Η καλλιέργεια της εικόνας του «πιο Προέδρου» και η μάχη των εντυπώσεων

Ο Σεπτέμβρης μας βρήκε, όπως πάντα, με τα σορτσάκια και τα κοντομάνικα. Βρισκόμαστε, όμως, σε προεκλογική χρονιά και κάποιοι μπαίνουν στο φθινόπωρο φορώντας το προεδρικό τους κουστούμι, σε μια προσπάθεια να πείσουν τους ψηφοφόρους πως διαθέτουν τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα τους καταστήσουν ιδανικές επιλογές για μετακόμιση στον λόφο τον Φεβρουάριο.

Αν και το τοπίο έχει ξεκαθαρίσει σε σχέση με το ποιοι είναι οι βασικοί διεκδικητές και ποιοι τα αουτσάιντερ αυτών των Προεδρικών Εκλογών, η μάχη για είσοδο στον δεύτερο γύρο και για την εκλογή συνεχίζεται, αποκτώντας μάλιστα μεγαλύτερο ενδιαφέρον όσο πλησιάζουμε στην ημερομηνία των εκλογών. Στο Προεδρικό θα βρεθεί ένας, στον δεύτερο γύρο δύο αλλά οι βασικοί υποψήφιοι είναι τρεις. Γι’ αυτό και θα πρέπει ο καθένας να πείσει τους πολίτες ότι είναι «πιο Πρόεδρος» από τους άλλους.

Παράλληλα με τη μάχη των προγραμμάτων και του οράματος διεξάγεται η μάχη της εικόνας και των εντυπώσεων. Διότι στις εκλογές αυτό που εκπέμπουν οι υποψήφιοι είναι συχνά εξίσου σημαντικό με αυτό που λένε. Γι’ αυτό και επιστρατεύουν τα χαρίσματα και τα θετικά χαρακτηριστικά τους, σε μία προσπάθεια να παρουσιάσουν στον κόσμο ένα ολοκληρωμένο προφίλ, που να μπορούν να φανταστούν να διοικεί τη χώρα τους με ικανότητα και αξιοπιστία. Που μπορεί να σταθεί τόσο στην Κύπρο όσο και στο εξωτερικό και που έχει τις λύσεις εκείνες που θα διευκολύνουν τη διοίκηση του κράτους.

Προφανώς τα χαρακτηριστικά που αναζητεί ο κάθε πολίτης για το πρόσωπο που θα αναλάβει την εξουσία την επόμενη πενταετία είναι υποκειμενικά και διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, αναλόγως των δικών του προσωπικών πιστεύω και συνθηκών. Γι’ αυτό και το κτίσιμο του προεδρικού προφίλ αποτελεί μια άσκηση λεπτών ισορροπιών ανάμεσα στο γενικό και στο ειδικό, σε μία προσπάθεια να καλυφθούν όλα τα στοιχεία που αποτελούν κοινούς παρονομαστές για την πλειοψηφία, ενώ ταυτόχρονα να παρέχεται κάτι το special, που να ξεφεύγει από τα πολιτικά τετριμμένα.

Οι τρεις βασικοί υποψήφιοι μπαίνουν στο τελευταίο εξάμηνο των εκλογών, έχοντας πλέον διαμορφώσει τη βασική τους εικόνα, με τα στοιχεία που οι ίδιοι και τα επιτελεία τους θεωρούν ότι τους ευνοούν περισσότερο. Το στοίχημα είναι αφενός αυτή η εικόνα να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των ψηφοφόρων και αφετέρου να είναι καλύτερη από εκείνην των αντιπάλων.  

Αβέρωφ Νεοφύτου

Αυτό που προτάσσει πρώτα και κύρια ο Αβέρωφ Νεοφύτου είναι την πολιτική του εμπειρία. Είναι παλιά καραβάνα του πολιτικού συστήματος και έχει υπηρετήσει ως αξιωματούχος στην εκτελεστική εξουσία, στη νομοθετική εξουσία και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Έχει επίσης μια μακρά κομματική πορεία, φτάνοντας μέχρι τη θέση του αρχηγού του κυβερνώντος κόμματος. Η διαρκής πολιτική του παρουσία τις τελευταίες δεκαετίες στα μικρά και στα μεγάλα του τόπου, αποτελεί ένα συγκριτικό πλεονέκτημα, επί του οποίου ο υποψήφιος του ΔΗΣΥ προσπαθεί να κεφαλαιοποιήσει, δεδομένου ότι κανένας άλλος από το σύνολο των υποψηφίων δεν έχει παρόμοιο βιογραφικό.

Ο κ. Νεοφύτου καλλιεργεί, παράλληλα, την εικόνα του doer. Ότι, δηλαδή, προτιμά τις πράξεις από τα λόγια, αποφεύγει τις ανεφάρμοστες θεωρίες και ξέρει να επιλέγει τις λύσεις με πρακτικά αποτελέσματα. Την ίδια στιγμή δείχνει να προτιμά να θεωρείται χρήσιμος παρά αρεστός και προσπαθεί να πείθει για τον ρεαλισμό του.

Ο υποψήφιος του ΔΗΣΥ κουβαλά μαζί του τη δεκαετή διακυβέρνηση Αναστασιάδη, της οποίας παρουσιάζει τον εαυτό του ως συνεχιστή, θέλοντας να πάρει τα πράγματα ένα βήμα πιο κάτω και χτίζοντας πάνω σε αυτά που θεωρεί επιτεύγματα της απερχόμενης Κυβέρνησης. Επενδύει στην εμπλοκή του στη διακυβέρνηση του τόπου ως επικεφαλής του κυβερνώντος κόμματος, σε συνδυασμό με την εικόνα που παρουσιάζει ως άτομο με διεθνείς διασυνδέσεις (εκεί αποσκοπούσε και η έντονη παρουσία του ΕΛΚ στο Συνέδριο του ΔΗΣΥ) ώστε να καθίσταται αξιόπιστος συνομιλητής εντός και εκτός.

Ανδρέας Μαυρογιάννης

Ως έμπειρος διπλωμάτης, ο Ανδρέας Μαυρογιάννης είναι συνηθισμένος να χειρίζεται δύσκολα και λεπτά ζητήματα, με σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα. Και αυτή είναι η εικόνα που καλλιεργεί και ως προς το προεδρικό του προφίλ. Κάποιου που γνωρίζει πώς πρέπει να αντιδράσει κατά τον δεδομένο χρόνο και να κινηθεί στρατηγικά για να διαχειριστεί δύσκολες συνθήκες και που είναι σε θέση να ανταποκριθεί στον αιφνιδιασμό. Σε συνδυασμό με την πολυετή θητεία του ως διαπραγματευτής, αποκτά τη δυνατότητα να προωθεί και τις διαπραγματευτικές του ικανότητες.

Ο κ. Μαυρογιάννης χτίζει την εικόνα του και στη βάση του χαρακτήρα του. Προβάλλει, δηλαδή, ως προτερήματα την ηρεμία που τον χαρακτηρίζει και την συμπάθεια που εύκολα εκπέμπει. Αυτό του επιτρέπει να παρουσιάζεται ως μη συγκρουσιακός, διαλλακτικός και ανοιχτός, γεφυρώνοντας το στερεότυπο του απόμακρου διπλωμάτη με αυτό του φιλικού και προσιτού ανθρώπου.

Η συμπόρευσή του με το ΑΚΕΛ του επιτρέπει να αναδεικνύει ευκολότερα και ένα κοινωνικό προφίλ, προσπαθώντας να δείξει ότι βρίσκεται κοντά στον απλό άνθρωπο και τις ανησυχίες του. Στο πλαίσιο αυτό δεν ξεχνά τις ρίζες του από τον Αγρό και φροντίζει να τοποθετεί τον εαυτό του σε απλά σκηνικά, από τις λαϊκές οργανώσεις στη λαϊκή αγορά, με στόχο να βρίσκεται πλάι σε πολίτες του μεροκάματου και να δείχνει πως αφουγκράζεται τις δικές τους ανησυχίες.

Νίκος Χριστοδουλίδης

Με όπλο την επιτυχημένη του παρουσία στις θέσεις του Κυβερνητικού Εκπροσώπου και του Υπουργού Εξωτερικών αλλά και την απλότητα και την εξαιρετική διαπροσωπική ικανότητα που διαθέτει, ο Νίκος Χριστοδουλίδης συστήνεται στο κοινό αλλάζοντας καπέλα. Ο τεχνοκράτης γίνεται πολιτικός κι ο πολιτικός γίνεται ο μπαμπάς της διπλανής πόρτας με μεγάλη ευκολία. Παρουσιάζει τον εαυτό του ως πολυσυλλεκτικό, ακριβώς επειδή ποντάρει στην πολυσυλλεκτική υποστήριξη.

Η εμπειρία που αποκόμισε στα πόστα που υπηρέτησε κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Αναστασιάδη, του δίνει την ευκαιρία να παρουσιάζεται ως γνώστης της πολιτικής αλλά ταυτόχρονα και ως ένα άτομο που εισήλθε σε αυτήν από την εξωτερική και όχι ως μέρος του κομματικού συστήματος. Είναι προσεκτικός έτσι ώστε η υποστήριξη των κομμάτων να μην σμικραίνει πολύ αυτή την απόσταση, για να μπορεί να την παρουσιάζει ως ατού του.

Η πορεία του ως Υπουργός Εξωτερικών τον βοηθά να καλλιεργήσει ένα πιο ευρωπαϊκό προφίλ πολιτικού, που ενδιαφέρεται λιγότερο για την μικροπολιτική και περισσότερο για την ουσία, διανθισμένο με εμπειρίες χειρισμού δύσκολων καταστάσεων, παραγωγής πολιτικής και μιας ευρύτερης πολιτικής ανάγνωσης. Την ίδια στιγμή, ο Νίκος Χριστοδουλίδης θέλει να τον βλέπουν και ως ένα καθημερινό άνθρωπο, που έχει την ικανότητα να πιάσει κουβέντα το ένα λεπτό με ένα αρχηγό κράτους και το επόμενο με ένα μεροκαματιάρη και να συμμετέχει και στις δύο εξίσου ένθερμα και παραγωγικά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Οι προτάσεις, η ποιότητα και τα αντανακλαστικά στη ζυγαριά των ψηφοφόρων
• Από το τι στο πώς-Οι προεκλογικές εκστρατείες και το πολιτικό μάρκετινγκ