«Ο αγώνας μου κράτησε 2,5 χρόνια… Έλεγα πρέπει να ζήσω, θέλω να ζήσω…»

«Η αντίδραση σε μια διάγνωση καρκίνου είναι ο φόβος, ο τρόμος, το πάγωμα της σκέψης, το μούδιασμα του σώματος. Προσπαθείς να αφομοιώσεις τη λέξη και τις πληροφορίες που την πλαισιώνουν. Ανατροπή. Προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις ότι η ζωή σου αλλάζει. Δίνεις χρόνο στον εαυτό σου, όσο μπορείς. Κι ύστερα καλείσαι να απαντήσεις στο ερώτημα: “Τώρα, τι κάνω. Θα τα καταφέρω;”. Αναμετριέσαι με ένα σωρό όρους, έννοιες, ιδέες. Κάνεις προεκτάσεις και τρομάζεις… σκέφτεσαι την ηλικία σου και τρομάζεις ακόμη περισσότερο. Και φθάνεις-πρέπει-στο σημείο να εξηγηθείς με τον εαυτό σου. Καθαρά και σταράτα. Να συγκεντρώσεις όλες σου τις δυνάμεις, να ενισχύσεις την ανθεκτικότητά σου και να επιλέξεις. 

Δυο είναι οι επιλογές. Ή το παλεύεις ή αφήνεσαι και παραδίνεσαι. Ο βαθμός δυσκολίας μεγάλος και στις δυο περιπτώσεις. Επέλεξα τον πρώτο δρόμο. Πάλεψα τον καρκίνο με την ψυχή μου. Πίστεψα ότι θα νικήσω. Και νίκησα… Αυτή η πίστη και η θέλησή μου δούλεψαν αρμονικά μαζί με τις θεραπείες, τις συμβουλές των γιατρών μου και τη στήριξη των δικών μου ανθρώπων. Έτσι τα κατάφερα… Μια δεύτερη ευκαιρία ζωής, όπως τονίζω συχνά. Νιώθω ευγνώμων για αυτή την ευκαιρία και προσπαθώ να την εκτιμώ και να την τιμώ καθημερινά».

Ήταν 13 Ιουνίου του 2014, όταν διαγνώστηκε με λευχαιμία. Στα 31 της, κλήθηκε να δώσει την πιο μεγάλη μάχη της ζωής της. Πέρασε πολύ δύσκολα, πάλεψε για 2,5 χρόνια και τα κατάφερε… Από τότε, γιορτάζει τη 13η Ιουνίου, σαν τα δεύτερα της γενέθλια.

Επτά χρόνια μετά, θέλησε να τιμήσει τη δεύτερη ευκαιρία ζωής που της δόθηκε, με μία συγκινητική ανάρτηση ευγνωμοσύνης, στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook. Αυτή η ανάρτηση οδήγησε στη συνέντευξη με την Άντρη Προδρόμου. Μια γυναίκα με τεράστια δύναμη και πολλά χαρίσματα, που τιμά την ευκαιρία που της δόθηκε, αφιερώνοντας μεγάλο μέρος της ζωής της στην προσφορά και τη στήριξη ατόμων και φιλανθρωπικών οργανισμών.

Η Άντρη είναι δημοτική σύμβουλος Έγκωμης, εργαζόταν ως Επιστημονικός Συνεργάτης στο Κέντρο μελετών Τάσος Παπαδόπουλος και πλέον ανέλαβε καθήκοντα κοινοβουλευτικής συνεργάτη του Χρύση Παντελίδη.

«Υπήρχε πιθανότητα να πέθαινα, πριν βγουν τα αποτελέσματα»

«Πριν εφτά χρόνια, συγκεκριμένα στις 13 Ιουνίου του 2014 -ήταν Παρασκευή και 13-, είχα διαγνωστεί με οξεία προμυελοκυτταρική λευχαιμία. Διαγνώστηκα το μεσημέρι και το απόγευμα νοσηλεύτηκα στο αιματολογικό του Νοσοκομείου Λευκωσίας, όπου ξεκίνησα άμεσα χημειοθεραπεία. Το ευτύχημα ήταν, όπως είπαν οι γιατροί, ότι η διάγνωση έγινε Παρασκευή και όχι Δευτέρα. Φάνηκα πολύ τυχερή, επειδή μου είπαν ότι υπήρχε πιθανότητα να πέθαινα, πριν βγουν τα αποτελέσματα. Το ευτυχές ήταν ότι πρόλαβα στο παρά τσακ. Υπήρχε και η περίπτωση να χρειαστώ μόσχευμα, αλλά τελικά δεν το χρειάστηκα επειδή ανταποκρίθηκα σε όλες τις χημειοθεραπείες που έγιναν. 

Είχα αδυναμία και κόπωση και είχα βγάλει έρπη στα γεννητικά μου. Αυτό με ώθησε να πάω στο γιατρό. Μου έδωσαν αντιβιώσεις που δεν έκαναν τίποτα και από μόνη μου ζήτησα από το γυναικολόγο μου, να με εξετάσει. Μου είπε “όλα καλά, πήγαινε σπίτι σου”, ωστόσο κάτι μου έλεγε ότι έπρεπε να μείνω. Διανυκτέρευσα το βράδυ στην κλινική και το πρωί όταν μου έκαναν αιματολογικές αναλύσεις, φάνηκε ότι κάτι είχαν. Ειδοποίησαν αιματολόγο και στην παρακέντηση διαπιστώθηκε πως είχα λευχαιμία. Μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα, με μετέφεραν αμέσως με ασθενοφόρο στο αιματολογικό. Δεν μου είχαν πει τίποτα… Έμαθα τα νέα όταν έφτασα στο αιματολογικό και με έβαλαν στο θάλαμο. Στην αρχή όταν μου είπαν ότι έχω λευχαιμία και ότι θα περάσω δύσκολα και με ρωτούσαν εάν έχω οικογένεια και παιδιά, δεν είχα συνειδητοποιήσει τι γινόταν.

Όταν μου το είπαν η έγνοια μου ήταν ο παπάς μου, επειδή έχει θέματα με την καρδία του. Γι’ αυτό ο παπάς μου το έμαθε 4-5 μέρες μετά, επειδή περιμέναμε το γιατρό του να έρθει από το εξωτερικό και να του το ανακοινώσει. Όταν μου το ανακοίνωσαν ήμουν με τη μάμα μου, τον φίλο μου και τη Διευθύντρια του ΠΑΣΥΚΑΦ. Είχα εξοικείωση με το θέμα, επειδή το 2010 είχα γίνει μέλος του ΠΑΣΥΚΑΦ και άκουγα για περιστατικά, ενώ είχε και η γιαγιά μου λευχαιμία και την έχασα την σε νεαρή ηλικία. Ήμουν δημοτικό όταν έφυγε. Βασανίστηκε για έξι χρόνια η γιαγιά μου. Οι γιατροί μας είχαν πει ότι η λευχαιμία δεν είναι κληρονομική. Της μάμας μου της είχαν πει πως “είναι ένα λαχείο η λευχαιμία”.

«Είχα γίνει 40 κιλά»

Με είχαν ενημερώσει ότι για τους επόμενους έξι μήνες, τους μόνους που θα μπορούσα να βλέπω ήταν τη μάμα τον παπά και τον φίλο μου. Έρχονταν εναλλάξ.

Ξεκίνησα χημειοθεραπείες, είχα εμετούς και δεν είχα όρεξη να φάω. Αδυνάτισα πολύ. Μετά τις πρώτες 40 μέρες, με άφησαν να πάω σπίτι για τρεις μέρες. Είχα γίνει 40 κιλά. Είδα τον εαυτό που στον καθρέφτη και έπαθα πανικό…

Είχαμε σκαμπανεβάσματα. Κάθε φορά που μου έλεγαν ότι "συνέβηκε το τάδε με τα λευκά σου", ότι χρειαζόταν να βάλουμε αίμα ή αιμοπετάλια, κατέβαζα τα μούτρα μου, πονούσα, διαμαρτυρόμουν, αλλά επάλευκά το. Η αλήθεια είναι ότι η αντιμετώπιση που είχα από τους γιατρούς, ήταν απίστευτα καλή, ενώ πριν δεν ήθελα να ακούσω για το Γενικό της Λευκωσίας. Έμεινα πάρα πολύ ικανοποιημένη, έκαμα φίλους, μου συμπεριφέρονταν πάρα πολύ καλά. Και αυτά βοήθησαν την ψυχολογία μου».

«Άντρη έχεις λευχαιμία…»

«Μετά τον πρώτο κύκλο χημειοθεραπείας, άρχισα να παίρνω τα πάνω μου, επειδή μου είπαν οι γιατροί ότι ανταποκρίνομαι. Τότε είναι που είχα πει ότι θα το αντιμετωπίσω, έλεγα “πρέπει να ζήσω, θέλω να ζήσω”. Νομίζω έδινα και εγώ δύναμη στους δικούς μου και στους φίλους μου, που τους μιλούσα μέσω messenger. Τους έλεγα ότι θα τα καταφέρω…

Ήμουν έξι μήνες σε απομόνωση, επειδή ήταν πολύ σημαντικό να αλλάζουν κάθε μέρα τα σεντόνια, οι πιτζάμες μου... Ακόμα και σπίτι όταν πήγα, όλα έπρεπε να ήταν καθαρά. Να έχω το δικό μου μπάνιο, τα δικά μου μαχαιροπήρουνα κ.λπ για να μην “πιάσω” κάποιο μικρόβιο. Ακολουθήσαμε κατά γράμμα ότι μας έλεγαν οι γιατροί.

Έχασα μαλλιά, φρύδια και βλέφαρα. Είχα μακριά μαλλιά και αρχικά τα έκοψα καρέ. Μετά την τρίτη χημειοθεραπεία, άρχισαν να πέφτουν. Με παρότρυνε η μάμα μου, να τα κόψω. Αρχικά ήμουν ανένδοτη η αλήθεια, αλλά στο τέλος έκαμα το. Εκεί λύγισα… Είχε έρθει ο κομμωτής στο νοσοκομείο. Όταν αντίκρισα τον εαυτό μου στον καθρέφτη εκεί συνειδητοποίησα ότι ήμουν ένα “μωρό” λευχαιμικό. Είχα το σημειώσει και είπα “Άντρη έχεις λευχαιμία”. Έκλαια μόνη μου και προσπαθούσα όταν έβλεπα είτε τον παπά, είτε τη μάμα μου να μην κλαίω, επειδή ήθελα να με βλέπουν δυνατή. Δεν ήθελα να με λυπούνται».

«Έπαιρνα 22 χάπια την ημέρα»

«Ο αγώνας μου διήρκησε 2,5 χρόνια. Οι έξι πρώτοι μήνες ήταν με ενδοφλέβια θεραπεία, μέσα στο νοσοκομείο. Ακολούθως έπαιρνα 22 χάπια την ημέρα, που ήταν τρία είδη διαφορετικών χημειοθεραπειών. Το ένα το είδος, που έπινα κάθε 15 μέρες, με έκανε πραγματικά ερείπιο κάθε φορά. Πάντα την πρώτη μέρα χρειαζόμουν νοσηλεία. Είχα πολύ δυνατούς πόνους στο μυελό.

Υπάρχουν σίγουρα στιγμές αδυναμίας. Όταν σκεφτόμουν, δηλαδή ότι ήταν καλοκαίρι και όλοι έβγαιναν και εγώ ήμουν σε ένα δωμάτιο μόνη μου, μέσα σε τέσσερις τοίχους να παλεύκω και να διερωτώμαι εάν θα ζήσω ή εάν δεν θα ζήσω... Προσπαθούσα, όμως, να κάμνω όνειρα για το μέλλον, για τη ζωή, για τη δουλειά και αυτό με βοήθησε. Είχα και ψυχολογική στήριξη από τον Παγκύπριο Αντιλευχαιμικό Σύνδεσμο, επειδή όποιος ασθενής νοσηλεύεται με λευχαιμία, αυτόματα γίνεται μέλος του. Έρχονται και κοινωνικοί λειτουργοί και ψυχολόγοι και ρωτούν εάν θέλεις οποιαδήποτε βοήθεια. Την ψυχολόγο την ένιωθα σαν φίλη μου και όταν ερχόταν μιλούσαμε για το μέλλον και για τα όνειρα που ήθελα να κάνω…

Έκαμα 1,5 χρόνο να επιστρέψω στη δουλειά μου. Ήταν όλοι δίπλα μου και με περίμεναν να επιστρέψω. Δεν έχασα τη δουλειά μου, επειδή ακούω πολλούς που τη χάνουν επειδή λείπουν πολύ μεγάλο διάστημα. Όταν επέστρεψα στη δουλειά, χρειαζόταν να με παρακολουθούν πάλι γιατροί και έπρεπε να παίρνω άδεια, δεν μου είπαν ποτέ όχι. Άρχισα να κυκλοφορώ και λίγο έξω.

Η οικογένεια Παπαδόπουλου και ο Χρύσης Παντελίδης είναι σαν τη δεύτερη μου οικογένεια, μου στάθηκαν πάρα πολλά στην αρρώστια μου. Με στήριξαν και μένα και την οικογένειά μου.».

«Δεν θέλω να με λυπάται ο κόσμος»

«Έξι μήνες πριν τελειώσω τις χημειοθεραπείες μου, είχα κατέλθει ως υποψήφια, για δημοτική σύμβουλος Έγκωμης. Δεν το είχα πει και δεν έκανα τον προεκλογικό που θα έκανε άλλος υποψήφιος, επειδή δεν ήμουν σε θέση. Έκανα τα απαραίτητα. Δεν το είχα πει, δεν πρόδιδε και κάτι η εμφάνισή μου, επειδή φορούσα περούκα. Δεν καταλάβαινε κάποιος κάτι.

Δεν είχα κόλλημα να το πω, αλλά συνήθως θα το έλεγα εκεί που θα μου πει κάποιος ότι αντιμετωπίζει κάτι ανάλογο. Δεν θέλω να με λυπάται ο κόσμος, εγώ θέλω να με στηρίζει για τα ιδανικά και τις αξίες μου.

Τελικά εκλέγηκα Δημοτική Σύμβουλος στην Έγκωμη... Μου αρέσει να ασχολούμαι με τα κοινά, θέλω να βοηθώ τους συνανθρώπους μου. Δεν αποφάσισα ακόμα, αλλά μάλλον θα ξαναβάλω και στις επόμενες εκλογές».  

«Το γιόρτασα με ένα πάρτι»

«Τέλειωσα τις χημειοθεραπείες μου, στις 12 του Δεκέμβρη του 2016. Πήγα στο αιματολογικό για τις τελευταίες εξετάσεις και το τελευταίο μυελλόγραμμα. Μου ανακοίνωσαν ότι είμαι καλά και δεν θα χρειαστώ άλλες θεραπείες, ούτε χάπια. Δεν φαντάζεσαι πόσο χάρηκα. Έπιασα τη μάμα μου και της το είπα. Οι γιατροί ήταν πολύ χαρούμενοι.

Επειδή 13 Δεκεμβρίου είναι τα γενέθλιά μου, το γιόρτασα με ένα πάρτι. Προσκάλεσα φίλους και συγγενείς. Ήμουν πάρα πολύ συγκινημένη. Μου έκαναν και εκπλήξεις εκ μέρους του ΠΑΣΥΚΑΦ, η Σόφη Χριστοφόρου με την οποία είμαι πολύ δεμένη και μου στάθηκε καθόλη τη διάρκεια της ασθένειας. Πέρασα πολλά ωραία εκείνη την ημέρα. Και 13 Ιουνίου, που ήταν η μέρα της διάγνωσής μου έχω πει πως θα τα γιορτάζω σαν τα δεύτερα μου γενέθλια.

Τα 5 χρόνια μετά την αρρώστια θεωρούνται τα πιο σημαντικά και τα πιο ευάλωτα για να επανέλθει η αρρώστια. Με το καλό το Δεκέμβρη, θα τελειώσω τελείως με τα check up μου».

«Απέκτησα τεράστια δύναμη»

«Πλέον είμαι πιο συνειδητοποιημένη, ξέρω τι ζητώ, δεν θα στεναχωρηθώ για κάποιον ασήμαντο λόγο. Είδα τη ζωή με διαφορετικό μάτι, επειδή κατάλαβα ότι όταν έχεις την υγεία σου, τότε μπορείς να κάνεις όλα τα υπόλοιπα. Προσπαθώ να μην στεναχωριέμαι με το κάθε τι. Νιώθω ότι μετά από όλη αυτή την περιπέτεια, απέκτησα τεράστια δύναμη. Δεν ξέρω από πού αντλώ αυτή τη δύναμη και αυτήν την ενέργεια. Κατά τη διάρκεια αυτών των πέντε χρόνων, μου συνέβηκαν διάφορα... Μολύνθηκε η χολή μου, έκανα πέτρες, έπαθα 3-4 φορές υπερκόπωση, χρειάστηκε να νοσηλευτώ, αλλά δεν τα βάζω κάτω...  

Μετά την αρρώστια μου είχα πολύ ενεργή εμπλοκή στο Καραϊσκάκειο.  Επισκέφθηκα από μόνη μου το Καραϊσκάκειο επειδή ήθελα να ξέρω, ποιοι ήταν οι άνθρωποι πίσω από τις πόρτες, που έβγαλαν τα αποτελέσματά μου. Γνώρισα και τον άνθρωπο που έβγαλε τα αποτελέσματά μου, την κα. Λάουρα, η οποία με πήρε αγκαλιά όταν πήγα. Μου είπε ότι όταν έβγαλε τα αποτελέσματά μου, διερωτάτο εάν θα ζήσει αυτός ο άνθρωπος. Από τότε είμαι στην οικογένεια του Καραϊσκάκειου Ιδρύματος και προσπαθώ να τους βοηθώ σε εκδηλώσεις.

Γνώρισα και το δικό μου ήρωα το Νικόλα, ένα μαχητή που είχε λευχαιμία στα έξι του χρόνια. Είχε κάποιες επιθυμίες ο Νικόλας και μαζί με φίλους μου δασκάλους, το κάναμε μία εκδήλωση το 2019 όπου πραγματοποιήσαμε όλες του τις επιθυμίες. Ήθελε για παράδειγμα να γνωρίσει τον Γιώργο Εφραίμ, ήθελε να πάει στο Παρίσι κλπ. Ο Νικόλας τα κατάφερε...».

Το φιλανθρωπικό έργο

«Πριν την ασθένεια ήμουν μέλος στον Ερυθρό Σταυρό και τον ΠΑΣΥΚΑΦ. Μετά την περιπέτειά μου μπήκα στο Καραϊσκάκειο, στην AIPFΕ-Women of Europe AIPFE Cyprus - Women of Europe, είμαι στο JCI Cyprus και ήμουν γραμματέας στο ΔΣ της Οργάνωσης  Γυναικών Επιχειρηματιών  Επαγγελματιών (ΚΟΓΕΕ). Προσπαθώ με το δικό μου τον τρόπο να βοηθήσω. Προσπαθώ να τα προλαβαίνω όλα. Δεν θέλω να συμμετέχω απλά κάπου, θέλω να συνεισφέρω αλλιώς προτιμώ να μην είμαι.

Σπούδασα πολιτικές επιστήμες στη νομική σχολή Αθηνών και ακολούθως έκανα μεταπτυχιακές στο University of Essex στο Λονδίνο. Ήρθα Κύπρο δούλεψα σε μία εταιρεία και μετά το θάνατο του Τάσου Παπαδόπουλου δημιουργήθηκε το Κέντρο μελετών Τάσος Παπαδόπουλος, μου έγινε πρόταση και είμαι συνεργάτιδα».

«Νιώθω ότι έχω ένα χάρισμα»

«Προσπαθώ κάθε φορά που με παίρνουν και μου λεν ότι κάποιος είναι άρρωστος, να δίνω το μήνυμα της αισιοδοξίας, επειδή δεν σημαίνει απαραίτητα πως καρκίνος ίσον θάνατος. Αυτό το απέδειξα και εγώ και πάρα πολύς κόσμος. Δεν είναι ανίκητος. Απλώς εξαρτάται, από το σε ποια φάση θα σε βρει, πώς θα το αντιμετωπίσεις και τι ανθρώπους θα έχεις δίπλα σου. Με τα μωρά στεναχωριέμαι πολύ, επειδή λέω ότι εγώ αντιδρούσα και έκλαιγα, πόσο μάλλον τα παιδιά. Με κάποια παιδιά με λευχαιμία έχω επαφή, πάμε και παίζουμε.

Οι γιατροί μου είπαν να εμβολιαστώ και το έκανα αμέσως. Προσέχω πολύ με τον κορωνοϊό, αλλά θέλω να ζω και να κάμνω πράματα. Νιώθω ότι έχω ένα χάρισμα. Προσπαθώ να μην τα βάζω κάτω. Θέλω να χαμογελώ και να περνώ την κάθε μέρα, όσο πιο ωραία μπορώ και θέλω να είναι καλά οι άνθρωποι που είναι δίπλα μου».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• «Χάιδευε το τροχοκάθισμα και μου έλεγε “αν ήμουν πιο νέος θα σε αγκάλιαζα”…»
• Της έδιναν μήνες, έζησε πέντε χρόνια-«Όταν είδα τα μωρά πάνω από το φέρετρο...»
• Η ιστορία της Παναγιώτας που από μικρή εξηγεί τη διαφορετικότητα των γονιών της
• «Είδα δυο παιδιά που έτρωγαν μέσα από κάλαθο και τα ακολούθησα... Έτσι ξεκίνησα»