«Το περιπολικό δεν είναι ταξί…»

«Το περιπολικό δεν είναι ταξί». Λόγια πιο μαχαιριά και από τις μαχαιριές που κάρφωσε στο σώμα της Κυριακής ο δολοφόνος της. Λόγια που στοιχειώνουν κάθε γυναίκα, που μια μέρα θα μπορούσε να γίνει Κυριακή στα χέρια ενός κακοποιητικού άντρα, η βία του οποίου απασχολεί τις Αρχές λιγότερο από τους τύπους και τη βενζίνη.

«Το περιπολικό δεν είναι ταξί». Όχι σε κάποιο τόπο μακρινό, όχι σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Στα Ελληνικά της ντροπής. Στα Ελληνικά της οργής.

«Το περιπολικό δεν είναι ταξί». Δεν ήταν όμως ούτε καν παρόν. Όπως δεν ήταν ολόκληρη η Ελληνική Αστυνομία, όταν έξω από το αστυνομικό τμήμα μαχαιρωνόταν μια γυναίκα που ζήτησε τη βοήθειά της. Και αντί να δράσει άμεσα, δημιούργησε χώρο και ευκαιρία σε έναν βίαιο άντρα να διαπράξει γυναικοκτονία.

«Το περιπολικό δεν είναι ταξί». Δεν ήταν τίποτα όταν ο δράστης έστησε καρτέρι στη γυναίκα έξω από το σπίτι της. Δεν ήταν τίποτα όταν η Κυριακή πήγε στην Αστυνομία και ζήτησε προστασία. Δεν ήταν τίποτα τη στιγμή που την μαχαίρωνε, ενώ προσπαθούσε να εξηγήσει την ανάγκη για εμπλοκή του από το τηλέφωνο, λίγα μέτρα μακριά από τον αστυνομικό σταθμό.

«Το περιπολικό δεν είναι ταξί», της είπε ο αστυνομικός, ο οποίος αποφάσισε πως η Αστυνομία όφειλε να είναι εκεί που βρισκόταν ο δράστης και όχι εκεί που βρισκόταν το υποψήφιο θύμα. Άλλωστε, δεν ζήτησε από την Αστυνομία να καταθέσει μήνυση, όπως την είχαν παροτρύνει. Η Κυριακή ζήτησε απλώς το αυτονόητο, να είναι ασφαλής. Και οι Αρχές έκριναν ότι δεν χρειαζόταν. Πρόδωσαν άλλη μια γυναίκα, επέτρεψαν σε άλλο ένα βίαιο άντρα να γίνει και δολοφόνος για να ικανοποιήσει τις αρρωστημένες αντιλήψεις του περί κυριαρχίας και ιδιοκτησίας ενός άλλου ανθρώπου.

«Το περιπολικό δεν είναι ταξί». Αλλά έπρεπε να είναι, αν αυτό θα κρατούσε ανθρώπους ασφαλείς. Αν αυτό θα διασφάλιζε τη σωματική τους ακεραιότητα, την ίδια τους τη ζωή. Γιατί αυτό και όχι οι τύποι είναι η βασική αποστολή κάθε κράτους.

«Το περιπολικό δεν είναι ταξί», έκρινε το μέλος μιας Αστυνομίας που έδειξε πως δεν ήταν σε θέση να κρίνει και να αξιολογήσει σωστά την κατάσταση. Που δεν αντιλήφθηκε το μέγεθος του κινδύνου, του άμεσου και του πιο μακροπρόθεσμου. Που δεν αντιλήφθηκε πόση βία έκρυβε μέσα του ένας δολοφόνος, που δεν αντιλήφθηκε ότι μετρούσε ο χρόνος ανάποδα για μία γυναικοκτονία.

«Το περιπολικό δεν είναι ταξί» κάπου στην Ελλάδα. Θα μπορούσε, όμως, να μην ήταν ταξί ούτε στην Κύπρο. Γιατί, δυστυχώς, παραδείγματα πως οι αστυνομικοί δεν ακούν τις σειρήνες, υπάρχουν και στη χώρα μας πολλά. Κάποια χρονολογούνται, κάποια είναι πιο πρόσφατα. Είναι, όμως, όλα μαχαιριές. Η Αστυνομία μας επέτρεψε σε ένα serial killer να συνεχίζει να σκοτώνει γυναίκες και κορίτσια ανενόχλητος, επειδή δεν έκανε σωστή αξιολόγηση των πληροφοριών και επειδή δεν χρησιμοποίησε σωστά την κρίση της, με αποτέλεσμα να τον σταματήσει η βροχή αντί το κράτος.

«Το περιπολικό δεν είναι ταξί». Είναι όμως είναι ένδειξη αντανακλαστικών. Συμβολίζει την παρέμβαση υπέρ του νόμου, υπέρ της ασφάλειας, υπέρ του σωστού. Δείχνει πως οι Αρχές νοιάζονται. Δεν είναι ταξί το περιπολικό. Αλλά το περιπολικό, η στολή, το κάθε μέλος της Αστυνομίας, την στιγμή της κρίσης είναι το κράτος. Και το ίδιο και κάθε λειτουργός του οφείλουν να έχουν κρίση.