, παρά το ότι υπάρχουν τέσσερα κόμματα που ανήκουν στον ευρύτερο χώρο του Κέντρου. Κι αυτό συμβαίνει σε μία τέτοια συγκυρία, η οποία προσφέρεται για ένα κεντρώο πρόγραμμα διακυβέρνησης.

Διάγουμε μία περίοδο, κατά την οποία πλήττεται, εκτός από τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού, και η μεσαία τάξη, η κλασική δημογραφική ομάδα που εκπροσωπεί το Κέντρο. Οι τιμές στην ενέργεια, τα καύσιμα και τα βασικά αγαθά πολλαπλασιάζονται, οι μισθοί δεν ακολουθούν την ίδια πορεία και οι πολίτες βλέπουν την αγοραστική τους δύναμη να συρρικνώνονται και τις δυσκολίες να αυξάνονται. Τα νεαρά ζευγάρια δυσκολεύονται να αποκτήσουν στέγη, ακόμη και με την καταβολή ενοικίου, πολλές φορές αισθάνονται ότι οικονομικά δεν τους παίρνει να κάνουν παιδί ή να μεγαλώσουν την οικογένειά τους και μια ολόκληρη γενιά βρίσκεται σε στασιμότητα που βαθαίνει αντί να βελτιώνεται με την πάροδο του χρόνου. Η ακρίβεια, η ποιότητα ζωής, η υγεία, η παιδεία, το περιβάλλον είναι θέματα που απασχολούν τους πολίτες σήμερα και είναι θέματα που απασχολούν το κέντρο του πολιτικού χάρτη διαχρονικά.

Σε αυτή τη συγκυρία αναζητούνται λύσεις ισορροπίας, που θα φέρουν την απαραίτητη ανακούφιση στον μέσο πολίτη, χωρίς να βάζουν την οικονομία σε νέες περιπέτειες, με τα κεντρώα κόμματα να διατείνονται ότι μπορούν να λειτουργήσουν ως εξισορροπητικοί παράγοντες. Κι αναζητούνται λύσεις που θα θέτουν τον άνθρωπο στο επίκεντρο, αυτό δηλαδή που διαχρονικά λένε πως κάνουν τα κόμματα του Κέντρου.

Όμως κανένα εξ’ αυτών δεν διεκδικεί αυτή τη στιγμή την Προεδρία. Κανένα δεν θα προωθήσει ένα αμιγώς δικό του πρόγραμμα διακυβέρνησης. Στην καλύτερη περίπτωση, όπως διαμορφώνονται τώρα οι συνθήκες και αν δεν υπάρξει κάποια ανατροπή με αυτόνομη κάθοδο, το καλύτερο που θα κάνουν είναι να εμβολιάσουν με κεντρώα σκέψη προτάσεις και θέσεις που δεν διαμορφώθηκαν δεξιά ή αριστερά τους. Και κάπως έτσι, τώρα που οι κεντρώες προσεγγίσεις θα ήταν πρωταγωνιστές, τα κεντρώα κόμματα είναι κομπάρσοι…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Ο κόσμος μετράει τα ρέστα του και αυτοί τσακώνονται για Γρίβα και Μακάριο
• Τα θολά όρια συμπολίτευσης-αντιπολίτευσης και άλλες εκλογικές παραδοξότητες