Η εθνική μας τραγωδία το 2022…

Συμπληρώνονται 48 χρόνια φέτος από την τουρκική εισβολή και οι προσδοκίες για λύση του Κυπριακού βρίσκονται στο ναδίρ. Ακόμα και εκείνοι οι λίγοι που πίστευαν και εργάζονταν για τη λύση, έχουν εγκαταλείψει τις προσπάθειες τους, αναγνωρίζοντας πως στην παρούσα συγκυρία, τίποτα και κανένας στην δική μας πλευρά, δεν μπορεί να καθορίσει τον ρουν των πραγμάτων και μαζί να ανατρέψει τον ρουν της ιστορίας.     

Σήμερα, για άλλη μια χρονιά, τα δελτία ειδήσεων θα γεμίσουν με δακρύβρεχτους λόγους, υποσχέσεις και μεγάλα λόγια από τους ίδιους που έχουν την ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση. Σίγουρα για αυτούς είναι εύκολο να ρίχνουν την ευθύνη στην άλλη πλευρά, ειδικά από τότε που ο Ερσίν Τατάρ αναθεώρησε πλήρως τις προηγούμενες θέσεις της τ/κ κοινότητας, ωστόσο στο σύνολο της η πολιτική ηγεσία του τόπου, δεν πάλεψε, δεν διεκδίκησε, δεν αντέδρασε και το σημαντικότερο δεν οραματίστηκε.

Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια, που δεν αφορά τους σημερινούς κυβερνώντες αλλά διαχρονικά τις κυβερνήσεις από τον Μακάριο μέχρι τώρα. Σε κάποια στιγμή θα πρέπει και οι ίδιοι να κάνουν τον απολογισμό τους και να κοιταχθούν στον καθρέφτη. Να μετρήσουν τις δεσμεύσεις που πήραν απέναντι στον λαό. Να μετρήσουν τις φορές που απέκρυψαν την αλήθεια, ενώ γνώριζαν πως αυτά που υπόσχονταν δεν θα μπορούσαν να γίνουν ποτέ πραγματικότητα.

Οι ίδιες οι κυβερνήσεις ήταν αυτές που καλλιέργησαν προσδοκίες και που συνέλαβαν στη σημερινή σύγχυση που επικρατεί. Μετέτρεψαν το Κυπριακό σε ένα ζήτημα πάνω στο οποίο απλά, στήθηκαν πολιτικές καριέρες. Για χρόνια, όσο πιο πολλές φορές έλεγες πως, «τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια», ή «να ξέρεις θα γυρίσουμε πιστοί στην άνοιξη σου», τόσο πιο εύκολα έπειθες και κέρδιζες εκλογές.

Η τραγωδία δεν είναι ότι οι πολιτικοί διαχρονικά χρησιμοποιούσαν αυτά τα συνθήματα. Η μεγάλη τραγωδία, είναι ότι δεν εργάστηκαν ποτέ για να πετύχουν έναν τέτοιο στόχο. Αλλοπρόσαλλοι χειρισμοί, αλλαγές πολιτικών ανά πενταετία, ελλιπής και λανθασμένη ενημέρωση των πολιτών μέσω φιλτραρισμένων ειδήσεων, απόκρυψη των πραγματικοτήτων, είναι η εικόνα που συνέθεσε και συνθέτει τις προσπάθειες της δικής μας πλευράς για λύση του Κυπριακού. Κανένα πλάνο, κανένας μακροπρόθεσμος σχεδιασμός, σε αντίθεση με την άλλη πλευρά. 

Αυτό δημιούργησε τη σημερινή κατάσταση. Ο λαός έχει πλέον κατανοήσει τι συμβαίνει και πλέον έχει φτάσει στο άλλο άκρο της πλήρους απαξίωσης σε ότι έχει να κάνει με το Κυπριακό. Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που όταν δημοσιεύονταν οι εκθέσεις του ΓΓ του ΟΗΕ για το Κυπριακό πάντα τέτοιες μέρες, διοργανώνονταν μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Ποιος ξεχνά τις μεγάλες πορείες ανήμερα τις εισβολής; Ποιος ξεχνά τη δίψα των προσφύγων, των μανάδων των αγνοουμένων που μια μια αποχαιρετά χαροκαμένη τα εγκόσμια; Τον παλμό των νέων στις αντικατοχικές…

Όλα αυτά έφυγαν ανεπιστρεπτί. Εκτός από μικρές εξαιρέσεις, οι αντικατοχικές εκδηλώσεις μοιάζουν πιο πολύ με εκδηλώσεις μνήμης και τιμής μιας επετείου που πέρασε και δεν ακούμπησε σαμπώς και τα τουρκικά στρατεύματα δεν βρίσκονται λίγα χιλιόμετρα από το βόλεμα του καναπέ μας. Αυτές τις ημέρες ακούγονται τα ίδια παχιά λόγια, Άλλωστε ανά πενταετία όταν διεξάγονται και οι Προεδρικές Εκλογές, οι αντικατοχικές εκδηλώσεις πληθαίνουν, όπως πληθαίνουν και τα στεφάνια.

Αν κάποιος βάλει σε έναν πίνακα από τη μια πλευρά τις διαχρονικές θέσεις της ε/κ πλευράς από τη μια και τις διαχρονικές θέσεις της τ/κ πλευράς από την άλλη και στη συνέχεια εξετάσεις πως αυτές μετατοπίστηκαν τα τελευταία σαράντα χρόνια, θα καταλήξει σε μια τραγική διαπίστωση.

Οι τουρκικές θέσεις που ακόμα και σήμερα εκφράζονται από τον Ερσίν Τατάρ, αλλά και όσα στο πέρασμα των χρόνων κέρδισαν οι Τουρκοκύπριοι στις κατά καιρούς διαπραγματεύσεις, είναι αντιστρόφως πολλά, με τα όσα η ε/κ πλευρά έχασε. Αυτό με τη διαχρονική ευθύνη των κυβερνήσεων ποτέ δεν εξηγήθηκε στον λαό. Όπως ποτέ δεν εξηγήθηκε το Κυπριακό με απλές κουβέντες, ώστε να κατανοηθεί από όλους, ποιες είναι οι πραγματικότητες, από τις οποίες δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.

Αντιθέτως, οι πολιτικές ηγεσίες καλλιέργησαν ευσεβοποθυσμούς, που σήμερα έχουν εξαϋλωθεί και πλέον δεν υπάρχει κανένα σχέδιο για να βγούμε από το αδιέξοδο που δημιουργήθηκε.

Παράλληλα στο εσωτερικό, η πρόσκαιρη ευημερία και η οικονομική επιφάνεια που απέκτησε η κυπριακή κοινωνία, λειτούργησαν ως υπνωτικό. Οι ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας σε συνδυασμό με την εικονική ευμάρεια συνέθεσαν ένα μείγμα που κατέστειλε οποιαδήποτε προσπάθεια αφύπνισης, διατήρησης της μνήμης και αφύπνισης. Η παρακμή της πάλαι ποτέ υπερήφανης και μαχητικής κυπριακής κοινωνίας είναι εμφανής και παραδεκτή. Κάποιοι θεωρούν πως οι εποχές της διεκδίκησης των αυτονόητων για μια πατρίδα ελεύθερη πέρασαν και δεν θα ξαναρθούν. 

Σήμερα με τον προεκλογικό ήδη να τρέχει, οι υποψήφιοι ψάχνονται για να δουν τι διαφορετικό μπορούν να προτείνουν, όχι για να λυθεί το Κυπριακό, αλλά για να πουλήσει και να τους αποδώσει τα ανάλογα εκλογικά οφέλη. Αυτό καταλαβαίνει κανείς, τόσο από τα όσα δηλώνουν όσο κι από τις συμμαχίες που επιχείρησαν να κάνουν ή έκαναν.

Είναι ξεκάθαρο πως για όλους το Κυπριακό μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Κατάλαβαν πως ο λαός αυτό που επιθυμεί είναι την ασφάλεια που του παρέχεται έστω και σε μισό κράτος και όποιος πάει να τη θέσει υπό αμφισβήτηση θα τιμωρηθεί. Αυτή είναι η τραγωδία μας. Για αυτό κινούνται εκ του ασφαλούς. Για αυτό δεν τολμούν. Αυτό δείχνουν άλλωστε και οι δημοσκοπήσεις, που δείχνουν πως το Εθνικό πρόβλημα, βρίσκεται στο περιθώριο των θεμάτων οικονομίας, ενέργειας και υγείας.

Σωστά ή λανθασμένα, εναπόκειται στην προσωπική αξιολόγηση που ο κάθε ένας κάνει προσωπικά. Το σίγουρο είναι πως η υποβάθμιση του Κυπριακού, ευνοεί το ίδιο το σύστημα που διαχειρίστηκε το Κυπριακό και βήμα βήμα, εδώ και δεκαετίες το οδήγησε στο σημερινό τέλμα. Ευνοεί όμως και τον κάθε ένα πολίτη ξεχωριστά, που άφησε το προσωπικό καντηλάκι της λευτεριάς που σιγοκαίει μέσα του να αργοσβήνει.