«Δεν είναι εύκολο να βλέπεις το μωρό σου να φεύγει»-Ένα θαύμα και μια υπόσχεση

06:48 - 25 Ιουλίου 2020

ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΑ

Μια αληθινή και δυνατή πίστη στον Θεό, μπορεί να αποτελέσει ένα «όπλο» για τον κάθε άνθρωπο στις δύσκολες στιγμές που αντιμετωπίζει... Δεν είναι λίγες οι φορές, που ο καθένας από εμάς, όταν βρεθεί αντιμέτωπος με ένα εμπόδιο, προβληματίζεται και τα βάζει με τον Θεό, αναζητώντας απαντήσεις στα «γιατί»…

Αναμφίβολα, το πιο σκληρό πράγμα στον κόσμο είναι ο θάνατος… Ο θάνατος ενός δικού σου ανθρώπου… Που όταν τον βλέπεις να «σβήνει», προσεύχεσαι με όλη τη δύναμη της ψυχής σου για να τα καταφέρει, μα όταν γίνει το αντίθετο και φύγει για το μεγάλο ταξίδι, «αμφισβητείς» τον Θεό...

«Όταν είχα και εγώ τον Ανδρέα μου άρρωστο, εκλάμβανα ότι πάντα πρέπει να γίνεται το δικό μας, το θέλημα μας και ότι πάντα η γιατρειά του ασθενούς θα είναι και η σωτηρία ή λύτρωση της ψυχής του. Δεν είναι έτσι τα πράματα όμως. Μόνο ο Θεός ξέρει πότε είναι η στιγμή του καθενός. Πίστευα και εγώ στην αρχή, ότι επειδή έφυγε ο Ανδρέας μου δεν έγινε αυτό που ήθελα… Είναι πολύ εγωιστικό όμως…». Αυτά είναι τα λόγια μιας μητέρας, της Νατάσας Κυρατζής από την Πάφο, η οποία έμελλε να αποχαιρετήσει το παιδί της, σε ηλικία τριών ετών. Πριν προλάβει να ζήσει μαζί του, όσα είχε ονειρευτεί...

Το να χάνει ένα παιδί τους γονείς του, σε κάποια ηλικία, είναι φυσική εξέλιξη… Το να χάνει όμως μια μητέρα ή ένας πατέρας το παιδί του, ίσως είναι το πιο σκληρό πράγμα στον κόσμο... Μόνο ο ίδιος ο γονέας μπορεί να κατανοήσει τον ισχυρό δεσμό που αναπτύσσει με το παιδί του... Αυτή την απόλυτη αθάνατη αγάπη...

Το 2010, η Νατάσα και ο σύζυγος της, απέκτησαν το πρώτο τους παιδί, τον Αντρέα τους, ο οποίος ωστόσο «έφυγε» από γενετική μετάλλαξη POLG Mutation. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του στο νοσοκομείο, η μητέρα του προσευχόταν με όλη της τη δύναμη για να γίνει καλά… Μια μέρα, είχε μεταβεί στην εκκλησία του Αγίου Λουκά, δίπλα από το Μακάρειο, για να προσευχηθεί… Και τότε ήταν που έζησε, όπως περιγράφει, ένα θαύμα στον Αντρέα της… Και έδωσε μα υπόσχεση… Ότι και εάν γίνει με το παιδί της, να ανεγείρει ένα εκκλησάκι στο όνομα του Αγίου Λουκά…

Η διάγνωση και η αντίστροφη μέτρηση ανήμερα της γιορτής του Αντρέα

«Το 2010 γέννησα τον Αντρέα μου και όταν ήταν ενός ετών, είχε μια περιπέτεια με την υγεία του. Νοσηλεύτηκε στο Μακάρειο Νοσοκομείο για ένα μήνα και πήραμε εξιτήριο. Δυστυχώς όμως το εξιτήριο που μας είχαν δώσει ήταν με λανθασμένη διάγνωση. Δεν είχαν σωστή διάγνωση, για το τι είχε το μωρό. Επιστρέψαμε στο σπίτι και ο Ανδρέας μεγάλωνε φυσιολογικά, απλά το μόνο που είχε ήταν ένα πρόβλημα κινησιακό. Δυσκολευόταν λίγο να περπατήσει, οπότε ακολουθούσαμε μια σειρά από φυσιοθεραπείες κλπ. Τον παρακολουθούσαν οι γιατροί στο Μακάρειο, όμως δεν μπορούσαν να βρουν τελικά τι είναι αυτό που έχει ο Αντρέας ή τι συνέβη.

Με δική μας πρωτοβουλία και καθαρά δικά μας έξοδα, αποφασίσαμε να πάμε στο Ισραήλ με τον σύζυγο μου και το μωρό, για να δούμε αν μπορούν οι γιατροί εκεί να μας πουν τελικά ποιο είναι το πρόβλημα του παιδιού. Πήγαμε στο Ισραήλ τον Αύγουστο του 2013 και μας είδε ένας παιδονευρολόγος και μια γενετίστρια. Τελικά, το πρόβλημα του παιδιού ήταν γενετικό και η γενετίστρια μας είπε ότι δεν χρειάζεται να ταλαιπωρήσω ούτε το παιδί, ούτε εσάς, απλά θα το επιβεβαιώσω με μια απλή ανάλυση αίματος, στην οποία θα διάβαζε όλο το DNA του μωρού. Έπιασε δείγμα από εμένα, από το σύζυγο μου και από το μωρό και μας είπε ότι σε δύο μήνες θα έχετε αποτελέσματα. Όντως, τον Οκτώβριο του 2013 είχαμε τα αποτελέσματα, όπου και ο Ανδρέας διαγνώστηκε με μια γενετική μετάλλαξη, στο DNA του, η οποία προήλθε από διασταύρωση δικής μου μετάλλαξης και του συζύγου μου, τις οποίες δεν γνωρίζαμε. Η μετάλλαξη αυτή λέγεται POLG Mutation, μια σπάνια μετάλλαξη, η οποία εμφανίστηκε στον κόσμο το 2008.
Στην Κύπρο δεν υπήρχε κανένα περιστατικό, μέχρι εκείνη τη χρονιά, και ανά το παγκόσμιο πολύ λίγα. Το περιστατικό με τον Ανδρέα μου ήταν το μοναδικό και γι’ αυτό ήταν δύσκολο να διαγνωσθεί με τη συγκεκριμένη μετάλλαξη στην Κύπρο.

Δυστυχώς αυτή η μετάλλαξη δεν έχει κάποια θεραπεία ή να ακολουθήσεις κάποια φαρμακευτική αγωγή και να είσαι καλά. Οπότε ο Ανδρέας διαγνώστηκε με την μετάλλαξη POLG Mutation, όχι από την Κύπρο αλλά από το Ισραήλ. Στην Κύπρο, απλά τους ενημέρωσα ότι πήγα στο Ισραήλ και έχω αυτή τη διάγνωση για το μωρό.

Τη μέρα της γιορτής του, του Αποστόλου Ανδρέα, άρχισε από το βράδυ να κάνει κάποιες κινήσεις, δηλαδή να εκδηλώνονται νευρολογικά προβλήματα με αυτή τη μετάλλαξη και κυρίως σπασμοί. Την πρώτη φορά, όταν ήταν ενός έτους, ο Ανδρέας έκανε εσωτερικούς σπασμούς στον εγκέφαλο, οπότε δεν φάνηκε κάτι προς τα έξω. Τη δεύτερη φορά όμως, όταν ήταν ήδη τριών ετών, ξεκίνησε να εκδηλώνεται μια κίνηση εξωτερική στο μάτι και στο στόμα. Από τη νύχτα μέχρι το επόμενο πρωί, τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ γρήγορα. Μεταβήκαμε στο Νοσοκομείο, μετά πήγαμε στο Μακάρειο και ήταν διασωληνωμένος στην εντατική για δεκαπέντε μέρες».

Η «γνωριμία» με τον Άγιο Λουκά, το λαδάκι στον Ανδρέα και το θαύμα
«Ακριβώς δίπλα από την εντατική του Μακάρειου Νοσοκομείου, υπάρχει ένα μικρό εκκλησάκι που πηγαίνει ο κόσμος να προσεύχεται για τους ασθενούντες. Εμείς, επειδή ήμασταν όλη την ώρα έξω από την εντατική, πηγαίναμε προσκυνούσαμε και προσευχόμασταν στο εκκλησάκι. Υπήρχαν τέσσερις εικόνες, ο Χριστός, η Παναγία, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος και υπήρχε και μια εικόνα δίπλα από τον Χριστό. Εγώ δεν ήξερα ποιος Άγιος ήταν... Απλά διάβασα πάνω στην εικόνα ότι ήταν ο Άγιος Λουκάς, ο Ιατρός. Προσευχήθηκα και στον Άγιο Λουκά, χωρίς να τον ξέρω. Ερχόμενοι διάφοροι που μας επισκέπτονταν στο Νοσοκομείο, για να δουν το μωρό, ρώτησα κάποιους από αυτούς εάν ήξεραν τον Άγιο, επειδή εγώ πρώτη φορά άκουσα για αυτό τον Άγιο και πρώτη φορά έβλεπα την εικόνα.

Συγκεκριμένα, μου είπε ο κουμπάρος μου ότι τον γνωρίζει και ότι έχει και τον Βίο του Αγίου. Είναι Ρώσος, Άγιος γιατρός στο επάγγελμα και μου περίγραψε κάποια πράγματα. Μου έφερε το Βίο του και τον διάβασα όταν ήμουν στο Νοσοκομείο και συγκλονίστηκα πάρα πολύ με την ιστορία του. Πέρασε αρκετές δυσκολίες και η πίστη του ήταν πάρα πολύ δυνατή. Κάθε φορά που χειρουργούσε προσευχόταν και ήθελε την εικόνα της Παναγίας να την έχει μαζί του. Έκανε πάντα τον σταυρό με το ιώδιο, εκεί που θα χειρουργούσε. Ήταν Αρχιεπίσκοπος. Διάβασα επίσης ότι ήταν και οφθαλμίατρος. Κάποιος από τους συγγενείς που ήρθε να δει το μωρό, μας έφερε λαδάκι του Άγιου Λουκά.
Ο Ανδρέας, όταν αποδιασωληνώθηκε ξεκίνησε σιγά-σιγά να επανέρχεται, όμως, όπως και την πρώτη φορά, λόγω των σπασμών που γίνονταν στον εγκέφαλο, επηρεάστηκαν τα οπτικά νεύρα και έχανε προσωρινά την όραση του. Την πρώτη φορά είχε απώλεια όρασης για κάποιο διάστημα και μετά επανήλθε. Tη δεύτερη φορά, όταν πάλι αποδιασωληνώθηκε, είχε και πάλι απώλεια όρασης και δεν ξέραμε αν θα επανερχόταν. Οπότε εγώ προσευχήθηκα με όλη μου τη ψυχή στον Άγιο Λουκά, ως οφθαλμίατρος που υπήρξε και του λέω ‘’σε παρακαλώ κάνε το θαύμα σου να επανέλθει η όραση του παιδιού μου’’.

Το επισκεπτήριο στην εντατική ήταν δύο φορές, μια το μεσημέρι και μια το απόγευμα. Τις υπόλοιπες δεν μπορούσες να είσαι στον χώρο των ασθενών. Μπήκαμε το μεσημέρι μέσα να τον δούμε, τον σταύρωσα με τη ψυχή μου και προσευχήθηκα στον Άγιο Λουκά να κάνει το θαύμα του. Ο Ανδρέας μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε απλανές βλέμμα. Του έκανα κινήσεις στα μάτια του και έβλεπα ότι δεν αντιδρούσαν οι κόρες των ματιών του. Βγήκαμε έξω και περιμέναμε να έρθει το επισκεπτήριο του απογεύματος. Μπαίνοντας το απόγευμα μέσα πλησίασα το παράθυρο και είδα τον Ανδρέα να παρακολουθεί τη νοσοκόμα, η οποία περνούσε από μπροστά του. Συγκλονίστηκα με το θαύμα του Αγίου, γιατί ήμουν σίγουρη πως ήταν θαύμα του Αγίου.

Ακόμα και τώρα που το λέω συγκινούμαι… Είναι πολύ συγκλονιστικό να βλέπεις να γίνεται ένα θαύμα από ένα Άγιο στο μωρό σου, ενώ η κατάσταση της υγείας του είναι αρκετά σοβαρή. Ξέρω ότι η όραση του επανήλθε λόγω του Αγίου, για κανένα άλλο λόγο. Δεν γίνεται από το μεσημέρι μέχρι το απόγευμα, ξαφνικά να καθάρισε η όραση του και να επανήλθε.

Χάρηκα πάρα πολύ και πήγα στο εκκλησάκι δίπλα και ευχαρίστησα τον Άγιο. Έψαξα μετά να βρω κάποια εκκλησία στην Κύπρο. Δεν έβρισκα κάποια που να είναι αφιερωμένη στον Άγιο Λουκά για να πάω να ανάψω μια λαμπάδα, να προσευχηθώ και να τον ευχαριστήσω. Σίγουρα και το εκκλησάκι δίπλα από το Μακάρειο ήταν αφιερωμένο στον Άγιο Λουκά, όμως ήθελα και κάτι άλλο και δεν το έβρισκα. Έτσι, κάναμε τάμα μαζί με τον σύζυγο μου και είπαμε όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα της υγείας του Ανδρέα, γιατί δεν ξέραμε πως θα εξελισσόταν και επειδή έψαξα να βρω την εκκλησία του και δεν τη βρήκα, θα κάνουμε ένα εκκλησάκι, το οποίο θα μπορεί ο κόσμος να ψάξει τον Άγιο και να τον βρει. Ήθελα να κτίσω ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στον Άγιο, για το θαύμα που μου έκανε και να μπορεί ο κόσμος να προσεύχεται, να τον γνωρίσει και να τον μάθει, γιατί ήμουν σίγουρη ότι θα συνέχιζε τα θαύματα του».

-Πήρατε δύναμη μετά το θαύμα…
«Ναι, το θαύμα μου έδωσε δύναμη, δυνάμωσε η πίστη μου. Γιατί κακά τα ψέματα, όλοι λέμε ότι πιστεύουμε, αλλά δεν πιστεύουμε στον βαθμό που πρέπει να πιστεύουμε. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Αναζητούμε τους Αγίους, τον Χριστό και την Παναγία να μας βοηθήσουν μόνο στις δύσκολες στιγμές. Εκείνη την ώρα ένιωσα ότι ναι, έγινε το θαύμα. Ευχαρίστησα που έγινε το θαύμα, γιατί ως ανάξια που ήμουν και όλοι είμαστε αμαρτωλοί, θεωρούσα ότι για να γίνει τούτο το πράγμα, είναι ένα σημάδι από τον Άγιο, για να δείξει και το παρόν του, ότι ναι υπάρχω είμαι εδώ, κάνω θαύματα και πιστέψετε σε μένα, θα σας βοηθώ. Γι’ αυτό είχαμε πει, όποιο και αν ήταν το αποτέλεσμα, είτε ο Ανδρέας έμενε μαζί μας, είτε έφευγε, εμείς θα κτίζαμε το εκκλησάκι».

Το ταξίδι στην Γερμανία και ο χαμός του Αντρέα
Ο Ανδρέας συνέχισε να νοσηλεύεται στο Νοσοκομείο για εφτά μήνες. Φύγαμε από το Μακάρειο στις 4 Ιουνίου για Γερμανία, ενώ ζητούσαμε από την αρχή να μας φύγουν να μας πάρουν Γερμανία, λόγω της κατάστασης επειδή ήταν κάτι που δεν ήξεραν στην Κύπρο να αντιμετωπίσουν, οπότε μας έλεγαν θα πάτε, θα πάτε, θα πάτε. Πέρασαν εφτά μήνες μέχρι να πάμε και 4 του Ιούνη τελικά καταφέραμε και ταξιδέψαμε για Γερμανία. Δυστυχώς όμως ο Ανδρέας δεν άντεξε, τέσσερις μέρες αργότερα, στις 8 του Ιούνη έφυγε...

Επιστρέψαμε πίσω και η γιορτή του Αγίου Λουκά, είναι 11 Ιουνίου. Μετά που έφυγε το μωρό και έγιναν όλες οι διαδικασίες, είπαμε πως πρέπει να εκπληρώσουμε το τάμα μας στον Άγιο και ψάχναμε να βρούμε κάποιο χώρο, όπου θα είναι διαθέσιμος. Το εκκλησάκι δεν θα ήταν για μένα ούτε για προσωπική μου χρήση, ούτε για κέρδος δικό μου. Εγώ θα συνείσφερα ότι χρήματα είχα αποταμιεύει για την υγεία του Ανδρέα. Εφόσον έφυγε ο Ανδρέας μου, ήθελα να τα δώσω για κτίσω το εκκλησάκι για τον Άγιο.

Κτίστηκε πολύ γρήγορα, ξεκινήσαμε άμεσα τα έργα γιατί θέλαμε να προλάβουμε εντός της χρονιάς, εφόσον ο Ανδρέας μου έφυγε 8 Ιούνη και η γιορτή ήταν 11. Σιγά σιγά κτίσαμε το κτήριο και βάλαμε ότι θέλαμε μέσα στο εκκλησάκι. Ήθελε αρκετός κόσμος να συνεισφέρει στο εκκλησάκι. Εμάς το ποσό μας ήταν συγκεκριμένο, ενώ το κόστος ήταν αρκετά μεγάλο. Από ένα σημείο και μετά βρέθηκαν αρκετοί δωρητές. Γράφει πάνω στις αγιογραφίες δωρεά και στο τέμπλο, αλλά και στα αντικείμενα που υπάρχουν μέσα στο εκκλησάκι. Ο Άγιος βοήθησε να ολοκληρωθεί το έργο και να γίνει το εκκλησάκι που υπάρχει σήμερα, για να μπορεί ο κόσμος να έρχεται και να προσεύχεται στον Άγιο. Την πρώτη χρονιά, στις 11 Ιουνίου του 2014, λειτούργησε το εκκλησάκι. Δεν είναι δικό μου. Εγώ το έκτισα για τον κόσμο. Το έκτισα εις μνήμη του Ανδρέα μου. Γιατί όπως ο Άγιος βοήθησε τον Ανδρέα μου, είμαι σίγουρη ότι μπορεί και μαθαίνω μέχρι σήμερα, ότι κάνει πάρα πολλά θαύματα ο Άγιος και βοηθά πολύ κόσμο. Εξού και τάματα που υπάρχουν στο εκκλησάκι, το αποδεικνύουν».

-Ενώ πιστέψατε στο θαύμα, ο Αντρέας έφυγε… Αυτό σας έκανε να τα «βάλλετε» με τον Θεό;
«Στην αρχή, όταν υπάρχει η απώλεια του δικού σου του ατόμου, έχεις θυμό.. Ρίχνεις το φταίξιμο, λέγοντας κάνετε τόσα θαύματα εμάς γιατί δεν μας κάνατε το θαύμα; Για αρκετό διάστημα, υπήρχε ο θυμός, υπήρχε η άρνηση… Παρόλο που ήταν παράλληλα με το κτίσιμο της εκκλησίας, ήταν μια φάση που ήταν ανάμικτα τα συναισθήματα… Ναι, κτίζω το εκκλησάκι για να κάνω το τάμα μου και να ευχαριστήσω τον Άγιο, αλλά και από την άλλη γιατί δεν έκανες Άγιε μου το θαύμα σου και να μου αφήσεις τον Ανδρέα μου στη ζωή και να είναι καλά;...

Μέχρι και σήμερα, υπάρχουν κάποιες περίοδοι της ζωής μου που πάλι θα πέσω και πάλι θα στραφώ εναντίον του… Γιατί να μην γίνει το θαύμα; Ή να το πάρουμε και από την αρχή… Γιατί να γεννηθεί με αυτή τη μετάλλαξη; Παρόλα αυτά, όταν είχα αυτά τα ερωτήματα, για ένα παράδοξο λόγο, έρχονταν οι απαντήσεις η μια πίσω της άλλης…
Δόθηκαν αρκετοί απαντήσεις με την πάροδο του χρόνου. Εννοείται πτώσεις υπάρχουν, όμως ύστερα έρχεσαι εδώ, στο εκκλησάκι, και παίρνεις δύναμη. Όποτε όταν δεν είμαι καλά, έρχομαι εδώ μόνη μου. Μπορείς να μιλήσεις με τον Άγιο, να κλάψεις, να θυμώσεις κλπ. Όταν τα βγάλεις από μέσα σου, φεύγει, ηρεμείς... Όλοι έλεγαν ότι αν κάνεις άλλα μωρά θα είναι πιο εύκολο, θα απαλύνεις τον πόνο σου, όμως τίποτα δεν είναι το ίδιο… Όσα μωρά και αν κάνεις, το κενό είναι αναπλήρωτο. Δηλαδή εκείνο το μωρό κανένας δεν θα τον αντικαταστήσει. Τρία χρόνια με τον Ανδρέα ήταν γεμάτα. Στον πρώτο χρόνο εξελισσόταν κανονικά το μωρό, μετά και το πρώτο περιστατικό, απλά είχα περισσότερη προσοχή πάνω του.

Δεν ξέραμε τι είχε για να το προστατέψουμε, κάναμε μια συμπτωματική θεραπεία. Εγώ δεν άντεχα άλλο το μωρό μου να βασανίζεται, αφού ήξερα κάτι έχει. Είναι το ένστικτο της μάνας. Μου έλεγαν κάνε άλλο μωρό και ο Ανδρέας είναι καλά, δεν έχει κάτι άλλο. Μέχρι τα τρία του δεν έπαθε κάτι άλλο, πέραν την αστάθεια του στο περπάτημα του. Όμως ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά και κάτι έχει και δεν το βρίσκουμε. Δεν έκανα άλλο μωρό, έλεγα αν δεν μάθω τι έχει ο Ανδρέας μου, δεν θα κάνω άλλο μωρό. Πήγαμε στο Ισραήλ και έλεγα στην Παναγία αν έχει κάτι το μωρό μου, φανέρωσμουτο, ότι και αν είναι, αρκεί να ξέρω όμως τι έχει. Όντως, η Παναγία με βοήθησε… Τουλάχιστον ήξερα… Μπορούσε ο Ανδρέας μου να φύγει και να μην ξέρω για πιο λόγο έφυγε και να προχωρούσα σε μια μελλοντική εγκυμοσύνη, να γεννήσω ένα μωρό και να είχε τη εξέλιξη και το ίδιο αποτέλεσμα με τον Ανδρέα. Ήταν και αυτό ένα κομμάτι θαύματος που έζησα. Δηλαδή και με την Παναγία που προσευχήθηκα να μου δείξει το πρόβλημα του μωρού και μετά με τον Ανδρέα που ήξερα τι έγινε και δεν έφυγε αδιάγνωστος. Είχαν όλα κάποια εξήγηση στο τέλος».

Οι μνήμες από τον Αντρέα πριν φύγει για το μεγάλο ταξίδι…
«Δυστυχώς ή ευτυχώς κάποιες φορές νικούν οι άσχημες στιγμές. Ήμασταν 24 ώρες το 24ωρο στο Νοσοκομείο, δεν τον αφήσαμε δευτερόλεπτο, αφήσαμε τις δουλείες μας και φύγαμε από το σπίτι μας. Ήμασταν μαζί του από το πρώτο λεπτό μέχρι και το τελευταίο, οπότε η χειρότερη στιγμή, ήταν η στιγμή που έφυγε γιατί στη Γερμανία. Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω αν το κάνουν και εδώ στην Κύπρο, αλλά σε αναγκάζουν να το αντιμετωπίσεις. Δηλαδή την ώρα που φεύγει κάποιος, πρέπει να είσαι μπροστά για να το ζήσεις, οπότε δεν είναι εύκολο πράγμα να βλέπεις το μωρό σου να φεύγει εκείνη την ώρα. Όλοι Άγιοι βοήθησαν τον Ανδρέα μου, κατά διαστήματα. Δεν σημαίνει ότι επειδή έφυγε, ευθύνονται οι Άγιοι, ο Χριστός ή Παναγία. Έτσι έπρεπε να γίνει. Έτσι έγινε. Ο Θεός ξέρει καλύτερα από εμάς. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Τουλάχιστον αυτό που με ευχαριστεί είναι ότι ξέρω σίγουρα ότι είναι ένας άγγελος, γιατί τριών χρονών δεν έχει αμαρτίες για να πάει κάπου αλλού. Είναι κοντά σε όλους τους Αγίους, την Παναγία και τον Χριστό. Είναι χαρούμενος, γιατί πάντα θα ήταν χαρούμενο μωρό. Πάντα χαμογελούσε. Παρόλο το πρόβλημα που έχει και τη δυσκολία στο περπάτημα του, τα υπόλοιπα όλα ήταν φυσιολογικά. Ήταν πανέξυπνος, μπορούσες να μιλήσεις μαζί του, επικοινωνούσε άψογα. Ακόμα και στο περπάτημα. Περπατούσε κανονικά, ακόμα και αν το άφηνες μόνο του θα περπατούσε απλά με λίγη αστάθεια.

Καταλάβαινε τη διαφορετικότητα, όταν ερχόταν σε επαφή με άλλα παιδιά της ηλικίας του, με τη διαφορά ότι όταν ένα μωρό έτρεχε, εκείνος έπρεπε να περιμένει λίγο να πιάσει την ισορροπία του και μετά να τρέξει. Είχες φορές που έβλεπες τη θλίψη στο πρόσωπο του, αλλά τις περισσότερες φορές χαμογελούσε. Ήταν ένα μωρό όλο χαρά, ευτυχία... Ακόμα και στο Μακάρειο, εφτά μήνες δεν έκλαψε ούτε και μια φορά, με τα όσα υπέφερε… Γιατί ήταν ένα μαρτύριο για τον Ανδρέα εκείνοι οι εφτά μήνες… Να τον τρυπούν καθημερινά, να του δίνουν φάρμακα, να υποφέρει με τους σπασμούς… Οπότε λυτρώθηκε, ησύχασε, ηρέμησε και είμαι σίγουρη ότι είναι χαρούμενος και ευτυχισμένος εκεί που βρίσκεται…

Όταν είχα και εγώ τον Ανδρέα μου άρρωστο, εκλάμβανα ότι πάντα πρέπει να γίνεται το δικό μας, το θέλημα μας και ότι πάντα η γιατρειά του ασθενούς θα είναι και η σωτηρία ή λύτρωση της ψυχής του... Δεν είναι έτσι τα πράματα όμως... Μόνο ο Θεός ξέρει πότε είναι η στιγμή του καθενός… Πίστευα και εγώ στην αρχή, ότι επειδή έφυγε ο Ανδρέας μου δεν έγινε αυτό που ήθελα… Είναι πολύ εγωιστικό όμως… Σιγά σιγά, με καθαρό μυαλό και σκεπτόμενη διαφορετικά, λες ότι ήταν θέλημα Θεού… Το «γιατί» δεν θα απαντηθεί ποτέ… Και γιατί σε μένα και γιατί στο μωρό μου… Και δεν είναι καλά να το λες το «γιατί», γιατί ποτέ δεν θα πάρεις απάντηση… Εύχομαι και ο Άγιος να βρίσκεται κοντά του ‘’Άγιου’’ και να είναι αναπαυμένος εκεί στους ουρανούς και να είναι χαρούμενος».

Σήμερα, η Νατάσα έχει δίδυμα κοριτσάκια, τη Λουκία-Νικολέτα, αφιερωμένη στον Άγιου Λουκά, και τη Μαρία-Ελένη, αφιερωμένη στην Παναγία την Τροοδίτισσα.

Η ανέγερση της εκκλησίας αφιερωμένη στον Άγιο Λουκά και στη μνήμη του γιού της, ήταν το τάμα της Νατάσας Κυρατζή αλλά και του συζύγου της, το οποίο και εκπληρώθηκε. Το μικρό εκκλησάκι βρίσκεται δίπλα στην οικία της, στο χωρίο Έμπα της Επαρχίας Πάφου και μπορεί να χαρακτηριστεί ως το δεύτερο της σπίτι, καθώς εκεί νιώθει τόσο την παρουσία του Ανδρέα, όσο και την παρουσία του Αγίου. Η μνήμη του μικρού Ανδρέα δεν θα σβήσει ποτέ…

«Ο κόσμος έρχεται καθημερινά προσκυνά και προσεύχεται. Βλέπουμε χρόνο με το χρόνο, τη μέρα της γιορτής του, ο κόσμος να αυξάνεται ραγδαία. Υπάρχει κόσμος που δεν γνωρίζει ότι υπάρχει αυτό το εκκλησάκι και θέλω να μαθευτεί ότι υπάρχει και είναι αφιερωμένο στον Άγιο Λουκά, τον Ιατρό. Γιορτάζει κάθε χρόνο ανήμερα της γιορτής του Αγίου και τη μέρα της γιορτής. Δόθηκε ένα κομμάτι από το Ιερό λείψανο του Αγίου, από το εκκλησάκι και βγαίνει για προσκύνημα πάντα κάθε χρόνο στη γιορτή του. Ο κόσμος αγαπά τον Άγιο, γιατί καθημερινά κάνει θαύματα. Χαίρομαι πάρα πολύ και νιώθω ευλογημένη που κατάφερα να εκπληρώσω το τάμα μου στον Άγιο. Το εκκλησάκι εδώ το φροντίζουμε καθημερινά. Εννοείται όποιος θέλει και χρειάζεται να προσφέρει κάτι στο εκκλησάκι, είναι ευπρόσδεκτος. Το νιώθω σαν το σπίτι μου, νιώθω την παρουσία του Αγίου, την παρουσία του Ανδρέα μου…»

«Δεν είναι εύκολο να βλέπεις το μωρό σου να φεύγει»-Ένα θαύμα και μια υπόσχεση

Ροη Ειδησεων

Κατοικία 4ων υπνοδ. στο Δάλι

Κατοικία 4ων υπνοδ. με σοφίτα στη Λακατάμεια

Διαμέρισμα 2 υπνοδ. στον Στρόβολο

Οικιστικό οικόπεδο στον Στρόβολο

Δειτε Επισης