Το τέλος των κομματικών συνεργασιών και η αρχή των προσωπικών πρότζεκτς

Το πρώτο πρότζεκτ ξεκίνησε να τρέχει από το ΑΚΕΛ και το ΔΗΚΟ. Θα συζητούσαν, θα τα έβρισκαν και θα έφτιαχναν ένα κοινό αντιπολιτευτικό μέτωπο, στο οποίο θα προσκαλούσαν και τις υπόλοιπες δυνάμεις της αντιπολίτευσης, διεκδικώντας τις εκλογές από κοινού με στόχο την αλλαγή, σε μια ευρεία κεντροαριστερή συμμαχία.

Τελικά αποδείχθηκε πως ΔΗΚΟ και ΑΚΕΛ δεν μπορούσαν καν να τα βρουν μεταξύ τους, πόσο μάλλον να δημιουργήσουν ένα μεγάλο αντιπολιτευτικό μπλοκ. Έκαναν διαφορετική ανάγνωση των αναγκών, καθώς το κόμμα της Αριστεράς πίστευε πως η κοινωνία αναζητεί ένα πρόσωπο εκτός του κομματικού συστήματος, ενώ το ΔΗΚΟ θεωρούσε πως υπήρχε η ανάγκη για έναν κεντρώο υποψήφιο. Η διαφορά αποδείχθηκε ανυπέρβλητη και χωρίς τα δύο κόμματα να έχουν προχωρήσει στη συγκρότηση κοινού προγράμματος, η σχέση διαλύθηκε εγκαίρως ώστε να μην οδηγηθεί σε έναν αποτυχημένο γάμο.

Το δεύτερο πρότζεκτ ήταν μια ιδέα του προέδρου της ΔΗΠΑ, Μάριου Καρογιάν. Θα συζητούσε με όλες τις πολιτικές δυνάμεις με στόχο τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας κι αν αυτό αποτύγχανε (κάτι που γνώριζαν όλοι εκ των προτέρων ότι θα συμβεί) ο στόχος θα αναπροσαρμοζόταν στη συγκρότηση κυβέρνησης ευρείας αποδοχής. Αν και κάποιοι βρήκαν καλή την ιδέα του κ. Καρογιάν, με τον ίδιο να αποκαλύπτει ότι βρέθηκε κοντά σε μία συνεργασία ΔΗΣΥ, ΔΗΠΑ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, παρά το γεγονός πως είχε ήδη εξαγγελθεί η υποψηφιότητα Αβέρωφ Νεοφύτου, οδηγήθηκε κι αυτή σε ναυάγιο, καθώς υπήρχαν πολλές ατζέντες και διαφορετικές προτεραιότητες, οι οποίες δύσκολα μπορούσαν να χωρέσουν σε ένα κοινό σχέδιο.

Ενόσω τα κόμματα αναζητούσαν, μέσω της πεπατημένης, τους ιδανικούς συνεργάτες για συμπόρευση στις Προεδρικές Εκλογές, με στόχο τη συγκατοίκηση στον λόφο του Προεδρικού για την επόμενη πενταετία, στην πολιτική σκηνή της χώρας παιζόταν μια άλλη παράσταση. Ένας αριθμός ανεξάρτητων υποψηφίων, κάποιοι εκ των οποίων αντλούν και υποστήριξη από οργανωμένα σύνολα, έκαναν την εμφάνισή τους και ξεκίνησαν να τάζουν στους πολίτες μια απευθείας διαδρομή στην εξουσία, που δεν περνά μέσα από τα γραφεία των κομμάτων και που, σε κάποιες περιπτώσεις, βρίσκεται και σε ευθεία ρήξη μαζί τους.

Αν και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως οι περισσότεροι από αυτούς τους υποψηφίους δεν καταφέρνουν, μέχρι στιγμής, να πείσουν τους ψηφοφόρους, από την αρχή υπήρχε μια ξεκάθαρη εξαίρεση. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης όχι απλώς έπεισε, αλλά προηγείται στην πρόθεση ψήφου σε όλες τις έρευνες που είδαν το φως της δημοσιότητας τους τελευταίους μήνες. Χωρίς να απορρίπτει το κομματικό σύστημα ή τις κομματικές του καταβολές, έκανε τη διαδικασία ανάποδα. Πρώτα γνωστοποίησε την πρόθεσή του να κατέλθει ως υποψήφιος, ακολούθως εξήγγειλε υποψηφιότητα και μετά ξεκίνησε επίσημες διαβουλεύσεις με πολιτικές δυνάμεις, με τις συζητήσεις με το ΔΗΚΟ  να έχουν ήδη στεφθεί με επιτυχία, ενώ σε διάλογο για υποστήριξή του βρίσκεται και με άλλα κόμματα του Κέντρου.

Προηγουμένως ο κ. Χριστοδουλίδης φρόντισε να θέσει γερές βάσεις μέσα στην κοινωνία. Ενόσω τα κόμματα έψαχναν συνεργάτες, ο υποψήφιος έψαχνε ψηφοφόρους από σπίτι σε σπίτι. Και φάνηκε ότι τους βρήκε. Μέσα από την προσωπική επικοινωνία έστησε πυρήνες σε επαρχιακό και τοπικό επίπεδο, οι οποίοι εργάζονταν και εργάζονται για την υποψηφιότητά του έξω από την συνήθη οργανωτική δομή των κομμάτων και των επιτελείων. Σε ένα σχεδόν άναρχο πλαίσιο, διαδίδουν το μήνυμα σε προσωπικό επίπεδο, κεφαλαιοποιώντας πάνω στην δημοφιλία του κ. Χριστοδουλίδη, την επιτυχημένη του πορεία ως Υπουργός Εξωτερικών και τη συμπάθεια της οποίας χαίρει ανάμεσα σε πολύ κόσμο, ανεξαρτήτως των κομματικών επιλογών που κάνουν συνήθως. Και κάπως έτσι, μέσα από τα σαλόνια σπιτιών απλών πολιτών, πλάι στα ασημικά και μπροστά από μεζεδάκια, ο Νίκος Χριστοδουλίδης βρέθηκε να τρέχει την κούρσα των Προεδρικών στα ίσια με τους υποψήφιους του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ και μάλιστα να προηγείται. Η κομματική υποστήριξη ήρθε κατόπιν της δυναμικής που έχτισε και θα λειτουργήσει ενισχυτικά σε μια ήδη ισχυρή υποψηφιότητα και όχι ως ο βασικός κορμός της.

Οι πάλαι ποτέ τριμερείς και άλλες συμμαχίες που διαμορφώνονταν στα πλαίσια των Προεδρικών Εκλογών, αποτελούν σε αυτή τη διαδικασία αναμνήσεις κι όταν πλέον ακούγεται η λέξη, ο μέσος νους πάει στα πολυμερή περιφερειακά σχήματα και όχι στις συνεργασίες κομμάτων. Ακόμη κι αν ο Νίκος Χριστοδουλίδης εξασφαλίσει την στήριξη περισσότερων πολιτικών δυνάμεων δεν θα είναι ο υποψήφιος μιας συνεργασίας μεταξύ κομμάτων, θα είναι ο υποψήφιος με τον οποίο επέλεξαν κάποια κόμματα να συνεργαστούν, αλλάζοντας τους όρους του παιγνιδιού.

Ο Αβέρωφ Νεοφύτου κατέρχεται ως υποψήφιος του ΔΗΣΥ, ο Ανδρέας Μαυρογιάννης ως ανεξάρτητος υποψήφιος με την στήριξη του ΑΚΕΛ και ο Χρίστος Χρίστου ως υποψήφιος του ΕΛΑΜ. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης εξασφάλισε την υποστήριξη μόνο του ΔΗΚΟ μέχρι σήμερα. Και οι υπόλοιποι στηρίζονται από κομματίδια ή οργανωμένα σύνολα. Κάθε υποψήφιος και ένα κόμμα, ανεξαρτήτως των διαδικασιών μέσα από τις οποίες βρέθηκαν εκεί. Εκκρεμούν ακόμη οι αποφάσεις της ΕΔΕΚ, της ΔΗΠΑ και των Οικολόγων για να διαφανεί αν κάποιος θα αυξήσει την κομματική στήριξή του, με τον Νίκο Χριστοδουλίδη να έχει το προβάδισμα. Όμως ακόμη κι αν συμβεί αυτό θα είναι εκ των υστέρων και δεν θα κινείται στις ράγες των τυπικών συνεργασιών.

Τα επόμενα χρόνια θα δείξουν αν αυτές οι παράξενες εκλογές είναι η εξαίρεση ή ο νέος κανόνας. Είναι, όμως, ξεκάθαρο τώρα πως στην κοινωνία αναπτύσσεται μια τάση για προσωπικά πρότζεκτς. Για παράκαμψη των κομμάτων και των γνωστών τακτικών τους και απευθείας επικοινωνία με υποψηφίους, με αποτέλεσμα οι κομματικές βάσεις να προηγούνται ή να εκφράζουν ανοιχτά πρόθεση διαφοροποίησης και οι ηγεσίες να ψάχνουν τρόπο ν’ ανέβουν στο τρένο που έχασαν…   

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Εκλογές Κέντρου με τα κεντρώα κόμματα σε ρόλο κομπάρσου
• Ο κόσμος μετράει τα ρέστα του και αυτοί τσακώνονται για Γρίβα και Μακάριο
• Τα θολά όρια συμπολίτευσης-αντιπολίτευσης και άλλες εκλογικές παραδοξότητες