Ακούραστη, μάχιμη, δίκαιη… Πώς έγραψε ιστορία για ανθρώπους και όχι για αριθμούς

Η Ζέτα δεν ένιωσε ποτέ πως κάθισε σε υπουργική καρέκλα. Ένιωθε πως καθόταν σε μια άμαξα και πάντα είχε στον νου τον τελευταίο τροχό...

Η χθεσινή ημέρα δύσκολα θα ξεχαστεί. Ίσως και να μην την ξεχάσουμε ποτέ… Ήταν η ημέρα που η Κύπρος αποχαιρέτισε ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της σύγχρονης ιστορίας της. Την μακροβιότερη υπουργό του 21ου αιώνα, που πέραν από την παρακαταθήκη που αφήνει και κυρίως αφορά τους πολλούς και τους μη προνομιούχους, αφήνει σε όλους ένα ηχηρό μήνυμα: Πως όταν συνδυαστεί η γνώση, η κριτική σκέψη, το δίκαιο, και η ευαισθησία για τον άνθρωπο, τότε ο εργάτης με τον βιομήχανο, ο δεξιός με τον αριστερό και ο πλούσιος με τον φτωχό, δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν.

Συνηθίζεται σε ανάλογες περιπτώσεις, τα κόμματα, οι πολιτικοί φίλοι και οι πολιτικοί αντίπαλοι να αποχαιρετούν με σεβασμό ένα πολιτικό πρόσωπο που έφυγε από τη ζωή. Στην περίπτωση της Ζέτας όμως δεν είναι έτσι. Τα λόγια που βγαίνουν από τον καθένα που τη γνώρισε προσωπικά, που χρειάστηκε να συνεργαστεί, να συζητήσει ή ακόμα και να διαπραγματευτεί μαζί της, βγαίνουν αβίαστα μέσα από την καρδιά.

Η Ζέτα, εξάλλου, είναι αυτή που μέσα στη μετριότητα, κατάφερε να ξεχωρίσει και να αξιολογηθεί από όλους, ως η πιο πολύτιμη υπουργός της εννιάχρονης διακυβέρνησης Νίκου Αναστασιάδη. Κάτι που και ο ίδιος ο Πρόεδρος γνώριζε καλά. Δεν ήταν τυχαίο πως σχεδόν τέσσερα χρονιά πριν, το 2018, όταν επανεκλέχθηκε χρειάστηκε να προσπαθήσει πολύ για να την πείσει να επιστρέψει στο Υπουργείο. Η Ζέτα είχε χάσει λίγους μήνες πριν τον σύζυγο της και προτίμησε να αποχωρήσει από την πολιτική.

Από τη μια όμως, το υψηλό αίσθημα καθήκοντος που την διακατείχε καθ’όλη την πορεία της, τόσο στη δημόσια υπηρεσία όσο και στη θέση της υπουργού, σε συνδυασμό με τις πιέσεις που τις άσκησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος χρειαζόταν μια πραγματική doer στη θέση της υπουργού Εργασίας, την έπεισαν να επιστρέψει.

Κι όταν επέστρεψε χρειάστηκε να υπερβάλει για ακόμα μια φορά εαυτό και να ξεπεράσει τις προσδοκίες που η ίδια είχε δημιουργήσει στην πρώτη θητεία της. Η ίδια άλλωστε έλεγε πως, «τα προβλήματα πρέπει ως άνθρωπο να μας δίνουν περισσότερη δύναμη. Δεν πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε, αλλά πολύ περισσότερα από ότι νομίζουμε ότι μπορούμε».

Στην πρώτη θητεία, όταν ανέλαβε με την Τρόικα να ξεπετάγεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από το Υπουργείο της, κατάφερε με σκληρή δουλειά, σε κλίμα συναίνεσης και χαμηλών τόνων να διατηρήσει την εργασιακή ειρήνη και να πετύχει ένα μικρό θαύμα. Αν κι αν ένα από τα μότο της ήταν πως ,« στόχος μας πρέπει να είναι, να βλέπουμε ανθρώπους και όχι αριθμούς», ήταν αυτή που κατάφερε να μειώσει την ανεργία από το δυσθεώρητο 17% στο 4%. Η Ζέτα ήταν εκείνη που κατάφερε να θεσμοθετήσει το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα για να διασφαλίσει μια αξιοπρεπή διαβίωση στους μη έχοντες. Η Ζέτα ήταν εκείνη που οραματίστηκε ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο για την εργαζόμενη μάνα, για την πολύτεκνη οικογένεια για τους συνταξιούχους των 400 ευρώ. Εξάλλου η ίδια πίστευε πως, πρέπει να ακούς εκείνο που πραγματικά έχει πρόβλημα. «Αν δεν ακούς το πρόβλημα από την δική του οπτική γωνία από τη δική του πλευρά δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις», θα έλεγε σε μια συνέντευξη.

Και όλα αυτά, με την ίδια να αποφεύγει την αυτοπροβολή, τα μεγάλα λόγια και τις συγκρουσιακές καταστάσεις, όπως ο διάβολος το λιβάνι.

Αυτά στην πρώτη της θητεία μέχρι το 2018. Μπαίνοντας στην δεύτερη θητεία, είχε όραμα, αφού τα πολύ βασικά έγιναν την πρώτη πενταετία, να πάει ένα βήμα παρακάτω. Να δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες που θα επέτρεπαν στον Κύπριο πολίτη να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία και πάνω από όλα με ασφάλεια. Η πανδημία όμως ανέτρεψε τα πάντα και εκεί η Ζέτα σαν έτοιμη από καιρό βγήκε ξανά μπροστά. Με Σχέδια που θα ζήλευαν και οι πιο ακριβοπληρωμένοι τεχνοκράτες του κόσμου, πλήρως προσαρμοσμένα της κυπριακής κοινωνίας, κατάφερε να διατηρήσει όλες ανεξαιρέτως τις θέσεις εργασίας, διασφαλίζοντας παράλληλα και την επιβίωση των επιχειρήσεων.

Κι όλα αυτά μέσα στις ακραίες συνθήκες που δημιούργησαν τα πρώτα lockdown, κάτω από την πίεση που δημιουργούσαν οι κοινωνικοί και επιχειρηματικοί φορείς, που είχαν ως μόνη έννοια να εξασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα.

Και μέσα σε όλα αυτά, η Ζέτα Αιμιλιανίδου ακούραστη και αλώβητη από την μεγαλύτερη κρίση συνέχισε. Συνέχισε με την κατώτατη σύνταξη, διασφαλίζοντας πιο όμορφα γεράματα σε χιλιάδες συνταξιούχους, ενώ εάν δεν την σταματούσε εκείνο το ανεύρυσμα στον εγκέφαλο, σήμερα θα είχε στα σκαριά και τον κατώτατο μισθό. Έναν κατώτατο μισθό που η ίδια οραματίστηκε και θα τον εφάρμοζε όταν θα ωρίμαζαν οι συνθήκες. Οι συνθήκες ωρίμασαν μα η Ζέτα δεν είναι πια εδώ. Είναι εδώ όμως στρατοί ολόκληροι οι εργαζόμενοι που δούλεψαν στο πλευρό της και μοιάζουν πιο έτοιμοι από ποτέ, να συνεχίσουν στο διάβα που τους δίδαξε το επίπονο μα τόσο αναγκαίο και ευαίσθητο έργο της. Εξάλλου επένδυσε σε αυτούς, αφού όπως συνήθιζε να λέει, «το ανθρώπινο δυναμικό είναι ο πλούτος κάθε οργανισμού, κάθε υπουργείου κάθε επιχείρησης και ο άνθρωπος είναι το σημαντικότερο στοιχείο για το παρόν και το μέλλον».

Καλό ταξίδι Ζέτα…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Ένας άγγελος ανάμεσα στους αγγέλους…
• «Ήσουν η δύναμη πίσω από όλα, αυτή που έβρισκε λύσεις όταν άλλοι έλεγαν “δεν γίνεται”»
• «Έφυγε η Ζέτα μας. Ζέτα μου καλό ταξίδι στο φως, θα σε τιμούμε για πάντα...»
• Συγκλονίζει ο Φάνος Κουρουφέξης-«Έφυγε η δεύτερη μου μάνα»