Η απειλή στα αριστερά και η ενεργοποίηση των ενστίκτων επιβίωσης του ΑΚΕΛ

Με βάση τα σημερινά δεδομένα, το πιο κρίσιμο ερώτημα που θα απαντηθεί το βράδυ της 5ης Φεβρουαρίου, δεν θα είναι άλλο από το ποιοι δύο, ή εκτός συγκλονιστικού απροόπτου ποιος ένας εκ των Αβέρωφ Νεοφύτου και Ανδρέα Μαυρογιάννη, θα περάσει στον δεύτερο γύρο των εκλογών, απέναντι στον Νίκο Χριστοδουλίδη, που φαίνεται ότι με τα ποσοστά που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις, έχει καπαρώσει τη μια θέση.  

Αναμφίβολα πρόκειται για ένα κρίσιμο ερώτημα, που σήμερα μπορεί να τίθεται ρητορικά από διάφορους, που βιάζονται να κατανοήσουν πως θα εξελιχθούν τα πράγματα, ωστόσο το βράδυ των εκλογών, θα μετατραπεί σε μια σκληρή αλήθεια που θα βασανίζει την ηγεσία, ενός εκ των δύο μεγάλων κομμάτων. Θα είναι μια στιγμή, αναμφίβολα ιστορική, αφού για πρώτη φορά στη σύγχρονη πολιτική ζωή, ο στηριζόμενος από τα δύο μεγάλα κόμματα θα μείνει εκτός του δεύτερου γύρου των εκλογών. Και πλέον, το ΑΚΕΛ ή ο ΔΗΣΥ, θα βρεθεί στη θέση, που ουκ ολίγες φορές βρίσκονταν τα κόμματα του Ενδιάμεσου, όπου έπρεπε, έχοντας στη διάθεση τους ελάχιστο χρόνο, να μετρήσουν τις κατάστασης, να συζητήσουν με τη βάση τους και να αποφασίσουν τι θα καλέσουν τους ψηφοφόρους τους να κάνουν στον δεύτερο γύρο των εκλογών.

Κι αν στην περίπτωση του ΔΗΣΥ, θα πει κάποιος πως το τι θα πράξει το κόμμα, ίσως να είναι και προφανές, αφού και ο υποψήφιος του Ενδιάμεσου είναι πολύ πιο κοντά στον χώρο της δεξιάς, από ότι ο ψηφοφόρος του ΑΚΕΛ –αν και για κάποιους αυτό δεν σημαίνει και τίποτα- στην Εζεκία Παπαϊωάννου τα πράγματα, είναι πολύ πιο σύνθετα. Το κόμμα της αριστεράς θα βρεθεί ενώπιον ενός σκληρού διλήμματος. Ως επιλογές θα έχει τον υπουργό Εξωτερικών του Νίκου Αναστασιάδη, με τον οποίο συγκρούστηκε ουκ ολίγες φορές και από την άλλη τον Αβέρωφ Νεοφύτου, με τον οποίο είναι σε όλους γνωστές οι ομηρικές μάχες και διαφωνίες, εντός και εκτός Βουλής.

Το τι θα επιλέξει, κι αν το «κατά βούληση» αποτελεί επιλογή, θα ξεκαθαρίσει σε δεύτερο στάδιο, την ίδια ώρα βέβαια, που θα αποτελεί και ένα νέο στοίχημα η ταύτιση της όποιας απόφασης, με αυτό που ο ίδιος ο υποψήφιος, ο Ανδρέας Μαυρογιάννης θα έχει στο μυαλό του.

Στο ΑΚΕΛ προέκυψε και ένα δεύτερο ζήτημα τις τελευταίες ημέρες. Από τη μια οι βαριές κουβέντες που αντάλλαξαν στο debate ο Ανδρέας Μαυρογιάννης με τον Αχιλλέα Δημητριάδη και από την άλλη το άρθρο του τέως Γενικού Γραμματέα του κόμματος, Άντρου Κυπριανού, ο οποίος μάλλον στην προσπάθεια του να συσπειρώσει τη βάση του κόμματός του, επαναφέρει τον κίνδυνο ο Αχιλλέας Δημητριάδης να ιδρύσει κόμμα την επομένη των εκλογών στον χώρο της κεντροαριστεράς, προκάλεσαν νέες συζητήσεις και απέσπασαν την προσοχή των μηχανισμών του κόμματος, από τον στόχο της 5ης Φεβρουαρίου.

Αναμφίβολα επενδύοντας στον κομματικό πατριωτισμό των παραδοσιακών ψηφοφόρων της αριστεράς, το άρθρο του Άντρου Κυπριανού, δεν ήταν μια μη μελετημένη κίνηση, σε μια χρονική συγκυρία, που ο Αχιλλέας Δημητριάδης, καταγράφει ένα αξιοσημείωτο ποσοστό στις δημοσκοπήσεις, οι οποίες αφετέρου, καταγράφουν πως αυτό σε πολύ σημαντικό βαθμό, προέρχεται από ψηφοφόρους της αριστεράς.

Σε αυτό το πλαίσιο, ήταν και η προσπάθεια του τέως ΓΓ του ΑΚΕΛ, να προειδοποιήσει κατά κάποιο τρόπο τους ψηφοφόρους της αριστεράς, ότι ο μόνος που ευνοείται από την παρουσία του Αχιλλέα Δημητριάδη στην πολιτική, είναι ο Αβέρωφ Νεοφύτου. Μάλιστα τον κατηγόρησε ότι είπε ψέματα στο debate, ενώ εκφράζει την άποψη πως στοχευμένα ο κ. Δημητριάδης επιτίθεται στον Ανδρέα Μαυρογιάννη.

Πάντως ο Ανδρέας Μαυρογιάννης περιορίστηκε σε μια λιτή απάντηση, όπου μεταξύ άλλων εκφράζει λύπη για το επίπεδο και η ένταση της επίθεσης εναντίον του και προβληματισμό για τη χρονική στιγμή που επιλέγηκε για μια τέτοια ενέργεια.

Με δεδομένο τον κίνδυνο ο Ανδρέας Μαυρογιάννης να μείνει εκτός δεύτερου γύρου των εκλογών, αλλά και της υπό εκκόλαψη κόντρας μεταξύ του ΑΚΕΛ και του Αχιλλέα Δημητριάδη, ο οποίος αξίζει να σημειωθεί πως ήταν μαζί με τον κ. Μαυρογιάννη οι δύο εκλεκτοί της Εζεκία Παπαϊωάννου, μεταξύ των οποίων επιλέχθηκε τελικά ο τέως διαπραγματευτής, είναι ξεκάθαρο πως βρισκόμαστε ενώπιον μιας υπό εκκόλαψη κρίσης στον χώρο της αριστεράς. Μιας κρίσης που πέρασαν αρκετές δεκαετίες, από την εποχή του ΑΔΗΣΟΚ, αν και κανένα στοιχείο δεν οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι στελέχη του ΑΚΕΛ είναι έτοιμα να πάνε απέναντι από το κόμμα τους. Στελέχη όμως των ευρύτερων προοδευτικών δυνάμεων, ενδεχομένως και των ίδιων των νέων δυνάμεων, να το επεξεργάζονται ως σενάριο, από τη στιγμή που όλοι αναγνωρίζουν, πως στον χώρο της κεντροαριστεράς καταγράφεται ένα κενό.

Ένα κενό που παραδέχθηκε ότι υπάρχει και ο διαγραμμένος από τον Μαρίνο Σιζόπουλο, ευρωβουλευτής των S&D Δημήτρης Παπαδάκης, αλλά και άλλες προσωπικότητες που θεωρούν πως εάν η επιλογή του Ανδρέα Μαυρογιάννη, δεν αποδεχθεί ούτε αυτή τη φορά ικανή να σπάσει τη δεκάχρονη παντοκρατορία της δεξιάς, τότε θα πρέπει να γίνει μια σοβαρή συζήτηση για το μέλλον του προοδευτικού χώρου. Ενός χώρου που το ΑΚΕΛ έχει την μονοκαθεδρία εδώ και δεκαετίες και όσο κι αν προσπάθησε να κάνει βήματα εκσυγχρονισμού, δεν κατάφερε να συμβαδίσει με τα κελεύσματα της εποχής.

Πάντως, αξίζει να σημειωθεί πως ο νέος Γενικός Γραμματέας του κόμματος, ο οποίος βρίσκεται στο τιμόνι του κόμματος εδώ και ενάμιση χρόνο, προανήγγειλε γενναίες Μεταρρυθμίσεις στην εσωτερική λειτουργία του κόμματος, μετά τις Προεδρικές Εκλογές. Μένει να διαφανεί, αφενός εάν αυτή τη φορά το ΑΚΕΛ θα δικαιωθεί από την επιλογή Μαυρογιάννη και αφετέρου εάν η περίοδος μετά τις εκλογές, πέραν από όλες τις άλλες αλλαγές στον πολιτικό χάρτη της χώρας, οι οποίες για πολλούς θεωρούνται δεδομένες, θα φέρει αλλαγές και στον χάρτη της αριστεράς και κεντροαριστεράς.