Η πολιτική, η μικροπολιτική και ο άλλος δρόμος για τους υποψηφίους

Λένε όλοι τους πως ακούνε τους πολίτες. Πως αφουγκράζονται τις ανησυχίες τους. Πως ξέρουν τι θέλουν και κατανοούν τις πραγματικές τους ανάγκες. Αν άκουγαν, όμως, θα το ήξεραν πως οι πολίτες έχουν κουραστεί πάρα πολύ από τον προεκλογικό αγώνα που έχουν ενώπιον τους. Πως δεν τους αρέσει η αντικατάσταση της πολιτικής από την μικροπολιτική. Πως αναμένουν πολύ περισσότερα.

Επιλέγουν, όμως, να ακούνε άλλα. Αυτά που είναι πιο βολικά. Αυτά που δεν τους βάζουν στη διαδικασία να αναλογιστούν τις επιλογές τους. Αυτά που συχνά εμπίπτουν στη σφαίρα της κολακείας, αυτά που λένε πως οι αντίπαλοι δεν είναι καλοί. Αυτά τα εύκολα, που δεν ενέχουν το στοιχείο της κριτικής, αυτά τα εύκολα που δεν τα βαραίνουν προσδοκίες.

Οι υποψήφιοι διεκδικούν την ψήφο του λαού προτάσσοντας την ειλικρίνειά τους, όμως πολλές φορές η συμπεριφορά τους αγγίζει την υποκρισία. Κάνουν πως δεν ξέρουν, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν είναι κουτσομπολιό που αναμένει από αυτούς ο κόσμος. Είναι τις λύσεις. Είναι τη βεβαιότητα πως έχουν κατανοήσει τις προτεραιότητές τους και πως βρήκαν τις απαντήσεις στα προβλήματά τους. Τις ρεαλιστικές, όχι τις εύηχες απαντήσεις. Αυτές που μπορούν να εφαρμοστούν και να προσβλέπουν οι απλοί ψηφοφόροι πως αυτή την Άνοιξη θα έρθει Άνοιξη.

Οι πολίτες ζητούν θέσεις με γνώμονα τον αντίκτυπο κι όχι τα ντεσιμπέλ τους. Θέσεις που θα οδηγήσουν στη δημιουργία των συνθηκών εκείνων που θα τους βγάλουν από τη μιζέρια και την ανασφάλεια, που θα τους κάνουν να αισθανθούν πως υπάρχει μέλλον σε τούτο τον τόπο κι ας τον κυκλώσανε τα σύννεφα από όλα τα σημεία του ορίζοντα. Πως αυτοί που θέλουν να κυβερνήσουν την Κύπρο πιστεύουν στην Κύπρο. Στην Κύπρο που αντιστέκεται, στην Κύπρο που δημιουργεί. Στην Κύπρο που έχουμε χάσει από τη μια κρίση στην άλλη, χάνοντας ταυτόχρονα κι ένα κομμάτι της συλλογικής μας ταυτότητας.

Αντ’ αυτού έχουν απέναντί τους πολιτικούς που πιστεύουν στο πρόσκαιρο. Στο πρόσκαιρο όφελος, στην πρόσκαιρη ατάκα, στο πρόσκαιρο χτύπημα. Σε παρεμβάσεις που θα σχολιαστούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κι έπειτα θα τις πάρει ο άνεμος. Σε προτάσεις χωρίς θεμέλια, επιρρεπείς στις σεισμικές δονήσεις της πραγματικότητας. Κι αφήνουν χώρο, με την στάση τους, για όλα αυτά που θα έπρεπε να προσπαθούμε να αποβάλουμε: Τον λαϊκισμό, τις κούφιες υποσχέσεις, τους αυτόκλητους σωτήρες που μοιράζουν τα «θα» σαν φυλλάδια στην πλατεία, ποντάροντας στην απελπισία και την καχυποψία των πολιτών για το σύστημα.  

Ο άλλος δρόμος ήταν και είναι ανοιχτός. Φτάνει να θέλουν να τον βαδίσουν πολιτικοί και υποψήφιοι. Φτάνει να αποφασίσουν πως αποτελεί επιλογή. Η πραγματική πολιτική συζήτηση, με επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα. Οι προτάσεις με κυματοθραύστες ρεαλισμού. Τα επίπεδο κι όχι ισοπέδωση. Που στόχος θα είναι το περιεχόμενο κι όχι το περιτύλιγμα, η ουσία κι όχι οι εντυπώσεις. Ο άλλος δρόμος ήταν και είναι ανοιχτός σ’ αυτό το πολιτικό σταυροδρόμι. Αναζητούνται πρόθυμοι να τον περπατήσουν.

• ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
• Το τεράστιο πρόβλημα της αποχής βολεύει τους πάντες (Mέρος Α)
• Το τεράστιο πρόβλημα της αποχής βολεύει τους πάντες (Μέρος Β)
• Οι ιδιομορφίες των εκλογών, τα προβλήματα συσπείρωσης και οι ψηφοφόροι-τιμωροί