Προεκλογικός για τα μάτια των ψηφοφόρων του ΔΗΣΥ-Μάχη μέχρι την τελευταία στιγμή

Με την εκστρατεία να βρίσκεται πλέον στην κορύφωσή της και την Κύπρο να έχει μπει σε πραγματικούς προεκλογικούς ρυθμούς, υπήρξαν τα τελευταία εικοσιτετράωρα διαφοροποιήσεις σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα. Πολύ πιο υψηλοί τόνοι, διάλογος σε αντίθεση με τους μονολόγους του παρελθόντος, εμπλοκή πολύ περισσότερων προσώπων στα προεκλογικά και καβγάδες που παραπέμπουν σε πιο τυπικές προεκλογικές εκστρατείες. Παρά τις αλλαγές αυτές, όμως, υπάρχει ένα στοιχείο, που εδώ και μήνες παραμένει αναλλοίωτο: Πως μήλον της έριδος αυτές τις εκλογές είναι οι ψήφοι των Συναγερμικών.

Η εκλογική βάση του ΔΗΣΥ εξελίσσεται σε ρυθμιστή των εξελίξεων, αφού η εκλογική συμπεριφορά που θα επιδείξει αναμένεται να είναι καθοριστική ως προς το ποιοι υποψήφιοι θα λάβουν τα δύο εισιτήρια για τον δεύτερο γύρο, ενώ, αναλόγως του ζεύγους που θα διαμορφωθεί, ενδέχεται να είναι ακόμη πιο σημαντική για την ανάδειξη του τελικού νικητή των Προεδρικών Εκλογών.

Ο ΔΗΣΥ είναι το μεγαλύτερο κοινοβουλευτικό κόμμα και, ως εκ τούτου, οι ψηφοφόροι του οι περισσότεροι αριθμητικά. Είναι, όμως, και η βάση του φάνηκε να αμφιταλαντεύτηκε περισσότερο από την αρχή της κούρσας των Προεδρικών Εκλογών. Παρά το γεγονός πως, μαζί με το ΕΛΑΜ, είναι οι μόνες κοινοβουλευτικές δυνάμεις που διεκδικούν την εξουσία με τον πρόεδρό τους, ένα μεγάλο μέρος της βάσης έδειχνε από την αρχή πως θεωρούσε ότι έχει κι άλλες επιλογές κι αυτό είναι ένα ζήτημα που, όποια κι αν είναι η έκβαση των εκλογών, θα πρέπει μετεκλογικά να διερευνηθεί και να αναλυθεί από το κόμμα.

Η βασική εναλλακτική επιλογή που έβλεπαν οι Συναγερμικοί ήταν αυτή του Νίκου Χριστοδουλίδη, ενός ανθρώπου που αναδείχτηκε πολιτικά μέσα από την εμπιστοσύνη που του έδειξε ο Νίκος Αναστασιάδης και που αποτελούσε διαρκή και σημαντική παρουσία σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετούς διακυβέρνησης του κόμματος.

Στη δημοσκόπηση του REPORTER και της IMR, που δημοσιεύτηκε στα μέσα Μαΐου, όταν πλέον είχε ξεκαθαρίσει ποιοι θα ήταν οι βασικοί διεκδικητές για την Προεδρία της Δημοκρατίας, ο ΔΗΣΥ συσπειρωνόταν γύρω από τον πρόεδρό του σε ποσοστό 32%, ενώ την ίδια στιγμή υπήρχε διείσδυση του Νίκου Χριστοδουλίδη στη Συναγερμική βάση, σε ποσοστό 43%.  Ο Αβέρωφ Νεοφύτου κάλυψε σημαντική απόσταση τους μήνες που μεσολάβησαν, με αποτέλεσμα στην τελευταία αντίστοιχη δημοσκόπηση, τον Νοέμβριο, να συσπειρώνει το 41% των Συναγερμικών και οι διαρροές προς τον τέως ΥΠΕΞ να μειώνονται στο 38%. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο ΔΗΣΥ έχει και μικρές απώλειες προς άλλες κατευθύνσεις, αλλά η βασική παραμένει αυτή προς τον κ. Χριστοδουλίδη. Αναμένεται, δε, πως στις ημέρες που απομένουν μέχρι τις εκλογές, η συσπείρωση του κόμματος θα αυξάνεται ακόμη περισσότερο, καθώς παραδοσιακά αυτή είναι η χρονική στιγμή που κορυφώνεται στα περισσότερα κόμματα.

Όπως ήταν αναμενόμενο, με την πάροδο του χρόνου, όλο και περισσότεροι Συναγερμικοί πείθονταν να συνταχθούν με την κομματική γραμμή, με αποτέλεσμα την άνοδο των ποσοστών του Αβέρωφ Νεοφύτου αλλά και την αύξηση της συσπείρωσης. Θα πρέπει, άλλωστε, να σημειωθεί πως, όταν γίνονταν οι πρώτες δημοσκοπήσεις για τις Προεδρικές Εκλογές, πολύ πριν ξεκαθαρίσει το σκηνικό, ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ ξεκινούσε με αφετηρία μονοψήφια ποσοστά και οι κομματικές εκτιμήσεις σήμερα είναι πως ξεπερνά το 20%, άρα είναι ξεκάθαρο πως η δουλειά που έγινε σε προσωπικό επίπεδο από τον ίδιο αλλά και σε συλλογικό επίπεδο από το κόμμα, τους αξιωματούχους του και τον μηχανισμό του έπιασε τόπο. Το ερώτημα που θα απαντήσει η «ττενέκκα», κατά την προσφιλή έκφραση του ιστορικού ηγέτη της παράταξης, είναι αν ήταν αρκετή.

Η προσέγγιση

Είναι ξεκάθαρο πως το επιτελείο Χριστοδουλίδη συνεχίζει να ποντάρει στις Συναγερμικές ψήφους. Δεν είναι τυχαίες οι συχνές αναφορές του ίδιου του υποψηφίου για συμπερίληψη ατόμων προερχόμενων από τον ΔΗΣΥ στη διακυβέρνησή του. Τις περισσότερες φορές γίνονται υπό τον μανδύα της κυβέρνησης ευρύτερης αποδοχής που προτίθεται να συγκροτήσει. Πρόκειται για μια ορολογία που αρχικά υιοθετήθηκε για να «καλωσορίσει» τη ΔΗΠΑ στη συμμαχία κομμάτων που τον υποστηρίζουν, μιας και αποτελούσε δικό της προεκλογικό πρότζεκτ, αλλά στην πορεία εξελίχθηκε σε μία βολική πλατφόρμα, διά μέσω της οποίας γίνονται συστηματικά ανοίγματα προς τους Συναγερμικούς. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, στέλνεται συνεχώς το μήνυμα προς τους ψηφοφόρους του κόμματος πως δεν θα μείνουν χωρίς εκπροσώπους στην εξουσία εάν εκλεγεί ο Νίκος Χριστοδουλίδης, ότι οι σχεδιασμοί του ίδιου δεν αποκλείουν τον ΔΗΣΥ και ότι δεν εργάζεται με σκοπό να επιφέρει πλήγμα στο κόμμα όπως κατηγορείται αλλά να το αξιοποίηση.

Την ίδια στιγμή, παρόλο που πλέον έχει αφαιρεθεί από τα μητρώα του ΔΗΣΥ, ο ίδιος συνεχίζει να δηλώνει Συναγερμικός, προσπαθώντας να διατηρήσει άθικτη την όποια γέφυρα δημιουργεί προς τους ψηφοφόρους της παράταξης η κομματική ιδιότητα, η οποία λειτουργεί περισσότερο ως αντίβαρο στην κατηγορία πως είναι «ο υποψήφιος του Νικόλα και του Σιζόπουλου», παρά ως επιχείρημα υποστήριξης, καθώς πάντοτε ο Αβέρωφ Νεοφύτου θα υπερισχύει σε αυτόν τον τομέα έναντι του. Άλλωστε, ο κ. Χριστοδουλίδης ήταν ένα απλό μέλος του ΔΗΣΥ, δεν διατηρούσε κανένα κομματικό αξίωμα ή οργανική θέση και είχε μάλλον τυπική σχέση με τα κομματικά δρώμενα, σε αντίθεση με τον Αβέρωφ Νεοφύτου που ήταν παρών στην παράταξη τις τελευταίες δεκαετίες, ανεβαίνοντας τελικά στην κορυφή της ηγετικής πυραμίδας.

Σε τρίτο επίπεδο, ο κ. Χριστοδουλίδης εμφανίζεται προστατευτικός προς τον Νίκο Αναστασιάδη και είναι ιδιαίτερα προσεκτικός στην κριτική που ασκεί στην απερχόμενη κυβέρνηση. Προφανώς αυτό γίνεται, εν μέρει, γιατί πιάνουν και τον ίδιο τα σκάγια της κριτικής και της αντιπολίτευσης. Σε επικοινωνιακό επίπεδο, όμως, φαίνεται να αποσκοπεί σε κάποιου είδους ταύτιση με την μεγάλη μερίδα του Συναγερμικού κόσμου που είναι αφοσιωμένη στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και που επίσης θα ήθελε να προστατέψει την υστεροφημία του.

Ακόμη κι όταν ο Νικόλας Παπαδόπουλος αποφάσισε να κάνει προεκλογική παρέμβαση, δεν απευθύνθηκε στους ψηφοφόρους του ΔΗΚΟ. Απευθύνθηκε στους ψηφοφόρους του ΔΗΣΥ, θέτοντας τους το δίλημμα μεταξύ Νίκου Χριστοδουλίδη και «αιώνιου αντιπάλου». Ασχέτως αν η απόπειρά του θεωρείται επιτυχημένη ή όχι, ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ αισθάνθηκε την ανάγκη να εργαστεί προς την κατεύθυνση των ψηφοφόρων της Δεξιάς κι όχι του Κέντρου, αποδεικνύοντας πόσο πολύτιμες θεωρούνται αυτές οι ψήφοι στο στρατόπεδο Χριστοδουλίδη.

Ο πόλεμος

Η στρατηγική του ΔΗΣΥ ήταν από την αρχή ο πόλεμος στον Νίκο Χριστοδουλίδη. Ένας πόλεμος που ξεκίνησε, τόσο δημόσια όσο και υπόγεια, πριν καν επιβεβαιώσει δημοσίως ότι προτίθεται να κατέλθει στις Προεδρικές Εκλογές και που αναμένεται να συνεχιστεί μέχρι τα τελευταία λεπτά πριν κλείσουν οι κάλπες. Κι είναι ένας πόλεμος περισσότερο προσωπικός και λιγότερο πολιτικός, καθώς αναγνωρίζεται από το κόμμα πως σε πολιτικό επίπεδο δεν τους χωρίζουν και πολλά.

Ο ΔΗΣΥ εκμεταλλεύτηκε κάθε λάθος που έκανε η πλευρά Χριστοδουλίδη, ενώ, σε αρκετές περιπτώσεις, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί και καταστάσεις που δεν συνιστούσαν πράγματι λάθη. Ο στόχος ήταν να τροφοδοτείται με όποιο επιχείρημα ήταν διαθέσιμο, δυνατό ή αδύναμο, η πολεμική εναντίον του. Να παρουσιάζεται ως ακατάλληλος για την Προεδρία της Δημοκρατίας και ως ένα αναξιόπιστο πρόσωπο που προσπαθεί να εξαπατήσει τον Συναγερμικό κόσμο. Ακόμη και τη δημοφηλία του επιχείρησαν να χρησιμοποιήσουν ως επιχείρημα εναντίον του, με δηλώσεις πως αυτές είναι εκλογές και όχι Instagram, παρόλο που γνωρίζουν πως πάντοτε η δημοφιλία διαδραματίζει ρόλο στις εκλογές.

Για μεγάλα διαστήματα του προεκλογικού, μάλιστα, τόσο έντονη ήταν αυτή η ανάγκη του ΔΗΣΥ να επιτίθεται στον πρώην Υπουργό του, που σχεδόν δεν άγγιζε καθόλου τον Ανδρέα Μαυρογιάννη και περιοριζόταν στο να απαντά στις προκλήσεις που προέρχονταν από το ΑΚΕΛ. Αυτό μετατόπισε την παραδοσιακή προεκλογική διαμάχη σε αχαρτογράφητα νερά και ενδεχομένως να συνέβαλε και στην συνεχή άνοδο που παρουσιάζει στις δημοσκοπήσεις ο κ. Μαυρογιάννης το τελευταίο διάστημα, αφού τύγχανε πολύ μικρότερης αμφισβήτησης η υποψηφιότητά του από εκείνην του Νίκου Χριστοδουλίδη.

Από πολύ νωρίς, ο ΔΗΣΥ έσπευσε να παρουσιάσει το πρώην δεξί χέρι του Νίκου Αναστασιάδη ως εχθρό του κόμματος. Ως ένα πρόσωπο που επιθυμεί τη διάσπαση και τον διχασμό και που συμπράττει με τους κεντρώους εχθρούς προς επίτευξη αυτού του στόχου. Και, εκ του αποτελέσματος, φαίνεται πως σε κάποιο βαθμό το έχει καταφέρει. Πρόκειται για μία γραμμή που αφήνει τον περισσότερο κόσμο παγερά αδιάφορο, καθώς δεν ενδιαφέρει τον μέσο μη Συναγερμικό η συνοχή του ΔΗΣΥ, όμως αποτελεί ευαίσθητη χορδή για τη βάση του κόμματος, η οποία φαίνεται να ενεργοποίησε ένστικτα και να λειτούργησε υπέρ του κομματικού πατριωτισμού.

Θα φανεί στην πορεία αν η επιλογή που έγινε από το στρατόπεδο του Αβέρωφ Νεοφύτου να επενδύσουν τόσο χρόνο στην αποδόμηση του Νίκου Χριστοδουλίδη έχει αποδώσει τα αναμενόμενα. Όμως, ενόσω η εκλογική επιτυχία περνά μέσα από τη συσπείρωση του κόμματος, δεδομένου ότι οι εισροές από αλλού είναι περιορισμένες, είναι σαφές πως ο κ. Χριστοδουλίδης θα συνεχίσει να αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο για άλλη μια Συναγερμική πενταετία.

Η διεκδίκηση των ψήφων των Συναγερμικών θα συνεχιστεί μέχρι την τελευταία στιγμή και από τις δύο πλευρές κι ο νικητής θα φανεί στο χειροκρότημα. Το σίγουρο, όμως, είναι πως θα απασχολεί την πολιτική επικαιρότητα ευρύτερα και τον ΔΗΣΥ ειδικότερα και μετά τις εκλογές.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Με αισιοδοξία, προσήλωση και αύξηση συσπείρωσης τρέχει ο ΔΗΣΥ τα τελευταία μέτρα
• Νέα επίθεση επιτελείου Αβέρωφ-«Νικόλας και Χριστοδουλίδης υποτιμούν τη νοημοσύνη των πολιτών»
• Χείμαρρος ο Αναστασιάδης-«Το δίλημμα είναι Αβέρωφ ή ΑΚΕΛ και το... άλλο συνονθύλευμα»