Η «αλάνθαστη» Αστυνομία, το αίσθημα ασφάλειας και η... ανάποδη αντίδραση στον παραλογισμό

Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα της Αστυνομίας είναι η αδυναμία της να κάνει την αυτοκριτική της. Να δει πραγματικά αυτά που βλέπουν οι άλλοι, να τα επεξεργαστεί και να τα διαχειριστεί με τρόπο που θα οδηγήσει σε βελτιώσεις. Όμως δεν θέλει να δει, δεν θέλει να ακούσει. Σχεδόν ως μία αυτόματη διαδικασία, είναι πάντα έτοιμη να αμυνθεί, με μια δικαιολογία στο στόμα και μια θετική ανάγνωση γεγονότων που την αφήνουν εκτεθειμένη. Και πάντα στέλνει το μήνυμα πως δεν θέλει να εξελιχθεί, θέλει απλώς να μην δέχεται κριτική.

Την τελευταία εβδομάδα, βέβαια, η Αστυνομία δεν δέχεται απλώς κριτική. Δέχεται χλευασμό. Ο κόσμος την κοροϊδεύει παντού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και κατ’ επέκταση καθίσταται περίγελος και το κράτος. Αλλά η Αστυνομία… σε πλήρη άρνηση.

Έκαναν τις προάλλες τον… ταξιτζή σε καταζητούμενο, που βρισκόταν ελεύθερος υπό περιοριστικούς όρους και σε βάρος του εκκρεμούσαν δύο εντάλματα σύλληψης, ενώ πλέον διαθέτει κατηγορητήριο που μοιάζει με λίστα σούπερ μάρκετ. Έκατσε ο ίδιος ο Αρχηγός της Αστυνομίας και συνομίλησε μαζί του, τον άφησε να βγει ελεύθερος έξω και να αραδιάσει μια σειρά από ψέματα, παρουσιάζοντας τα ως διαβεβαιώσεις από τις Αρχές και η Αστυνομία συνεχίζει να συμπεριφέρεται λες και δεν έγινε τίποτα παράλογο. Μαζί με τον Αρχηγό βέβαια και η υπουργός Δικαιοσύνης. Δικαιοσύνης! Όλη η Κύπρος προσπαθεί να εμπεδώσει τον παραλογισμό -αρκετοί τον ονομάζουν σουρεαλισμό- και η Αστυνομία χαλαρή μας ενημερώνει πως στο δικό της σύμπαν όλα έγιναν σωστά και δεν βλέπει κανένα πρόβλημα με τη μη εκτέλεση ενταλμάτων εντός των εγκαταστάσεών της.

Το γεγονός πως η Αστυνομία δείχνει να μην αντιλαμβάνεται το πρόβλημα, είναι το λιγότερο εξίσου προβληματικό με τις ενέργειές της. Όχι μόνο δεν έκανε το καθήκον του έναντι του νόμου ο ίδιος ο Αρχηγός της Αστυνομίας, αλλά ούτε και ένας αστυνομικός που βρισκόταν εκεί και δημιουργείται το ερώτημα εάν θα προχωρούσαν καν σε σύλληψη, εάν δεν προκαλούσε τους αστυνομικούς ο 47χρονος, διαπράττοντας αυτόφωρα αδικήματα μπροστά τους.

Η επίσημη δικαιολογία της Αστυνομίας είναι ότι ο Σύρος πήγε στη σύσκεψη με τον Αρχηγό και την Υπουργό Δικαιοσύνης ακάλεστος, μαζί με παραπονούμενους, με τους οποίους ορθώς προγραμματίστηκε να συνομιλήσουν οι δύο αξιωματούχοι. Αλλά η κριτική δεν σχετίζεται με το αν τον κάλεσαν ή όχι. Σχετίζεται με το γεγονός πως βρισκόταν μέσα σε αστυνομικές εγκαταστάσεις, ανάμεσα σε πολλούς αστυνομικούς, απέναντι από τον Αρχηγό και την Υπουργό Δικαιοσύνης και κανένας δεν εκτέλεσε τα εντάλματα εναντίον του. Αντιθέτως, βγήκε κύριος και έκανε δηλώσεις στα ΜΜΕ για τα… πεπραγμένα της σύσκεψης, στην οποία πολύ πιθανόν να συμμετείχε υπό την επήρεια ναρκωτικών, καθώς λίγη ώρα αργότερα βρέθηκε θετικός σε νάρκοτεστ.

Αλήθεια, πόσους ακάλεστους πολίτες δέχεται κάθε μέρα ο Αρχηγός της Αστυνομίας μέσα σε αστυνομικές εγκαταστάσεις και συνομιλεί μαζί τους για τα προβλήματά τους; Και πόσοι από αυτούς τους ακάλεστους πολίτες είναι, κατά τον δεδομένο χρόνο, καταζητούμενοι; Πόσους από αυτούς ακολούθως μεταφέρει με περιπολικό; Πόσοι από αυτούς τους πολίτες μετά προβαίνουν σε δηλώσεις στα ΜΜΕ και αναφέρουν τι τους λέχθηκε (ή τι φαντάστηκαν ότι τους λέχθηκε) και θα πρέπει να θεωρήσει ο μέσος πολίτης φυσιολογική την περίπτωση του 47χρονου και την αντίδραση της Αστυνομίας;

Στην Αστυνομία, όμως, δεν φαίνεται να βλέπουν αυτά που βλέπουν όλοι οι άλλοι. Ούτε καν αυτά που λένε τα πιο χαμηλόβαθμα μέλη της Δύναμης δεν φαίνεται να ακούν και να αναγνωρίζουν, εξού και η συνεχής αντιπαράθεση με τις συντεχνίες του κλάδου που δεν ακολουθούν το αφήγημα της εκάστοτε ηγεσίας της Δύναμης, στελέχη της οποίας την απαρτίζουν. Η έγνοια τους δεν φαίνεται να είναι η βελτίωση και η εξέλιξη αλλά να ξεστομίσουν τη δικαιολογία, να αντικρούσουν τις επικρίσεις και να ευλογήσουν τα γένια τους. Με λίγα λόγια, στις περισσότερες περιπτώσεις, επιχειρούν να κάνουν το μαύρο άσπρο, προκαλώντας ακόμη περισσότερες αντιδράσεις.

Ο κακός χειρισμός αυτού του συμβάντος δεν αποτελεί, δυστυχώς, εξαίρεση, αλλά ένα άλλο κρίκο στην αλυσίδα των κακών χειρισμών των τελευταίων ετών, κυρίως επιχειρησιακής φύσης, που έλαβαν ευρεία δημοσιότητα, ακριβώς γιατί ο απλός κόσμος δεν έμεινε καθόλου ικανοποιημένος από τον τρόπο δράσης της Αστυνομίας και δημιουργείτο αίσθημα ανασφάλειας. Προφανώς και η Αστυνομία δεν κάνει μόνο λάθη, κάνει και σωστά. Αλλά όταν κάνει τα λάθη, δυστυχώς έχουν επίπτωση στο αίσθημα ασφάλειας όλων, η οποία δεν διορθώνεται με το να κάνει τα στραβά μάτια και να ισχυρίζεται μονίμως ότι όλα πήγαν εξαίσια. Εξάλλου, όπως είπε κάποιος κάποτε, το να μην αναγνωρίζει κάποιος τα λάθη του, είναι μέγα λάθος. Δεδομένου ότι είμαστε ενώπιον του τρομακτικού φαινομένου κάποιοι πολίτες να θεωρούν ότι δικαιούνται να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους, το τελευταίο μήνυμα που πρέπει να στέλνει η Αστυνομία είναι πως δεν είναι σε θέση να τον εφαρμόσει αυτή.