«Έβγαλα για μία στιγμή το χέρι, το ακούμπησα στο έδαφος… Οι πέτρες το διέλυσαν»

­«Μία απλή στιγμή είναι ικανή να σου αλλάξει τη ζωή». Μία φράση που έχει καταντήσει γραφική, αλλά ταυτόχρονα μία φράση που κρύβει μέσα της μία απίστευτη αλήθεια. Όλα μπορούν να αλλάξουν μέσα σε μία στιγμή. 

Για τον 31χρονο Ανδρέα Σαμουρίδη, αυτή η στιγμή ήταν στις 30 Αυγούστου του 2020, όταν ήταν 30 ετών. Η απόφασή του να ενοικιάσει buggy και να πάει με την παρέα του για εξόρμηση στον Ακάμα, από μία ξέγνοιαστη μέρα των διακοπών, κατέληξε να είναι η μέρα που δεν θα ξεχάσει ποτέ.

Στη διαδρομή προς τον Άβακα, το buggy που ενοικίασε ο Ανδρέας γύρισε στο πλάι, με αποτέλεσμα να ανατραπεί. Έκανε μία ασυναίσθητη κίνηση, όπως κάνουν όλοι όταν πέφτουν και ακούμπησε το χέρι στο έδαφος, απλά για μία στιγμή. Αυτή η στιγμή, όμως, ήταν καθοριστική, αφού λόγω αυτής της επαφής με το έδαφος, το χέρι του έλιωσε. Οι πέτρες μπήκαν στο χέρι, έσκισαν το δέρμα του , έκοψαν/έλιωσαν τα αιμοφόρα του αγγεία, και του κατέστρεψαν όλο το χέρι.

Ο ίδιος, σε μία εκ βάθεως συνέντευξη στον REPORTER, θυμάται πώς έγινε το ατύχημα, ποιες ήταν οι πρώτες του σκέψεις όταν του είπαν την πρώτη διάγνωση και στέλνει μηνύματα, με παραλήπτες όλους, για να αποφευχθούν παρόμοια περιστατικά στο μέλλον.

30 Αυγούστου 2020, η μέρα που άλλαξαν όλα…

«Το ατύχημα έγινε στις 30 Αυγούστου 2020, στον Ακάμα, με όχημα buggy. Όλοι οδηγούν το συγκεκριμένο τύπο οχήματος στον Ακάμα. Πήγαμε το πρωί, ήμασταν πέντε άτομα, δύο ζευγάρια κι εγώ μόνος μου και θέλαμε τρία οχήματα. Πήγαμε στον άνθρωπο που θα μας τα ενοικίαζε, μας έδωσε ένα χάρτη και μας έδειξε πως να πάμε στον Άβακα, μας έδειξε από μακριά ποια οχήματα έχει και μας είπε “διαλέξετε ποια θέλετε, πάρτε τα και φύγετε”.

Του δώσαμε προκαταβολή, πήραμε τα οχήματα και φύγαμε. Επειδή ήμασταν πέντε άτομα, εγώ ήμουν μόνος μου. Ήταν άσφαλτος στην αρχή και στην συνέχεια έπρεπε να μπούμε στον αυτοκινητόδρομο που κινούνται τα οχήματα γρήγορα. Μετά τον αυτοκινητόδρομο, μπήκαμε σε χωματόδρομο που οδηγούσε στον Άβακα.

Καθώς κινούμασταν στον χωματόδρομο, σε κάποιο σημείο προσπάθησα να ελαττώσω για να μπω στην στροφή, δεν έτρεχα αλλά και πάλι δεν ελάττωνε το όχημα όπως ελαττώνουν τα συνηθισμένα οχήματα και τελικά βρέθηκα στους δύο τροχούς. Πήγαινα για κάποια δευτερόλεπτα στους δύο τροχούς, προσπαθώντας να το επαναφέρω με το τιμόνι, αλλά δεν τα κατάφερα και ανατράπηκε.

Δυστυχώς ένα από τα χαρακτηριστικά των οχημάτων buggy είναι πως δεν έχουν πόρτες, παράθυρα ή κάποιο προστατευτικό δίχτυ για να σε προστατέψει σε περίπτωση ανατροπής του οχήματος. Ως αποτέλεσμα, έβγαλα ασυναίσθητα για μία στιγμή, το αριστερό μου χέρι, το ακούμπησα στο έδαφος και επειδή είχε πολλές πέτρες, μπήκαν στο χέρι μου και το διέλυσαν. Δεν ήταν καν κάποια δευτερόλεπτα που ακούμπησα, ήταν στιγμιαίο. Ακούμπησα και το τράβηξα πίσω. Ήταν στο όριο να ακουμπήσει και ο ώμος μου, αλλά κατάφερα να σπρώξω το σώμα μου πιο μέσα. Είχα δέσει σφιχτά την ζώνη, που από μόνος μου το σκέφτηκα, και ευτυχώς δεν άγγιξε άλλο μέρος του σώματος μου. Από εκείνη την στιγμή άλλαξε η ζωή μου ολόκληρη.

Δεν έσπασα το χέρι, το έλιωσα. Όταν ακούμπησε κάτω, μπήκαν οι πέτρες μέσα και έλιωσαν το δέρμα, τα αιμοφόρα αγγεία, οι σύνδεσμοι, τα κόκκαλα, οι τένοντες, τα νεύρα, όλα. Αυτή τη στιγμή έχω μοσχεύματα δέρματος, οστών και τενόντων από άλλα μέρη του σώματος μου. Ήμουν τυχερός και εκείνη τη στιγμή περνούσε μία άλλη παρέα ατόμων, από την Πάφο, που έφευγαν από τον Ακάμα και μπήκαμε στο αυτοκίνητό τους και μας έβγαλαν έξω. Στην πορεία τηλεφωνήσαμε σε ασθενοφόρο, το οποίο με μετέφερε στο νοσοκομείο Πάφου. Σημειώστε ότι είχαμε ενημερώσει και την αστυνομία αλλά δεν ασχολήθηκαν μαζί μου».

Η πρώτη διάγνωση και τα συναισθήματα

«Μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο της Πάφου, όπου η πρώτη διάγνωση ήταν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι και λογικά θα χάσεις το χέρι σου. Ευτυχώς ένας από τους νοσηλευτές, μου είπε να πάω Λεμεσό στον Δρα Αλκιβιάδη Αλκιβιάδους. Δεν έμεινα στο νοσοκομείο, τους είπα ότι ήθελα να πάω στην πολυκλινική στη Λεμεσό, τηλεφώνησα στον γιατρό μου, ο οποίος κατάφερε και μου έσωσε το χέρι μου.

Το νοσοκομείο Πάφου αρνήθηκε να με μεταφέρουν με ασθενοφόρο στην Λεμεσό με αποτέλεσμα να με φέρει ένας φίλος μου με ιδιωτικό αυτοκίνητο. Αυτό ήταν και από τις πιο επικίνδυνες φάσεις της ημέρας».

Τα χειρουργεία που χρειάστηκε να γίνουν

Ο αγώνας για να σωθεί το χέρι ξεκίνησε από την ίδια ημέρα του ατυχήματος. Από τότε, ο Ανδρέας μπαινοβγαίνει στα χειρουργεία, με στόχο του να επαναφέρει την ανατομία και την λειτουργικότητα του χεριού του, μέχρι ενός σημείου.

«Μόλις έφτασα στην πολυκλινική, αμέσως μπήκα στο χειρουργείο και από τότε μπαινοβγαίνω. Την πρώτη ημέρα που πήγα, ο γιατρός μου ένωσε όσους ιστούς μπορούσε μεταξύ τους και μου έκλεισε το χέρι για να σταματήσω να αιμορραγώ. Κατά την διάρκεια των πρώτων δύο μηνών, έγιναν επανειλημμένα χειρουργεία για να σωθούν κομμάτια του χεριού που νέκρωναν όπως τα δάκτυλα και το δέρμα. Δυστυχώς όμως, μερικά από τα σημεία του δέρματος της παλάμης μου νέκρωσαν με αποτέλεσμα να τα αντικαταστήσουμε με αυτομοσχέυματα δέρματος από το δεξί και αριστερό μου χέρι.

Η πορεία, όμως, δεν ήταν καθορισμένη. Ο γιατρός μου δεν μπορούσε να μας πει ποιο θα είναι το επόμενο βήμα. Την πρώτη ημέρα, ο πατέρας μου ρώτησε τον γιατρό τι θα γινόταν μετά και ο χειρουργός μου του είπε “περιμένουμε”. Μέχρι και σήμερα δεν μπορεί να μου πει σίγουρα τι θα γίνει. Πάμε βήμα-βήμα.

Έχω κάνει πολλά χειρουργεία, σταμάτησα να τα μετρώ όταν έφτασα τα 25. Δεν θα επιδιορθωθεί η ζημιά στο 100%. Ο πόνος στο χέρι είναι πολύς, ακόμη και σήμερα, λόγω του κρύου, μελανιάζει το χέρι, μουδιάζει και νιώθω συνεχώς πόνο που πιστεύω θα είναι για πάντα».

Στο χέρι μου αυτή τη στιγμή, έχω τρία αυτομοσχεύματα, πέντε συνθετικές αρθρώσεις και τα κόκκαλα δεν έχουν θρέψει εντελώς. Έχει παραμορφωθεί το σκελετικό σύστημα του χεριού και ακόμη χρειάζομαι καινούριους τένοντες».

Η στήριξη της οικογένειας και των φίλων

Στο πλευρό του Ανδρέα, από την πρώτη στιγμή ήταν η οικογένεια και οι φίλοι του, παρέχοντας του σημαντική στήριξη, για να παραμείνει δυνατός.

«Ήταν πολύ σημαντική η στήριξη που είχα, από την οικογένεια μου, φίλους μου, συναδέλφους μου και φοιτητές μου. Είχα πολλή στήριξη και από τους γιατρούς μου, τους χειρούργους μου Δρα Αλκιβιάδη και Δρα Φεσσά, τον αναισθησιολόγο μου, τον Δρα Γεωργαλλίδη, τον παθολόγο μου Δρα Θεοδότου και από όλο το προσωπικό της πολυκλινικής.

Γενικά όμως έπρεπε από μόνος μου να βρω τρόπους ούτος ώστε να αντέξω να περάσω όλο εκείνο τον Γολγοθά, σε συνδυασμό με πόνο και αβεβαιότητα, που το έκανε ακόμη πιο δύσκολο. Ως χαρακτήρας, είμαι πολύ θετικός άνθρωπος, και αυτό βοήθησε πολύ, επειδή ένιωθα και πίστευα ότι θα τα καταφέρω. Σε κάποια φάση, μάλιστα, σταμάτησα να ρωτώ τον γιατρό μου πότε θα βγω και τι θα κάνω μετά. Συνειδητοποίησα ότι πρέπει να μην ανησυχώ, να είμαι θετικός και να κάνω υπομονή.

Η απουσία ενημέρωσης πριν το ατύχημα

Ο Ανδρέας και η παρέα του, όπως ο ίδιος αφηγείται, δεν έτυχαν καμίας  ενημέρωσης για τον εξοπλισμό και την κατάλληλη ενδυμασία που έπρεπε να φορέσουν, ώστε να είναι προστατευμένοι. Μία ενημέρωση, που ενδεχομένως να άλλαζε τα πάντα και να μην ήταν σε αυτή τη θέση ο Ανδρέας.

«Ο μόνος κίνδυνος που είχα προβλέψει ήταν μην τυχόν πεταχτούν χώματα και πέτρες στα μάτια μου και πήρα μαζί μου ειδικά γυαλιά για να τα προστατεύσω. Οι φίλοι μου ήταν με τα γυαλιά ηλίου. Ο τραυματισμός μου μπορούσε να αποτραπεί αν φορούσα γάντια. Ο λόγος που άνοιξε το χέρι μου είναι επειδή οι πέτρες μπήκαν στο μαλακό δέρμα του χεριού μου, ήταν αιχμηρές και γαντζώθηκαν στο δέρμα.

Αν φορούσα γάντι, δεν θα μπορούσαν οι πέτρες να διαπεράσουν μέσα στο χέρι, να γαντζώσουν και να ανοίξει. Αν μας προμήθευε ο επιχειρηματίας που μας ενοικίασε τα buggies με την απαραίτητη προστατευτική στολή, δεν θα παθαίναμε τίποτα. Δυστυχώς ούτε μας προμήθευσε με την απαραίτητη στολή ούτε μας ενημέρωσε για τους τυχόν κινδύνους. Ξεκάθαρα η προτεραιότητα του ήταν μόνο να πληρωθεί, και μετά το ατύχημα μου να διεκδικήσει την προκαταβολή που του είχαμε δώσει.

Εγώ πιστεύω ότι τα φρένα δεν είναι τα συνηθισμένα, που έχουμε στα οχήματά μας. Έτσι, όταν προσπάθησα να σταματήσω, με κάποιο τρόπο, ίσως να κλείδωσαν τα φρένα, πριν τη στροφή και όταν προσπάθησα να στρίψω, αναποδογυρίστηκε στο πλάι. Επίσης, ήμουν μόνος μου μέσα στο όχημα, κάτι που επίσης σύμπραξε στο να βρεθώ στους δύο τροχούς, λόγω κέντρου βάρους. Αν είχα συνοδηγό, πιθανόν να μην αναποδογυριζόταν το όχημα. Σημειώστε, ότι μετά μάθαμε ότι μερικοί από τους επαγγελματίες που ενοικιάζουν buggy αρνούνται να στο ενοικιάσουν όταν είσαι μόνος σου για τους πιο πάνω λόγους.

Σίγουρα γνωρίζουν τα ατυχήματα που γίνονται, και πόσο συχνά, αφού αυτοί τα επιδιορθώνουν. Μιλάμε επιεικώς είτε για μεγάλη βλακεία είτε για εγκληματική αδιαφορία από μέρους αυτών των επιχειρηματιών.

Ξέρουμε ότι η μοτοσικλέτα είναι επικίνδυνη, επειδή είναι στα ΜΜΕ, έρχονται στα σχολεία και μας το μαθαίνουν, συνεχώς μας λένε για τις μοτοσικλέτες και τους κινδύνους, αν δεν φορείς κράνος και σε κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες γάντια θεωρείτε παράνομο και η αστυνομία σου βγάζει εξώδικο. Αν στο αυτοκίνητο με τους «δέκα» αερόσακους, τις πόρτες και την οροφή δεν φορείς ζώνη το πρόστιμο είναι τεράστιο επειδή επικαλούνται την ασφάλεια των πολιτών. Για τα buggies γιατί δεν εφαρμόζονται κανονισμοί; Έχουμε θανάτους και πολύ περισσότερους ακρωτηριασμούς από όσους δημοσιεύονται. Δεν κάνει κάτι το κράτος επειδή αδιαφορεί; Προστατεύει συμφέροντα; Η ασφάλεια των πολιτών που ενοικιάζουν buggies δεν τους ενδιαφέρει και αρκείτε στο να ρίχνει τις ευθύνες στα θύματα;».

«Πρέπει ο κόσμος να καταλάβει την επικινδυνότητα»

Ο κύριος λόγος που ο Ανδρέας θέλησε να γνωστοποιήσει την ιστορία του, ήταν για να αρχίσει ο κόσμος να καταλαβαίνει πόσο επικίνδυνη είναι η οδήγηση αυτού του τύπου οχήματα.

«Προσωπικά, ασχολούμουν με σπορτς πριν το ατύχημα, αλλά δεν ήξερα ότι μπορεί κάποιος να χτυπήσει σε τέτοιο βαθμό. Μετά που χτύπησα εγώ, παρατήρησα ότι είναι αρκετοί που τραυματίζονται με αυτό τον τρόπο. Ο δικός μου χειρούργος, πέρσι μόνο, είχε αρκετά χειρουργεία  από τραυματισμούς που προκλήθηκαν από ενοικιαζόμενα buggies, οι υπόλοιποι πάνε αλλού και κυρίως στα νοσοκομεία, και όχι μόνο από τον Ακάμα, αλλά και από τον Πρωταρά. Δηλαδή, το θέμα δεν είναι ο Ακάμας. Είναι επικίνδυνη περιοχή, μεν, αλλά δεν φταίει μόνο εκείνο, φταίει και το όχημα.

Το πρόβλημα ποιο είναι; Έχουμε αυτά τα οχήματα, που το Κράτος τα χειρίζεται λες και είναι κανονικό αυτοκίνητο και μπορεί κάποιος επιχειρηματίας να τα ενοικιάσει στους Κύπριους και τουρίστες και να βγαίνουν στους δρόμους κανονικά - αυτοκινητόδρομους και στους χωματόδρομους. Είναι οχήματα που πιάνουν 100-120 χλμ την ώρα, δεν έχουν πόρτες, παράθυρα και προστατευτικά δίχτυα, για να προστατευτούν οι επιβαίνοντες.

Υπάρχει ευρωπαϊκή οδηγία που λέει ότι αυτά τα οχήματα δεν πληρούν τους κανόνες οδικής ασφάλειας, για το οδικό δίκτυο. Τρέχουν, δεν έχουν σωστά λάστιχα για τον δρόμο και πρέπει να μπαίνουν συγκεκριμένες οδηγίες προς τα εργοστάσια παραγωγής, με οδηγίες για ασφάλεια κλπ και ταυτόχρονα λέει ότι ο επαγγελματίας που τα ενοικιάζει ή πουλά, πρέπει να δίνει οδηγίες χρήσης στους ενδιαφερόμενους, μέχρι και δύο ώρες εξάσκησης πριν την οδήγηση, πρέπει να φορά ο οδηγός προστατευτική στολή και απαγορεύονται στον δρόμο. Το γράφει στην οδηγία της ΕΕ, απαγορεύεται ρητά να κυκλοφορούν αυτά τα οχήματα στους δρόμους, είναι αποκλειστικά για χωματόδρομους. Εμείς στην Κύπρο τα εγγράφουμε στο Τμήμα Μεταφορών και έχουν πινακίδες σαν ένα φυσιολογικό αυτοκίνητο. Επιπρόσθετα η Ευρωπαϊκή Οδηγία αναφέρει ότι εάν τηρούνται όσα προνοεί η ευρωπαϊκή οδηγία, αλλά συνεχίσει να είναι επικίνδυνο και να προκαλούνται ατυχήματα, τότε πρέπει ο επαγγελματίας να ενημερώσει το κράτος και τότε να λάβει άλλα μέτρα. Αν αυτά τα μέτρα, πάλι, δεν λειτουργούν, τότε θα πρέπει να καταργηθούν τα συγκεκριμένα οχήματα.

Στην Κύπρο, δεν τηρείται αυτή η οδηγία. Πριν κάποια χρόνια, κάτι πήγαινε να γίνει επειδή υπήρχε πρόβλημα αλλά ξαφνικά λύθηκε το πρόβλημα και εγγράφηκαν ξανά τα οχήματα, με πινακίδες και κυκλοφορούν κανονικά.

Από τότε που χτύπησα, προσπαθώ να το βγάλω προς τα έξω αυτό. Προσπάθησα να επικοινωνήσω με τους αρμόδιους, οι μισοί δεν απαντούν, οι άλλοι αν απαντήσουν, το κάνουν όποτε θέλουν και δεν υπάρχει καμία συνοχή στις απαντήσεις. Έρχεται ο υπουργός, κύριος Καρούσος, πριν 6-7 μήνες και λέει ότι είναι επικίνδυνα τα buggies και κάτι πρέπει να γίνει και είπε θα είχε επαφές με τους αρμόδιους και την αστυνομία για να ρυθμιστούν. Προς το παρόν, απ’ότι ξέρω ούτε ανακοινώθηκε ούτε προέβησαν σε οποιαδήποτε ενέργεια περί του θέματος. Ελπίζω να παρθούν τα απαραίτητα μέτρα πριν το καλοκαίρι για να αποφευχθούν παρόμοια ατυχήματα.

Μετά τον υπουργό, λαμβάνουμε μία απάντηση από τον γενικό διευθυντή του Υπουργείου Μεταφορών, κύριο Σταύρο Μιχαήλ, που μας ενημερώνει ότι για όλα φταίει ο χρήστης, δεν φταίνε σε κανένα επίπεδο αυτοί, δεν έχουν καμία ευθύνη και δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο. Φταίνε που είχα ατύχημα επειδή απέτυχαν να με προστατεύσουν, και εμένα και όλα τα άλλα θύματα.

Αν δεν παρθούν τα απαραίτητα μέτρα σύντομα, τα ατυχήματα που γίνονται κάθε χρόνο θα συνεχίσουν να γίνονται όπως κάθε καλοκαίρι. Είχα κάνει ανάρτηση στα social media για το χέρι μου και άρχισα να παίρνω μηνύματα, ότι είχαν γνωστούς και φίλους που έπαθαν παρόμοια ατυχήματα με ενοικιαζόμενα buggies. Παρόλο που τα ατυχήματα είναι πολλά, υπάρχει ελλιπής ενημέρωση».

Η ζωή μετά το ατύχημα

Το ατύχημα του Ανδρέα, έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή του. Αυτή η στιγμιαία κίνηση, να ακουμπήσει το χέρι του έξω από το όχημα, την ώρα που αναποδογυριζόταν, ήταν ικανή για να αλλάξει τη ζωή του για πάντα.

«Ήταν πολύ άσχημο όλο αυτό που έπαθα. Φυσικά δεν θα είμαι ποτέ στο σημείο που ήμουν. Νιώθω όμως δυνατός με τη λογική ότι τώρα ξέρω ότι μπορώ να τα περάσω όλα αυτά και θα τα καταφέρω. Οι πιο πολλοί που το παθαίνουν αυτό, δεν σκέφτονται όπως εμένα. Τους είδα, φοβούνται να δουν το χέρι τους και κάνουν εβδομάδες ως και μήνες να πάρουν κουράγιο να το κάνουν.

Από όσα έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται, προσπαθώ να αντιμετωπίζω τα πράγματα θετικά και να είμαι δυνατός. Δεν θα είμαι όπως ήμουν πριν, αλλά ταυτόχρονα δεν θα σταματήσω να κάνω αυτό που θέλω. Θα το προσπαθήσω μέχρι τέλους και θα βρω τον τρόπο να το κάνω»

Το μήνυμα προς όλους

«Είναι απαραίτητο  να κάνεις εκτίμηση της επικινδυνότητας πριν κάνεις οτιδήποτε. Εγώ πάντα το κάνω, είναι και μέρος της δουλειάς μου, αλλά και πάλι δεν μπόρεσα να κάνω σωστή εκτίμηση των κινδύνων. Εκείνη την ημέρα δεν ήξερα, δεν προειδοποιήθηκα και δεν προστατεύτηκα από ότι πρόκειται να οδηγήσω ένα τόσο πολύ επικίνδυνο όχημα. Αυτό είναι ξεκάθαρη αμέλεια από τον επιχειρηματία και συγχρόνως από το κράτος που δεν τηρεί τις απαραίτητες οδηγίες.

Πρέπει ο κόσμος να σταματήσει ΑΜΕΣΑ να ενοικιάζει τέτοιου τύπου οχήματα αν δεν τους παρέχονται όλα τα προστατευτικά για το κεφάλι, τα μάτια και το σώμα από τους επιχειρηματίες ενοικιάσεως και αν δεν τους γίνει σωστή ενημέρωση και εκπαίδευση για αποφυγή τυχόν κινδύνων. Παρακαλώ τον υπουργό να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για αυτό το θέμα αφού και ο ίδιος έχει δηλώσει ότι υπάρχει ανάγκη.

Επίσης, καλώ όλους όσους έχουν τραυματιστεί στο παρελθόν από τα συγκεκριμένα ενοικιαζόμενα buggies να επικοινωνήσουν μαζί μου (samourides.a@gmail.com) με στόχο την ομαδοποιημένη προσπάθεια της λήψης των απαραίτητων μέτρων.

Η αποτροπή είναι εύκολη, πάθαμε πολλά και το κράτος ακόμα να μάθει από τα παθήματα. Στο εντωμεταξύ  χάνονται και καταστρέφονται ζωές, κάποιοι επιχειρηματίες το γνωρίζουν αλλά βλέπουν μόνο το συμφέρον τους και το κράτος συνεχίζει να αδιαφορεί».

Αν κάποιος επιθυμεί να δει φωτογραφίες από την πορεία του τραυματισμού του χεριού του Ανδρέα Σαμουρίδη, μπορεί να ακολουθήσει τον λογαριασμό στο Instagram @myhandtrauma_cy

Η αντίδραση των επαγγελματιών ενοικίασης 

Οι αναφορές του κ. Σαμουρίδη, όσον αφορά στην ευρωπαϊκή οδηγία που διέπει τα buggys, έχουν προκαλέσει την αντίδραση των επαγγελματιών ενοικίασης μοτοσικλετών ΕΝΕΜΟΤΟ, με τον πρόεδρό του, Νίκο Στυλιανού να ξεκαθαρίζει τη θέση τους. 

«Αρχικά, λυπούμαστε για το ατύχημα του κ. Σαμουρίδη, όμως δεν μπορεί να λέει ότι απαγορεύονται να κυκλοφορούν στο δρόμο. Είναι επιτρεπόμενα, είναι ελεγχόμενα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι γραμμένα στην ΕΕ, είναι οχήματα με πιστοποιητικά ασφαλείας Euro 5 και Euro 6 και εμείς δεν δίνουμε σε κανένα άνθρωπο όχημα, χωρίς να τους εξηγήσουμε πώς λειτουργεί και τους κινδύνους του». 

Την ίδια ώρα, ο σύνδεσμος θέλησε να αναφερθεί και στα περί προστατευτικής στολής, αναφέροντας πως «δεν υπάρχει καμία νομοθεσία, που να υποχρεώνει τον επαγγελματία από το να παραχωρεί οποιαδήποτε προστατευτική στολή στον άνθρωπο που το οδηγεί. Αν ο ίδιος νιώθει πως για δική του ασφάλεια, θα τον προστατεύσει η στολή, είναι προσωπικό θέμα. Καμία νομοθεσία δεν μας υποχρεώνει να δίνουμε προστατευτική στολή και ούτε προδιαγραφές υπάρχουν για οποιαδήποτε προστατευτική στολή».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Ο 23χρονος βοσκός της Πάφου-«Ξυπνώ κάθε πρωί η ώρα τρεις, 365 μέρες τον χρόνο…»
• Η καταπληκτική Νίκη, με σύνδρομο down, βάζει γυαλιά στα αδιάκριτα βλέμματα
• «Όσο μεγαλώνει, μεγαλώνουν και οι όγκοι στο σώμα της… Ζει καθημερινά με πόνους»
• Έχασε τη μητέρα του από καρκίνο στα 13, διαγνώστηκε κι αυτός και βγήκε νικητής