Ο άγραφος Νόμος των συνεργασιών για τις Προεδρικές-Τι απέδειξε η ιστορία

Το πολιτικό σύστημα στην Κύπρο, ευνόησε και ευνοεί τη δημιουργία συνεργασιών μεταξύ των κομμάτων, ειδικά στις Προεδρικές Εκλογές. Αυτό ήταν κάτι που από νωρίς τα κόμματα κατάλαβαν και έτσι στη μεταπολεμική ιστορία, στις πλείστες περιπτώσεις δημιούργησαν συνεργασίες που τουλάχιστον προεκλογικά καρποφόρησαν. Άλλες φορές για να δημιουργήσουν ένα τρίτο ισχυρό πόλο απέναντι στα δύο παραδοσιακά μεγάλα κόμματα και άλλες φορές σε συνεργασία με τα δύο μεγάλα κόμματα, το κέντρο καθόρισε τις εξελίξεις σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, είτε από την πρώτη, είτε μεταξύ πρώτης και δεύτερης Κυριακής.  

Σήμερα, τόσο τα κόμματα του κέντρου όσο και η μείζονα αντιπολίτευση, βρίσκονται σε αναζήτηση υποψηφίου. Η προσπάθεια των τελευταίων μηνών για να υπάρξει συνεργασία μεταξύ τους δεν καρποφόρησε για μια σειρά από λόγους, που ξεκινούν από τις θεμελιώδεις διαφορές φιλοσοφίας και πολιτικής αντίληψης σε μια σειρά από ζητήματα και τελειώνει στην επιλογή του προσώπου που θα αναλάμβανε την ευθύνη να εκπροσωπήσει μια τέτοια συνεργασία.

Στην παρούσα συγκυρία φαίνεται, τουλάχιστον στην παρούσα φάση να ευνοείται μια συνεργασία των κομμάτων του κέντρου σε μια προσπάθεια να δημιουργήσουν ένα ισχυρό τρίτο πόλο που θα μπορεί να μπει σφήνα ανάμεσα στον Αβέρωφ Νεοφύτου που είναι ο υποψήφιος του Δημοκρατικού Συναγερμού και του υποψηφίου του ΑΚΕΛ ο οποίος εκτός απροόπτου θα ειναι ο Ανδρέας Μαυρογιαννης.

Αν είναι κάτι που μας διδάσκει η ιστορία των Προεδρικών Εκλογών στην Κύπρο, είναι πως ποτέ δεν κατάφερε να εκλεγεί κανείς χωρίς στήριξη από τον πρώτο γύρο από ένα εκ των δύο μεγάλων κομμάτων. Εξάλλου ποτέ κανένας υποψήφιος που δεν είχε εξασφαλισμένη τη στήριξη, είτε του ΑΚΕΛ, είτε του ΔΗΣΥ δεν κατάφερε να περάσει στη δεύτερη Κυριακή. Το 1983 ήταν ο Σπύρος Κυπριανού από τον πρώτο γύρο, το 1988 ήταν οι Βασιλείου και Κληρίδης στηριζόμενοι αντίστοιχα από ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ όπως και το 1993. Το 1998 ήταν οι Κληρίδης και Ιακώβου, στηριζόμενοι από ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ αντίστοιχα. Το 2003 ήταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος με τη στήριξη του ΑΚΕΛ από τον πρώτο γύρο, ενώ το 2008 ήταν οι Χριστόφιας και Κασουλίδης, στηριζόμενοι από ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ αντίστοιχα. Το 2013 και το 2018 ήταν οι Αναστασιάδης και Μαλάς, ως υποψήφιοι του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ αντίστοιχα.

Συνεπώς η ιστορία γράφει πως ποτέ στο παρελθόν μια συνεργασία μεταξύ των κομμάτων του κέντρου δεν στάθηκε ικανή να ανατρέψει το δίπολο των δύο μεγάλων. Πάντα η εκλογή προέδρου περνούσε μέσα από τη συνεργασία μεταξύ του κέντρου και ενός εκ των ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, είτε από τον πρώτο, είτε από τον δεύτερο γύρο των εκλογών. Το ερώτημα είναι αν σήμερα αυτός ο άγραφος κανόνας των Προεδρικών ήρθε η ώρα να σπάσει. Αν και η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί σήμερα εννιά και κάτι μήνες πριν τις εκλογές, το σίγουρο είναι πως η επικείμενη εξαγγελία της υποψηφιότητας Χριστοδουλίδη, δημιουργεί κάποιες προϋποθέσεις, αφού αφενός αν και κανένα κόμμα δεν εξέφρασε επίσημα της στήριξη του, στις δημοσκοπήσεις δείχνει να απολαμβάνει ένα ευρύτατο ποσοστό αποδοχής από την κοινωνία, ενώ τις τελευταίες εβδομάδες δημιουργούνται και οι συνθήκες για να στηριχθεί από κάποια κόμματα του κέντρου.

Η ιστορία των συνεργασιών σε Προεδρικές

Μεταπολεμικά ουσιαστικά οι πρώτες εκλογές έγιναν το 1983. Σε εκείνες τις εκλογές υποψήφιοι ήταν ο Σπύρος Κυπριανού ο οποίος είχε εκλεγεί άνευ ανθυποψηφίου στις Προεδρικές του 1978, ένα χρόνο μετά το θάνατο του Αρχιεπίσκοπου Μακάριου, ο Γλαύκος Κληρίδης που εκπροσωπούσε τη δεξιά και ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ Βάσος Λυσσαρίδης. Ο Σπύρος Κυπριανού συγκέντρωσε το 56,4% από τον πρώτο γύρο, αφού πέραν του Δημοκρατικού Κόμματος τον είχε στηρίξει και το ΑΚΕΛ. Αυτή ήταν και η πρώτη επίσημη και επιτυχημένη συνεργασία μεταξύ του κέντρου και της αριστεράς, που εξασφάλισε στον ιδρυτή του ΔΗΚΟ την τελευταία του θητεία στο προεδρικό αξίωμα.

Εκείνη η συνεργασία ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ βασίστηκε πάνω στην προεκλογική εκστρατεία που έμεινε στην ιστορία για «το μίνιμουμ πρόγραμμα» που κατήρτισαν τα δύο κόμματα προεκλογικά. Βέβαια η συνεργασία με το ΑΚΕΛ πέρασε μέσα από συμπληγάδες, αφού δεν άργησαν να δημιουργηθούν σύννεφα στις σχέσεις τους, κυρίως λόγω διαφωνιών στο Κυπριακό, που σε πρώτο στάδιο προκάλεσαν την αποχώρηση του ΑΚΕΛ από την Κυβέρνηση και σε δεύτερο οδήγησαν το ΑΚΕΛ σε επιλογή άλλου υποψηφίου για τις Προεδρικές του 1988.

Η εκλογές του 1988 έμειναν στην ιστορία για δύο πολύ σημαντικούς λόγους. Ο πρώτος ήταν ότι ήταν οι πρώτες στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας που πραγματοποιήθηκαν δύο γύροι και ο δεύτερες ότι, ένα φρέσκο πολιτικό πρόσωπο που δεν άνηκε στον στενό κύκλο συνεργατών του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ο Γιώργος Βασιλείου, διεκδίκησε με αξιώσεις και κατάφερε να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Επίσης οι εκλογές του 1988 ήταν οι μοναδικές που δεν υπήρξε κανενός είδους συνεργασία μεταξύ των κομμάτων στον πρώτο γύρο.

Ειδικότερα υποψήφιοι ήταν ο Γλαύκος Κληρίδης από τον ΔΗΣΥ, ο Γιώργος Βασιλείου ως ανεξάρτητος, αλλά με τη στήριξη του ΑΚΕΛ, ο Σπύρος Κυπριανού από το ΔΗΚΟ, ο Βάσος Λυσσαρίδης από την ΕΔΕΚ και ως ανεξάρτητος ο Θράσος Γεωργιάδης. Στον δεύτερο γύρο των εκλογών πέρασαν ο Γλαύκος Κληρίδης με ποσοστό 33,32% και ο Γιώργος Βασιλείου με 30,11%. Ο Σπύρος Κυπριανού με 27,29% έμεινε εκτός δεύτερου γύρου.

Στον δεύτερο γύρο των εκλογών ο Σπύρος Κυπριανού δεν πήρε θέση και κάλεσε τους ψηφοφόρους του ΔΗΚΟ να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Αντιθέτως η ο Βάσος Λυσσαρίδης κάλεσε τους ψηφοφόρους της ΕΔΕΚ να στηρίξουν τον Γιώργο Βασιλείου ο οποίος τελικά εκλέχθηκε με 51,63%.

Οι Προεδρικές Εκλογές του 1993, πραγματοποιήθηκαν στη σκιά των προσπαθειών για επίλυση του Κυπριακού με τη Δέσμη Ιδεών Γκάλι να αποτελεί το βασικό θέμα της προεκλογικής ατζέντας. Σε εκείνες τις εκλογές για πρώτη φορά υπήρξε συνεργασία μεταξύ των δύο κομμάτων του κέντρου από τον πρώτο γύρο των εκλογών. Συγκεκριμένα, ο Γιώργος Βασιλείου επαναδιεκδίκησε την Προεδρία της Δημοκρατίας ως υποψήφιος του ΑΚΕΛ, ο Γλαύκος Κληρίδης ως υποψήφιος του ΔΗΣΥ και ο Πασχάλης Πασχαλίδης ως υποψήφιος της συνεργασίας ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ. Υποψήφιοι ήταν επίσης οι ανεξάρτητοι ο Γεώργιος Μαυρογένης και ο Γιαννάκης Ταλιώτης.

Εκείνη η συνεργασία ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ δεν στέφθηκε από επιτυχία αφού ο Πασχάλης Πασχαλίδης, έλαβε μόλις το 18,64% των ψήφων και δεν πέρασε στο δεύτερο γύρο, ο οποίος διεξάχθηκε μια εβδομάδα αργότερα μεταξύ του Γιώργου Βασιλείου που στον πρώτο γύρο έλαβε το 44,15% και του Γλαύκου Κληρίδη που έλαβε το 36,74%. Οι διαβουλεύσεις μεταξύ των κομμάτων που έμειναν χωρίς υποψήφιο, ευνόησαν τον Γλαύκο Κληρίδη ο οποίος αν και σχεδόν εννιά μονάδες πίσω από τον Γιώργο Βασιλείου κατάφερε να κόψει πρώτος το νήμα, εξασφαλίζοντας τη στήριξη του Δημοκρατικού Κόμματος.

Αυτή, άλλωστε, ήταν η πρώτη φορά που το ΔΗΚΟ συνεργάστηκε με τον Δημοκρατικό Συναγερμό, συμμετέχοντας στην Κυβέρνηση Κληρίδη. Στον δεύτερο γύρο που εξελίχθηκε σε πραγματικό θρίλερ, ο Γλαύκος Κληρίδης έλαβε το 50,31% των ψήφων και ο Γιώργος Βασιλείου το 49,69. Για πρώτη φορά στην ιστορία του ο Δημοκρατικός Συναγερμός θα κατάφερνε να γίνει Κυβέρνηση και ο Γλαύκος Κληρίδης θα ήταν ο τέταρτος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πάντως η συνεργασία με το ΔΗΚΟ δεν πήγε μακριά αφού σύντομα τα στελέχη οι διαφωνίες μεταξύ των κομμάτων θα έστελναν το κόμμα του Σπύρου Κυπριανού στην αντιπολίτευση.

Μέσα σε έντονο κλίμα πόλωσης και τοξικότητας, πραγματοποιήθηκαν και οι Προεδρικές Εκλογές του 1998. Το ΔΗΚΟ το οποίο είχε αποχωρήσει από την Κυβέρνηση Κληρίδη, θέλοντας να φέρει την αλλαγή συνεργάστηκε με το ΑΚΕΛ, ενώ από την άλλη πλευρά ο Γλαύκος Κληρίδης με αιχμή του δόρατος την έλευση του οπλικού συστήματος S-300 ζήτησε από τον λαό ανανέωσης της εντολής του. Στον πρώτο γύρο υποψήφιοι ήταν εκ μέρους της συνεργασία ΔΗΚΟ-ΑΚΕΛ που θα αναβίωνε μετά από 15 χρόνια, ο Γιώργος Ιακώβου, υποψήφιος του ΔΗΣΥ ο Γλαύκος Κληρίδης, της ΕΔΕΚ ο Βάσος Λυσσαρίδης, ενώ ως υποψήφιοι κατήλθαν επίσης ο Αλέξης Γαλανός, ο οποίος προηγουμένως είχε διαφωνήσει και είχε αποχωρήσει από το ΔΗΚΟ από την Κυβέρνηση και τη στήριξη του Γιώργου Ιακώβου, ο Βάσος Λυσσαρίδης ως υποψήφιος της ΕΔΕΚ, ο Γιώργος Βασιλείου με το Κίνημα Ελευθέρων Δημοκρατών, ο πρόεδρος των Νέων Οριζόντων, Νίκος Κουτσού και ο Νίκος Ρολάνδης με το κόμμα των Φιλελευθέρων.

Όπως και το 1993, μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου ο Γλαύκος Κληρίδης κατάφερε να εξασφαλίσει τη στήριξη όλων των ανθυποψηφίων που αποκλείστηκαν μετά τον πρώτο γύρο πλην του Βάσου Λυσσαρίδη, ο οποίος κάλεσε τους ψηφοφόρους της ΕΔΕΚ να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Ο Κληρίδης εκλέχθηκε με ποσοστό 50,82%, έναντι 49,18% του Γιώργου Ιακώβου.

Οι Προεδρικές του 2003, έμειναν στην ιστορία, αφού σε αυτές υπήρξε η πιο ευρεία συνεργασία κομμάτων που καταγράφηκε ποτέ στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία μάλιστα επιστεγάστηκε με την εκλογή από τον πρώτο γύρο του Τάσσου Παπαδόπουλου, καθιστώντας τις ως την τρίτη και τελευταία μέχρι σήμερα, εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ενός γύρου.

Συνολικά στις εκλογές συμμετείχαν εννέα υποψήφιοι. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος με σύνθημα «Αλλαγή απ΄ την πρώτη Κυριακή, στηρίχθηκε από το ΑΚΕΛ, το ΔΗΚΟ την ΕΔΕΚ, τους Οικολόγους και της Έπαλξής Ανασυγκρότησης Κέντρου του Κύπρου Χρυσοστομίδη και κατάφερε να εξασφαλίσει το 51,5% των ψήφων, ενώ ο Γλαύκος Κληρίδης, ο οποίος διεκδικούσε μια τρίτη θητεία με τη δέσμευση αυτή να διαρκέσει μόνο κάποιους μήνες μέχρι την επίτευξη λύσης του Κυπριακού, στο πλαίσιο του Σχεδίου Ανάν, έλαβε το 38,8% των ψήφων, με τη στήριξη του Δημοκρατικού Συναγερμού, του ΑΔΗΚ του Ντίνου Μιχαηλίδη και των ΕΔΗ.

Οι υπόλοιποι υποψήφιοι ήταν ο τότε Γενικός Εισαγγελέας Αλέκος Μαρκίδης που διαφώνησε με την υποψηφιότητα Κληρίδη και κατήλθε ως ανεξάρτητος λαμβάνοντας το 6,62% των ψήφων και εκ μέρους των Νέων Οριζόντων ο Νίκος Κουτσού που έλαβε 2,12%. Οι υπόλοιποι πέντε ανεξάρτητοι υποψήφιοι έλαβαν ποσοστά κάτω του 0,5%.

Εκείνη η ευρεία συμμαχία κατάφερε να επιβιώσει, παρά το γεγονός ότι κατά καιρούς υπήρξαν διαφωνίες, ειδικά την περίοδο πριν από το δημοψήφισμα του Απριλίου του 2004 για το Σχέδιο Ανάν. Τελικά έσπασε οριστικά ένα χρόνο πριν από την ολοκλήρωση της θητείας της Κυβέρνησης, όταν το ΑΚΕΛ αποφάσισε πως δεν θα στήριζε μια δεύτερη θητεία Τάσσου Παπαδόπουλου και θα κατερχόταν στις εκλογές με υποψήφιο τον τότε Γενικό Γραμματέα του κόμματός του, Δημήτρη Χριστόφια. Τον Ιούλιο του 2007 οι υπουργοί που προέρχονταν από το ΑΚΕΛ παραιτήθηκαν από τις θέσεις τους και αποχώρησαν, σεβόμενοι την απόφαση της Εζεκία Παπαϊωάννου.

Οι εκλογές του 2008 επιφύλασσαν μια μεγάλη έκπληξη, αφού διέψευσαν πανηγυρικά τις δημοσκοπήσεις και χάρισαν στο ΑΚΕΛ μια τεράστια νίκη, αφού για πρώτη φορά κατάφερνε να εκλέξει στο ύπατο αξίωμα τον Γενικό Γραμματέα του. Στις εκλογές συμμετείχαν εννέα υποψήφιοι. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος επαναδιεκδικούσε μια δεύτερη θητεία, αυτή τη φορά με τη στήριξη του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ, των Οικολόγων, του ΕΥΡΩΚΟ και του ΑΔΗΚ, ενώ απέναντι του υπήρχε ο Δημήτρης Χριστόφιας που πέραν από το ΑΚΕΛ στηρίχθηκε από τους ΕΔΗ και την Έπαλξη Ανασυγκρότησης Κέντρου καθώς επίσης και τον Ιωάννη Κασουλίδη, ο οποίος κατήλθε ως ανεξάρτητος και στηρίχθηκε από τον Δημοκρατικό Συναγερμό και το ΕΥΡΩΔΗ του Πρόδρομου Προδρόμου.

Προεκλογικά όλες οι δημοσκοπήσεις που πραγματοποιήθηκαν έδιναν ως φαβορί για να περάσει στον δεύτερο γύρο τον Τάσσο Παπαδόπουλο, κάτι που θα σήμαινε πως για πρώτη φορά υποψήφιος που δεν στηρίζεται από κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα θα μπορούσε να σπάσει το δίπολο. Ωστόσο την πρώτη Κυριακή των εκλογών οι δημοσκοπήσεις διαψεύστηκαν και ο Τάσσος Παπαδόπουλος είδε τους Δημήτρη Χριστόφια και Γιαννάκη Κασουλίδη να περνούν στον δεύτερο γύρο.

Ειδικότερα ο Γιαννάκης Κασουλίδης έλαβε το 33,51% των ψήφων, ο Δημήτρης Χριστόφιας το 33,39%, και ο Τάσσος Παπαδόπουλος το 31,79%. Οι υπόλοιποι ανεξάρτητοι υποψήφιοι έλαβαν μικρότερα ποσοστά. Μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου αναβίωσε η συνεργασία του 2003, εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη νίκη στον Δημήτρη Χριστόφια. Συγκεκριμένα το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ, εν μέσω διαφωνιών και αποχωρήσεων, αποφάσισαν να στηρίξουν τον Δημήτρη Χριστόφια. Συνεπώς ο Χριστόφιας με τη στήριξη του ΑΚΕΛ, του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ, των Οικολόγων, των ΕΔΗ και της Έπαλξής Ανασυγκρότησης Κέντρου εκλέχθηκε πρόεδρος συγκεντρώνοντας το 53,36% των ψήφων, έναντι 46,64% του Ιωάννη Κασουλίδη.

Βέβαια η πενταετία που ακολούθησε αποδείχθηκε πολύ δύσκολη τόσο για τον ίδιος τον Δημήτρη Χριστόφια, όσο και για τα κόμματα που τον στήριξαν. Η πόρτα εξόδου από την Κυβέρνηση του, άνοιξε από την ΕΔΕΚ τον Μάρτιο του 2010 με τους Σοσιαλιστές να διαφωνούν με τους χειρισμούς του Κυπριακού και να αποχωρούν με τους υπουργούς τους από την Κυβέρνηση. Ένα χρόνο αργότερα, μετά την έκρηξη στη ναυτική βάση στο Μαρί από την Κυβέρνηση αποχώρησαν και οι υπουργοί του Δημοκρατικού Κόμματος.

Οι Προεδρικές Εκλογές του 2013 πραγματοποιήθηκαν κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, λόγω της οικονομικής κρίσης. Ο Δημήτρης Χριστόφιας έγινε ο πρώτος Πρόεδρος στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας που δεν επαναδιεκδίκησε για δεύτερη θητεία και το ΑΚΕΛ, υπό καθεστώς απομόνωσης έβαλε ως υποψήφιος τον Σταύρο Μαλά. Από την άλλη πλευρά ο Δημοκρατικός Συναγερμός κατήλθε με υποψήφιο τον Νίκο Αναστασιάδη και επίσης για πρώτη φορά στην ιστορία με τη στήριξη του ΔΗΚΟ από τον πρώτο γύρο.

Βέβαια όπως αποδείχθηκε στην πορεία μόνο ένα μέρος, τόσο των στελεχών όσο και της βάσης του Δημοκρατικού Κόμματος στήριξε τον Νίκο Αναστασιάδη, αφού μια μεγάλη μερίδα στήριξε είτε δημόσια είτε υπόγεια την υποψηφιότητα του Γιώργου Λιλλήκα ο οποίος εξήγγειλε την ανεξάρτητη υποψηφιότητα του και στην πορεία στηρίχθηκε από την ΕΔΕΚ. Υποψήφιοι ήταν επίσης ο Γιώργος Χαραλάμπους με το ΕΛΑΜ, η Πραξούλλα Αντωνιάδου με τους ΕΔΗ και άλλοι έξι ανεξάρτητοι υποψήφιοι. Σημειώνεται ότι οι Οικολόγοι κάλεσαν τους ψηφοφόρους τους να ψηφίσουν κατά συνείδηση, ενώ το ΕΥΡΩΚΟ τον πρώτο γύρο δεν στήριξε κανένα υποψήφιο, ενώ τον δεύτερο γύρο στήριξε τον Νίκο Αναστασιάδη. Η ΕΔΕΚ τον δεύτερο γύρο των εκλογών κάλεσε τους ψηφοφόρους της να μην ψηφίσει κανένα εκ των δύο υποψηφίων.

Ο Νίκος Αναστασιάδης κατάφερε να εξασφαλίσει ένα εντυπωσιακό ποσοστό της τάξης του 45,46 στον πρώτο γύρο, ενώ ο Σταύρος Μαλάς ξεπέρασε κατά δύο περίπου μονάδες του Γιώργου Λιλλήκα. Στον δεύτερο γύρο των εκλογών, ο Νίκος Αναστασιάδης έλαβε το 57,48% των ψήφων και ο Σταύρος Μαλάς το 42,52. Η συνεργασία του Νίκου Αναστασιάδη με το Δημοκρατικό Κόμμα δεν μακροημέρευσε, αφού μετά την αλλαγή ηγεσίας στο κόμμα μετά τον εμφύλιο που ξέσπασε μεταξύ του τότε προέδρου Μάριου Καρογιάν και του Νικόλα Παπαδόπουλου, επηρέασε και τη συμμετοχή στην Κυβέρνηση.

Ειδικότερα  ακριβώς ένα χρόνο μετά τις εκλογές, στις 27 Φεβρουαρίου 2014 το ΔΗΚΟ αποχώρησε από την κυβέρνηση, ωστόσο οι τέσσερις υπουργοί που προέρχονταν από το κόμμα (Γιώργος Λακκοτρύπης, Φώτης Φωτίου, Κυριάκος Κενεβέζος και Πέτρος Πετρίδης, διαφώνησαν με την απόφαση αυτή και προτίμησαν να από το κόμμα, καταθέτοντας ωστόσο και τις παραιτήσεις τους ενώπιον του Νίκου Αναστασιάδη. Ο Γιώργος Λακκοτρύπης παρέμεινε στη θέση του ενώ ο Φώτης Φωτίου διορίστηκε αργότερα Επίτροπος Ανθρωπιστικών Θεμάτων, ενώ ο Κυριάκος Κενεβέζος διορίστηκε πρέσβης της Κύπρου στην Αθήνα.

Το 2018 ο Νίκος Αναστασιάδης κατήλθε ξανά ως υποψήφιος επαναδιεκδικόντας μια δεύτερη θητεία έχοντας απέναντι του και αυτή τη φορά τον Σταύρο Μαλά ως υποψήφιο του ΑΚΕΛ και τον Γιώργο Λιλλήκα ο οποίος μέσα στα πέντε χρόνια που μεσολάβησαν είχε ιδρύσει τη Συμμαχία Πολιτών. Η σημαντική διαφορά ωστόσο, ήταν πως το 2018 το ΔΗΚΟ δεν στήριξε κανέναν εκ των δύο κομμάτων και κατήλθε με υποψήφιο τον πρόεδρο του, τον Νικόλα Παπαδόπουλο, ο οποίος έχαιρε της στήριξης, όλου του ενδιάμεσου χώρου, δηλαδή πέραν του ΔΗΚΟ, στηρίχθηκε από την ΕΔΕΚ, τους Οικολόγους και την Αλληλεγγύη.

Στον πρώτο γύρο των εκλογών επαναλήφθηκε το σενάριο του 2013. Ο Νίκος Αναστασιάδης έκοψε πρώτος το νήμα με 35,51%, και πέρασε στον δεύτερο γύρο με τον Σταύρο Μαλά που έλαβε 30,24%. Ο Νικόλας Παπαδόπουλος παρά τη δυναμική που του έδωσε η ευρεία συνεργασία του Ενδιάμεσου έλαβε το 25,74% των ψήφων. Ακολούθησαν οι Χρίστος Χρίστου του ΕΛΑΜ με 5,65% και ο Γιώργος Λιλλήκας με 2,18%.

Στον δεύτερο γύρο των εκλογών το ΔΗΚΟ, η ΕΔΕΚ και η Αλληλεγγύη κάλεσαν τους ψηφοφόρους τους να μην ψηφίσουν κανένα εκ των δύο υποψηφίων, ενώ το Κίνημα Οικολόγων, το ΕΛΑΜ και η Συμμαχία Πολιτών κάλεσαν τους ψηφοφόρους τους να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Μεγάλος νικητής των εκλογών ήταν χωρίς καμία κομματική συμμαχία ο Νίκος Αναστασιάδης με 55,99% με τον Σταύρο Μαλά να ακολουθεί με 44,01%.