Οι παραδοξότητες των επιλογών, οι άριστοι των αρίστων και η δικαίωση Αναστασιάδη

Ο Νίκος Αναστασιάδης, διανύει το τελευταίο σκέλος της θητείας του ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Κατά τη διάρκεια αυτών των εννέα και κάτι χρόνων που κρατά το τιμόνι της χώρας, δέχθηκε δικαίως και αδίκως σκληρή κριτική από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ειδικά για τις προεκλογικές του δεσμεύσεις. Μια τέτοια, που επαναλήφθηκε αρκετές φορές και μετά την ανάληψη της Προεδρίας το 2013, ήταν ότι στους διορισμούς των αξιωματούχων θα επιλέξει τους άριστους των αρίστων.  

Ο χρόνος απέδειξε αναμφίβολα πως κάποιες εξ αυτών των επιλογών, δεν ήταν και τόσο άριστες, με αυτές του πρώην Βοηθού Εισαγγελέα, Ρίκκου Ερωτοκρίτου που κατέληξε στις Κεντρικές Φυλακές, αλλά και αυτή του πρώην επιτρόπου Εθελοντισμού Γιάννη Γιαννάκη να ξεχωρίζουν. Για αυτές τις υποθέσεις ο Νίκος Αναστασιάδης δέχθηκε σκληρή κριτική, αλλά και ειρωνικά σχόλια από τα κόμματα.

Επιπλέον, κάποιες εκ των επιλογών του σε καίρια υπουργικά πόστα αλλά και σε ημικρατικούς οργανισμούς, εκ του αποτελέσματος κρίθηκαν ως ανεπαρκείς και άστοχες. Η ατάκα «θα διορίσω τους άριστους των αρίστων», καθ΄ όλη τη διάρκεια της θητείας του Νίκου Αναστασιάδη, αποτελεί από τα top trends μαζί με το προεκλογικό «δεσμεύομαι» που είχε πει σε σχέση με το κούρεμα καταθέσεων. Και τα δύο αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος ειδικά του ΑΚΕΛ, αλλά και του Δημοκρατικού Κόμματος, όπως επίσης και της ΕΔΕΚ και των Οικολόγων, που άσκησαν δριμεία κριτική στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Η μοίρα ωστόσο, απέδειξε πολλές φορές πως παίζει τρομερά παιχνίδια και η Κύπρος σήμερα βρίσκεται προ του φάσματος ενός τέτοιου. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, συνεχίζουν το κυνήγι για εξεύρεση εκείνου του υποψηφίου που θα απομακρύνει τον Δημοκρατικό Συναγερμό από τον λόφο του Προεδρικού και θα φέρει την αλλαγή. Η προσπάθεια, ειδικά των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της αντιπολίτευσης, να εξεύρουν ένα κοινό υποψήφιο δεν καρποφόρησε και πλέον ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ κινούνται προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Από τη μια στο ΑΚΕΛ επιβεβαιώνουν κι επίσημα, πως στη μικρή λίστα των υποψηφίων τους βρίσκεται ο Ανδρέας Μαυρογιάννης, ενώ στο ΔΗΚΟ, αφενός η πίεση από τη βάση αλλά και από κάποια στελέχη και αφετέρου η μερική ταύτιση απόψεων κυρίως στο Κυπριακό, το φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά στον Νίκο Χριστοδουλίδη.

Εάν επιβεβαιωθεί ένα τέτοιο σενάριο, τότε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα θα έχει επιτύχει κάτι μοναδικό: Τα κόμματα από αριστερά μέχρι δεξιά θα ρίξουν στη μάχη της διαδοχής του Νίκου Αναστασιάδη, τρεις από τους πιο στενούς του συνεργάτες. Ο ΔΗΣΥ με τον Αβέρωφ Νεοφύτου, φυσικό διάδοχο του Νίκου Αναστασιάδη στην ηγεσία του κόμματος, το ΑΚΕΛ με τον Ανδρέα Μαυρογιάννη, τον πιο στενό συνεργάτη του Προέδρου της Δημοκρατίας στο Κυπριακό, ο οποίος για εννιά χρόνια βρισκόταν δίπλα του ως διαπραγματευτής της Ελληνοκυπριακής πλευράς και ο λεγόμενος ενδιάμεσος χώρος, στον οποίο συμμετέχουν ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ με τον Νίκο Χριστοδουλίδη, τον πιο στενό συνεργάτη του Προέδρου της Δημοκρατίας, τόσο κατά την πρώτη θητεία του, στην οποία για ένα πολύ μεγάλο διάστημα υπηρέτησε ως το alter ego του από τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου όσο και κατά τη δεύτερη θητεία, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Νίκος Αναστασιάδης του εμπιστεύθηκε το εξαιρετικής κρισιμότητας χαρτοφυλάκιο του Υπουργείου Εξωτερικών.  

Οι παραδοξότητες και η δικαίωση 

Από τη στιγμή μάλιστα που από το 2017, μετά το ναυάγιο του Κρανς Μοντάνα, η όλη ρητορική και η άσκηση κριτικής προς την Κυβέρνηση από το ΑΚΕΛ, επικεντρώθηκε στο Κυπριακό και στις ευθύνες της δικής μας πλευράς, αποτελεί παραδοξότητα να επιλέγεται ως υποψήφιος στη μια και μοναδική ευκαιρία της αριστεράς για την επόμενη πενταετία να αλλάξει ρότα, να επιλέγεται ο πιο στενός συνεργάτης του νυν Πρόεδρου. Αυτό, μεταξύ άλλων, εάν τελικά επιβεβαιωθεί, θα αποτελέσει και πρόβλημα κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, αφού μπορεί μεν ο Ανδρέας Μαυρογιάννης, κατά καιρούς να άφησε αιχμές για κάποιους χειρισμούς του Νίκου Αναστασιάδη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν υιοθέτησε ή επιβεβαίωσε τις κατηγορίες που εξαπολύει κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας η Εζεκία Παπαϊωάννου.

Πάνω κάτω τα ίδια ισχύουν και για το ΔΗΚΟ. Είναι εξίσου οξύμωρο, πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι από τις ανακοινώσεις που χαρακτήριζαν τη σημερινή Κυβέρνηση ως την πιο διεφθαρμένη που υπήρξε ποτέ στην Κύπρο, το ίδιο το κόμμα να επιλέξει για υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έναν άνθρωπο που υπήρξε μέλος της για τουλάχιστον επτά χρόνια.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, η επιβεβαίωση ενός τέτοιου σεναρίου, πέραν από προσωπική δικαίωση του Νίκου Αναστασιάδη για την επιλογή των στενών συνεργατών του, που μόνο και μόνο που βρίσκονται στην κορυφή της λίστας των κομμάτων, αποτελεί τόσο για τους ίδιους όσο και για τον Πρόεδρο μια επιβράβευση για την πορεία τους, ίσως να καταδεικνύει και τη σοβαρή έλλειψη ικανών στελεχών στα κόμματα για να διεκδικήσουν την Προεδρία. Όσο κι αν τα ίδια δεν το παραδέχονται, συνιστά παραδοχή ήττας από τα κόμματα της αντιπολίτευσης η επιλογή των πιο στενών συνεργατών του Προέδρου της Δημοκρατίας του οποίου εδώ και χρόνια ζητούν την παραίτηση, για να φέρουν την «αλλαγή» στο ύπατο αξίωμα.

Πάντως, από την άλλη πλευρά, αυτό ενδεχομένως αν και ως πρώτη ανάγνωση αποτελεί μια προσωπική δικαίωση του ίδιου του Νίκου Αναστασιάδη, ίσως να αποτελέσει μελλοντικό πονοκέφαλο για τον Αβέρωφ Νεοφύτου, ο οποίος θα έχει απέναντι του δύο υποψηφίους, οι οποίοι ναι μεν θα εκπροσωπούν όλο το αντιπολιτευτικό τόξο, όμως δεν θα πάψουν να είναι δύο εκ των πιο στενών συνεργατών του Προέδρου και κατ΄ επέκταση της Κυβέρνησης της οποίας ο Αβέρωφ Νεοφύτου φιλοδοξεί να είναι συνεχιστής. Συνεπώς η όποια προσπάθεια αποδόμησης με αναφορές στο παρελθόν, θα αγγίζει και τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. 

Το σίγουρο πάντως είναι πως εάν ένα τέτοιο σενάριο επιβεβαιωθεί θα πρόκειται για μοναδική στα χρονικά, ενδεχομένως και σε επίπεδο Ε.Ε., συγκυρία με την έκβαση των εκλογών να είναι η πλέον αμφίρροπη και ενδιαφέρουσα για όσους την παρακολουθήσουν από έξω. Και φυσικά ο πλέον δικαιωμένος από αυτό το σενάριο θα είναι ο ίδιος ο Νίκος Αναστασιάδης που θα δει τους άριστους των αρίστων, τους οποίους ο ίδιος ανέδειξε να πολεμούν για τη διαδοχή του.Ο ίδιος, πάντως φρόντισε να δώσει από νωρίς το χρίσμα στον Αβέρωφ Νεοφύτου, όμως βλέπει από δεξιά το πολιτικό πουλέν του και από αριστερά τον πιο στενό του συνεργάτη στο Κυπριακό να διεκδικούν επί ίσοις όροις την καρέκλα του.