Ένα αντίο στην πεντάχρονη Χρύσω… «Χάνεις το μωρό σου, χάνεις μέρος της ζωής σου»

Σήμερα, θα έκλεινε τα 18 της χρόνια. Θα έκανε όνειρα για το μέλλον, θα σκεφτόταν τις σπουδές και θα διασκέδαζε με τους φίλους της. Θα ταξίδευε και θα εκπλήρωνε όνειρα ή μπορεί ακόμα να σκεφτόταν ότι είχε τη δύναμη να κατακτήσει τον κόσμο, όπως κάθε παιδί σε τέτοια ηλικία.

Η Χρύσω Βιολάρη έφυγε για το μεγάλο ταξίδι το 2012, σε ηλικία 5,5 ετών, από μυοκαρδίτιδα, αφήνοντας πίσω της τους γονείς και τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια της. Αφήνοντας πίσω της τον αβάσταχτο πόνο της απώλειας, αλλά ταυτόχρονα και την υπέροχη ανάμνηση του πανέμορφου χαμόγελού της,

Δώδεκα χρόνια μετά, ο πατέρας της, Δημήτρης Βιολάρης ανοίγει την καρδιά του, περιγράφοντας πως έζησε την τραγική ιστορία του παιδιού του, αλλά και πως βίωσε τόσο ο ίδιος όσο και η οικογένειά του την απώλεια. Στέλνει παράλληλα ένα μήνυμα στους γιατρούς, αλλά και σε όλους τους γονείς που θα διαβάσουν τη δική του ιστορία.

Το τραγικό τριήμερο της οικογένειας Βιολάρη…

«Η Χρύσω αρρώστησε με πυρετό και γρίπη, προς το τέλος Μαΐου του 2012. Ήταν Τετάρτη απ’ όσο θυμάμαι. Είχε 38 πυρετό και έκανε μια δύο φορές εμετό. Μιλήσαμε με τον παιδίατρό μας και μας είπε να την παρακολουθούμε κι αν συνέχιζε να την παίρναμε την επόμενη μέρα το απόγευμα.

Την Πέμπτη, συνέχισε να έχει πυρετό και την πήραμε στον γιατρό. Έλεγξε το στήθος της και θορυβήθηκε. Μας είπε να πάμε αμέσως στο νοσοκομείο και μας έδωσε μια επιστολή που έγραφε “επείγον” με κόκκινα γράμματα και την δώσαμε στους αρμόδιους στο νοσοκομείο. Εκεί, το μωρό έκανε μια φορά εμετό και την έκαναν εισαγωγή στο ορθοπεδικό. Περιμέναμε να έρθει κάποιος να την δει, από τις 17:00 το απόγευμα και τελικά ήρθε γιατρός η ώρα 21:00, μετά από πολλές πιέσεις.

Χωρίς να την ελέγξει, μας είπε είναι μια απλή γαστρεντερίτιδα και πως θα της έβαζε ορό και μέχρι την επόμενη μέρα θα πήγαινε σπίτι της. Όταν ακούς τη διάγνωση από ένα γιατρό που είναι υπεύθυνος, θεωρείς ότι είναι σωστή η διάγνωση.

Εμείς ησυχάσαμε. Το βράδυ της Πέμπτης το μωρό δεν ήταν καλά, δεν μπορούσε να αναπνεύσει, λόγω δύσπνοιας. Την πήραμε ξανά στο νοσοκομείο και η σύζυγός μου επικοινώνησε με τη νοσοκόμα για να μιλήσει με τον γιατρό να έρθει να την δει. Τελικά ήρθε η νοσοκόμα και έλεγε στο μωρό, “μάνα μου ανάπνεε καλά, ίνταλως αναπνέεις έτσι, εν έσιεις τίποτε”. ΄Ήταν στον κόσμο της η βάρδια, δεν έφεραν γιατρό και το μωρό πέρασε μια πολύ δύσκολη νύχτα.

Την επόμενη μέρα, Παρασκευή δηλαδή, χειροτέρεψε η κατάσταση του μωρού και όταν πιέσαμε για να έρθει ο γιατρός να τη δει, θορυβήθηκε πολύ και μας είπε ότι πρέπει να κάνει εξέταση καρδιάς (echo). Τον ρώτησα τι σκέφτεται ότι είναι, μας είπε να παρακαλούμε να μην έχει μυοκαρδίτιδα. Να σημειώσω ότι είχαμε κάνει αναλύσεις και πιστεύουμε ότι δεν τις είδε, για να μας πει ότι το μωρό έχει γαστρεντερίτιδα.

Του είπαμε εμείς, καλά έπρεπε να περάσουν 24 ώρες για να καταλάβεις ότι δεν είναι γαστρεντερίτιδα και ότι το μωρό έχει πρόβλημα με την καρδία του; Πιστεύω ότι κατάλαβε πως έκανε μεγάλο λάθος και όταν το πόρισμα έδειξε πως ήταν μυοκαρδίτιδα, μας είπε πως πρέπει να πάει στο Μακάρειο Νοσοκομείο».

Η μάχη των γιατρών στο Μακάρειο

«Πήγαμε στο Μακάρειο και μας είπαν οι γιατροί ότι καθυστερήσαμε πολύ να την μεταφέρουμε και μειώθηκαν οι ελπίδες για να ζήσει. Ήταν δύο γιατροί, ένας Ελλαδίτης παιδοκαρδιολόγος και ένας Κύπριος εντατικολόγος, οι οποίοι έμεναν μαζί μας και παρότι έπρεπε να σχολάσουν, έμειναν εκεί μαζί μας.

Τελικά το απόγευμα της Παρασκευής έπαθε την πρώτη ανακοπή και την επανέφεραν οι γιατροί, αλλά ήταν συνεχώς σε καταστολή. Δεν μας το είπαν, αλλά περίμεναν πως θα πέθαινε το μωρό. Σε κάποια στιγμή, επιχειρήσαν να την μεταφέρουν στο Ισραήλ, με air ambulance. Δυστυχώς, το μωρό κατέληξε το μεσημέρι του Σαββάτου, πριν φθάσει το μεταφορικό μέσο.

Οι γιατροί στο Μακάρειο ήταν άψογοι, ιδιαίτερα ο ένας γιατρός ερχόταν και στα μνημόσυνά της τα πρώτα χρόνια. Δεν είχε χάσει ποτέ μωρό και της έκανε μαλάξεις να την επαναφέρει, μέχρι που του είπα εγώ να σταματήσει.

Μπορούσε να γίνει διάγνωση από το μεσημέρι της Πέμπτης, θα πηγαίναμε στη Λευκωσία την ίδια ώρα και θα είχαμε περισσότερες ελπίδες να ζήσει το μωρό. Χάσαμε 20 ώρες άδικα.

Εμείς προσπαθήσαμε να διεκδικήσουμε το δίκαιο μας, κάναμε καταγγελία για ιατρική αμέλεια και τελικά ήταν πολύ ψυχοφθόρο αυτό για μας και αποσύραμε. Μετά τον θάνατο του μωρού, προσπάθησαν να μας πείσουν ότι το μωρό είχε μεγάλη καρδία και λοιπά, έτσι μας είπαν οι ιατροδικαστές, για να μας μεταπείσουν να μην κάνουμε καταγγελία».

Η απώλεια του παιδιού για ένα γονιό

«Δεν έχει διαφορά, μην ακούτε, αν είναι ένας χρόνος, αν είναι δέκα χρόνια, αν είναι 20 χρόνια, όταν χάνεις το μωρό σου, χάνεις μέρος της ζωής σου. Προσπαθείς να πορεύεσαι με αυτό. Είναι όλες οι μέρες δύσκολες, δεν περνά μέρα που να μην την σκεφτείς, αλλά οι μέρες των γενεθλίων της, της γιορτής της, η μέρα που πέθανε είναι πιο δύσκολες. Προσπαθείς να κάνεις κάτι για να νομίζεις ότι είσαι καλύτερα.

Η Χρύσω ήταν πολύ αυθόρμητο μωρό, θα ήθελε να είναι μαζί μας σήμερα που είναι τα γενέθλιά της, κι εμείς θα θέλαμε να είμαστε μαζί της, να περνούσαμε αυτή την μέρα μαζί.

Έχω άλλα δύο παιδιά, μια κόρη κι ένα γιο. Τα δύο άλλα παιδιά μου είναι πιο μεγάλα από τη Χρύσω. Πέρασαν πολύ δύσκολα στις αρχές, γιατί καταλάβαιναν, ιδιαίτερα η κόρη μου που ήταν πιο μεγάλη. Ο γιος μου επίσης δυσκολεύτηκε πολύ, γιατί είχαν μόλις έντεκα μήνες διαφορά και πήγαιναν μαζί νηπιαγωγείο…

Το μήνυμα που θέλω να στείλω είναι οι γιατροί να έχουν το νου τους 100% στη δουλειά τους. Είναι αυτό που λέω και στους άλλους γονιούς, να προσέχουν τα παιδιά τους και να επιμένουν στους γιατρούς να αποκλείουν αρρώστιες και να μην τους δίνουν άμεσα μια γνωμάτευση και τέλος. Μπορεί ακόμα και μια γρίπη να κρύβει πίσω της κάτι άλλο.

Είναι πολύ εύκολο για κάποιο γιατρό να πει είναι το τάδε και να προχωρήσει παρακάτω. Θέλω οι γιατροί να είναι σοβαροί…»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Υπέροχοι Άνθρωποι: Η Μαργαρίτα Grether εμπνέει ως εκπαιδεύτρια windsurfing και SUP (video)
• Υπέροχοι Άνθρωποι: H Χριστιάνα Παναγιώτου Μαυρή αφιέρωσε τη ζωή της στην εκπαίδευση (video)
• Υπέροχοι Άνθρωποι: Παύλος Χαραλάμπους, ο σεφ που αφιερώθηκε στην τέχνη της μαγειρικής
• Δεκαοκτώ χρόνια με πολλαπλή σκλήρυνση-«Ξύπνησα ένα πρωινό και δεν έβλεπα, νόμιζαν θα μείνω ανάπηρη»