Τα «μωρά» που επιδιώκουν τη βία σε ένα κράτος που κάνει πως δεν τα βλέπει

Τα πρόσφατα περιστατικά που σημειώθηκαν από τα «μωρά» το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, προκάλεσαν πολλά συναισθήματα, αλλά η έκπληξη δεν ήταν ένα από αυτά. Διότι ένα επαναλαμβανόμενο γεγονός δεν προκαλεί έκπληξη. Απλώς προκαλεί.

Τα εκτεταμένα επεισόδια που έγιναν για τη «νύχτα ACAB» ήταν, κατά κύριο λόγο, απότοκο των ενεργειών ανήλικων προσώπων, όπως προκύπτει από τις συλλήψεις. Μάλιστα η Αστυνομία φρόντισε να ολοκληρώσει τις ανακρίσεις γρήγορα και να τους αφήσει ελεύθερους εγκαίρως, για να μην χάσουν το σχολείο τους. Ανήλικοι είναι συχνά και οι συλληφθέντες μετά από επεισόδια στα γήπεδα, ανήλικοι είναι και κάποιοι από τους συλληφθέντες για τις επιθέσεις σε ντελιβεράδες. Και είναι όλοι τους σχεδόν -με ελάχιστες μεν, υπαρκτές δε εξαιρέσεις- ανήλικα αγόρια ή μικροί άντρες, όπως μάλλον βλέπουν τον εαυτό τους.

Εδώ και χρόνια αναπτύσσεται η τάση ανάμεσα σε μία μερίδα εφήβων ότι η βία και η παραβατική συμπεριφορά είναι ενδείξεις μαγκιάς και «ανδρισμού». Υπάρχουν, ανάμεσα σε πρόσωπα που ακόμη βρίσκονται στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, έντονα στοιχεία τοξικής αρρενοπότητας, της οποίας βασικά χαρακτηριστικά είναι η επίδειξη «σκληρότητας» και ισχύος. Και δεν φαίνεται να υπάρχει κανένα σχέδιο αντιμετώπισης, καμία πραγματική γνώση ως προς το τι συμβαίνει στο κράτος, που απλώς επιτρέπει στη βία να δημιουργεί συνθήκες ανταγωνισμού και να διογκώνεται.

Λίγη σημασία έχουν τα κίνητρα. Μπορεί να μην είναι καν ξεκάθαρα στα δικά τους μυαλά. Σημασία έχει το αποτέλεσμα. Ότι ανήλικα πρόσωπα, από αυτά που οι γονείς φωνάζουν στην Κύπρο «μωρά», καταφεύγουν με τεράστια ευκολία στην βία και στον βανδαλισμό, χωρίς κανένας να παρεμβαίνει. Ούτε οι γονείς, που προφανώς δεν ξέρουν ή δεν ενδιαφέρονται για το τι κάνουν τα «μωρά» τους μέχρι να τα συλλάβουν, ούτε και το κράτος που δεν ξέρει τι τροφοδοτεί αυτές τις συμπεριφορές, ώστε να μπορεί αποτελεσματικά να τις αντιμετωπίσει.

Η γονική αδιαφορία ή ανικανότητα είναι προφανώς η αρχή του προβλήματος, δεν είναι όμως και το τέλος του. Και, για κάποια από αυτά τα παιδιά, είναι υπαρκτό πρόβλημα, όπως στην περίπτωση των πρόσφατων επεισοδίων, όπου παρουσιάστηκε μεθυσμένος πατέρας στον αστυνομικό σταθμό όταν συνελήφθη το παιδί του. Όμως αυτοί οι έφηβοι δεν είναι μόνο παιδιά των γονιών τους. Είναι και μέλη της κοινωνίας μας και παράγωγα του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Και κανείς από όλους αυτούς δεν φαίνεται να είναι σε θέση να τους βοηθήσει να βρουν την πυξίδα τους όσο είναι ακόμη νωρίς.

Ξέρει, αλήθεια, κανείς πού βρήκαν τα «μωρά» τόση οργή; Γιατί στα 13, στα 15 και στα 17 αισθάνονται την ανάγκη να εκφράζονται με τρόπο βίαιο ή παραβατικό; Για ποιους λόγους μισούν τους αντιπάλους ή τους θεσμούς σε αυτή την ηλικία;

«Είναι απαράδεκτα αυτά που έχουν γίνει. Ο καθένας μας έχει ευθύνη για τα παιδιά του, πρέπει να αναλάβουμε αυτή την ευθύνη. Φυσικά η πολιτεία έχει την υποχρέωση να προστατεύσει, να δημιουργήσει το αίσθημα ασφάλειας στην πράξη για όλο τον κυπριακό λαό, αλλά την ίδια στιγμή ως γονείς έχουμε ευθύνη για τα παιδιά μας. Μιλάμε για παιδιά ηλικίας 13,14,15 ετών. Άρα, πρέπει ο καθένας μας να αναλάβουμε τις δικές μας ευθύνες. Και αυτό που είδαμε ήταν ιδιαίτερα ανησυχητικό», δήλωσε θορυβημένος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Πλην, όμως, δεν εξήγησε τι κάνει το κράτος για τους γονείς που δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Ούτε, βασικά, τι κάνει το κράτος για να προστατεύει τον κόσμο από τα ξεσπάσματα αυτών των παιδιών αλλά κυρίως για να προστατεύει αυτά τα παιδιά από τις κακές επιρροές και τα λανθασμένα πρότυπα, που οδηγούν σε αυτές τις συμπεριφορές. Ή τι κάνει για να τις αντιμετωπίσει αποτελεσματικά και να επαναφέρει τους έφηβους σε έναν δρόμο χωρίς βία και τοξικότητα.

Γιατί δεν μπορεί το κράτος να βλέπει αυτά τα παιδιά μόνο όταν τους περνά χειροπέδες. Πρέπει να τα βλέπει και τις άλλες μέρες. Και να αντιδρά ανάλογα. Να τους προσφέρει τις παρεμβάσεις που χρειάζονται εγκαίρως, να διερευνά αν οι συνθήκες που το ίδιο δημιουργεί ωθούν σε τέτοιες αντιδράσεις. Να είναι ειλικρινές μαζί τους, αλλά να είναι ειλικρινές και με τον εαυτό του για το τι έκανε και τι δεν έκανε.

Ο Υπουργός Δικαιοσύνης έκανε λόγο για πολυδιάστατες δράσεις της πολιτείας, η οποία θα εγκύψει με όλες της τις δυνάμεις, προκείμενου να συνεχίσει και να τις εντατικοποιήσει, προκειμένου να αμβλύνουμε το πρόβλημα. Από την πλευρά του, το Υπουργείο Παιδείας ανέφερε πως παρέχεται υποστήριξη συμβουλευτικής και εκπαίδευσης σε εκπαιδευτικούς, γονείς και παιδιά. Διαβεβαίωσε, επίσης, πως λαμβάνονται όλα τα απαραίτητα μέτρα ακολουθώντας συγκεκριμένα πρωτόκολλα, δράσεις, προγράμματα πρόληψης και στοχευμένες παρεμβάσεις σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης για τη διαχείριση του σοβαρού αυτού φαινομένου της βίας και της παραβατικότητας.

Είναι ξεκάθαρο πως όλα αυτά, παρά το γεγονός πως είναι θετικά και αναγκαία, δεν είναι αρκετά, αφού το φαινόμενο διογκώνεται, δεν μειώνεται. Ενόσω κανείς δεν μπορεί να απαντήσει πού βρέθηκε τόση οργή και μίσος στα «μωρά», κανείς δεν θα την κατευνάσει. Δεν πρέπει να γίνονται ορατά αυτά τα παιδιά μετά που καταλήγουν σε κάποιο αστυνομικό σταθμό. Και δεν πρέπει να μας καίνε αφού έβαλαν φωτιά. Πρέπει να νοιαζόμαστε πάντα.