ΒΙΝΤΕΟ: Τον έλεγαν καθυστερημένο, την είπαν τέρας, την αποκάλεσαν σσιυλλόστραβη…

Άνθρωποι που πέρασαν τον δικό τους Γολγοθά, ωστόσο ακόμη δεν έχουν φτάσει στη λύτρωση. Ιστορίες που όταν τις ακούς λυγίζεις και σκέφτεσαι «πώς είναι δυνατό κάποιος να είναι τόσο σκληρός;». Ιστορίες με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και χρονικό πλαίσιο, που έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Ζητούν την αποδοχή, την αγάπη και τον σεβασμό και λένε όχι στον ρατσισμό και τον εκφοβισμό.

Η Μαρία Λοΐζου από το Λιοπέτρι, η Στέλλα Μιχαήλ από τη Λευκωσία, η Νικολέτα Λειβαδιώτη από το Δασάκι της Άχνας. Αυτές είναι οι κύριες πρωταγωνίστριες μας αυτή τη φορά. Ο τόπος της ιστορίας μας, οι Κεντρικές Φυλακές και κοινό κρατούμενοι. Η κάθε μία, μέσα από τη δική της ιστορία, έστειλε το πιο ηχηρό μήνυμα. Όλοι είμαστε ίσοι, όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα. Πρέπει να αποδεχόμαστε το διαφορετικό.

Οι τρεις γυναίκες, που έγιναν σύμβολο της διαφορετικότητας, βρέθηκαν στις Φυλακές, έπειτα από πρόσκληση της Διεύθυνσης, για να συμμετάσχουν σε εκδήλωση για τη διαφορετικότητα. Με το σύνθημα «όλοι είμαστε ίσοι», οι γυναίκες επέστρεψαν στα παλιά, τότε που είχαν πληγωθεί και τα μετέφεραν στο κοινό, με τον πιο γλαφυρό τρόπο και έκαναν όλους να νιώσουν τον πόνο και τη στεναχώρια, το αίσθημα της περιθωριοποίησης που νιώθουν ακόμη και σήμερα. Μαζί τους, ένωσαν τις δυνάμεις και τρεις κρατούμενοι, που είχαν να μοιραστούν τη δική τους ιστορία, για το ρατσισμό που βίωσαν, στέλνοντας παράλληλα μηνύματα για την ταμπελοποίηση, που βάζει ο κόσμος, στους αποφυλακισθέντες, στην προσπάθειά τους να επανενταχθούν στην κοινωνία.

«Πήγαμε για καφέ και έφυγαν και με άφησαν»

Η ιστορία της κυρίας Μαρίας Λοΐζου έχει προκαλέσει κύμα αγάπης προς το πρόσωπό της. Ο εξευτελισμός που βίωσε στα παιδικά της χρόνια, τόσο από άγνωστους, αλλά και από τους ίδιους της τους συγγενείς δεν άφησε κανένα ασυγκίνητο. Από μωρό την φώναζαν πίθηκο, αφού λόγω της ασθένειάς της, κάποια εξωτερικά χαρακτηριστικά του προσώπου της είναι περισσότερο έντονα.

Με τρεμάμενη φωνή και με τα μάτια δακρυσμένα, θυμήθηκε τις δυσκολίες που πέρασαν οι γονείς της, όταν έμαθαν για την πάθησή της και τον έντονο ψυχολογικό πόλεμο που η ίδια πέρασε από τους συμμαθητές της, μέχρι να βγει από το σχολείο. Έψεξε, μάλιστα και τη στάση των γονιών αυτών τω παιδιών, που δεν τους έμαθαν τα βασικά. «Υπήρχαν στιγμές που δεν ήθελα να βγω έξω. Δεν ήθελα να δώσω αφορμή στους άλλους να με κοιτάξουν και μετά να το σκέφτομαι συνέχεια».

Για ακόμη μία φορά αναφέρθηκε στο γεγονός ότι την παρομοίαζαν με ζώα και για ακόμη μία φορά σόκαρε το κοινό. Αναφέρθηκε και σε ένα περιστατικό που βίωσε η μητέρα της, όταν άγνωστοι της είπαν να την πετάξει, να την φάνε τα σκυλιά.

Η κα. Μαρία θυμήθηκε και σε ένα άλλο περιστατικό που της έμεινε χαραγμένο στο μυαλό και στην ψυχή. «Μια παρέα, στα 17 μου, με κάλεσε για καφέ. Με έβαλαν να ετοιμαστώ και στο τέλος έφυγαν και με άφησαν. Έτρεξα να τους προλάβω, αλλά έπεσα και χτύπησα στα γόνατά μου. Μου στοίχησε πάρα πολύ και τους ζήτησα τον λόγο γιατί δεν με περίμεναν να πάω μαζί τους. Μου είπαν τη δικαιολογία ότι δεν ήθελαν να κοιτάζουν το τραπεζάκι που θα κάθονταν εξαιτίας μου».  

Ένα άλλο περιστατικό ρατσισμού και διάκρισης που βίωσε προέκυψε σε μία χαρούμενη μέρα. Τη μέρα που θα πάντρευε τη θεία της, που ήταν και φίλη της. Εκείνη την ημέρα, ένα σχόλιο από την κομμώτρια που θα τους έφτιαχνε τα μαλλιά ήταν αρκετό για να την κάνει να κλαίει με λυγμούς, όπως είπε η ίδια. «Είπε της θείας μου “εν είχε πιο όμορφη κοπέλα να σταθεί δίπλα σου και έβαλες την τούτη; Να σας βλέπει ο κόσμος τζιαι να σας περιπαίζει;”. Με πείραξε, ένιωσα άβολα και έφυγα».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Ξαδέλφια μου με έλεγαν πίθηκο, ήταν πολύς ο πόνος… Ήμουν μία κορούδα 14 χρονών»

«Τυχερή μέσα στην ατυχία μου που ο Ρωμαίος δεν ξέρει πότε τον κοροϊδεύουν»

Μητέρα πρότυπο, που στάθηκε βράχος δίπλα στα παιδιά της που την χρειάζονται. Άφησε στην πάντα τα δικά της θέλω και ανάγκες και αφοσιώθηκε στο να μεγαλώσει τα παιδιά της. Η κα. Στέλλα Μιχαήλ, η μητέρα του Ρωμαίο, ενός παιδιού που γεννήθηκε υγιέστατο, όμως σε βρεφική ηλικία νοσηλεύτηκε με μηνιγγίτιδα. Αποτέλεσμα αυτού, να μεγαλώνει με νοητική στέρηση, ενώ μπορεί να αντιμετωπίζει μέχρι και πενήντα επιληπτικά επεισόδια τη μέρα.

Πρώτο της μέλημα, να γίνει το παιδί της καλά. Πήγε σε διάφορους ιατρούς, σε Ελλάδα και Ισραήλ, για να πετύχει το καλύτερο για το παιδί της. Σε όλη αυτή την πορεία, έγινε δέκτης περίεργων σχολίων και βλεμμάτων. «Έτην αυτή που έχει τον καθυστερημένο». Όσο σκληρό κι αν ακούγεται. Αυτή είναι η καθημερινότητά της, τα τελευταία χρόνια.

«Είμαι τυχερή στην ατυχία μου, που ο Ρωμαίος δεν καταλαβαίνει νοητικά ποιοι τον αγαπούσα και ποιοι όχι. Δεν πρόκειται κανένας να έρθει να τον πάρει και να τον πάρει σε πάρτι ή στο πάρκο. Πιστεύει ότι είναι όλοι φίλοι του και τον αγαπούν, όμως δεν είναι έτσι. Τρέχει από πίσω τους και του κλείνουν τα κάγκελα να μην περάσει, γιατί δεν τον θέλουν. Μένει έξω και φωνάζει ο γιος μου, 'άνοιξε μου ρε φίλε, άνοιξε μου!'».

Μόλις 15 μήνες μετά την γέννηση του Ρωμαίο, ήρθε στην ζωή και ο Παναγιώτης, ο οποίος λίγο καιρό μετά διαγνώστηκε με αυτισμό. Η κ. Στέλλα, έπρεπε να φροντίζει την ίδια στιγμή και τον Ρωμαίο, ο οποίος αντιμετώπιζε επιληπτικά επεισόδια συνεχώς. Στάθηκε δίπλα τους μητέρα, πατέρας, νοσοκόμα. Η μοίρα της έδωσε ακόμη μία ευκαιρία. Τη Μιχαηλίνα, το τρίτο της παιδί. Όμως, δεν έμεινε αλώβητη. Σε ηλικία μόλις τριών ετών ήθελε να φύγει από το σπίτι, να πάει σε άλλη οικογένεια.

«Στο νηπιαγωγείο της είπε ένα παιδάκι “δεν θα σε παίξω. Η μάμμα μου, μου είπε ότι ο αδελφός σου είναι καθυστερημένος και τρέχουνε τα σάλια του”. Και να μαζεύει αυτόν τον πόνο το παιδί μου, να έρθει σπίτι και να πάρει ρούχα να φύγει, για να πάει σε άλλη οικογένεια. Πόσο το πάλεψα να κερδίσω το παιδί μου και να το διδάξω πως δεν έχουμε εμείς το πρόβλημα. Η αποδοχή δεν μας στοιχίζει κάτι».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Ο Ρωμαίος δέχτηκε πάρα πολύ bullying... Τον ανέβασαν βίντεο και τον κορόιδευαν»

«Έκλεισα το λογαριασμό μου σε εφαρμογή επειδή δεχόμουν άσχημα μηνύματα»

Η Νικολέτα Λειβαδιώτη είναι η απόδειξη της φράσης «όταν θέλεις κάτι πολύ, τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει». Είχε ένα όνειρο από παιδί. Να γίνει τραγουδίστρια και να ασχοληθεί με το τραγούδι. Αυτό έκανε. Παρά το πρόβλημα στην όρασή της, κατάφερε να κάνει αυτό που θέλει, να αποκτήσει το πτυχίο της στη μουσική και να κλείσει και κάποιες δουλειές ως τραγουδίστρια.

Γεννήθηκε με γλαύκωμα και αναγκάστηκε να υποβληθεί σε περισσότερες από 35 χειρουργικές επεμβάσεις. Μέχρι την Ε’ Δημοτικού φοιτούσε στη Σχολή Τυφλών και στη συνέχεια φοίτησε σε δημόσια σχολεία. Πολλές φορές οι συμμαθητές της, την άφηναν στο περιθώριο και θυμάται πως έβγαζαν όλοι μαζί φωτογραφίες, ωστόσο ποτέ δεν έβλεπε το φως της «δημοσιότητας» η φωτογραφία που ήταν μέσα.

Τα χρόνια πέρασαν και αποφάσισε να αρχίσει να κυνηγά το όνειρό της. Έκλεισε κάποιες δουλειές ως τραγουδίστρια, όμως στη συνέχεια την αντικαθιστούσαν με άλλους, λόγω του προβλήματός της. Μάλιστα, της είπαν μέχρι και να φορέσει σκούρα γυαλιά, για να μην φαίνεται το πρόβλημά της.

Ο διαχωρισμός και ο ρατσισμός δεν σταμάτησαν εκεί. Τρύπωσε ακόμη και στα social media της. Εκεί που είναι εύκολο κάποιος να βγάλει όλη την κακία του, κρυμμένος πίσω από μία οθόνη. Όπως περιέγραψε «πέρσι στην καραντίνα, έφτιαξα ένα προφίλ σε μία εφαρμογή που δημοσιεύεις βίντεο. Εγώ, ως τραγουδίστρια, ανέβαζα βίντεο που τραγουδούσα, για να τα δει περισσότερος κόσμος και να με μάθει. Εκεί, έγραφαν τα απίστευτα για τα μάτια μου. Με ρωτούσαν συνεχώς τι έχουν τα μάτια μου. Αναγκάστηκα να κάνω ένα βίντεο που να τους εξηγώ το πρόβλημά μου. Ο περισσότερος κόσμος με αγκάλιασε με θετικά σχόλια, όμως υπήρξαν και τα δέκα αρνητικά σχόλια, που ήταν λες και μου έμπηγαν μαχαίρι. Μου έγραψαν μέχρι και “άτε ρα σσυλλόστραβη που δαμέ”. Αναγκάστηκα να κλείσω το προφίλ. Όταν το άνοιξα, ανέβαζα με βίντεο που δείχνουν μόνο το μισό μου πρόσωπο, επειδή δεν μπορώ να με ρωτούν για τα μάτια μου».

Καταλήγοντας, η 28χρονη Νικολέτα είπε μία σκληρή αλήθεια, που πολλές φορές εθελοτυφλούμε και δεν θέλουμε να δούμε. «Πολλές φορές είπα στον εαυτό μου, είσαι μία άχρηστη. Όμως, μετά σκέφτηκα γιατί να βρίζω τον εαυτό μου για κάποιους άλλους; Η ανησυχία μου είναι αν θα με δεχτούν στον κάθε χώρο έτσι όπως είμαι. Τα βιώματά μας αυτό μας προκαλεί. Συνεχώς ανησυχίες. Πόσες ανησυχίες όμως να δεχθούμε; Είμαστε κι εμείς άνθρωποι».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Ο δύσβατος δρόμος της Νικολέτας και το ηχηρό μήνυμα στη διαφορετικότητα

Ο ρατσισμός που βίωσαν οι κρατούμενοι

Η θρησκεία που επέλεξε τον ανάγκασε να αλλάξει χώρα για να γλιτώσει τη ζωή του. Ο Adeoue, ένας κρατούμενος από τη Νιγηρία, προέρχεται από μία πολυγαμική οικογένεια. Ο πατέρας του έχει πέντε γυναίκες και είναι ο μοναδικός γιος του. Θα κληρονομούσε όλη του την περιουσία, όμως η επιλογή του να ασπαστεί τον χριστιανισμό, τη θρησκεία της μητέρας του, άλλαξε τα πάντα. Δέχθηκε απειλές για τη ζωή του, τον αποκλήρωσε η οικογένειά του και έφτασε στο σημείο να αναγκαστεί να φύγει από τη χώρα του, παρατώντας στη μέση ακόμη και τις σπουδές του. Κατέληξε στο σωφρονιστικό ίδρυμα της Κύπρου, όπου κατάφερε να πάρει το πτυχίο του και με την ιστορία του να στείλει ξεχωριστά μηνύματα.

Στον κύκλο κάθισε και ένας άλλος γνωστός κρατούμενος. Ο Ιορδάνης Κωστέκογλου. Ο Ντένης, όπως είναι γνωστός, μίλησε για το ρατσισμό που βίωσε μέσα στα γήπεδα. Μπορεί να μην ήταν προς το πρόσωπό του, όμως το έζησε από πρώτο χέρι. Στην πορεία του είδε τους οπαδούς να εξυμνούν ένα παίχτη, για τους πόντους που πρόσφερε στην ομάδα τους και την επόμενη μέρα, αυτά τα άτομα αν τους έβλεπαν στο δρόμο, όχι μόνο δεν θα τους μιλούσαν, αλλά θα γύριζαν την πλάτη και θα έφευγαν. Στη χειρότερη, μπορεί και να τους έβριζαν. Ο Κωστέκογλου, κλείνοντας τη δική του σύντομη τοποθέτηση, ζήτησε ένα μεγάλο συγγνώμη στις τρεις γυναίκες, αλλά και στην κοινωνία και τους είπε ότι πλέον, τόσο οι ίδιες, όσο και οι οικογένειές τους, έχουν φίλους στις φυλακές. 

Μήνυμα για το ρατσισμό και την στοχοποίηση που δέχθηκε, θέλησε να στείλει και ο Γρηγόρης, ο οποίος συμμετέχει και στην θεατρική ομάδα των Φυλακών. Μίλησε με τρεμάμενη φωνή και εμφανώς συγκινημένος, λόγω των ιστοριών που άκουσε, για τα σχολικά του χρόνια, που κάποιοι συμμαθητές του, τον κορόιδευαν για κάτι που είχε στο πρόσωπο. Η συγκίνησή του, αλλά και η ταραχή του, που θυμήθηκε όλα όσα βίωσε ήταν τόσο μεγάλη, που δεν κατάφερε να ολοκληρώσει την τοποθέτησή του, όπως ήθελε. 

Το μήνυμά τους

Το μήνυμα που έστειλαν οι τρεις αυτές γυναίκες, αλλά και οι κρατούμενοι, είναι προς όλους. Αποδοχή, αγάπη και σεβασμός. Αυτά ζητούν για τις ίδιες, τα παιδιά τους, αλλά και τόσους άλλους συμπολίτες μας, που βιώνουν τα ίδια με αυτές.  

Η Διεύθυνση των Φυλακών απένειμε στην κάθε μία από τις τρεις τιμητική πλακέτα και δώρο μία εικόνα, που έφτιαξε ένας κρατούμενος. Μάλιστα, λίγο πριν την λήξη της εκδήλωσης, τις κάλεσε ξανά, με συνοδεία τους οικείους τους.

Η ανακοίνωση των Φυλακών 

«Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού, η Διεύθυνση του Τμήματος Φυλακών διοργάνωσε στις Φυλακές, μικρή εκδήλωση, όπου μοναδικοί άνθρωποι – έγκλειστοι και ελεύθεροι – διαφορετικοί αλλά ίσοι, μοιράστηκαν μεταξύ τους τα κοινά και διαφορετικά χαρακτηριστικά τους, τη μοναδικότητά τους, καθώς και τις προσωπικές τους εμπειρίες σχετικά με τον ρατσισμό και ανελέητο ψυχολογικό και λεκτικό εκφοβισμό που υπέστησαν και συνεχίζουν να βιώνουν λόγω της μοναδικότητας τους, η οποία δυστυχώς δεν τυγχάνει σεβασμού από όλους τους συνανθρώπους μας, στην ελεύθερη κοινωνία. Παράλληλα, τα θετικά μηνύματα από την εκδήλωση ήταν η εσωτερική δύναμη που άντλησαν οι συμμετέχοντες από όλο αυτό.

Οι φιλοξενούμενες του Τμήματος Φυλακών, Μαρία Λοΐζου, Στέλλα Μιχαήλ και Νικολέττα Λειβαδιώτη, τιμήθηκαν από την Διευθύντρια των Φυλακών, η οποία τις ευχαρίστησε για τα μαθήματα ζωής που δίνουν καθημερινά, καθώς και της εσωτερικής δύναμης που εμπνέουν συμβάλλοντας στην αναθεώρηση της κοσμοθεωρίας όλων μας.

Μηνύματα προς την κοινωνία έστειλαν και οι κρατούμενοι, Γρηγόρης, Ιορδάνης και Adeoye, μεταφέροντας τις δικές τους ιστορίες, και έξι διαφορετικοί άνθρωποι φώναξαν όχι στις διακρίσεις, τον εκφοβισμό και την ταμπελοποίηση».

​

​ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Διαγνώστηκε με αναπηρία, του έκλεισαν την πόρτα και έφτιαξε το Ablebook
• Η ιστορία της Παναγιώτας που από μικρή εξηγεί τη διαφορετικότητα των γονιών της
• «Ο οκτάχρονος γιος μου δεν έκανε ποτέ γενέθλια… Λούνα παρκ δεν είδαν ποτέ τους»
• «Είμαι περήφανη για την αδερφή μου… Για να μην την δω μια μέρα σημαίνει πέθανα»
• «Πήγαινα σπίτι και έκλαιγα... Μου έκλεψαν ένα κομμάτι της παιδικότητάς μου»
• Η Μιράντα μιλά μόνο με τα μάτια-«Παλεύω εδώ και 30 χρόνια, βίωσα οκτώ θανάτους»