Η αλλαγή τους, η αλλαγή μας, η αλλαγή στον τόπο μας

Σ’ αυτές τις εκλογές όλοι θέλουν αλλαγή. Οι πολίτες θέλουν αλλαγή. Οι υποψήφιοι θέλουν αλλαγή. Τα κόμματα θέλουν αλλαγή. Μια μικρή λέξη φαίνεται, σ’ αυτή τουλάχιστον τη φάση, να χωρά τον μισό προεκλογικό των Προεδρικών.

Η αλλαγή, όμως, δεν είναι απόλυτη έννοια. Είναι ρευστή κι αυθαίρετη. Είναι κενή μέχρι κάποιος να της προσδώσει περιεχόμενο. Μπορεί να μην σημαίνει τίποτα και μπορεί να σημαίνει πολλά. Μπορεί να είναι θετική, μπορεί να είναι κι αρνητική.

Στο συγκεκριμένο πλαίσιο, η αντιπολίτευση παρουσιάζει την αλλαγή πρωτίστως ως αντικατάσταση προσώπων και πολιτικών, ενώ η κυβερνητική πλευρά την παρουσιάζει κυρίως ως μεταρρύθμιση. Οι πολίτες, όμως, ενδεχομένως να έχουν μια αρκετά διαφορετική ιδέα ως προς την αλλαγή που αναζητούν. Γιατί γι’ αυτούς τα διακυβεύματα δεν μετριούνται σε πόστα και ποσοστά, αλλά, όλο και συχνότερα, σε ρέστα και απουσία ευκαιριών.

Χιλιάδες Κύπριοι είναι τα τελευταία χρόνια παγιδευμένοι σε μια ατέρμονη στασιμότητα. Οι ευθύνες γι’ αυτό δεν είναι καθαρά κυπριακές, αφού ούτε η παγκόσμια οικονομική κρίση ούτε η πανδημία είναι κυπριακά δημιουργήματα. Όμως ζούμε τις προεκτάσεις τους καθημερινά στην Κύπρο και τις διαχειριζόμαστε στην Κύπρο. Άνθρωποι που λαμβάνουν τον ίδιο μισθό δέκα και δεκαπέντε χρόνια κι ας μεγαλώνει η εμπειρία και το κόστος ζωής τους. Άνθρωποι που κάνουν δυο δουλειές για να βγει το νοίκι ή η δόση, γιατί ο ένας μισθός δεν είναι πια αρκετός. Άνθρωποι που φοβούνται να κάνουν παιδιά, επειδή δεν ξέρουν αν θα έχουν αρκετά για να τα μεγαλώσουν. Άνθρωποι στάσιμοι. Εγκλωβισμένοι στο σήμερα και στο αύριο, γιατί το μεθαύριο τους πέφτει πολύ μακριά.

Κι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι -πιο τυχεροί ίσως- που τα πάνε καλύτερα, μα πάλι απελπίζονται βλέποντας την κατάσταση που διαμόρφωσαν οι ευαγγελιστές της αλλαγής κάθε χρωματισμού. Που βλέπουν ένα σύστημα χτισμένο πάνω στις πελατειακές σχέσεις, να διακηρύσσει πως θα πατάξει τη διαφθορά. Που βλέπουν ένα σύστημα που δημιουργεί ευκαιρίες μόνο για τους λίγους, να δηλώνει πως είναι σε θέση να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό του και να δουλέψει, μια κάλπη αργότερα, για τους πολλούς. Που βλέπουν ένα σύστημα που δεν ενδιαφέρεται αρκετά, να μοιράζει απλόχερα προεκλογικό ενδιαφέρον.

Υπάρχει χάσμα. Υπάρχουν διαφορετικές προτεραιότητες. Μα πάνω από όλα, υπάρχει δυσπιστία. Γιατί η διαφορά της πολιτικής από τον πολίτη δεν είναι λίγα γράμματα, είναι πολλά οράματα. Για μια καλύτερη ζωή. Για μια πιο εύκολη ζωή. Για μια πιο ποιοτική ζωή. Οράματα που μπαίνουν στην προεκλογική συζήτηση αόριστα, κρυμμένα πίσω από μια αλλαγή που δεν έρχεται. Ακόμη κι αν υπάρχει η βούληση, συχνά δεν υπάρχει η πρακτική σκέψη. Ακόμη κι αν υπάρχουν πρακτικές προτάσεις, συχνά δεν υπάρχουν τέτοια χρονοδιαγράμματα που να καθιστούν την αλλαγή αισθητή. Κι είναι και οι αντιστάσεις. Όχι για λόγους ουσίας. Για λόγους μικροπολιτικούς. Για λόγους εκδικητικούς. Για λόγους που είναι αδιάφοροι στους πολίτες.

Θέλουν, λένε, όλοι αλλαγή. Από αυτήν που ζητούν οι πολίτες. Μα όπως έγραψε ο Λέων Τολστόι, «όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανένας δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του»...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Η στροφή των πολιτών, το προεκλογικό παζλ και στο βάθος... λίγο Κυπριακό
• Οι μεγάλοι ηγέτες, οι πολιτικοί αστέρες και η σύγχρονη πραγματικότητα
• Η εποχή που… δεν πάει το χέρι μόνο του και οι ανυπάκουες κομματικές βάσεις