Λίγο ποδόσφαιρο, περισσότερο πινγκ πονγκ-Μπαλάκι οι ευθύνες για βία στα γήπεδα

Απλή επιβεβαίωση ενός συμπεράσματος που ο απλός φίλαθλος και ο κάθε παρατηρητής των τεκταινόμενων στον χώρο του κυπριακού ποδοσφαίρου, εξάγει, αποτελεί το τρίτο ημίχρονο του ποδοσφαιρικού αγώνα μεταξύ του Απόλλωνα και της ΑΕΛ, που ήταν προγραμματισμένο πριν από περίπου δύο εβδομάδες στη Λεμεσό.  

Αν και το πρώτο αλλά και το δεύτερο ημίχρονο του συγκεκριμένου αγώνα δεν παίχθηκαν ποτέ, το τρίτο, όχι μόνο παίχθηκε, αλλά συνεχίζει να απασχολεί και θα συνεχίσει για αρκετές εβδομάδες ακόμα. Το πλέον σημαντικό στοιχείο που προκύπτει από όλα όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες και ώρες, είναι η κόντρα που ξέσπασε μεταξύ της Αστυνομίας και του Αθλητικού Δικαστή, Αριστοτέλη Βρυωνίδη.

Ο κ. Βρυωνίδης στην πολυσέλιδη απόφαση του ρίχνει ξεκάθαρα στην Αστυνομία την ευθύνη για τα όσα έγιναν ή δεν έγιναν στις τέσσερις Δεκεμβρίου στο Τσίρειο Στάδιο. Η Αστυνομία με τη σειρά της, χωρίς καμία διάθεση αυτοκριτικής, παρά το γεγονός ότι πέραν του Αριστοτέλη Βρυωνίδη, σε αυτή ρίχνουν την ευθύνη και τα ίδια τα σωματεία, βγήκε στην αντεπίθεση, κατηγορώντας τον Αθλητικό Δικαστή ότι δεν έλαβε σε κανένα σημείο της απόφασης του υπόψη τις θέσεις της Αστυνομίας, τις οποίες μάλιστα δεν ζήτησε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Δεν αποδέχεται τις ευθύνες που της καταλογίζει ο Δικαστής για τα επεισόδια η Αστυνομία

Επί της ουσίας λίγη σημασία έχει, αν στην υπό εκκόλαψη κόντρα μεταξύ Αστυνομίας και Αθλητικού Δικαστή έχει δίκαιο η μία ή η άλλη πλευρά. Στην μεγάλη εικόνα του κυπριακού ποδοσφαίρου, αυτό που επιβεβαιώνεται, είναι πως ο κάθε ένας κοιτάει το μαγαζάκι του. Κοιτάει δηλαδή να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του, αδιαφορώντας για το αν έκανε ή όχι λάθη από το μετερίζι που επιφορτίστηκε να υπηρετεί το κυπριακό ποδόσφαιρο.

Δεν θα ήταν υπερβολή να λεχθεί πως στο πρωτάθλημα της πρώτης κατηγορίας, παίζεται πλέον περισσότερο πινγκ πονγκ αντί ποδόσφαιρο. Η Αστυνομία ρίχνει το μπαλάκι στους επιτηρητές, οι επιτηρητές στις ομάδες, οι ομάδες στην ομοσπονδία, οι ομοσπονδία στους χούλιγκαν, οι χούλιγκαν στην πολιτεία και πάει λέγοντας. Για την αρρωστημένη εικόνα, δηλαδή, που παρουσιάζει το ποδόσφαιρό μας, ευθύνονται όλοι και δεν ευθύνεται κανένας.

Είναι αυτή η απλουστευμένη προσέγγιση, σε μια προσπάθεια να μην θιχτούν συμφέροντα και πολιτικές καριέρες που ο κάθε ένας περιορίζεται να υπερασπιστεί τα του οίκου του, αφήνοντας εκτός της εξίσωσης της δικές του ευθύνες. Ούτε σε επίπεδο πολιτείας, ούτε σωματείων, ούτε φιλάθλων, διαφάνηκε με οποιοδήποτε τρόπο να υπάρχει πρόθεση για να βελτιωθεί η κατάσταση.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Όσα έγραψαν στις εκθέσεις τους Διαιτητής και παρατηρητές για τα επεισόδια στο Τσίρειο

Οι ευθύνες που βαραίνουν τους πάντες, έχουν μείνει ορφανές. Ούτε η πολιτεία παραδέχεται ότι το μέτρο της κάρτας φιλάθλου έχει αποτύχει γιατί οι εμπλεκόμενοι αδυνατούν να εφαρμόσουν την νομοθεσία, ούτε η Αστυνομία ότι έμεινε ανεξεταστέα παρά το γεγονός ότι είχε υπερβολικά πολλή χρόνο στη διάθεση της για να προετοιμαστεί για την επιστροφή των οργανωμένων, ούτε τα ίδια τα σωματεία, ότι κατά καιρούς χαϊδεύουν τα αυτιά τον χούλιγκαν κάθε ομάδας. Πολύ περισσότερο δε, δεν δείχνουν διάθεση να εργαστούν για να παταχθούν τα φαινόμενα βίας στους αθλητικούς χώρους, οι ίδιοι οι Σύνδεσμοι Φιλάθλων, που κατά γενική ομολογία με την παρουσία τους στους αγωνιστικούς χώρους δίνουν άλλο χρώμα στα ταλαιπωρημένα κυπριακά γήπεδα, αλλά την ίδια ώρα, λειτουργούν ως χώρος υπόθαλψης των 30-40 κουκουλοφόρων που κάθε Σαββατοκυρίακο χρησιμοποιούν τα γήπεδα, όχι για να απολαύσουν το άθλημα, αλλά για να τραβήξουν πάνω τους τα φώτα, με τις κροτίδες, τις πέτρες, τις μολότοφ και τα ρόπαλα τους.

Όσο η πολιτεία επιχειρεί μέσω τιμωριών, όπως η απόφαση για μετακίνηση φιλάθλων ή τα παιχνίδια κεκλεισμένων των θυρών, εικόνες όπως αυτές τις τετάρτης Δεκεμβρίου θα επαναλαμβάνονται όλο και πιο πολύ. Μπορεί να μην είναι κάθε εβδομάδα, μπορεί να μην είναι σε κάθε αγώνα, αφού θα είναι σε ισχύ οι τιμωρίες, τα επεισόδια όμως εντός και εκτός των αγωνιστικών χώρων δεν θα εκλείψουν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Καίει Αστυνομία ο Δικαστής για τα επεισόδια στο Τσίρειο-Καταπέλτης η απόφαση

Η απαγόρευση μετακίνησης φιλάθλων, αλλά και τα παιχνίδια κεκλεισμένων, όπως και τα πρόστιμα στις ποδοσφαιρικές εταιρείες, δεν είναι τίποτε άλλο από ωμή παραδοχή της ίδιας της πολιτείας για την παταγώδη αποτυχία του μέτρου της κάρτας φιλάθλου. Κι αυτό διότι θεωρητικά η υιοθέτηση του Νόμου για καταστολή της βίας στα γήπεδα, είχε ως στόχο τον εκμηδενισμό των επεισοδίων. Κάτι που τα προηγούμενα χρόνια επιτεύχθηκε, όχι γιατί λειτούργησαν οι Νόμοι και οι Αρχές έκαναν τη δουλειά τους, αλλά επειδή οι οργανωμένοι εκούσια απείχαν από τους ποδοσφαιρικούς αγώνες.

Άλλωστε το γεγονός ότι σήμερα επιστρέψαμε σε απαγορευτικού τύπου τιμωρίες, άνοιξε για ακόμα μια φορά τη συζήτηση για το ποιοι πραγματικά τιμωρούνται από ένα τέτοιο μέτρο. Αναμφίβολα, στην προκειμένη περίπτωση των τιμωριών που επέβαλε ο Αθλητικός Δικαστής για τον αγώνα μεταξύ του Απόλλωνα και της ΑΕΛ, οι πρώτοι που τιμωρούνται είναι η μεγάλη μερίδα των φιλάθλων των κίτρινων της Λεμεσού. Ούτε καν η ποδοσφαιρική εταιρεία. Κι αυτό επειδή, οι χιλιάδες ΑΕΛίστες που το καλοκαίρι έσπευσαν να αγοράσουν εισιτήριο διαρκείας με την προοπτική του νέου γηπέδου, σήμερα μετά από αλλεπάλληλες καθυστερήσεις, βλέπουν την ομάδα τους να ετοιμάζεται για τον πρώτο ιστορικό αγώνα στο Στάδιο Άλφα Μέγα, με τους ίδιους όμως να μην έχουν δικαίωμα να το παρακολουθήσουν, παρά το γεγονός ότι προπλήρωσαν για αυτό.

Και δεν έχουν δικαίωμα γιατί εκείνη οι λίγοι επέλεξαν να σπάσουν τα τσιμέντα του Τσιρείου και να προκαλέσουν την μη έναρξη του αγώνα στις τέσσερις Δεκεμβρίου. Ενός αγώνα που η διοίκηση της ομάδας των κίτρινων, επέλεξε να δώσει τη συντριπτική πλειοψηφία στους Συνδεσμίτες και όχι στη μεγάλη μερίδα του κόσμου της ΑΕΛ που την στήριζε τα προηγούμενα χρόνια. Και εδώ έρχονται και οι ευθύνες των διοικήσεων. Είτε αυτή είναι της ΑΕΛ, ή του Απόλλωνα, ή του ΑΠΟΕΛ, της Ομόνοιας ή της Ανόρθωσης.

Καταλήγοντας, εάν όντως αυτοί που θέλουν να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο αλλά και αυτοί που δεν θέλουν αλλά είναι υποχρεωμένοι εκ της θέσεως τους να το κάνουν, όπως το Υπουργείο Δικαιοσύνης, η Αστυνομία και η Βουλή, θα πρέπει επιτέλους να δουν τη μεγάλη εικόνα, να ξεπεράσουν τα σύνδρομα που τους κατατρέχουν, να παραδεχτούν ότι ο Νόμος για πάταξη της βίας από τους αθλητικούς χώρους απέτυχε, να αναγνωρίσουν τις αδυναμίες της Αστυνομίας να κάνει ακόμα και τα βασικά, να προσεγγίσουν το πρόβλημα της βίας ως κοινωνικό και όχι ως αθλητικό πρόβλημα και να ψάξουν λύσεις,  όχι φτηνά κακέκτυπα ξένων χωρών, αλλά λύσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα μιας μικρής χώρας με μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, που ξεκινούν από την ελλιπή παιδεία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Δεν μπορεί να τιμωρείται ο Απόλλων για την Αστυνομία και τις συμπεριφορές άλλων»