«Ο φίλος μου ακόμη βασανίζεται με τύψεις γιατί έμεινα ανάπηρος, αλλά δεν φταίει»

«Δεν θεωρώ ότι έφταιγε ο οδηγός, αλλά είχαμε συνολική ευθύνη και οι τέσσερις μας. Οι υπόλοιποι έπαθαν σπασίματα, όχι τόσο σοβαρά όμως, όπως η δική μου περίπτωση που έσπασε η πλάτη μου. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές που βλέπω και τον φίλο μου, έχει τύψεις. Όσες φορές και αν του έχω εξηγήσει ότι δεν φταίει, αλλά όλοι φταίμε, γιατί η αλήθεια όταν σε ένα αυτοκίνητο κοιμούνται όλοι, είναι πάρα πολύ δύσκολο για τον οδηγό να μείνει ξύπνιος και ειδικά όταν είσαι με λίγες ώρες ύπνο. Αυτή τη στιγμή ο φίλος μου βασανίζεται με τύψεις, γι’ αυτό που θεωρεί ότι μου προκάλεσε, αλλά δεν φταίει αυτός, είναι μια συνολική ευθύνη. Είναι κάτι που θέλω πάρα πολύ να περάσω, γιατί όταν μπαίνουμε μέσα σε ένα αυτοκίνητο και είμαστε συνοδηγοί, ακόμη και στα πίσω καθίσματα, έχουμε ευθύνη...». 

Είναι από τις ιστορίες που ακούς αλλά θεωρείς πως είναι μακριά από σένα... Δεν υπολογίζεις πως ο κίνδυνος είναι τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά, ωστόσο όλα εξαρτώνται από σένα και σε ποια όχθη θα επιλέξεις να σταθείς... Και δυστυχώς δεν υπολογίζεις πως όλα μπορούν να ανατραπούν από ένα λάθος, μέσα σε μία στιγμή. Μία στιγμή, που μπορεί να είναι αρκετή για να σου ανατρέψει όλη σου τη ζωή. Όπως ανέτρεψε και του Αλέξη Δημητρίου, ο οποίος μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, βρέθηκε να κάθεται για το υπόλοιπο της ζωής του σε τροχοκάθισμα και από τότε επιχειρεί να στείλει τα πιο ηχηρά μηνύματα στην κοινωνία, με το πάθημα που του έγινε μάθημα. 

Ο Αλέξης Δημητρίου, σε ηλικία 20 ετών, επέβαινε σε όχημα το οποίο ανετράπη, ενώ μετά το τροχαίο καθηλώθηκε σε αναπηρικό καροτσάκι. «Συγκεκριμένα, ήταν το 1992, πάνω στις απολύσεις μας από τον στρατό. Είχαμε βγει έξω μια μεγάλη παρέα και πήγαμε στη Λεμεσό όλοι οι στρατιώτες και σειράες θυμάμαι για να βρούμε τους στρατιώτες της σειράς μας. Η ώρα τρεις τα ξημερώματα επιστρέφαμε στη Λευκωσία και μπήκαμε τέσσερα άτομα στο αυτοκίνητο. Εγώ καθόμουν στο πίσω κάθισμα, με ένα άλλο παιδί. Με το που επιστρέφαμε, και επειδή έπρεπε να βρισκόμαστε μέσα η ώρα έξι το πρωί, πέσαμε και κοιμηθήκαμε στα πίσω καθίσματα οι δυο, χωρίς ζώνες και χωρίς τίποτα. Εκείνη την εποχή δεν ήταν κιόλας αναγκαστική η ζώνη στα πίσω καθίσματα. Κάποια στιγμή, ενώ επιστρέφαμε λοιπόν στον δρόμο, αποκοιμήθηκε και ο συνοδηγός και έτσι στο τέλος αποκοιμήθηκε και ο οδηγός. Αποτέλεσμα, ήταν να φύγει το αυτοκίνητο από τον δρόμο, να αναποδογυριστεί πολλές φορές και κάπως έτσι, έσπασα την πλάτη μου και έμεινα σε τροχοκάθισμα...».

Τότε, ο Αλέξης, δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να φανταστεί ότι για το υπόλοιπο της ζωής του θα βρισκόταν σε ένα τροχοκάθισμα. Ένας στρατιώτης γεμάτος όνειρα και φιλοδοξίες, είδε τη ζωή του να αλλάζει σε μερικά και μόνο δευτερόλεπτα... «Η ζωή μου άλλαξε εντελώς… Όταν είσαι 20 ετών και είσαι στρατιώτης και μέσα σε μια στιγμή γίνεται ένα ατύχημα, αλλάζει όλη σου η ζωή, τα όνειρά σου και όχι μόνο εσένα και των γονιών σου...», εξομολογείται, μιλώντας στον REPORTER. 

Η ζωή μετά το ατύχημα…

Τα χρόνια που ακολούθησαν μετά το ατύχημα για τον Αλέξη, ήταν εντελώς διαφορετικά... Εντούτοις, ο Αλέξης βρήκε τα ψυχικά αποθέματα και τις δυνάμεις, ώστε να καταφέρει να κάνει τα πάντα, παρόλο που βρισκόταν σε ένα τροχοκάθισμα... «Σίγουρα, προσαρμόστηκε η ζωή μου… Τότε ήθελα να πάω να σπουδάσω, να γίνω ηθοποιός και σκηνοθέτης. Είχα τα όνειρά μου και δεν τα έβαλα κάτω. Πήγα σπούδασα Αγγλία και Αμερική και απλά έγιναν με περισσότερες δυσκολίες γιατί ήμουν πάνω σε ένα καροτσάκι. Ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα, αλλά όχι ακατόρθωτα. Από εκεί και πέρα, επέστρεψα πίσω Κύπρο, έπιασα δουλειά και έκανα και την οικογένειά μου, με τον γιο μου σήμερα να είναι 23 ετών. Όλα προχώρησαν μια χαρά».

Είναι από αυτά τα πράγματα που λες δεν φταίει κάποιος και δεν μπορείς να ρίξεις το φταίξιμο στον οδηγό, λέει ο Αλέξης Δημητρίου. «Είναι ευθύνη όλων, που βρίσκονται μέσα στο όχημα να είναι ξύπνιοι και να κρατούν και τον οδηγό ο οποίος είναι και εκείνος κουρασμένος, όπως οι υπόλοιποι. Αυτό είναι ένα μήνυμα που θα ήθελα να περάσω και ‘γω με τη σειρά μου, ειδικά στους στρατιώτες, γιατί πολύ συχνά ταξιδεύουν και είναι κουρασμένοι, λόγω των πρωινών ωρών που πάνε μέσα, είτε την ώρα που φεύγουν από το στρατόπεδο. Έχει πολλά χρόνια που θα ήθελα αυτό το πράγμα να περάσω και να μοιραστώ και ‘γω αυτή την ευθύνη που πρέπει να έχουμε σαν οδηγοί και συνεπιβάτες στο αυτοκίνητο».

Αξιοσημείωτο την ίδια ώρα, είναι το γεγονός πως ο Αλέξης Δημητρίου, έχει οριστεί Πρέσβης οδικής ασφάλειας για το 2022, μαζί με τον Μιχάλη Σοφοκλέους, από το Υπουργείο Μεταφορών και Δικαιοσύνης. Αμφότεροι έχουν μεταφέρει πρόσφατα την ετοιμότητά τους να συμβάλουν μέσα από τις εμπειρίες και τα βιώματά τους, στη συλλογική προσπάθεια που καταβάλλεται για τη μείωση των τροχαίων ατυχημάτων και δυστυχημάτων. 

«Είναι κάτι πολύ τιμητικό για εμένα που με όρισαν ως πρέσβη, διότι μου δίνεται η ευκαιρία και εμένα, μέσω του προσωπικού μου θέματος, λόγω του ότι και εμένα το πρόβλημα που αντιμετωπίζω, προκλήθηκε από ατύχημα και έτσι μπορώ και 'γω με τη σειρά μου να περάσω το μήνυμα σε στρατιώτες και σε παιδιά. Επειδή δεν είναι μόνο να οδηγείς, αλλά είναι και θέμα εάν είσαι και συνοδηγός. Εμένα συγκεκριμένα, δεν ήταν θέμα ότι τρέχαμε ή ότι είχαμε πιει, απλά αποκοιμηθήκαμε στο τιμόνι...». 

Σε αυτή την προσπάθεια που καταβάλλει σήμερα ο Αλέξης Δημητρίου για να στείλει τα δικά του μηνύματα, παραθέτει ηχηρά παραδείγματα, ώστε να κατανοήσουμε τα απλά πράγματα της καθημερινότητας, που για κάποιους σήμερα δεν είναι, γιατί πολύ απλά δεν τους έδωσαν σημασία... «Είναι πολύ πιο σοφό, εάν μια παρέα θα βγει να πιούν, ο ένας από την παρέα να πει ότι εγώ θα είμαι ο οδηγός και να μην πιει αλκοόλ και την άλλη νύχτα που θα βγουν να είναι η σειρά κάποιου άλλου από την παρέα, για να μπορέσει να πιει και ο πρώτος. Πολλές φορές, λόγω ηλικίας, όλοι σκέφτονται ένα ποτό παραπάνω δεν είναι κάτι, έχω τον έλεγχο και μπορώ να οδηγήσω μια χαρά. Το θέμα είναι ότι δεν τον έχεις τον έλεγχο. Και 5% να απωλέσεις από την αντίληψή σου, αυτό σημαίνει ότι μπορεί να κτυπήσεις κάποιου άλλου και μπορεί να σκοτώσεις κάποιο ή να τον αφήσεις ανάπηρο, που δεν θα φταίει σε τίποτα και απλά βρισκόταν στον δρόμο».

Όταν δούμε αυτό το πράγμα σφαιρικά, συμπληρώνει ο Αλέξης «και κάποιος κάνει ζημιά σε κάποιον άλλο, αμέσως λέει 'αχ και να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω'. Ή αχ και να είχα μια φωνή μέσα μου και να μου το πει και να μην καταστρέψω τη ζωή μου. Όταν κάνεις ζημιά σε κάποιο άλλο άτομο, ή σκοτώσεις, εκτός του ότι χάνεται και η άλλη ζωή, χάνεται και η δική σου. Διότι ζεις μια ζωή μετά με τύψεις, ξέροντας ότι αφαίρεσες τη ζωή κάποιου, για μια στιγμή απερισκεψίας, βλακείας και νεαρού της ηλικίας».

Καταλήγοντας, ο Αλέξης Δημητρίου, επιθυμεί να στείλει τα δικά του μηνύματα στην κοινωνία και ιδιαίτερα στους νέους, ευελπιστώντας ότι η δική του ιστορία, θα αποτελέσει ένα μάθημα για να αποτραπούν σοβαρά τροχαία ατυχήματα. «Επειδή πολλές φορές είναι κάποια πράγματα που τα βλέπουμε ή τα διαβάζουμε και δεν κολλούν, πρέπει να τα ακούσουμε από κάποιον που το έχει πάθει, όπως είναι η περίπτωση μου. Γι’ αυτό θέλω να προσεγγίσω τους νέους, για να τους αναφέρω το βίωμα μου και τη ζωή μου και το πώς θα μπορούσε αυτό να αποφευχθεί με απλό τρόπο. Θα ήθελα να είχα ένα Αλέξη, ένα Μιχάλη, όταν ήμουν σε εκείνη την ηλικία και να έρθει να μου πει μια κουβέντα, δηλαδή, τη νύχτα που θα οδηγήσετε να προσέχετε και να είστε ξύπνιοι και να μιλάτε ο ένας του άλλου. Εκείνα τα λίγα λεπτά, είναι η διαφορά από το να ζήσουμε ή να πεθάνουμε. Έχουμε ανθρώπους στο σπίτι μας, που μας περιμένουν».

Μάλιστα, ιδιαίτερη αναφορά έκανε επίσης ο Αλέξης και στη συμβολή της Αστυνομίας για την αποτροπή τροχαίων ατυχημάτων, αφού αποτελεί σημαντικό παράγοντα για τη μείωσή των δυστυχημάτων. «Όταν μιλάμε για οδική ασφάλεια και όταν μιλάμε για την Αστυνομία, έχουμε το οι Κύπριοι να τους κατηγορούμε, γιατί θα μας γράψουν και θα μας κάνουν αλκοτέστ κτλ. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η Αστυνομία είναι εκεί για να μας προστατέψει. Ενώ όλοι διασκεδάζουμε, αυτοί είναι εκεί έξω και προσπαθούν να μας προστατέψουν. Καλό να είναι να ακολουθούμε τους νόμους, γιατί υπάρχει πολλής κόσμος που έχασε δυστυχώς τη ζωή του ή ζει με αναπηρία λόγω της μη τήρησης αυτών των νόμων και αυτό που θα ήθελα να ξέρει ο κόσμος, είναι αυτά που λέμε, να τα έχει σαν μια μικρή φωνή μέσα στο κεφάλι του και απλά να τους θυμίζει πριν κάνει οτιδήποτε, να σκεφτεί λίγο πώς θα είναι η ζωή του σε λίγα χρόνια σε περίπτωση που προκαλέσει ατύχημα σε κάποιον άλλο ή στον εαυτό του…».