Διαγνώστηκε με καρκίνο στα 32 της και τώρα στέκεται δίπλα σε γυναίκες που ζουν την ίδια περιπέτεια

Βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας της και είχε ήδη φτιάξει την οικογένεια της, αφού ο γιος της τότε ήταν μόλις δύο ετών. Δεν ένιωθε να της λείπει τίποτα, μέχρι που μια τυχαία ψηλάφηση στο στήθος θα την οδηγούσε απρόσμενα σε ένα νέο, δύσκολο δρόμο από τον οποίο έπρεπε να βγει νικήτρια.

Ήταν μόλις 32 ετών, νεότατη και ευτυχισμένη. Έχοντας όμως συνοδοιπόρους στο ταξίδι της, την οικογένειά της και ανθρώπους που αγαπά, κατάφερε να φτάσει στο τέλος και να βγει νικήτρια. Κινητήριος δύναμή της για να τα καταφέρει, ήταν το παιδί της. Στα 40 της πλέον, η Μαριλένα Χατζηδημητρίου, έγινε στήριγμα για άλλες γυναίκες που περνούν τώρα, από το ίδιο μονοπάτι, αφού μετά τη δική της περιπέτεια αποφάσισε να ενταχθεί στην ομάδα της Europa Donna ως υπεύθυνη του προγράμματος «Επιστήθιες Φίλες».

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου, που γιορτάζεται στις 4 Φεβρουαρίου, η Μαριλένα μοιράζεται στον REPORTER την ιστορία της, όχι για να νιώσει κάποιος οίκτο, αλλά γιατί θέλει να περάσει μηνύματα στους συνανθρώπους μας που περνούν από το δρόμο που η ίδια βρέθηκε, αλλά κυρίως για να πει σε όλους πως, «σε κάθε ταξίδι υπάρχει η αρχή και το τέλος. Μέσα από το ταξίδι παίρνουμε τις εμπειρίες, μαθαίνουμε να επιβιώνουμε και προχωρούμε πιο δυνατοί προς το τέλος. Όταν τον ταξίδι ολοκληρωθεί, μας ανοίγονται νέοι δρόμοι, που με σιγουριά σας λέω, είναι πιο ωραίοι από ποτέ».

Το δικό της ταξίδι άρχισε το 2015, όταν κατά τη ψηλάφηση στον μπάνιο ακούμπησε ένα κουβαράκι. Είχε ανησυχήσει και αποτέθηκε σε γιατρούς, για να μάθει πως οι επόμενοι μήνες θα ήταν ίσως οι πιο δύσκολοι της ζωής της. «Κάλεσα αμέσως την ξαδέλφη μου, που είναι ακτινολόγος. Όταν κάναμε το υπερηχογράφημα φάνηκε ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο καλά. Από το βλέμμα της κατάλαβα ότι δεν θα άκουγα καλά νέα και με παρέπεμψε σε χειρούργο. Προχωρήσαμε σε παρακέντηση και εκεί έγινε η διάγνωση, για κακοήθη καρκίνο. Μετά ακολούθησε το χειρουργείο και η διπλή μαστεκτομή. Από δική μου επιλογή αποφάσισα να αφαιρέσω και τα δύο μου στήθη».

Στο άκουσμα της διάγνωσης, ο πρώτος άνθρωπος που ήρθε στο μυαλό της ήταν ο γιος της, ο οποίος θα γιόρταζε λίγους μήνες μετά τα γενέθλιά του. Για χάριν του δεν λύγισε ποτέ, έσφιξε τα δόντια και πάλεψε με δύναμη. «Η οικογένειά μου είχε σοκαριστεί με τα νέα. Τους θυμάμαι όλους να ψάχνουν πού θα ήταν καλύτερα να πάω, σε ποιο γιατρό ή τι θεραπεία έπρεπε να λάβω για να γίνω καλά. Δεν με άφησαν ποτέ μόνη μου. Θυμάμαι να πηγαινοέρχομαι με τον σύζυγό μου για εξετάσεις που έπρεπε να γίνουν πριν το χειρουργείο και αργότερα για τις χημειοθεραπείες που ακολούθησαν. Όλοι μαζί, με τους γονείς, τα αδέλφια μου και τον μικρούλη που ήταν η δύναμή μου, προχωρήσαμε, μέχρι να τελειώσει αυτή η περιπέτεια. Σε καμία περίπτωση, δεν ήθελα να βρίσκομαι με άτομα που αισθάνομαι πως με λυπούνται όταν με βλέπουν».

Φόβο και ανασφάλεια ένιωσε μόνο λίγο πριν το χειρουργείο, καθώς μετά την ολοκλήρωσή του οι γιατροί της καθησύχασαν ότι τα χειρότερα έχουν περάσει. Πιο δύσκολη στιγμή για εκείνη, ήταν όταν άρχισε να χάνει τα μαλλιά της. Άλλωστε για αυτό επέλεξε να διαγράψει από το μυαλό της, τις ημέρες εκείνες και δεν κράτησε ούτε μια φωτογραφία από την περίοδο που φορούσε την περούκα της. «Η απώλεια των μαλλιών μου, μου προκαλούσε αρνητικά συναισθήματα και δεν θα ήθελα να με θυμάμαι έτσι. Κυκλοφορούσα πάντα με περούκα, αλλά πάλι δεν ένιωθα ο εαυτός μου. Όμως ευτυχώς δεν κράτησε για πολύ, αφού μετά την θεραπεία, τα μαλλιά μου άρχισαν να βγαίνουν. Δεν αργούν να ξαναβγούν, όσο πιστεύουμε ότι θα καθυστερήσουν».

Οι μήνες πέρασαν. Μετά το χειρουργείο ολοκλήρωσε τις χημειοθεραπείες και τις ακτινοθεραπείες της και οι γιατροί τη διαβεβαίωσαν ότι ο κίνδυνος έχει περάσει. «Δεν θα πω ότι δεν είπα ‘γιατί σε εμένα”, όπως λέγεται συνήθως, αφού ήταν η πρώτη και μοναδική φορά στη ζωή μου που διερωτήθηκα “γιατί”. Κυρίως, γιατί ήμουν τόσο νέα και είχα ένα παιδί να μεγαλώσω. Πάλεψα, δεν λύγισα ούτε λεπτό για να είμαι εδώ σήμερα, να βλέπω το παιδί μου να μεγαλώνει για να σβήνει δέκα κεράκια», εξιστορεί η Μαριλένα, ενώ αναφέρει πως παρόλο που είχαν περάσει τα δύσκολα, ανησυχούσε για το μέλλον της. «Ένιωθα πως το πέρασα όλο αυτό και δεν ήξερα τι να κάνω. Έλεγα “πως προχωρώ τώρα”;».

Τα νέα καθήκοντα και το μικρό θαυματάκι

Όμως δεν έμεινε έτσι, αφού η επαφή της με την Europa Donna και τους ανθρώπους που την στήριξαν κατά τη διάρκεια, την έφεραν σε νέο δρόμο. Ένα χρόνο μετά την περιπέτειά της, εργάστηκε ως λειτουργός και στη συνέχεια έγινε υπεύθυνη ενός από τα προγράμματα που προσφέρει ο Οργανισμός σε γυναίκες που διαγνώσκονται με καρκίνο του μαστού, το πρόγραμμα ονομάζεται «Επιστήθιες φίλες». Εκεί, πέραν από τις υπηρεσίες που προσφέρει το πρόγραμμα, της δίνεται η δυνατότητα να μοιραστεί την ιστορία της με ανθρώπους που ζουν τα ίδια, να τους πει για την εμπειρία της, αλλά κυρίως να τους δώσει δύναμη να συνεχίσουν. Να μην λυγίσουν. Όπως έκανε και η ίδια. «Τους καθοδηγώ στο κομμάτι της επιχορήγησης που δικαιούνται για να αποκτήσουν περούκα, αλλά μέσα από αυτό συζητώ μαζί τους για τη δική μου εμπειρία . Σκοπός μου είναι στο τέλος να φεύγουν από εδώ με χαμόγελο ελπίδας και το βλέπω τις περισσότερες φορές. Θέλω να παίρνουν δύναμη από τη δική μου εμπειρία, γιατί η ζωή συνεχίζεται και δεν σταματά εδώ. Τους εξηγώ πως είναι ένα ταξίδι που κάποτε τελειώνει, το οποίο έχει καλό τέλος».

Η περιπέτεια αυτή, όπως εξιστορεί η Μαριλένα, την ωρίμασε σαν άνθρωπο, αλλά την έκανε επίσης υπερπροστατευτική με τους δικούς της ανθρώπους. Το κυριότερο όμως είναι πως πλέον βλέπει τη ζωή με άλλα μάτια, πιο αισιόδοξα. Τη νέα της ζωή ήρθε να συμπληρώσει ένα ακόμη παιδί, που τόσο επιζητούσε. «Μετά από όλο αυτό, σκέφτομαι διαφορετικά τα πράγματα και κυρίως πως όταν έχεις την υγεία σου, μπορείς να κάνεις τα πάντα. Είναι το πιο σημαντικό και το εκτιμάς περισσότερο όταν βρεθείς αντιμέτωπος με μια τέτοια περιπέτεια. Επρόκειτο για μια πρόκληση που έφερε νέα δεδομένα, τα οποία θα πρέπει να αντιμετωπίσεις με όση δύναμη κρύβεις μέσα σου. Η δική μου θεωρεία είναι ότι όλα λύνονται και στο τέλος αυτού του ταξιδιού, όλα είναι πιο όμορφα».

Όμορφα, όσο όμορφη έγινε η καθημερινότητά της πριν από δύο χρόνια, όταν ήρθε στη ζωή το μικρό της θαυματάκι, όπως το χαρακτήρισε κατά τη συνέντευξη, αφού ήρθε αβίαστα στην καθημερινότητά τους, παρόλο που φάνταζε δύσκολο μετά την περιπέτεια με την υγεία της. «Η κόρη μου ήρθε στην ζωή μας εντελώς ξαφνικά και χωρίς να προσπαθήσουμε. Αφού, μετά από αυτή την περιπέτεια ήρθε στη ζωή μας ένα δεύτερο παιδί, αυτό είναι για όλους η πιο τρανταχτή απόδειξη ότι η ζωή συνεχίζεται. Ήταν το μήνυμα που ανέμενα για να πείσω τον εαυτό μου ότι προχωρώ και δεν πρέπει να κοιτάω πίσω».

Μέσα από την περιπέτειά της η Μαριλένα αντιλήφθηκε τη δύναμη που έκρυβε μέσα της και μέσα από τα καθηκοντά της, θέλει να αισθανθούν όσοι ζουν κάτι παρόμοιο πως όλοι μας έχουμε κάπου βαθιά μέσα μας την ίδια δύναμη, αλλά φυσικά ότι «η ζωή συνεχίζεται και μετά τον καρκίνο. Ο καρκίνος είναι ένας σταθμός».