11 χρόνια μετά… Ο θάνατος του «Αυστραλού» στη Λεμεσό και ο ατέρμονος αγώνας της μάνας (vid&pics)

Σαν σήμερα… 11 χρόνια… 11 χρόνια από εκείνο το πρωινό όπου ο 26χρονος Θανάσης, ο «Αυστραλός»  ενώ υπηρετούσε την μειωμένη στρατιωτική του θητεία βρέθηκε νεκρός κάτω από την γέφυρα της Άλασσας, ύψους 30 μέτρων, στην Λεμεσό… 11 χρόνια και οι χαροκαμένοι γονείς πολεμούν για να δικαιώσουν το παιδί τους… 11 χρόνια και ακόμη παλεύουν για να αποδείξουν ότι ο αγαπημένος τους γιος, αν και βρέθηκε κάτω από την γέφυρα, δεν έπεσε από αυτήν όπως υποστήριξαν εξαρχής οι αρχές, αλλά, έπεσε θύμα εγκληματικής ενέργειας… 11 χρόνια και ο φάκελος της τραγικής υπόθεσης παραμένει σε εκκρεμότητα… Και πώς να μην έμενε άλλωστε; Ο «Αυστραλός» ήρθε από την Αυστραλία και είναι παιδί του Χαράλαμπου και της Ανδριάνας που μόνοι τόσα χρόνια παλεύουν για την αλήθεια... 

Σαν σήμερα, 29 Σεπτεμβρίου (2005), ο Θανάσης Νικολάου έφυγε νωρίς το πρωί από το σπίτι του, μετά από διανυκτέρευση, για να πάει στον στρατό… Αλλά δεν πήγε, όπως υποστήριξαν οι στρατιωτικοί… Στην Εθνική Φρουρά «θυμήθηκαν» να ειδοποιήσουν τους γονείς το μεσημέρι, ενώ το άψυχο σώμα του βρέθηκε στις 4:10 το απόγευμα κάτω από την γέφυρα… Ο χρόνος για την οικογένεια του σταμάτησε εκεί… Ο χρόνος πάγωσε και ένας άλλος αγώνας ξεκίνησε…

Ο ατέρμονος αγώνας της μάνας…

Ήταν απόγευμα Τετάρτης, της περασμένης εβδομάδας, όταν πήγα στο σπίτι των χαροκαμένων γονιών του Θανάση, για να μιλήσουμε…

Μπαίνοντας στο σπίτι τους, το μάτι μου σταματάει σε ένα γραφείο γεμάτο έγγραφα, φακέλους και φωτογραφίες… Ήταν ο αγώνας της μάνας αποτυπωμένος σε όλα αυτά τα χαρτιά που μάζευε με υπομονή και επιμονή εδώ και 11 ολόκληρα χρόνια για να αποδείξει ότι το λατρευτό της παιδί, που ήταν θύμα bullying στο στρατό δεν έπεσε από την γέφυρα…

«Ο Θανάσης έφυγε από το σπίτι στις 6:30 το πρωί όπως κάθε φορά μετά από διανυκτέρευση για να επιστρέψει στον στρατό. Ετοίμασε την στρατιωτική του τσάντα, με τα ρούχα του τα καθαρά και φαγώσιμα που αγόρασε ο ίδιος το προηγούμενο βράδυ για να τα πάρει μαζί του στον στρατό. Έστρωσε το κρεβάτι του, προγευμάτισε cornflakes, προγραμμάτισε και το Video για να γράψει εκπομπή να την δει την επομένη φορά που θα ξαναρχόταν κι έφυγε με το αυτοκίνητο του να πάει στην μονάδα του… Χωρίς να γνωρίζει ότι όλα αυτά τα έκανε για τελευταία φορά και ότι δεν θα ξαναγύριζε στο σπίτι του…»

Μετά τον εντοπισμό του η υπόθεση «έκλεισε» με το συμπέρασμα του ιατροδικαστή που έσπευσε στην σκηνή ότι ο θάνατος ήταν αποτέλεσμα πτώσεως εξ ύψους και ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις εγκληματικής ενέργειας

Η χαροκαμένη μητέρα όμως δεν πίστεψε ποτέ αυτό το σενάριο αφού τα στοιχεία δεν μπορούσαν να στήσουν το πάζλ.  Για παράδειγμα, ο Θανάσης βρέθηκε ανάσκελα νεκρός μερικά μέτρα πίσω από την κάθετο της γέφυρας, χωρίς εξωτερικές κακώσεις που να δικαιολογούν  πτώση από ύψος, με το στόμα γεμάτο άμμο και μώλωπες δακτύλων στα χέρια του… Έτσι, έγινε τάμα ζωής η αλήθεια γύρω από τον θάνατο του παιδιού της.

Εκείνο το πρωινό…

Γύρω στο μεσημέρι η κυρία Ανδριάνα ειδοποιήθηκε από τον διοικητή του Θανάση ότι δεν παρουσιάστηκε στην πρωινή αναφορά και αμέσως κατάλαβε ότι κάτι κακό είχε συμβεί στο παιδί της, αφού δοκίμαζε να του τηλεφωνήσει και το κινητό του ήταν κλειστό…

Μετά το τηλεφώνημα του διοικητή, με αγωνία που την έπνιγε έτρεξε στο στρατόπεδο να ψάξει για το αυτοκίνητο του Θανάση, αλλά μάταια. Συνάντησε τον διοικητή στο γραφείο του και του είπε ότι πρέπει να ειδοποιήσει την αστυνομία διότι πρώτη φορά λείπει το παιδί της χωρίς να ξέρει που βρίσκεται… Την εμπόδισε όμως με την δικαιολογία ότι κάπου πήγε με τους φίλους του και θα γυρίσει και της είπε, αν δεν γυρίσει μέχρι το βράδυ, τότε να ειδοποιήσει την αστυνομία. Η μητέρα όμως, κατάλαβε ότι κάτι της έκρυβε ο διοικητής και ειδοποίησε την αστυνομία …

Με βουρκωμένα μάτια και το παράπονο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο της ανέφερε ότι, «το παιδί μου δεν ήταν ο χαρακτήρας του να πάει με φίλους και να μη παρουσιαστεί στον στρατό.  Για μένα ο Θανάσης ήταν στον στρατό από την ώρα που έφυγε από το σπίτι μέχρι το μεσημέρι που με ειδοποίησαν».

«Επειδή ο Θανάσης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αυστραλία και είχε την προφορά του «ξένου» και πήγε χωρίς το «μέσον» στον στρατό είχε και μια άνιση αντιμετώπιση και μεταχείριση, τον αποκαλούσαν ακόμα και «καγκουρό».  Αγαπούσε πολύ την Κύπρο και είχε πόθο διακαή μόλις τελειώσει τις σπουδές του να έρθει και να πάει και στον στρατό κι ας ήταν 26 χρονών, ενώ αυτοί που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ αποφεύγουν με διάφορες δικαιολογίες την στράτευση».

Όταν η χαροκαμένη μητέρα τηλεφώνησε στην αστυνομία για την εξαφάνιση του Θανάση, της είπαν να πάει προσωπικώς.  Μόλις εισήλθε την πόρτα του ΤΑΕ άκουσε από τον ασύρματο ότι εντοπίστηκε το αυτοκίνητο του στην γέφυρα της Άλασσας. Παρά τις προσπάθειες της αστυνομίας να την σταματήσουν, έτρεξε στην γέφυρα με τον μεγαλύτερο της γιό. Όταν έφτασαν στην γέφυρα είδαν το αυτοκίνητο σταματημένο στην άκρη του δρόμου χωρίς τον Θανάση…

«Φώναζα με όλη μου την δύναμη Θανάση, Θανάση πού είσαι και αντί για ανταπόκριση είδα στον παλιό τον δρόμο ένα περιπολικό»… Η ένταση της φωνής της περιγράφοντας όλα εκείνα που έζησε στην μοιραία γέφυρα, ήταν τόσο δυνατή αλλά και τρεμάμενη… Σκέφτηκα ότι θυμήθηκε τα πάντα από εκείνη την μαύρη μέρα αλλά μετά κατάλαβα ότι δε ξέχασε ποτέ και τίποτε.

Μέσα από τον τρόπο που μου διηγείτο την ιστορία κατάλαβα πόσο φορτισμένη είναι συναισθηματικά αλλά συνέχισε την διήγηση με την ίδια ένταση. Είχε ανάγκη να ακουστεί να τα βγάλει από μέσα της, να ξεσπάσει, να καταλάβουν όλοι ότι έχει δίκαιο και ότι θέλει να δικαιώσει το παιδί της.

«Έτρεχα επάνω στην γέφυρα και είδα το περιπολικό απέναντι και κοίταξα κάτω και αντίκρισα τον Θανάση ξαπλωμένο ανάσκελα ακίνητο. Ήμουν σίγουρη πια ότι συνέβηκε αυτό που φοβόμουν και έτρεχα προς το μέρος του να δω αν ήταν ζωντανός ή νεκρός».

«Ούρλιαζα και φώναζα ότι μου τον έφαγε ο στρατός, καλά μου τα έλεγε, είχε δίκαιο. Με άφησε ο αστυνομικός και κάθισα μερικά μέτρα πίσω και κοιτούσα το νεκρό παιδί μου απαρηγόρητη. Σε λίγο έφτασε το ασθενοφόρο και το σκέπασαν με σεντόνι. Σε μια περίπου ώρα έφτασε και ο ιατροδικαστής με την αστυνομία όπου τον εξέτασε και αφού του φώναζα ότι μου τον σκότωσαν και μου τον έφεραν εκεί, μου είπε ότι, ζαλίστηκε και έπεσε από την γέφυρα… Και του είπα, εδώ τι δουλειά είχε να κάμει; Εάν έπεσε, μού τον έριξαν. Μετά απομακρύνθηκε από κοντά μου και συνομιλούσε με την αστυνομία».

Η «μάχη» με τις αρχές… «Είμαι ζωντανή νεκρή»

Η κ. Ανδριάνα αποτάθηκε σε ξένους εμπειρογνώμονες και ιατροδικαστές προκειμένου να λάβει διαγνώσεις, σύμφωνα με τις φωτογραφίες της σκηνής, «οι οποίες μιλούν από μόνες τους, ότι πρόκειται για εγκληματική ενέργεια και όχι από πτώση εξ ύψους 30 μέτρων, αφού το σώμα του είναι άθικτο από οποιαδήποτε εξωτερική κάκωση και το στόμα του ήταν γεμάτο άμμο».

Η χαροκαμένη μάνα έφτασε και μέχρι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ενώ η υπόθεση βρίσκεται ακόμα υπό διερεύνηση από το αρχηγείο.

«Ο Θανάσης μου δεν ξαναγυρίζει πίσω, ούτε με τα δικαστήρια, ούτε με τα λεφτά. Θέλουμε να αποδειχτεί η αλήθεια για να ησυχάσουμε. Αυτοί έκλεισαν την υπόθεση από την πρώτη στιγμή, αλλά δεν πρόκειται να κλείσει ώσπου  να μας πουν την αλήθεια».

«Είμαι ζωντανή νεκρή, αφού ζω μόνο γι αυτήν την αλήθεια, να δικαιώσω τον Θανάση μου που μου τον σκότωσαν τόσο άδικα». Ήταν τα καταλυτικά λόγια της με τον πόνο να αποτυπώνεται στο πρόσωπο της…

Δείτε στο βίντεο τα όσα δήλωσε στο ΡΕΠΟΡΤΕΡ η χαροκαμένη μάνα του Θανάση