Από τα γκράφιτι σε δρόμους, στην κορυφή του κόσμου-«Νομίζουν είναι βανδαλισμοί»

Αλήτες, χούλιγκαν και βάνδαλοι, είναι μερικά από τα επίθετα που χαρακτηρίζουν όσους αρέσκονται στην τέχνη και εκφράζουν τα συναισθήματά τους και τις απόψεις τους, με γκράφιτι σε τοίχους, που είναι μισογκρεμισμένοι. Τοίχοι, οι οποίοι δεν έχουν καμία αξία και με τα δικά τους σπρέι οι καλλιτέχνες, δίνουν χρώμα και ζωή στην πόλη όταν ξημερώσει.

Η τεράστια επιτυχία που σημείωσε ο καλλιτέχνης Χρίστος Κακουλλής, με παγκόσμιο ρεκόρ για το νησί μας, έρχεται ως μια ηχηρή απάντηση σε όσους περιθωριοποιούν αυτούς τους καλλιτέχνες, βάζοντάς τους καθημερινώς διάφορες ταμπέλες. Ο 29χρονος, που κάποτε βρήκε απέναντι του τις διωκτικές αρχές που τον θεωρούσαν ύποπτο για βανδαλισμούς, κατάφερε να εξασφαλίσει το τρίτο του παγκόσμιο ρεκόρ, καθώς σχεδίασε το πιο μικρό καράβι σε ολόκληρο τον κόσμο, που σχεδιάστηκε ποτέ σε καμβά με διαστάσεις 0Χ48 cm.

Ο Χρίστος, ουδέποτε δίστασε να εκφράσει την τέχνη του, αφού από τα παιδικά του χρόνια, ένιωθε τόσο πολύ ότι θέλει να ζωγραφίζει με γκράφιτι, τα συναισθήματά του. «Η αγάπη μου για την τέχνη προέκυψε μέσα από τα γκράφιτι. Όταν ήμουν σε ηλικία σχεδόν 12 χρονών, ξεκίνησα και έκανα γκράφιτι στους τοίχους. Κάτι που θεωρείτο παράνομο και είχε πιο πολλά μπλεξίματα με Αστυνομία, αλλά αυτό δεν με εμπόδισε ποτέ, στο να αγαπήσω την τέχνη. Μετά προχώρησα και έκανα αερογραφία, κάνοντας κάποια βασικά μαθήματα στην Κύπρο και μετά ξεκίνησα να το ακολουθώ, μέχρις ότου να ξανά επιστρέψω στο σπρέι, όπου και κάνω μέχρι σήμερα».

Όλα τα μυστικά της τέχνης, ο Χρίστος τα έμαθε μόνος, χωρίς να έχει κανένα στο πλάι του. Όπως λέει στον REPORTER, «το πώς να ζωγραφίζεις, πώς να κόβεις, πώς να ενώνεις και πώς να χρησιμοποιείς ένα σπρέι, τα έμαθα μόνος μου. Για την αερογραφία, ακολούθησα κάποια βασικά μαθήματα στην Κύπρο, αλλά δεν σπούδασα την τέχνη, είμαι καθαρά αυτοδίδακτος μέχρι σήμερα και ότι πέτυχα είναι μόνος μου. Προσπαθώ να συντηρώ την οικογένειά μου, μέσω της τέχνης και μέχρι σήμερα τα καταφέρνω, χωρίς να έχω κάποιο πρόβλημα, οπότε συνεχίζω να κάνω αυτό που αγαπώ».

Εμπνευσμένος από την ελληνική μυθολογία με «το καταραμένο καράβι του Θησέα», ο Χρίστος, δημιούργησε το μικρότερό του έργο, αποσπώντας τρία συνολικά ρεκόρ μέχρι σήμερα. «Το πρώτο μου παγκόσμιο ρεκόρ ήταν το 2016, όπου ήταν ο πιο μικρός πίνακας στον κόσμο σε καμβά, όπου απεικόνιζε το καταραμένο καράβι του Θησέα. Πάντα με συνάρπαζε η ιστορία του Θησέα. Ήταν ένα προσωπικό στοίχημα για τον εαυτό μου και δεν το έκανα για κάποιο παγκόσμιο ρεκόρ. Απλά ήθελα να ανταγωνιστώ τον εαυτό μου και να δημιουργήσω ένα μικροσκοπικό πίνακα, για να δω πόσο δύσκολο είναι. Όταν το έκανα και βγήκε πιο μικρό από το μισό εκατοστό, μίλησα με το ρεκόρ Guinness, όπου οι ίδιοι με παρέπεμψαν στον Record Center, γιατί δεν υπήρχε κατηγορία για τον πιο μικρό πίνακα στον κόσμο. Οπότε, έθεσα εγώ το ρεκόρ, γι’ αυτό ήμουν ο πρώτος στον κόσμο που το έκανα».

Το δεύτερο ρεκόρ του 29χρονου, ήταν ο πιο μικρός πίνακας με stencil, ο οποίος ήταν τρία εκατοστά. «Πάλι έθεσα εγώ το συγκεκριμένο ρεκόρ. Τώρα, το ρεκόρ που πήρα, ήταν για το πρώτο ρεκόρ που πέτυχα αλλά ο πιο μικρός πίνακας που συμβολίζει καράβι στον κόσμο και είναι γραμμένο από το International book of Records. Επειδή όμως είναι το δεύτερο ρεκόρ που παίρνει ο συγκεκριμένος πίνακας, έφερα και το μετάλλιο της πρωτιάς στην Κύπρο. Οπότε είναι σαν δεύτερη πιστοποίηση για το πρώτο παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά θεωρείται ξεχωριστή κατηγορία».

Η δυσκολία και ο χρόνος που χρειάστηκε για να σπάσει το Ρεκόρ

Τον συγκεκριμένο μικροσκοπικό πίνακα χρειάστηκε ένα μήνα για τον φτιάξει ο Χρίστος, ο οποίος όπως λέει, «χρησιμοποίησα πινέλο των νυχιών, όπου κράτησα μόνο μια τρίχα και ζωγράφιζα για ένα μήνα για να τον δημιουργήσω. Ήθελα να απεικονίζει ένα πίνακα πραγματικό και όχι μια τελεία ή μια γραμμή, ώστε να μην καταλαβαίνεις τίποτα κοιτώντας το. Ήθελα να έχει σχήμα, να έχει χρώμα, να έχει αντανακλάσεις. Η δυσκολία ήταν αρκετά μεγάλη γιατί ήταν τόσο μικροσκοπικός ο καμβάς και χρειαζόμουν μεγεθυντικό φακό για τις λεπτομέρειες. Τη βάση και το σχέδιο όμως τα έκανα ξεκάθαρα με τα μάτια μου, χωρίς τίποτα άλλο. Δεν ξέρω αν μπορώ να το ξαναφτιάξω το συγκεκριμένο, χωρίς να καταστρέψω τα μάτια μου».

Οι στόχοι που έχει ο Χρίστος για τον εαυτό του είναι πάρα πολύ ψηλοί, με τον ίδιο να προσθέσει ότι «θεωρώ ότι έχω αρκετό δρόμο ακόμη για τους πετύχω και να ικανοποιηθώ. Η τέχνη είναι κάτι που όσο της δίνεις, σου δίνει και αυτή πίσω. Το μέλλον μου κυρίως το καθορίζουν οι παγκόσμιες εξελίξεις, λόγω και του γκράφιτι που κάνω και οι πίνακες, καθώς από εκεί εμπνέουμε. Στο κομμάτι των ρεκόρ θεωρώ ότι ολοκληρώθηκα και δεν θα έκανα κάτι άλλο αυτή τη στιγμή. Ίσως στο μέλλον να αποφασίσω να κάνω ακόμη πιο μικρό πίνακα».

«Το γκράφιτι δεν είναι παρανομία…»

Δυστυχώς, στην Κύπρο, έχουμε την τάση να περιπλέκουμε τα γκράφιτι με τους βανδαλισμούς. Εμφανώς απογοητευμένος ο 29χρονος καλλιτέχνης, λέει ότι, «το γκράφιτι δεν είναι η Θύρα 9 και το ΑΠΟΕΛ πάνω σε τοίχους. Το γκράφιτι είναι εκείνο το πολύχρωμο σχέδιο που θα δώσει χρώμα στην γκρίζα πόλη. Είναι εκείνο που θα δεις και θα χαμογελάσεις για τα σχήματα, τα χρώματα, τις υφές. Αυτό είναι το πραγματικό γκράφιτι και δυστυχώς στην Κύπρο, το συγχύζουμε με τον βανδαλισμό, που δεν είναι δίκαιο αυτό. Υπάρχουν καλλιτέχνες στον δρόμο που πραγματικά άφησαν παγκόσμιο στίγμα πίσω τους και ξεκίνησαν από γκράφιτι και αυτή τη στιγμή θεωρούνται ιερά τέρατα της τέχνης. Το γκράφιτι είναι τέχνη…».

Μάλιστα, όπως ανέφερε ο Χρίστος, «η Αστυνομία πρέπει να ξεχωρίσει λίγο το τι είναι βανδαλισμός και τι είναι τέχνη. Ας καλέσει η Αστυνομία κάποιους καλλιτέχνες του γκράφιτι για να τους εξηγήσουν τι είναι η τέχνη του γκράφιτι και τι είναι ο βανδαλισμός για να μπορούν οι Αρχές να ενεργούν καλύτερα. Εμείς είμαστε ενάντια με αυτούς που θα πιάσουν ένα σπρέι και θα γράψουν διάφορα ονόματα ομάδων πάνω από ένα γκράφιτι μας στους δρόμους. Επίσης, εμείς αυτά τα σβήνουμε και δημιουργούμε διάφορα χρώματα, με σκοπό να στείλουμε τα μηνύματά μας και να ομορφύνουμε την γκρίζα πόλη».

Οι ιδέες της Ομόνοιας που ενέπνευσαν τον Χρίστο

«Είχα την τύχη να γεννηθώ Ομονοιάτης και ήταν η πρώτη μου αγάπη. Οι ιδέες της, η ιστορία της, το πώς δημιουργήθηκε, η επανάσταση που έβγαζε, τον πόλεμο που δέχθηκε και δέχεται ακόμα. Αυτά όλα ήταν πηγή έμπνευσης για εμένα. Οπότε η Ομόνοια ήταν η παιδική μου αγάπη και ακόμα παραμένει η αγάπη που θέλω με τη δικιά μου σειρά να μεταδώσω στον γιο μου και να του δείξω τι πάει να πει να αγαπάς μια ομάδα, χωρίς να κάνεις κακό στους άλλους όμως. Χωρίς να είσαι χούλιγκαν και να κτυπάς άλλους και να ξεχωρίζεις ανθρώπους λόγω των οπαδικών τους αντιλήψεων.

Ο γιος μου είναι τριών χρονών σήμερα και θέλω να κάνει εκείνο που τον κάνει πραγματικά ευτυχισμένο. Εάν θέλει να γίνει ζωγράφος, εγώ είμαι διατεθειμένος να του δείξω όλα τα μυστικά και εύχομαι να γίνει δέκα χιλιάδες φορές καλύτερος από εμένα. Θέλω να διαλέξει ο ίδιος όμως τι θέλει να κάνει στη ζωή του και τι τον κάνει ευτυχισμένο, για να ακολουθήσει τον δικό του τον δρόμο, όταν έρθει και η κατάλληλη ηλικία φυσικά».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Η μεγαλύτερη μάχη του οκτάχρονου Λούκα-«Υποφέρει, είναι δεμένα τα χέρια μας…»
• Ένας επίγειος άγγελος, 9 ετών… «Είναι πάντα χαρούμενος…»
• «Όσο μεγαλώνει, μεγαλώνουν και οι όγκοι στο σώμα της… Ζει καθημερινά με πόνους»
• «Μπορεί να μην μιλά ο Αλέξανδρος, αλλά τα μάτια του λένε τα πάντα…»
• «Έστω ένας ήχος καινούργιος και ένα χαμόγελό του, για εμάς είναι σπουδαίο»
• «Η Μαρία-Φωτεινή είναι η ζωή μας… Αγαπάμε αυτή, αγαπάμε και την επιληψία της»
• «Ένα παιδί μου είπε ‘γιατρέ δεν έχω ελπίδα;’ Θα πολεμήσουμε είπα, αλλά χάσαμε…»
• Έχασε τη μητέρα του από καρκίνο στα 13, διαγνώστηκε κι αυτός και βγήκε νικητής