Η στροφή των πολιτών, το προεκλογικό παζλ και στο βάθος... λίγο Κυπριακό

Στα σχεδόν πενήντα χρόνια ύπαρξης του κυπριακού προβλήματος, είναι εξαιρετικά σπάνιες οι περιπτώσεις κατά τις οποίες δεν απασχολεί σχεδόν καθόλου την επικαιρότητα για παρατεταμένες χρονικές περιόδους. Γι’ αυτό και οι τελευταίοι μήνες, ιδιαίτερα στεγνοί όσον αφορά την ειδησεογραφία του Κυπριακού και με περιορισμένη δημόσια συζήτηση για το νούμερο ένα ζήτημα του τόπου, σίγουρα και δεν αποτελούν κανόνα. 

Με το παρατεταμένο τέλμα που παρατηρείται και την ένταση της τουρκικής αδιαλλαξίας, το Κυπριακό βρίσκεται σε πολύμηνη στασιμότητα και, ως αποτέλεσμα, άλλα ζητήματα φαίνεται να απασχολούν περισσότερο τους πολίτες αυτή την περίοδο. Ενδεικτική αυτής της τάσης ήταν και η πρώτη μεγάλη δημοσκόπηση του REPORTER, στην οποία το Κυπριακό αναδείχθηκε ως το τρίτο πιο μεγάλο πρόβλημα του τόπου, με τη διαφθορά και τη δικαιοσύνη, καθώς και την οικονομία, να θεωρούνται σοβαρότερα.

Εκτός αν προκύψει κάποια ανατροπή τους επόμενους μήνες, είναι με αυτά τα δεδομένα που θα πορευθούμε στις Προεδρικές Εκλογές. Με την απουσία του Κυπριακού όχι τόσο από τη δημόσια συζήτηση, στην οποία εκ των πραγμάτων θα επιστρέψει ενόσω προχωρά η προεκλογική περίοδος, αλλά από την σκέψη και την καθημερινότητα των πολιτών, που φαίνεται να πνίγονται στα προβλήματα.

Το γεγονός αυτό καθιστά παράξενη και την προεκλογική περίοδο, καθώς τα επιτελεία θα πρέπει να προσαρμοστούν στο γεγονός πως το Κυπριακό, ως υπαρξιακό ζήτημα, θα πρέπει να βρίσκεται ψηλά στις ατζέντες των υποψηφίων και θα αποτελέσει κριτήριο ψήφου ακόμη κι αν δεν είναι το πιο σημαντικό, αλλά δεν απασχολεί αυτή τη στιγμή τον κόσμο στον βαθμό που τον απασχολούσε στο παρελθόν.

Στο μυαλό των πολιτών -και κυρίως των νεαρότερων ηλικιών- φαίνεται ότι βρίσκονται ζητήματα που επηρεάζουν, άμεσα ή έμμεσα, την καθημερινότητα και την ποιότητα ζωής τους. Αυτά μπορεί να αφορούν το κόστος ζωής τους, την οικονομική επισφάλεια, την ανασφάλεια για το μέλλον, αλλά και ευρύτερα ζητήματα που σχετίζονται με τις υποδομές και το περιβάλλον. Ταυτόχρονα, όλο και περισσότερο φαίνεται πως μια μεγάλη μερίδα πολιτών συσχετίζει πλέον τα φαινόμενα διαφθοράς και μη απονομής δικαιοσύνης με τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους, καθώς αντιμετωπίζουν τη διαφθορά και τη διαπλοκή ως πρόσκομμα στην ανάπτυξη και την ευμάρεια.

Υπό αυτό το πρίσμα, οι θεσμικές ανεπάρκειες, το πελατειακό κράτος και η δυσκίνητη δημόσια μηχανή «παντρεύονται» με τα συνεχώς αυξανόμενα οικονομικά προβλήματα, δημιουργώντας μια περίπλοκη και ασφυκτική πραγματικότητα για πολλούς συμπολίτες μας, από την οποία προσδοκούν να βρουν διέξοδο.

Η διασύνδεση μεταξύ όλων αυτών των ζητημάτων καθιστά την αντιμετώπισή τους, μέσα από ένα πρόγραμμα διακυβέρνησης, αρκετά δύσκολη, ακόμη κι αν υπάρχει η βούληση και το όραμα. Για παράδειγμα, είναι δώρον άδωρον να δοθούν στα ζευγάρια κίνητρα για να κάνουν περισσότερα παιδιά και να αντιμετωπιστεί η υπογεννητικότητα, εάν δεν είναι σε θέση να ενοικιάσουν ή να αγοράσουν ένα σπίτι που να χωρά να μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά ή αν δεν έχουν καμία επιλογή φροντίδας και φύλαξής τους μέχρι να φτάσουν σε ηλικία νηπιαγωγείου. Αυτά τα ζητήματα, που σπανίως πρωταγωνιστούν στις προεκλογικές εκστρατείες, μετατρέπονται σιγά σιγά σε ένα δύσκολο παζλ, καθώς κάθε πτυχή συνδέεται με μία άλλη και η επίλυση ενός κομματιού δεν βελτιώνει ολόκληρη την εικόνα.

Κι όλα αυτά, ενώ οι πολίτες συχνά αισθάνονται πως ζουν σε μία κοινωνία δύο ταχυτήτων, στην οποία οι λίγοι ευνοημένοι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς οποιαδήποτε επίπτωση, και οι υπόλοιποι να υποφέρουν από τις συνέπειες και να βρίσκονται προ αδιεξόδων, χωρίς να μπορούν να βρουν το δίκαιο τους. Δηλαδή ταλαιπωρούνται για μήνες για να γίνει μια δική τους δουλειά από το δημόσιο, ενώ άλλων η δουλειά γίνεται με το κατάλληλο τηλεφώνημα, την ίδια στιγμή που ανακοινώνονται ποινές για διάφορα μικροαδικήματα και δεν πληρώνει κανένας για τα μεγάλα σκάνδαλα.

Το ερώτημα, συνεπώς, για τους υποψηφίους είναι πώς θα πείσουν ότι είναι σε θέση να αλλάξουν όλα αυτά που ταλαιπωρούν τους πολίτες, όχι σε βάθος χρόνου, αλλά με άμεσες και πρακτικές λύσεις. Δεν ικανοποιεί πλέον μια δέσμευση για πιο φθηνό ρεύμα στο μέλλον, όταν οι πολίτες δυσκολεύονται να πληρώσουν τον λογαριασμό αυτού του μήνα. Ούτε μπορούν να έχουν αποτέλεσμα οι αοριστολογίες περί επένδυσης στα παιδιά μας, όταν οι γονείς αναγκάζονται να επενδύσουν μεγαλύτερο μέρος του οικογενειακού προϋπολογισμού για να αγοράσουν γάλα.

Σ’ αυτές τις εκλογές οι υποψήφιοι πρέπει να πείσουν ότι έχουν όραμα για ένα καλύτερο κράτος. Ένα κράτος με ισότητα, δικαιοσύνη και ευμάρεια. Αλλιώς, για την πλειοψηφία των πολιτών, θα είναι εκτός θέματος…  

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Οι μεγάλοι ηγέτες, οι πολιτικοί αστέρες και η σύγχρονη πραγματικότητα
• Η εποχή που… δεν πάει το χέρι μόνο του και οι ανυπάκουες κομματικές βάσεις