Αναζητά πατήματα ανάμεσα στις αμφισημίες του ο ΔΗΣΥ

Μπορεί οι έντονες εξάρσεις διχασμού που εκδηλώθηκαν γύρω από τις Προεδρικές Εκλογές να έχουν σε μεγάλο βαθμό εκλείψει στον Δημοκρατικό Συναγερμό και η νέα ηγεσία να καταβάλλει προσπάθειες να επιλύσει συσσωρευμένα προβλήματα και να επαναφέρει την παράταξη στις ράγες, όμως για πολλούς είναι σαφές πως τα υπολείμματα της μεγάλης κρίσης που πέρασε το κόμμα είναι ακόμα παρόντα και αποτελούν μια δύσκολη άσκηση ισορροπίας.

Δύο μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων της νέας ανώτατης ηγεσίας, που αποτελείται από την Αννίτα Δημητρίου, που είχε εκλεγεί στην προεδρία τον Μάρτιο, τον Ευθύμιο Δίπλαρο στη θέση του αναπληρωτή προέδρου και τους Μάριο Πελεκάνο, Σάβια Ορφανίδου και Γιώργο Κάρουλλα ως αντιπροέδρους, το φάντασμα των Προεδρικών φαίνεται να συνεχίζει να στοιχειώνει το κόμμα, κυρίως στο παρασκήνιο. Υπήρξαν, όμως, και ξεκάθαρες περιπτώσεις που βρήκε τον δρόμο του προς τη δημόσια σφαίρα, φέρνοντας στην επιφάνεια τις πολλαπλές προσεγγίσεις που υπάρχουν στο κόμμα και οι οποίες έχουν τις ρίζες τους στον διχασμό των προηγούμενων μηνών.

Υπενθυμίζεται ότι στον ΔΗΣΥ υπέβοσκε για αρκετό καιρό μία υπόγεια αντιπαράθεση μεταξύ του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας, Νίκου Αναστασιάδη, και του τέως προέδρου του κόμματος, Αβέρωφ Νεοφύτου, η οποία κορυφώθηκε μεταξύ πρώτου και δευτέρου γύρου των Προεδρικών Εκλογών, όταν ο κ. Νεοφύτου απέτυχε να εισέλθει στον δεύτερο γύρο και κάποιοι από τους υποστηρικτές του τάσσονταν υπέρ του εκλεκτού του ΑΚΕΛ.

Οι δύο αυτές τάσεις επέρριπταν ευθύνες η μία στην άλλη για την εκλογική έκβαση, με τους φανατικούς οπαδούς του Αβέρωφ Νεοφύτου να θεωρούν ότι ο Νίκος Αναστασιάδης υπέσκαπτε ή δεν υποστήριζε αρκετά την υποψηφιότητα του προέδρου της παράταξης και ότι τασσόταν στο πλευρό του «αποστάτη» Νίκου Χριστοδουλίδη και τους φανατικούς οπαδούς του Νίκου Αναστασιάδη να θεωρούν ότι ο Αβέρωφ Νεοφύτου δρούσε εγωιστικά, δεν μπορούσε να δει το καλό του κόμματος και δεν άκουγε κανένα, με αποτέλεσμα να οδηγεί την υποψηφιότητά του στην καταστροφή. Αδιαμφισβήτητα δεν ανήκαν όλοι οι Συναγερμικοί σε μία από τις δύο κατηγορίες. Για την ακρίβεια, η πλειοψηφία δεν ανήκει σε καμία και παρακολουθούσε έντρομη την αντιπαράθεση αυτή να βράζει, μέχρι που έγινε η έκρηξη, θεωρώντας ότι και οι δύο πλευρές έχουν κάνει λάθη.

Η κατάσταση αυτή οδήγησε στην απόφαση να μην υποστηρίξει κανέναν εκ των Νίκου Χριστοδουλίδη και Ανδρέα Μαυρογιάννη ο ΔΗΣΥ τη δεύτερη Κυριακή των εκλογών και να ταχθεί στην «υπεύθυνη» αντιπολίτευση, μια πολιτική αοριστολογία, η οποία ακόμη και σήμερα, που αποτελεί επίσημη συνεδριακή απόφαση, επιδέχεται πολλαπλών ερμηνειών και αποτελεί μία από τις πηγές πολυγλωσσίας της παράταξης. Κατ’ επέκταση, ο ΔΗΣΥ δεν τάχθηκε ούτε και με την μεγάλη πλειοψηφία της βάσης του, ένα γεγονός που επίσης καλείται να διαχειριστεί σήμερα η ηγεσία.

Ακόμη κι αν οι μέρες των τραμπουκισμών ανήκουν στο παρελθόν και η ηγεσία χτίζει γέφυρες προς τη βάση, σε μια προσπάθεια να σμικρύνει το χάσμα που έχει δημιουργηθεί όχι μόνο στις Προεδρικές Εκλογές αλλά και πολύ πιο νωρίς, οι αμφισημίες που άφησαν πίσω τους συνεχίζουν να ταλανίζουν το κόμμα και να αποτελούν δισεπίλυτο γρίφο. Έναν γρίφο που σαφέστατα θα ήθελε να λύσει η ηγεσία, αλλά όσο λιγότερο συγκρουσιακά γίνεται και με γνώμονα τις συνθήκες ενότητας που επιθυμεί να καλλιεργήσει, καθώς η μεγάλη ρήξη δεν θεωρείται ο ενδεικνυόμενος τρόπος εμπέδωσης της εξουσίας της κατά τη δεδομένη στιγμή.

Όπως επισημαίνουν στελέχη του κόμματος, αυτή τη στιγμή στην παράταξη συνεχίζουν να υπάρχουν και να εκδηλώνονται διάφορες τάσεις και σχολές σκέψεις, οι οποίες θολώνουν συνεχώς τα γαλάζια νερά. Υπάρχουν οι «αβερωφικοί» και οι «αντιαβερωφικοί», οι «αναστασιαδικοί» και οι «αντιαναστασιαδικοί», οι «χριστοδουλιδικοί» και οι «αντιχριστοδουλιδικοί». Και σε κάποιες από αυτές τις κατηγορίες υπάρχει αλληλοεπικάλυψη, ενώ σε άλλες όχι. Δηλαδή δεν είναι απαραιτήτως ένας «αναστασιαδικός» και «χριστοδουλιδικός», όπως δεν είναι απαραιτήτως ένας «αβεωφικός» και «αντιαναστασιαδικός». Κι όλα αυτά σαφώς δεν αποτελούν πολιτικές ταυτότητες οποιουδήποτε αλλά πολιτικά κίνητρα, που καθορίζουν τον τρόπο που ενεργούν, διαβάζουν τα πράγματα και προσπαθούν να επηρεάσουν καταστάσεις.

Σε αυτές τις αποκλίνουσες τάσεις, που μέσα από τον δικό τους φακό εκφράζουν άποψη για τον τρόπο που πρέπει να ασκείται η αντιπολίτευση, προστίθεται και το γεγονός πως ο ΔΗΣΥ αντιπολιτεύεται μία Κυβέρνηση την οποία ψήφισαν τα τρία τέταρτα των ψηφοφόρων του και στην οποία συμμετέχει μία σειρά πρώην, ακόμη και νυν μελών του. Ακόμη και ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν απαρνιέται τις σχετικές του καταβολές, ενώ συμμετέχει σε δραστηριότητες του ΕΛΚ σε προσωπικό επίπεδο, στο οποίο ανήκει ο ΔΗΣΥ που τον αντιπολιτεύεται και που έβαλε εμπόδια στη συμμετοχή άλλων μελών της Κυβέρνησης. Αυτά τα στοιχεία αναπόφευκτα καθιστούν την εξεύρεση των ισορροπιών ακόμη πιο περίπλοκη, όπως επισημαίνουν αυτοί που παρακολουθούν την κατάσταση με ανησυχία.

Ίσως η λέξη που χαρακτηρίζει καλύτερα την μέχρι στιγμής πορεία του ΔΗΣΥ στην αντιπολίτευση να είναι η αμηχανία. Μια παρατεταμένη άβολη στιγμή στον πολιτικό χρόνο, στην οποία δείχνει να μην μπορεί να βαδίσει με αυτοπεποίθηση. Όταν προσπαθήσει να είναι πολύ σκληρός, συχνά συνταυτίζεται με το ΑΚΕΛ και δίνει την αίσθηση ότι ασκεί αντιπολίτευση χάριν αντιπολίτευσης. Όταν δεν είναι πολύ επικριτικός, προκαλείται μουρμούρα πως «χαϊδεύει» την Κυβέρνηση και δεν ανταποκρίνεται στο καθήκον του. Και η χρυσή τομή των αντιπολιτευτικών ισορροπιών ακόμη αναζητείται παράλληλα με την αναζήτηση ισορροπιών στο εσωτερικό της παράταξης.

Για πολλά στελέχη του κόμματος, παρά την ηρεμία που επήλθε, είναι ξεκάθαρο πως ο ΔΗΣΥ έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά του. Και για να διασχισθεί σωστά και επιτυχώς, απαιτείται η ηγεσία να επιδείξει μεγάλη αποφασιστικότητα και, όπως θα πρόσθεταν κάποιοι, να αποφύγει τις παγίδες που τοποθετούνται στην πορεία της.