«Πέρσι, ήταν να 'μουν εγώ εκείνος που πέθανε, αλλά δεν πέθανα… Δυστυχώς, δεν έβαλε κανένας μυαλό»

Αποσβολωμένη και απογοητευμένη παρακολουθεί για άλλη μια φορά η κοινή γνώμη τα όσα εκτυλίσσονται στον ποδοσφαιρικό κόσμο, όπου χάθηκε άδικα ακόμη ένας νεαρός οπαδός και συγκεκριμένα στην Ελλάδα, σε ένα περιστατικό οπαδικής βίας και χουλιγκανισμού, που ουκ ολίγες φορές συναντήσαμε και στο πρόσφατο παρελθόν στην Κύπρο, όπου κινδύνεψε μάλιστα σοβαρά και ο 20χρονος, Ευριπίδης Φράγκος.

Ο Ευριπίδης Φράγκος, ήταν ο νεαρός, ο οποίος στις 30 Απριλίου του 2022 πριν από το ντέρμπι ανάμεσα σε Απόλλωνα και Ανόρθωση, έξω από το Αντώνης Παπαδόπουλος, σε μια προσπάθεια του να κατασβήσει φωτιά, την οποία προκάλεσαν ανεγκέφαλοι, μετά από μολότοφ που έριξαν προς το μέρος του χούλιγκαν, κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του. Μετά από ένα χρόνο και τρεις μήνες, ο Ευριπίδης, κατάφερε να μαζέψει τα σπασμένα του κομμάτια, να σταθεί στα πόδια του και να συνεχίζει τη ζωή του, την οποία επιχείρησαν να καταστρέψουν κάποιοι ανεγκέφαλοι.

Βλέποντας ωστόσο και το περιστατικό με τον οπαδό της ΑΕΚ, Μιχάλη Κατσουρή, ο οποίος σκοτώθηκε από τα βίαια επεισόδια με φόντο το ποδόσφαιρο, ο Ευριπίδης Φράγκος, στέλνει για ακόμη μια φορά, τα πιο ηχηρά μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση. «Μόλις ξύπνησα το πρωί και είδα ότι σκοτώθηκε ένας οπαδός στην Ελλάδα, είχα νευριάσει. Είδα όλες σχεδόν τις ποδοσφαιρικές ομάδες μέσω αναρτήσεων τους να εκφράζουν την συμπαράστασή τους στην οικογένεια του Μιχάλη, αλλά μόλις την επόμενη μέρα, οπαδοί συγκεκριμένες ομάδας στην Κύπρο, πήγαν να κάνουν επεισόδια πάλι. Δεν έχει σχέση ότι δεν σκοτώθηκε ή δεν τραυματίστηκε κάποιος. Σημασία έχει ότι αυτοί οι οπαδοί, μετά και από τον σκοτωμό οπαδού στην Ελλάδα, πήγαν να κάνουν επεισόδια. Δηλαδή γραφούμε κάτι τη μια μέρα, αλλά την επόμενη μέρα, είμαστε πάλι στο ίδιο έργο θεατές».

Φανερά απογοητευμένος από τη στάση των ομάδων, ο Ευριπίδης λέει πως, «ακόμη προσπαθώ να καταλάβω, ποιο σωματείο από όλα αυτά που στέλνει μηνύματα συμπαράστασης, κάνει αυτά που λέει. Μάλιστα, το πιο τραγικό, είναι ότι πέθανε ένας οπαδός και έγνοια ορισμένων ήταν να γράψουν ότι πέθανε από φασίστες και νεοναζί και όχι να δουν την ουσία, ότι πέθανε ένας νεαρός για το ποδόσφαιρο. Πρέπει να αρχίσουμε να ξυπνούμε επιτέλους».

Πέρσι, τονίζει ο Ευριπίδης, «ήταν να ‘μουν εγώ εκείνος που πέθανε, αλλά δεν πέθανα. Δυστυχώς, δεν έβαλε κανένας μυαλό γιατί δεν ήμουν της μπάλας και επειδή δεν ασχολούμουν με το ποδόσφαιρο και απλά έτυχε να ήμουν εκεί. Κανένας από όλους αυτούς που πάνε σήμερα στα γήπεδα και κάνουν φασαρίες, δεν σκέφτηκε τι είναι αυτό που πάνε να κάνουν και ότι σπίτι τους περιμένει η μάνα τους και ο πατέρας τους. Η έγνοια δυστυχώς των περισσότερων οπαδών σήμερα, είναι να πάνε να αγοράσουν ναρκωτικά, φωτοβολίδες και μολότοφ, απλά για να κάνουν κακό του άλλου, που υποστηρίζει μια ομάδα διαφορετική από αυτούς».

Μάλιστα, ο 21χρονος, γυρίζει τον χρόνο πίσω και θυμάται εκείνη τη μαύρη μέρα, όπου κόντεψε να καεί ολοζώντανος. «Δεν μπορώ την αδικία στη ζωή μου. Η Αστυνομία της Κύπρου, δεν με προστάτεψε όπως όφειλε τη μέρα που κάηκα, γιατί ένα πλάσμα 21 ετών, έκανε τη δουλειά της ίδιας της Αστυνομίας και της Πυροσβεστικής, όπου στην ουσία, εκείνοι είχαν τη μάνικα για να σβήσουν μια φωτιά και εγώ προσπαθούσα με τα πόδια μου να τη σβήσω. Έσβησα δυο φωτιές μικρές και όταν πήγα στην τρίτη, κάηκα. Πριν καώ όμως, βοήθησα ακόμη ένα άνθρωπο και τον σαντουϊτσή που ήταν εκεί. Δηλαδή εγώ από την πλευρά μου το καλό το είχα κάνει, αλλά την ίδια ώρα η Αστυνομία, ήταν είκοσι μέτρα μακριά μου. Ήμουν μπροστά τους και δεν έκανε κανένας τους τίποτα και έβλεπα τους οπαδούς να παίρνουν πέτρες μπροστά από τα πόδια των αστυνομικών για να τις πετάξουν. Δεν γίνεται… Αφού δείχνουν ότι δεν μπορούν να μας προστατέψουν οι αστυνομικοί, τότε γιατί είναι εκεί;».

Όπως ήταν αναμενόμενο όμως, μετά το περιστατικό έξω από το Αντώνης Παπαδόπουλος, πλέον λαμβάνονται όλα τα απαραίτητα μέτρα. «Μετά που κάηκα και έγινε η ζημιά και είχε παιχνίδι ο Απόλλωνας στο Αντώνης Παπαδόπουλος, έφεραν μέχρι και drone και ελικόπτερα μπροστά από το σπίτι μου. Δεν είναι έτσι που πρέπει να λειτουργούν όμως. Δυστυχώς, είναι κάτι που έγινε και στην Ελλάδα όμως, αφού οι συγκεκριμένοι χούλιγκαν φαίνεται να πέρασαν από τρία σύνορα και δεν τους είδε κανένας».

Ιδιαίτερα προβληματισμένος, ο Ευριπίδης, λέει πως, «πέρασε ένας χρόνος και τρεις μήνες από το περιστατικό μου και βλέπουμε να συνεχίζουν οι χουλιγκανισμοί τόσο εντός, όσο και εκτός αγωνιστικών χώρων. Δυστυχώς, δεν θα αλλάξει αυτό το πράγμα και ο κάθε ανεγκέφαλος κάνει ότι θέλει σήμερα στα γήπεδα. Η Αστυνομία είναι ανύπαρκτη δυστυχώς και όσο συμβαίνει αυτό, τότε θα συνεχίζουν και οι χούλιγκαν. Όσο δεν υπάρχουν αυστηρά μέτρα, όπως την Αγγλία για παράδειγμα που βρήκε τρόπο για να αντιμετωπίσει τον χουλιγκανισμό, τότε δεν αλλάζουν κάποια πράγματα».

«Κανένας οπαδός, δεν μπήκε μέσα στα παπούτσια οποιουδήποτε τραυματία»

Πρέπει να αρχίσουν να πεθαίνουν οπαδοί για να ληφθούν αυστηρά μέτρα;, διερωτάται ο 21χρονος. «Επειδή κανένας δεν μπήκε μέσα στα παπούτσια οποιουδήποτε τραυματία και δεν στερείται ούτε μάτια, ούτε χέρια, ούτε πόδια, δεν θα καταλάβουν ποτέ τι σημαίνει χουλιγκανισμός. Αυτοί οι οπαδοί τα έχουν δεδομένα όλα, μέχρι και την ίδια τους τη ζωή. Δεν καταλάβουν τον κίνδυνο. Από τη στιγμή που οι ίδιοι δεν σέβονται τον ίδιο τους τον εαυτό, δεν πρόκειται να σεβαστούν κανένα. Όταν κάνεις έτσι πράγματα και νομίζεις είναι μαγκιά επειδή φοράς κουκούλα, τότε χάσαμε. Το νόημα είναι να γίνουμε καλύτεροι, όχι χειρότεροι άνθρωπο».

Όλα τα ποδοσφαιρικά σωματεία, προσθέτει ο Ευριπίδης, «μακάρι να ήταν ενωμένα και να μπορούσαν με τον άμεσο τρόπο που αντιδρούν σε κάποιες περιπτώσεις που υπάρχουν χουλιγκανισμοί, να αντιδρούσαν και σε σοβαρά περιστατικά του τόπου μας, όπως για παράδειγμα να πάνε να σβήσουν μια φωτιά, να βοηθήσουν ένα συνάνθρωπό μας που έχει πραγματική ανάγκη. Με αυτούς τους τρόπους θα έστελναν ένα όμορφο μήνυμα για το ποδόσφαιρο και το τι μπορεί να κάνει ο αληθινός οπαδισμός. Αλλά δυστυχώς, αυτοί οι οπαδοί θεωρούν ότι είναι πιο σημαντικό να πάνε να σκοτωθούν με οπαδούς άλλων ομάδων, παρά να πάνε σπίτι τους και να τους δει η μάνα τους και να χαρεί. Τα ξεχάσαμε όλα και δεν εκτιμάμε την ίδια τη ζωή. Αλλά πολύ απλά, δεν τα εκτιμούν, επειδή δεν στερήθηκαν τίποτα στη ζωή τους. Όταν γίνει όμως το κακό και μετά, όλοι ψάχνουν τους τρόπους και τους λόγους, αλλά είναι πλέον αργά».

Καταλήγοντας, ο Ευριπίδης Φράγκου, φανερά προβληματισμένος από την επικρατούσα κατάσταση τόσο εντός, όσο και εκτός αγωνιστικών χώρων, λέει πως, «ο εχθρός μας είναι απέναντι και εμείς μαλλώνουμε μεταξύ μας. Όλες οι ομάδες μπορούσαν να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να πηγαίνουν στους αγώνες και να φεύγουν όλοι υγιείς. Να τραγουδήσουν, να φωνάξουν, αλλά δεν χρειάζεται να σκοτώνονται κιόλας. Δυστυχώς, όμως κανένας δεν προστατεύει κανένα όμως σήμερα…».