Τι τραγικό... Έφτασαν τη μάνα του Θανάση στο σημείο να χαίρεται που αποδείχθηκε δολοφονία....

Μετά την απόφαση της θανατικής ανακρίτριας, Ντόριας Βαρωσιώτου, που αποδέχθηκε την μαρτυρία της εμπειρογνώμονα της οικογένειας, η οικογένεια ξέσπασε. Φώναζε «άξια» και «μπράβο» στη δικαστή. Δεν υπήρχαν κλάματα. Υπήρχε ικανοποίηση, υπήρχε χαρά. Τι τραγικό! Χαρά ναι! Όχι γιατί δολοφονήθηκε ο Θανάσης, αλλά γιατί μετά από 19 χρόνια αποδείχθηκε αυτό που φώναζε από την πρώτη μέρα η χαροκαμένη μάνα. Πως το παιδί της δολοφονήθηκε και δεν αυτοκτόνησε. Μα ολόκληρο το σύστημα στάθηκε απέναντι της, επιμένοντας πως πρόκειται για μια μάνα που έχασε τα λογικά της και δεν αποδέχεται πως ο γιος της έθεσε μόνος του τέρμα στη ζωή του.

Έρευνες επί ερευνών και πάλι η ίδια κατάληξη. Το παιδί σου κ. Ανδριάνα αυτοκτόνησε. Δεν πρόκειται για εγκληματική ενέργεια. Και επέμενε, επέμενε, επέμενε. Λες και άκουγε το Θανάση να της μιλά από τον τάφο. Επόμενε. Μόνη της. Έχοντας απέναντι ολόκληρο το σύστημα. Χρειάστηκε να αφήσει σε δεύτερη μοίρα τα άλλα παιδιά της για να παλέψει για την δικαίωση. Χρειάστηκε να ξοδέψει όλη της την περιουσία για την δικαίωση. Τι τραγικό. Να πρέπει να πληρώνεις και να παλεύεις μόνος σου για τα αυτονόητα. Για αυτά που έπρεπε να παλεύουν άλλοι για σένα. Μα δεν ήταν παιδί των άλλων. Ήταν παιδί της κ. Ανδριάνας. Χωρίς ιδιότητα, χωρίς διασυνδέσεις.

Πάλευε για 19 ολόκληρα χρόνια. Ακόμα και μετά την απόφαση του ΕΔΑΔ, οι γνωστοί άγνωστοι, πουλώντας ατάκες για κατανάλωση, εξέφραζαν την στήριξη τους, η οποία έσβησε όταν έσβησαν και οι κάμερες που κατέγραφαν τις «βαρυσήμαντες» δηλώσεις τους.

Μόνη της 19 χρόνια, μόνη της και τα τελευταία χρόνια στην τελευταία έρευνα που και πάλι έδειξε πως ο Θανάσης δεν δολοφονήθηκε. Ήταν μερικούς μήνες μετά την τελευταία έρευνα, όταν η κ. Ανδριάνα βγήκε από την Νομική Υπηρεσία, με φανερή απογοήτευση στο πρόσωπο της, δηλώνοντας πως δεν υπάρχει καμία διάθεση για ποινικές διώξεις. Και σωστά είχε αντιληφθεί.

Μα δεν σταμάτησε. Συνέχισε μόνη της, ακόμα και στη διαδικασία ενώπιον της θανατικής ανακρίτριας. Έχοντας μόνο στο πλευρό της τις δύο δικηγόρους της, Λητώ Καριόλου και Αθηνά Δήμα, τον Σάββα Μάτσα, το πόρισμα του οποίου δεν «βόλεψε» και πετάχτηκε στα σκουπίδια και την εμπειρογνώμονα Δήμητρα Καραγιάννη.

Απέναντι της, η Εισαγγελία. Που με ένταση και με σθένος, υποστήριξε μέχρι τέλους πως το παιδί της δεν έπεσε θύμα εγκληματικής ενέργειας. Που κρατούσε σημαία τον ιατροδικαστή Πανίκο Σταυριανό, εξαιτίας του οποίου το ΕΔΑΔ καταδίκασε την Κύπρο για πλημμελή διερεύνηση. Και ακόμα και μετά από αυτή την απόφαση, όπως είπε η δικαστής, Εισαγγελία και Αστυνομία επέμεναν στην ίδια θέση. Πως ο θάνατος του Θανάση δεν επήλθε από εγκληματική ενέργεια.

Και τελικά, 19 χρόνια μετά, η θανατική ανακρίτρια ανέτρεψε το αφήγημα ολόκληρου του συστήματος, το οποίο χρεώνεται με την πιο μεγάλη ήττα στην ιστορία, έπειτα από την οποία κάποιοι θα πρέπει να υποβάλουν τις παραιτήσεις τους. Όχι για τον Θανάση μόνο. Αλλά για τον επόμενο Θανάση. Για το κράτος δικαίου. Γιατί δεν μπορεί ο πολίτης να πιστεύει και να βλέπει πως όλοι βρίσκονται στη θέση τους. Δεν μπορεί να νιώθει πως όσοι αποτελούν γρανάζι της απονομής της Δικαιοσύνης αντί να εξιχνιάζουν δολοφονίες, συγκαλύπτουν δολοφονίας. Όλους αυτούς πλέον η κοινωνία δεν μπορεί να τους εμπιστευτεί γιατί απέτυχαν στην αποστολή τους.

Απέτυχαν και την αποτυχία τους της ξεγύμνωσε μια μάνα που για 19 χρόνια φώναζε. Και θα συνεχίσει να φωνάζει. Και μαζί της, ολόκληρη η κοινωνία! Μια μάνα που το σύστημα την έφτασε στο σημείο να χαίρεται που τελικά διαφάνηκε πως το παιδί της δολοφονήθηκε...