Το μαύρο σβήνει, αλλά το καμένο ακόμη μυρίζει στις πυρόπληκτες περιοχές (pics)

Έχουν περάσει ήδη δύο μήνες από εκείνη τη μαύρη μέρα του Ιούλη, που τέσσερις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, περιουσίες έγιναν στάχτη και το κάθε τι πράσινο από την ορεινή Λεμεσό μέχρι την ορεινή Λάρνακα, μαύρισε, μαυρίζοντας και τις ψυχές μας.

Δύο μήνες μετά, η μυρωδιά του καμένου πλανάται ακόμα στην ατμόσφαιρα. Σε κάθε σου βήμα, νιώθεις την όσφρησή σου να ενοχλείται από τη δυσωδία του καμένου ξύλου και του καμένου πλαστικού. Από την άλλη, το μαύρο άρχισε σιγά σιγά να ξεθωριάζει, αποκαλύπτοντας εικόνες της γυμνής γης. Μιας γης που πριν δύο μήνες ήταν ντυμένη στα πράσινα, αλλά μια στιγμή την έβαψε ξαφνικά στα μαύρα.  

Την ίδια ώρα, οι κάτοικοι των πυρόπληκτων περιοχών έχουν ξεπεράσει το πρώτο σοκ, μα ο φόβος της φωτιάς στριφογυρίζει ακόμα στο μυαλό τους. Πάντα θα στριφογυρίζει. Το πήραν όμως απόφαση, ότι πρέπει να σφίξουν τις γροθιές τους, να πατήσουν γερά στα πόδια τους και να σηκωθούν. Δεν έχουν εξάλλου άλλη επιλογή…

Ο REPORTER, επισκέφθηκε τις πυρόπληκτες περιοχές, για να αποτυπώσει την εικόνα της κατάστασης, δύο μήνες μετά. Από την είσοδο του χωριού Μελίνη μέχρι τον Αρακαπά, η εικόνα παραμένει καταθλιπτική. Μόνο σε κάποια σημεία που φυτεύτηκαν δεντράκια, αλλά και κάποια διάσπαρτα δέντρα που γλύτωσαν από τη φωτιά, σου δίνουν το αίσθημα της ελπίδας, για την επόμενη μέρα. Τα υπόλοιπα, σε βυθίζουν σε μια εσωστρέφεια, με τα γιατί να διαδέχονται το ένα το άλλο…

Όλα αυτά μέχρι τον Αρακαπά. Εκεί όπου άρχισε ο πύρινος όλεθρος. Στην κέντρο του χωριού βρισκόταν το καφενείο και απέναντι ένας τοίχος που έγραφε, «δεν θα τα βάψουμε μαύρα, αλλά πολύχρωμα».

Εκεί συναντήσαμε τον κοινοτάρχη, Βάσο Βασιλείου, ο οποίος μας περίμενε για μια πρώτη περιδιάβαση στο χωριό του. Περπατήσαμε στα στενά δρομάκια, που πριν εξήντα ημέρες οι κάτοικοι έτρεχαν να σώσουν τις περιουσίες τους.

«Είναι πολύ πιο σκληρό ότι πέθαναν τέσσερις άνθρωποι»

Φθάσαμε στο σπίτι του David, ενός Βρετανού κάτοικου του χωριού, o oποίος διατηρεί την οικία του στον Αρακαπά, από το 2007, όταν αποφάσισε να αφήσει τη χώρα του και να έρθει να ζήσει στην Κύπρο.

Η καταστροφική πυρκαγιά, του προκάλεσε αρκετές ζημιές, ωστόσο όπως λέει ο ίδιος, δεν συγκρίνονται με τις τέσσερις ζωές που χάθηκαν.

«Ήμουν στο εξωτερικό όταν ξέσπασε η φωτιά, είδα τι συνέβαινε από τις φωτογραφίες. Όλο το σπίτι ήταν καλυμμένο από καπνούς. Μετά από λίγες μέρες όταν ήρθαμε, είδαμε την καταστροφή και χρειαστήκαμε δύο μέρες να το καθαρίσουμε. Τώρα αρχίσαμε να αποκαθιστούμε τις ζημιές που προκλήθηκαν. Ήταν δυσβάστακτο να αντικρίζεις αυτές τις εικόνες που είδαμε όταν ήρθαμε. Παρόλα αυτά, είναι πολύ πιο σκληρό το γεγονός ότι τέσσερις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, σε σχέση με τις υλικές ζημιές που έχουν υποστεί τα σπίτια μας.

Σίγουρα, ήταν καταθλιπτικό να αντικρίζεις τις ζημιές που προκλήθηκαν από το χέρι ενός ανθρώπου, τόσο στον Αρακαπά, όσο και στα υπόλοιπα χωριά. Η γυναίκα μου ήταν πολύ θυμωμένη, όταν είδε αυτό που συνέβη. Πλέον περιμένουμε η Κυβέρνηση να κάνει πράξη τις υποσχέσεις της και θα μας αποζημιώσει. Αν δεν το πράξει αυτό θα είναι δυσβάσταχτο για μας».

Ο δρόμος μας οδήγησε στη συνέχεια στο σπίτι ενός άλλου Βρετανού, το οποίο καταστράφηκε ολοσχερώς. Το μόνο που απέμεινε είναι οι τοίχοι του σπιτιού. Όλα τα υπόλοιπα έγιναν στάχτη κι αποκαΐδια. Ο άνθρωπος που είχε το σπίτι απουσίαζε στο εξωτερικό κι ακόμα δεν έχει επιστρέψει, όπως μας εξήγησε ο κοινοτάρχης, για να δει τις ζημιές που προκλήθηκαν.

Στο πίσω μέρος της οικίας ήταν ένας χώρος αποθήκευσης άλλης οικίας, που ανήκει στην οικογένεια του κ. Μιχάλη. Από αυτόν, έμεινε μόνο η οροφή και κάποιοι σιδερένιοι δοκοί που το κρατούν όρθιο. Όσα αντικείμενα βρίσκονταν στο χώρο, έγιναν κάρβουνο. Εκεί ο κ. Μιχάλης προσπαθούσε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Τα χέρια του μαύρα από τα καμένα υλικά και ο χώρος διαλυμένος.

Δύο μήνες μετά, εκφράζει το παράπονό του για την στήριξη που του υποσχέθηκαν, αλλά δεν είδε ποτέ.

«Το πρώτο μας πρόβλημα είναι ότι για τις μη μόνιμες κατοικίες, το ποσό που εγκρίθηκε είναι το 50%. Ο Έπαρχος μας είπε ότι αυτή είναι η απόφαση της Κυβέρνησης».

Όσον αφορά εκείνη τη μέρα που ξέσπασε η πυρκαγιά, θυμάται ότι «μας ειδοποίησαν γύρω στις 15:00 ότι υπήρχε φωτιά στο χωριό. Τρέξαμε με τους δύο γιους μου και ήρθαμε εδώ. Είδαμε τις πυροσβεστικές εδώ, αλλά και χωριανούς που ήρθαν για να προστατέψουν τις οικίες. Βοηθήσαμε κι εμείς την Πυροσβεστική, κυρίως για το δίπλα σπίτι, αλλά δυστυχώς δεν το σώσαμε. Μετά επεκτάθηκε εδώ στο δικό μας χώρο, αλλά ευτυχώς την προλάβαμε πριν κάψει το σπίτι».

Η περιδιάβαση του χωριού πέρασε και πάλι από την πλατεία, εκεί όπου τα τελευταία Σαββατοκύριακα, μαζεύονται street artists, οι οποίοι επιχειρούν να δώσουν χρώμα σε διάφορα κτίρια, για να αλλάξουν τη διάθεση των κατοίκων.

Το οδοιπορικό πέρασε κι από άλλα χωριά, καταλήγοντας στη Μελίνη. Το τελευταίο χωριό που η φωτιά προκάλεσε μεγάλες ζημιές. Σε κάποιο σημείο του δρόμου, συναντήσαμε τον κ. Ανδρέα. Στεκόταν σκεφτικός στην άκρη του δρόμου και έβλεπε το απέραντο μαύρο.

«Έχασα δεκατέσσερις σκάλες χωράφκια που την πυρκαγιά γιε μου. Έχασα τη ζήση μου. Ευτυχώς τα παιδιά μου εν μεγάλα, έχουν τες δουλειές τους, δεν χρειάζουνται τη βοήθεια μου». Τούντους θκυό μήνες ήμασταν αναστατωμένοι τζαι ακόμα δεν εφέραμε τα μίλια μας. Καθούμαστε δαμέ τζαι θορούμε τούντο μαύρο. Εν γελοίο…»

Φεύγοντας από το τελευταίο πυρόπληκτο χωριό, κρατάς πολλά, μα πάνω απ' όλα κρατάς την θέληση και την δύναμη αυτών των ανθρώπων να παλέψουν για να φέρουν ξανά τα χωριά τους στην πρότερή τους κατάσταση. Και θα τα καταφέρουν, γιατί αγαπούν τον τόπο τους. Φτάνει να έχουν και την ανάλογη στήριξη...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Το πριν και το μετά των χωριών της πυρκαγιάς-Οι πρώτες δορυφορικές φωτογραφίες
• Διαδραστικός χάρτης: Η τρελή πορεία της φωτιάς και η πορεία θανάτου των τεσσάρων
• Ο Αιζάτ, ο Μαρτζούκ, ο Ναγκίτ, ο Ελιάς... Τι βολικό...
• Οι αμαρτίες που μας καίνε-Οι καθοριστικοί λόγοι που αύξησαν τις πυρκαγιές
• Σε συγκινητική ατμόσφαιρα το τελευταίο αντίο των θυμάτων της φονικής πυρκαγιάς