Στα παπούτσια των Αβέρωφ-Χριστοδουλίδη και των Συναγερμικών

«Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα» Καρλ Μαρξ

«Αν η ιστορία επαναλαμβάνεται και το απροσδόκητο πάντα συμβαίνει, πόσο ανεπίδεκτος μαθήσεως από την εμπειρία είναι ο άνθρωπος;»  Τζορτζ Μπέρναρντ Σω  

Να ζήσουν εντός μιας νέας κανονικότητας που περιλαμβάνει ότι το κόμμα θα διαθέτει δύο συναγερμικούς υποψηφίους, στις Προεδρικές Εκλογές του 2023, καλούνται τα μέλη και οι φίλοι του Δημοκρατικού Συναγερμού, αφού ο κίνδυνος που εδώ και μήνες άρχισε να αχνοφαίνεται πλέον αποτελεί νέα συνθήκη, αν και ο Νίκος Χριστοδουλίδης ακόμη δεν έχει ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του.

Στον Δημοκρατικό Συναγερμό, είχαν όλο τον χρόνο μπροστά τους, έτσι ώστε να εργαστούν προς την κατεύθυνση της συνεννόησης και της αναζήτησης μιας λύσης, έτσι ώστε αυτό το σενάριο να αποφευχθεί. Αντί τούτου, επισπεύσθηκαν οι διαδικασίες και οι εξελίξεις έτρεξαν, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα από τις 10 Ιανουαρίου, δηλαδή κάτι περισσότερο από ένα χρόνο πριν από τις εκλογές, οι ψηφοφόροι του κόμματος να έχουν ενώπιον τους, όχι έναν αλλά δύο εν δυνάμει υποψήφιους.

Στα παπούτσια του Αβέρωφ

Το ερώτημα ωστόσο που τίθεται, είναι αν ο Αβέρωφ Νεοφύτου και τα υπόλοιπα μέλη της ηγεσίας του Δημοκρατικού Συναγερμού, είχαν ενώπιον τους άλλη επιλογή από το να τρέξουν τις εξελίξεις και να φέρουν τον Νίκο Χριστοδουλίδη σε μια άβολη θέση, που θα τον ξεβόλευε από την ασφάλεια που του πρόσφερε ο θεσμικός ρόλος που κατείχε μέχρι την περασμένη Τρίτη και που σε δεύτερο επίπεδο θα τον ανάγκαζε να ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του. Μπορεί να μην λέχθηκε ξεκάθαρα από την ηγεσία του κόμματος, αλλά αυτό που χτύπησε κόκκινο συναγερμό στο κόμμα και λειτούργησε ως καταλύτης για να στηθεί η επιχείρηση ξεβολέματος Χριστοδουλίδη, ήταν κάποιες συγκεντρώσεις που οργανώθηκαν από τον τέως υπουργό Εξωτερικών.

Το γεγονός ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης, είτε στενά πρόσωπα από το περιβάλλον του, οργάνωσαν μικρές συγκεντρώσεις σε οικίες ή άλλους χώρους, είτε υπό τον τύπο brunch τα Σαββατοκύριακα, είτε υπό τον τύπο δείπνων ή τσαγιού, ενόχλησε την Πινδάρου, αφού έβλεπε παραδοσιακά μέλη του κόμματος να φλερτάρουν και έμμεσα να δίνουν δυναμική στις όποιες προθέσεις του υπουργού Εξωτερικών. Επιπλέον ζητήματα που κατά καιρούς τέθηκαν για εκπροσώπηση της Κυβέρνησης σε Εθνικά Μνημόσυνα από τον κ. Χριστοδουλίδη, που οριζόταν μάλιστα ως ο κύριος ομιλητής, αντί κάποιου κομματικού στελέχους, έπαιξαν τον δικό τους ρόλο.

Ακόμη και το ζήτημα υπερπροβολής του Νίκου Χριστοδουλίδη, από τα μέσα, με τον θεσμικό του ρόλο, προκάλεσαν επίσης έντονο προβληματισμό στην Πινδάρου, που έβλεπε έναν ήδη δημοφιλή πολιτικό να στήνει βήμα βήμα εδώ και καιρό ένα προφίλ που θα του έστρωνε το κόκκινο χαλί για τον Λόφο. Το πιο σημαντικό στοιχείο που προκάλεσε ανησυχία, ήταν η δυναμική που αναπτυσσόταν καθ’ όλη τη διάρκεια των τριών τελευταίων μηνών του 2021, που ίσως να έμπαινε εμπόδιο στους στόχους και τις φιλοδοξίες του Αβέρωφ Νεοφύτου, ο οποίος έχοντας την πλήρη στήριξη του πυρήνα του κόμματος, αποφάσισε πως ικανοποιούνται όλες εκείνες οι συνθήκες που του επιτρέπουν να είναι αυτός που θα λάβει το χρίσμα για να διεκδικήσει τη διαδοχή του Νίκου Αναστασιάδη.

Η απόφαση για την αντεπίθεση της Πινδάρου πάρθηκε από το Φθινόπωρο του 2021, όταν πλέον όλα τα πιο πάνω με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είχαν διαφανεί. Το μοναδικό γκρίζο σημείο που υπάρχει για κάποιο τρίτο παρατηρητή, που παρακολούθησε επιστάμενα, πως ξετυλίχθηκε το κουβάρι που οδήγησε αφενός εκτός υπουργείου τον Νίκο Χριστοδουλίδη και την ίδια ώρα ως σίγουρο υποψήφιο του ΔΗΣΥ τον Αβέρωφ Νεοφύτου με διαδικασίες εξπρές, είναι εκείνη η δημόσια δήλωση του Χάρη Γεωργιάδη για τις δεσμεύσεις που έλαβαν, τόσο ο ίδιος όσο και ο Αβέρωφ Νεοφύτου, ότι ο τότε ΥΠΕΞ, δεν θα υποβάλει ανεξάρτητη υποψηφιότητα.

Αναμφίβολα, εκείνες οι τοποθετήσεις που επαναλήφθηκαν αρκετές φορές σε διάφορα μέσα, έδωσαν το έναυσμα για να περάσει το κόμμα κι επίσημα σε μια αχαλίνωτη προεδρολογία για τους επόμενους μήνες. Με τον Χάρη Γεωργιάδη να επιμένει και να καλεί τον Χριστοδουλίδη να τοποθετηθεί, το κόμμα μπήκε στις ράγες της προεκλογικής. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν τοποθετήθηκε ποτέ μέχρι σήμερα, εάν έχει δώσει τέτοιές δεσμεύσεις στην Πινδάρου. Περιορίστηκε να δηλώσει στην πρώτη του αναφορά για το θέμα, ότι έχει αρκετή υπομονή, ακούει όλα όσα συζητιούνται και λέγονται, ωστόσο θα δώσει απαντήσεις όταν θεωρεί πως είναι η κατάλληλη στιγμή.

Μέχρι σήμερα αυτές οι απαντήσεις δεν δόθηκαν. Ίσως να δοθούν όταν όπως όλα δείχνουν ο Νίκος Χριστοδουλίδης θα εξαγγείλει επίσημα την υποψηφιότητα του. Μέχρι τότε έχει ένα ικανοποιητικό χρονικό διάστημα ενώπιον του, πρώτα πρώτα να ζυγίσει την όποια απόφαση λάβει κι αν τελικά αυτή είναι να κατέλθει ως ανεξάρτητος υποψήφιος, να προετοιμαστεί για τη μάχη των μαχών. Μια πρωτόγνωρη και για τον ίδιο εμπειρία, αφού για πρώτη φορά θα διεκδικήσει τη ψήφο και την εμπιστοσύνη των πολιτών, πράγμα που εξάλλου υποδεικνύουν πως είναι ένα από τα μειονεκτήματα του από τον ΔΗΣΥ.

Στα παπούτσια του Χριστοδουλίδη

Έχοντας σημειώσει, τον τρόπο σκέψης και δράσης της Πινδάρου αυτό το διάστημα, αξίζει κανείς να δει τα γεγονότα που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση πραγμάτων κι από την σκοπιά του Νίκου Χριστοδουλίδη, ο οποίος με το πολιτικό ανάστημα, την προσωπικότητα και την παρουσία του στις δύο κυβερνήσεις Αναστασιάδη, κέρδισε για μια σειρά από λόγους, το θετικό πρόσημο, όχι μόνο των δεξιών ψηφοφόρων, αλλά και πολλών ψηφοφόρων του κεντρώου χώρου αλλά και της αριστεράς, γεγονός που του δίνει και το δικαίωμα αλλά και την προοπτική για να διεκδικήσει την προεδρία.

Πράγμα σπάνιο για τις μέρες μας για έναν υπουργό, ο οποίος μάλιστα τσαλακώθηκε από τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου, ο Νίκος Χριστοδουλίδης, σύμφωνα και με όσες δημοσκοπήσεις έχουν δει μέχρι σήμερα το φως της δημοσιότητας, διαθέτει εκείνο το προφίλ που φαίνεται εκ πρώτης όψεως να ικανοποιεί τα «θέλω» μεγάλης μερίδας ψηφοφόρων, που θα ήθελαν να δουν ένα τόνο ανανέωσης στην πολιτική ζωή. Την ίδια ώρα ο ίδιος παρουσιάζεται έτοιμος για το επόμενο βήμα, γνωρίζοντας παράλληλα τον μεγάλο βαθμό δυσκολίας του εγχειρήματος που ετοιμάζεται να πράξει.

ΚΙ αυτό επειδή η προεκλογική περίοδος δεν είναι αγώνας ταχύτητος, αλλά μαραθώνιος, συνεπώς η καλή εικόνα και η δυναμική που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σήμερα φαίνεται ως δεδομένη, μπορεί κάτω από τις ειδικές συνθήκες των επόμενων 13 μηνών, να μεταβληθεί σταδιακά, με τον Νίκο Χριστοδουλίδη, ενδεχομένως ελλείψει εκείνων των μηχανισμών που θα έχουν οι κομματικοί υποψήφιοι, να βρεθεί στο περιθώριο, ή να χτυπηθεί από τα μαζικά πυρά των υπολοίπων.

Την ίδια ώρα σε αυτή του την προσπάθεια ο τέως υπουργός Εξωτερικών, υποχρεώνεται να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο βάρκες. Από τη μια να μην απωλέσει την ιδιότητα του συναγερμικού και να διατηρήσει το σημαντικό έρεισμα που απολαμβάνει από τη βάση του κόμματος του και αφετέρου να παρουσιάσει την υποψηφιότητα του ως ανεξάρτητη, έτσι ώστε, στην περίπτωση που δεν στηριχθεί από κάποιο κόμμα του κεντρώου χώρου, να κρατήσει ανοικτό τον δίαυλο επικοινωνίας με τη βάση των κομμάτων και να εκμεταλλευτεί τη θετική εικόνα που προκύπτει ότι έχει για το πρόσωπο του η κοινωνία των πολιτών.

Αν θα έψαχνε από προηγούμενες εκλογικές μάχες κάποιο παράδειγμα υποψηφίου με τα ίδια χαρακτηριστικά, έτσι ώστε να το συγκρίνει με τη δική του υποψηφιότητα, αυτό δεν θα ήταν των εκλογών του 2003, όταν ο Αλέκος Μαρκίδης, έθεσε ανεξάρτητη υποψηφιότητα απέναντι στον Γλαύκο Κληρίδη. Ίσως το παράδειγμα των εκλογών του 2013, να ήταν πιο κοντινό σε ότι διαφαίνεται ότι θα συμβεί με μια πιθανή υποψηφιότητα Νίκου Χριστοδουλίδη. Σε εκείνες τις εκλογές τα δύο μεγάλα κόμματα στήριξαν, ο μεν ΔΗΣΥ τον Νίκο Αναστασιάδη και το ΑΚΕΛ τον Σταύρο Μαλά. Ο τρίτος πόλος εκείνων των εκλογών, ήταν ο Γιώργος Λιλλήκας, ο οποίος έθεσε ανεξάρτητη υποψηφιότητα. Αν και προερχόμενος από το ΑΚΕΛ, ο Γιώργος Λιλλήκας λόγω της διαφορετικής πρότασης που κατέθεσε σε σχέση με το Κυπριακό, έλαβε τη στήριξη μόνο της ΕΔΕΚ, ωστόσο κατάφερε να συγκεντρώσει γύρο από την ανεξάρτητη υποψηφιότητα του και τη στήριξη προσωπικοτήτων από όλο το πολιτικό τόξο.

Εκείνη η προσπάθεια του Γιώργου Λιλλήκα, μπορεί να μην επιστεγάστηκε επιτυχώς, αφού δεν πέρασε στον δεύτερο γύρο, δεν πέρασε ωστόσο απαρατήρητη, αφού κατάφερε με ένα κόμμα που τη δεδομένη στιγμή είχε καταγεγραμμένο ως ποσοστό το 8,9% των βουλευτικών του 2011, να καταγράψει το αξιομνημόνευτο ποσοστό του 24,93% και για περίπου εννέα χιλιάδες ψήφους να επικρατήσει ο κ. Μαλάς. Συνεπώς, εάν λάβει κανείς υπόψη μια σειρά από δεδομένα όπως, (α) τη δημοφιλία του Νίκου Χριστοδουλίδη (β) την τάση ανάμεσα στους πολίτες να απομακρυνθούν από τα κόμματα που ψήφιζαν παραδοσιακά και (γ) τις διαφωνίες στελεχών με τις αποφάσεις των κομμάτων τους σε σχέση με τις Προεδρικές που μπορεί να τα οδηγήσουν εκτός κόμματος.

Συνεπώς, κανείς δεν μπορεί να προκαταλάβει εκ πρωίμου, ότι η προσπάθεια του Νίκου Χριστοδουλίδη, αν τελικά πάρει σάρκα και οστά, θα αποτελεί πτώση στο κενό χωρίς αλεξίπτωτο. Πάντως επιστρέφοντας πίσω στο ζήτημα του Δημοκρατικού Συναγερμού, ο Νίκος Χριστοδουλίδης, έχει υποδείξει τις τελευταίες ημέρες πως δεν νιώθει πως ο ίδιος έχει προδώσει κάποιον, αντιθέτως ο ίδιος νιώθει προδομένος, τόσο από τη στάση του κόμματος όσο κι από τη στάση κάποιων πρώην συναδέλφων του στο Προεδρικό. Μάλιστα σημειώνει πως η παραίτηση του από το Υπουργείο, ήταν προς αυτή την κατεύθυνση, έτσι ώστε να μη θεωρηθεί ότι εκμεταλλεύεται το θεσμικό ρόλο που κατείχε για να εκβιάσει πράγματα και καταστάσεις.

Στα παπούτσια των συναγερμικών

Η μεγάλη κουβέντα που διεξάγεται τις τελευταίες ημέρες στα συναγερμικά καφενεία, δεν είναι άλλη από το δίλημμα, που αν και ακόμα δεν τέθηκε επισήμως, υφίσταται: «Αβέρωφ» ή «Χριστοδουλίδης». Οι απαντήσεις όπως ήταν φυσικό διίστανται, ενώ εάν και όταν ο Νίκος Χριστοδουλίδης επισημοποιήσει το ενδιαφέρον του το δίλημμα θα κορυφωθεί. Πάντως αν κάποιος ψάχνει για το δίκαιο και το άδικο σε αυτή την ιστορία, το σίγουρο είναι πως δεν θα καταλήξει σε συμπέρασμα με ασφαλή και αντικειμενικά κριτήρια.

Πάντα στα μάτια κάποιων ο Νίκος Χριστοδουλίδης θα μοιάζει ο αποστάτης που γύρισε την πλάτη στο κόμμα, διεκδίκησε την προεδρία και δίχασε τον συναγερμικό κόσμο, ενώ για άλλους, ο Αβέρωφ Νεοφύτου θα είναι το πρόσωπο που έχοντας προσωπική φιλοδοξία να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εκβίασε καταστάσεις, έτσι ώστε να εκπαραθυρωθεί ο Χριστοδουλίδης που είχε τα εχέγγυα για να διαδεχθεί τον Νίκο Αναστασιάδη. Αυτό που με τίποτα δεν θα θέλει κανένας να ζήσει το βράδυ των εκλογών, είναι την επανάληψη της ιστορίας, όταν το βράδυ του πρώτου γύρου, μάλιστα, των εκλογών, Γλαύκος Κληρίδης και Αλέκος Μαρκίδης, έβλεπαν από τηλεοράσεως τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο να πανηγυρίζει στην εξέδρα του «Ελευθερία» με τους Δημήτρη Χριστόφια και Γιαννάκη Ομήρου για την «Αλλαγή από την πρώτη Κυριακή».

Εξάλλου είτε σαν συμπέρασμα του Καρλ Μαρξ τεθεί είτε ως ερώτημα του Τζορτζ Μπερναντ Σω για το αν επαναλαμβάνεται η ιστορία, η απάντηση είναι η ίδια.