Τα χαμένα παιδιά, που σταματούν να είναι παιδιά και είναι μόνο χαμένα

Τα χαμένα παιδιά περνούν πια σχεδόν απαρατήρητα. Είναι τόσο συχνά, που δεν είναι πια ασυνήθιστα. Ελλείπουν από κάποιο χώρο διαμονής και φαίνεται σαν να μην λείπουν σε κανέναν. Παγιδευμένα σε ένα κύκλο επανάληψης, καθίστανται μέρος μιας απαράδεκτης κανονικότητας, που δεν προκαλεί καμία ανησυχία και κινητοποίηση. Σε κανέναν.

Έχουν πολλές φορές ονόματα ξένα τα χαμένα παιδιά. Και κάποτε δεν μας μοιάζουν. Στις φωτογραφίες χαμογελούν και στις περιγραφές είναι ντυμένα σαν όλα τα άλλα. Αλλά είναι διαφορετικά, επειδή είναι χαμένα παιδιά. Είναι «ποτούτους που φεύκουν τζιαι στρέφουνται».

Φεύγουν, μέχρι τη μέρα που δεν επιστρέφουν. Ή που δεν επιστρέφουν και να είναι τα ίδια με πριν. Γιατί κάποιος τους έχει κάνει κακό, κάποιος τους έχει μπλέξει. Γιατί σε κάποιον έχουν κάνει κακό, με κάποιο τρόπο έχουν μπλέξει. Και εκείνη τη μέρα σταματούν να είναι παιδιά. Από εκείνη την μέρα είναι μόνο χαμένα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Έκαναν τις εξαφανίσεις παιδιών κανονικότητα και όλοι σφυρίζουν αδιάφορα

Οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας λένε πως όταν χάνονται, βρίσκουν τρόπους να επικοινωνούν μαζί τους. Έτσι ξέρουν, τουλάχιστον, πως είναι ζωντανά μέχρι να επιστρέψουν. Δεν ξέρουν, όμως, αν βρίσκονται στο δωμάτιο ξενοδοχείου ενός 64χρονου άγνωστου άντρα, δεν ξέρουν αν διαπράττουν ληστεία σε κάποιο σκοτεινό αδιέξοδο. Επειδή αν φρόντιζε να μάθει εγκαίρως πού είναι η Αστυνομία, που έχει την ευθύνη να τα βρίσκει, προφανώς κάποιος υπεύθυνος θα επενέβαινε για να το αποτρέψει.

Το ζητούμενο είναι να μην χάνονται παιδιά, με τον κυριολεκτικό ή τον μεταφορικό τρόπο. Το ζητούμενο είναι, όταν έχουμε να διαχειριστούμε ευάλωτα παιδιά, να τα βοηθούμε πραγματικά να βρουν τον δρόμο τους. Να βρουν ένα χώρο που να μπορούν να αισθάνονται πως είναι το σπίτι τους, να βρουν γύρω τους ανθρώπους που να μπορούν να αισθάνονται πως είναι η οικογένειά τους. Να βρουν μια κατάσταση που να τους ικανοποιεί και να μην τους προκαλεί τάσεις φυγής.

Είναι ξεκάθαρο από τις σχεδόν καθημερινές αστυνομικές ανακοινώσεις για ελλείποντες ανήλικους, πως το κράτος δεν κατάφερε να το πετύχει αυτό, τουλάχιστον όχι για όλα τα παιδιά. Αντιθέτως, δίνει την εντύπωση πως ανακουφίζεται με το «στρέφουνται», χωρίς να είναι σε θέση να διορθώσει τους λόγους που τα ωθούν στο «φεύκουν».

ΔΙΑΒΣΤΕ ΕΔΩ: Θύματα του 64χρονου, θύματα και ανάποδης διερεύνησης της Αστυνομίας οι ανήλικες

Όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος, ο μηχανισμός πάσχει. Το κράτος απομακρύνει παιδιά από ακατάλληλα περιβάλλοντα ή αναλαμβάνει την κηδεμονία τους όταν δεν υπάρχει κανείς άλλος, χωρίς να φροντίζει να δημιουργήσει τις καλύτερες δυνατές -υπό τα δεδομένα- συνθήκες, χωρίς να χτίζει σχέσεις εμπιστοσύνης, χωρίς να επιτυγχάνει το απαραίτητο δέσιμο. Και έτσι, παιδιά που είχαν την ατυχία να γεννηθούν σε μια φουρτούνα, δεν αισθάνονται πως εκεί που βρίσκονται μπορούν να ρίξουν άγκυρα.

Η συζήτηση δεν έπρεπε να είναι κατά πόσον οι δομές πρέπει να είναι ανοιχτές ή κλειστές. Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι δεδομένο πως οι ανοιχτές δομές είναι η ορθότερη κατεύθυνση. Η συζήτηση πρέπει να είναι γιατί δεν εισπράττουν αυτά τα παιδιά τη σημασία που έχουν ανάγκη, γιατί δεν έχουν την επιστημονική υποστήριξη που χρειάζονται. Τουλάχιστον όχι στον βαθμό που να μην χάνονται ή που να μην είναι εύκολο για κάποιον τρίτο να τα εκμεταλλευτεί.

Δεν είναι όλα τα παιδιά υπό την γονική μέριμνα του κράτους χαμένα. Είναι όμως όλα ευάλωτα. Είναι ξεχωριστοί άνθρωποι, με ξεχωριστούς χαρακτήρες και ξεχωριστές ανάγκες. Αυξημένες και ιδιαίτερες ανάγκες. Και ως τέτοιοι χρειάζονται εξειδικευμένη διαχείριση. Πάνω από όλα, όμως, χρειάζεται να αποκτούν ξανά το αίσθημα πως κάπου ανήκουν. Χρειάζεται να ξέρουν πως πρέπει να έχουν όνειρα, χρειάζεται να ξέρουν πως έχουν προοπτικές, τις οποίες να ενθαρρύνονται να διεκδικήσουν. Χρειάζεται να ξέρουν πως για τις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας, για το σχολείο τους, για την Αστυνομία αλλά και για ολόκληρη την κοινωνία είναι παιδιά και όχι επαναλαμβανόμενες αστυνομικές ανακοινώσεις.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Ηθικός αυτουργός στους χειρισμούς με τις ανήλικες η ανικανότητα-Εκ των υστέρων προβληματίστηκαν… εκ των προτέρων