Ένα υπόγειο αχούρι που έγινε κρυμμένος παράδεισος του αυτοκινήτου στη Λευκωσία

Καθημερινά περνούν εκατοντάδες αυτοκίνητα από ένα πολυσύχναστο δρόμο της Έγκωμης, ωστόσο ελάχιστοι γνωρίζουν τι κρύβει στο υπόγειό της, μια από τις τρεις τέσσερις πολυκατοικίες που είναι χτισμένες κατά μήκος του. Εξωτερικά της πολυκατοικίας και βλέποντας προς το υπόγειο, το μόνο που μπορείς να δεις, είναι μια γκρίζα σιδερένια πόρτα και μια κάμερα που ελέγχει το μέρος. Το μυαλό σου, δεν μπορεί να συλλάβει ότι μέσα σε εκείνο το υπόγειο κάποιοι άνθρωποι δημιούργησαν ένα παράδεισο. Τον παράδεισο με αυτοκίνητα αντίκες.  

Ήταν αργά το απόγευμα, κοντά στο σούρουπο, όταν δώσαμε ραντεβού με τον κ. Χριστόφορο Κούτσακο, εκ των διαχειριστών του χώρου, για να μας ξεναγήσει στον επίγειο παράδεισό του, όπως τον χαρακτηρίζει. Περνώντας το κατώφλι της σιδερένιας πόρτας, έρχεται η πρώτη έκπληξη, αφού ήταν ένας καλοδιατηρημένος χώρος, με αντικείμενα που σχετίζονταν με το αυτοκίνητο.

Δεν χρειάζονταν ωστόσο, παρά μόλις λίγα βήματα, για να επιβεβαιώσεις πως πρόκειται για ένα απίστευτο χώρο, που κρύβεται στην καρδιά της πρωτεύουσας. Μέσα στο υπόγειο βρίσκονταν πάνω από δέκα οχήματα, τα πλείστα από τα οποία ίσως και να πρόλαβαν ελάχιστοι. Όλα γυαλισμένα και τακτοποιημένα το ένα δίπλα στο άλλο. Όλα, έτοιμα για χρήση, όποτε το προστάξουν τα αφεντικά τους.

Το κάθε ένα, έχει τοποθετημένο στον ανεμοθώρακα του μια καρτέλα με τα στοιχεία του οχήματος, στα οποία εγγράφονται η μάρκα, το έτος δημιουργίας του και ο ιδιοκτήτης του.

Για να φτιαχτεί αυτός ο χώρος, ο κ. Κούτσακος μαζί με τον φίλο του Χάρη Χαβατζιά, σπατάλησαν πολλές ώρες δουλειάς. Το αποτέλεσμα όμως, είναι κάτι περισσότερο από εξαιρετικό.

Πώς ξεκίνησε η ασχολία με τα αυτοκίνητα

Ο Χριστόφορος Κούτσακος, γέννημα θρέμμα του Κάτω Δρυ και μεγαλωμένος στην Λευκωσία. Εργάστηκε για χρόνια στο εξωτερικό και πιο συγκεκριμένα στις Βρυξέλλες, όπου πέρασε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του. Η σχέση του με την Κύπρο, ωστόσο, ήταν πάντα ισχυρή και πολύ συχνά ταξίδευε στο νησί για να δει τους γονείς του.

Σε κάποια στιγμή, περί το 1995, διάβασε ένα άρθρο σε ένα περιοδικό, για μια λέσχη με αυτοκίνητα αντίκες και αποφάσισε να την επισκεφθεί. Αφού έκανε κάποια τηλέφωνα, τον ενημέρωσαν για μια περιοδεία που έκαναν με τα αυτοκίνητα μάρκας Ford T4, τον Ιούλιο του συγκεκριμένου έτους και πήγε μαζί τους για να τους γνωρίσει.

«Πήγα ως επιβάτης ενός αυτοκινήτου, σε περιοδεία στο Λόχνες και εκεί γνωρίστηκα με τους υπόλοιπους που είχαν αυτοκίνητά T4. Σιγά σιγά, αρχίσαμε να γινόμαστε οικογένεια και ανταλλάζαμε μηνύματα.

Με έλκυσαν εκείνα τα αυτοκίνητα και άρχισα να ασχολούμαι κάθε μέρα και πιο πολύ. Με ενημέρωσαν ότι το επόμενο event θα γινόταν το 1997 στην Αμερική και αποφάσισα να πάω να γνωρίσω και εκείνο το κλαμπ. Πήρα μαζί μου τρία τέσσερα κουτιά σοκολάτες, για να δώσω σε αυτό που με κάλεσε. Την τελευταία μέρα, πήγα στο πρόγευμα του ξενοδοχείου και με ρώτησε ένας που τον κέρασα σοκολάτες, ποιος είμαι, από που είμαι και λοιπά. Του είπα ότι είμαι από την Κύπρο και ήρθα για ένα event που γίνεται για τα αυτοκίνητα αντίκες. Μόλις το άκουσε ενθουσιάστηκε, με πήρε μαζί του. Πιάσαμε την κουβέντα και με ρώτησε αν μου αρέσουν τα T4, τότε του είπα ότι θα ήθελα να οδηγήσω ένα, έστω και για μια μέρα. Μου είπε μισό λεπτό, πήρε ένα τηλέφωνο και είπε σε κάποιον που είχε τέτοιο αυτοκίνητο. Πήγαμε, το είδαμε, ήταν ένα αυτοκίνητο που ήταν κομμάτια. Λέω από μέσα μου, αν δεν το αγοράσω που θα βρω άλλο; Τελικά κανονίσαμε και το αγόρασα από τον άνθρωπο που το είχε και ο οποίος ήταν ένας ηλικιωμένος ο οποίος σταμάτησε να το χρησιμοποιεί. Έκαναν τις επιδιορθώσεις που χρειαζόταν και μου το έστειλαν στις Βρυξέλλες. Ήταν το πρώτο μου αυτοκίνητο αντίκα».

Ένα αχούρι που έγινε χώρος για αντίκες

Με την πάροδο των χρόνων, η αγάπη του για τις αντίκες μεγάλωνε καθημερινά. Ασχολείτο όλο και περισσότερο. Όταν αποφάσισε να επιστρέψει μόνιμα στην Κύπρο, έφερε μαζί του, το αυτοκίνητο που είχε αγοράσει από την Αμερική.

Κατά τον εκτελωνισμό του, μίλησε με ένα άνθρωπο του Τελωνείου, ο οποίος του είπε πως γνώριζε ένα άνθρωπο, που είχε το ίδιο όχημα. Τον έψαξε και τελικά τον βρήκε. Ήταν ο κ. Χάρης Χαβατζιάς, με τον οποίο έδεσαν αμέσως και αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα χώρο, για να τοποθετήσουν μέσα τα αυτοκίνητά τους, τα οποία στο μεταξύ άρχισαν να αυξάνονται.

«Αυτός ο άνθρωπος είχε ένα χώρο εδώ στην Έγκωμη. Συζητήσαμε και ανοίξαμε αυτό το υπόγειο το 2010, για να βάλουμε μέσα τα αυτοκίνητά μας. Ήταν ένα διαλυμένο υπόγειο, γεμάτο νερά και ποντικούς. Ένα αχούρι. Κάτσαμε, διορθώσαμε το χώρο και σιγά σιγά έρχονταν κι άλλοι. Αγοράζαμε κι άλλα αυτοκίνητα. Έτσι τώρα έχουμε το δικό μας χώρο και σε λίγα χρόνια θα έχουμε το δικό μας μουσείο, όπου θα μπορεί να το επισκέπτεται ο κόσμος για να δει αυτά τα αυτοκίνητα, πολλά από τα οποία είναι εξαιρετικά σπάνια.  

Για μας που αγαπάμε τα παλιά αυτοκίνητα, παίζει μεγάλη σημασία πόσοι ήταν οι ιδιοκτήτες τους. Όταν θέλω να αγοράσω ένα αυτοκίνητο, ψάχνω και για αυτοκίνητα που είχαν ένα ιδιοκτήτη για να μάθω την ιστορία του. Για μας που αγαπάμε τα αυτοκίνητα αντίκες, έχει σημασία να ξέρουμε την ιστορία τους.

Δημιουργήσαμε ένα κοινωνικό κύκλο

Στην πορεία των χρόνων, δημιούργησαν μια ομάδα, η οποία τα Σαββατοκύριακα πραγματοποιεί εκδρομές με τα οχήματα-αντίκες, σε διάφορες περιοχές του νησιού. Οι δύο φίλοι, έγιναν πλέον ολόκληρη οικογένεια, αφού όλοι τους έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Την αγάπη για τα παλιά αυτοκίνητα.

«Αν δεν ήταν τα αυτοκίνητα, πολλούς ανθρώπους που σήμερα είμαστε φίλοι, δεν θα τους γνώριζα. Μάλιστα, με όλους συνεργαζόμαστε και βοηθούμε ο ένας τον άλλο. Όλοι τους θυσίασαν ώρες και έμαθαν πράγματα δουλεύοντας πάνω στα αυτοκίνητα. Η αλήθεια είναι ότι δένεσαι με τα αυτοκίνητα, αλλά δένεσαι και με τους ανθρώπους, δημιουργείς ένα κοινωνικό κύκλο.

Το όνειρό μου είναι να έχω ένα γκρουπ με αυτοκίνητα αντίκες, να έχω δύο μηχανικούς να εργάζονται για μένα και να έχω ένα χώρο δέκα με δώδεκα σκάλες, να ζω. Αυτό περίπου υλοποιείται, γιατί τώρα κτίζουμε ένα μουσείο για αυτοκίνητα αντίκες».

Πώς απέκτησε ένα από τα πιο σπάνια αυτοκίνητά του

Ένα από τα πιο σπάνια οχήματα που έχει πλέον στο στόλο του, ο κ. Κούτσακος και το οποίο από την ημέρα που αγοράστηκε είχε μόνο ένα ιδιοκτήτη, είναι ένα Mercedes 220 Ponton Cabriolet. Eίναι ένα από εκείνα τα οχήματα, που νιώθει περήφανος που τα έχει στη συλλογή του.

«Μια φορά ήρθε εδώ ένας άνθρωπος, που είχε ένα φίλο από την Αρμενία και ο οποίος είχε ένα αυτοκίνητο Dodge του 1961. Έψαχνε εξαρτήματα. Κάτσαμε εκεί και ψάχναμε να βρούμε λύση, αφού ήταν δύσκολο να βρεις εξαρτήματα για ένα αυτοκίνητο, μετά από 50 χρόνια. Τον είδα προβληματισμένο. Το κατάλαβα εγώ και του λέω τι έχεις; Μου είπε ότι του έφεραν δύο αυτοκίνητα Mercedes και τα έχει σε ένα γκαράζ. Ο ιδιοκτήτης, του είπε ότι δεν τα ήθελε και έπρεπε να τα πουλήσει.

Τον ρώτησα τι αυτοκίνητα είναι. Το ένα μου είπε, είναι το Μercedes 220 Ponton Cabriolet. Toυ λέω αποκλείεται να έχει έτσι αυτοκίνητο στην Κύπρο, στην Ευρώπη δύσκολα το βρίσκεις. Ήταν μάλιστα και δεξιοτίμονο, που ελάχιστα υπάρχουν στον κόσμο, γιατί γίνονταν μόνο με παραγγελία. Του είπα να πάω να το δω. Μόλις το είδα, είπα ότι το θέλω και το αγόρασα. Το ηθικό δίδαγμα είναι πως αν δεν καθόμασταν να ασχοληθούμε με εκείνο που ήθελε βοήθεια για άλλο αυτοκίνητο, ίσως δεν μου δινόταν αυτή η ευκαιρία να αποκτήσω αυτό το αυτοκίνητο».

Πλέον με όσα αυτοκίνητα έχει στη συλλογή του, νιώθει πλήρης. Δεν υπάρχει κάποιο αυτοκίνητο, το οποίο θα ήθελε να αποκτήσει και να μην μπορεί, πάντα στα οικονομικά του δεδομένα. Υπάρχουν όπως μας εξήγησε αυτοκίνητα που κοστίζουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, ίσως και εκατομμύρια, τα οποία σίγουρα θα τον ενδιέφεραν, αλλά δεν μπορεί να τα αποκτήσει.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Γεγονότα αποτυπωμένα σε κολότζια-Η σύγχρονη παραδοσιακή τέχνη του κ. Γιαννάκη
• Το αποτύπωμα της δισκοθήκης Triangle-«Δεν ξεχώριζες την ημέρα, ήταν άλλη εποχή»
• Η μακροβιότερη μπυραρία της Λευκωσίας-Η αυθόρμητη ιδέα που έγινε ιστορία (pics)
• «Τότε πουλούσα το μέτρο 10 σελίνια… είχα πελάτες πλούσιους και φτωχούς»