ΒΙΝΤΕΟ: Ηχηρά μαθήματα ζωής από τον Μεταξά-«Βίωσα αρκετό bullying, αλλά κατανοώ»

Είναι φορές που τα λόγια μοιάζουν φτωχά, μπροστά στο μεγαλείο της καρδιάς ενός ανθρώπου, που βίωσε όσα για άλλους φαντάζουν σενάριο ταινίας. Ενός ανθρώπου, που το μόνο που θέλει να κάνει είναι να δίνει αγάπη στους γύρω του και να εισπράττει πίσω μόνο αγάπη. 

Ένα από αυτά τα άτομα είναι και ο Μιχάλης Μεταξάς, ένας ταλαντούχος νέος, που μέσα από την αγάπη του για τη μουσική, κατάφερε να αντιμετωπίσει όλα τα προβλήματα που του έριξε στο δρόμο του η ζωή και να βγει νικητής. Χρειάστηκε να υποβληθεί σε 30 εγχειρήσεις, για δύο χρόνια δεν άκουγε σχεδόν καθόλου, είχε πρόβλημα στο παχύ έντερο και δεν μπορούσε να χωνέψει.

Σήμερα έμαθε να ζει με το σύνδρομο Turette, μία πάθηση που τον αναγκάζει να κάνει ανεπιθύμητες κινήσεις, όπως το ανασήκωμα των ώμων. Όπως το εξήγησε ο ίδιος, τον αναγκάζει ο εγκέφαλός του να το κάνει, λόγω κάποιων θεμάτων στο νευρικό σύστημα. Έχει εμμονές, λόγω του OCD που του προκαλεί αυτό το σύνδρομο και χρειάζεται συχνά την επιβεβαίωση από τους δίπλα του. Όμως, δίνει καθημερινά το δικό του αγώνα για να το αντιμετωπίσει.

Ο Μιχάλης, ένα άτομο που έχει περάσει bullying επειδή όταν ήταν μικρός δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί την πάθησή του, ενώ δυσκολευόταν ακόμη και να κάνει φίλους. Κάτι που άλλαξε, όταν μεγάλωσε. Έμαθε να έχει αυτοπεποίθηση και να προσφέρει μόνο αγάπη.

«Γεννήθηκα στη Γερμανία και μετακομίσαμε στην Κύπρο όταν ήμουν 6-7 ετών, όταν πέθανε ο πατέρας του πατέρα μου. Η ζωή μου δεν ήταν και η πιο εύκολη, επειδή γεννήθηκα με διάφορα θέματα και παραμορφώσεις και σωματικά προβλήματα και έχω κάνω περίπου 30 εγχειρήσεις. Από τη μέρα που γεννήθηκα με πήραν ήδη για τα πρώτα πράγματα που χρειαζόμουν. 98% κώφωση, μέχρι τα δύο έτη δεν είχα ακούσει λέξη, ήμουν σχεδόν κωφός, είχα λυκόστομα. Στα δύο κατά τύχη ανακάλυψαν οι νοσοκόμοι στη Γερμανία και άρχισαν οι μεταμοσχεύσεις και πολλά άλλα. Είχα πρόβλημα στα μάτια, είχα πρόβλημα στο παχύ έντερο με τη χώνεψη και έκανα δύο εγχειρήσεις.

Τα παιδικά μου χρόνια ήταν δύσκολα. Λόγω των δυσκολιών μου με την ακοή και των πολλών επεμβάσεων και ότι ήμουν μέσα στα νοσοκομεία, δεν είχα πολλή επαφή με τον έξω κόσμο και έκοψα πίσω στο θέμα της νοητικής εξέλιξης. Είχα νοητικές καθυστερήσεις και ήμουν πολύ πίσω. Έτσι, δεν είχα την ικανότητα να υπερασπίζομαι το δίκαιο μου και να αμυνθώ.

Αντιμετώπισα τις δυσκολίες με πολλή δύναμη, με πολλή θετικότητα. Πάντα μετά από κάθε εγχείρηση, ενώ άλλα παιδιά και άλλα άτομα μπορεί να κοιμούνταν για ώρες, εγώ μία δύο ώρες μετά την εγχείρηση σηκωνόμουν, έπαιζα, χόρευα. Το χαμόγελο πάντα το είχα. Ήταν το όπλο μου για να αντιμετωπίζω την κατάσταση. Έχω καταφέρει να ξεπεράσω αυτά τα προβλήματα, αλλά σήμερα έχω σύνδρομο Tourette, που είναι μία πολύ γνωστή πάθηση. Έχει διάφορα συμπτώματα, όπως οι ανεπιθύμητες κινήσεις, με ανασήκωμα των ώμων, που με αναγκάζει ο εγκέφαλος μου να τα κάνω, λόγω κάποιων θεμάτων στο νευρικό σύστημα. Υπάρχουν και φωνητικά τικς και κοπρολαλία, που σημαίνει ότι κάποιος λέει βρισιές χωρίς να το θέλει. Είναι αυτοματισμός. Εγώ έχω μόνο τα κινητικά τικς. Αυτό είναι ένα από τα πολλά συμπτώματα. Ένα άλλο σύμπτωμα είναι και το OCD, μία ψυχαναγκαστική διαταραχή. Έχω περισσότερο εμμονές λόγω του OCD και νιώθω την ανάγκη να ρωτώ άλλα άτομα για να μου δίνουν επιβεβαίωση για πράγματα που με πιάνουν οι ανησυχίες. Μπορεί να σκέφτομαι ότι είμαι κακός άνθρωπος και θα πρέπει να ρωτώ άλλους να μου πουν ότι δεν είμαι κακός άνθρωπος. Τώρα με την θεραπεία που κάνω, η ψυχολόγος μου με συμβουλεύει να μην ρωτώ πολλά, επειδή μπορεί να ανακουφίζεται το άγχος, αλλά μετά δυναμώνει, ενώ αν δεν ρωτάς το άγχος υποχωρεί από μόνο του.

Βίωσα αρκετό bullying στα σχολεία. Δεν είναι κάτι που με επηρεάζει τώρα. Είχα ρατσιστικές επιθέσεις, λόγω και ότι δεν είμαι και 100% Κύπριος και δεν ήξερα καλά την ελληνική γλώσσα. Δεν μπορούσα να μιλήσω καλά και όταν δεν ένιωθα καλά, φώναζα και τους άρεσε παραπάνω και με κορόιδευαν. Δεν με επηρεάζει πολύ πλέον, αυτό. Τότε ήμασταν μωρά και εγώ κάποιες φορές έτυχε να πω κάτι και να κοροϊδέψω, έτσι ήταν τα μωρά. Δεν έχω εσωτερικές πληγές. Μέχρι πριν δύο-τρία χρόνια που εμφανίζονταν αυτές οι αναμνήσεις, είχα πολύ θυμό μέσα μου και ανησυχία και όποιον έβλεπα, άρχισα να του φωνάζω, αλλά τώρα καμία σχέση. Είναι κάτι που ξεπέρασα αρκετά».

Όταν ήμουν μικρός ήταν πιο δύσκολο να κάνει φίλους, αλλά αυτό άλλαξε όσο μεγάλωνε. «Όσο μεγάλωνα ήταν πιο εύκολο. Όσο μεγάλωνα μεγάλωνε και η αυτοπεποίθηση μου. Έχω αυτοπεποίθηση και προσπαθώ να την κρατήσω. Υπάρχουν στιγμές που έχω ανασφάλειες, αλλά αυτές είναι συνδεδεμένες και με ψυχονευρολογικές παθήσεις που έχω. Ως Μιχάλης η αυτοπεποίηθησή μου πάει μέχρι το 90%».

Παρά τις προσπάθειες που καταβάλλει, για να αντιμετωπίζει την πάθησή του με τον κατάλληλο τρόπο, ο Μιχάλης πιάνει τον εαυτό του να έχει μέσα του κάποιες φοβίες.

«Υπάρχουν πράγματα που με φοβίζουν και τα συζητώ συχνά με την ψυχολόγο μου, η οποία με βοηθά πολύ. Έχω συνέχεια τη φοβία ότι σε κάποια φάση μπορεί να γίνει κάτι και να θυμώσω και να είναι έντονος ο θυμός και να κάμω κάτι που δεν θέλω, όπως το να κάνω κακό του εαυτού μου. Δεν είναι ότι δεν θέλω να νευριάζω, επειδή ο θυμός είναι φυσιολογικός, αλλά πρέπει να κάνουμε κάτι να το διαχειριστούμε».

Η στήριξη από τους γονείς του

«Ένας από τους δύο γονιούς μου να μην υπήρχε, δεν θα ήμουν ο Μιχάλης που είμαι. Η μητέρα μου είναι το βιολί και ο πατέρας μου το στήριγμα, η μητέρα μου είναι τα φτερά και ο πατέρας μου ο αέρας που περνά κάτω από τα φτερά. Με στήριξαν πάρα πολύ. Οι δυσκολίες που πέρασα και οι αδυναμίες μου με έκαναν πιο δυνατό. Ένα μουσικό κομμάτι που μπορώ να συνθέσω για εκείνους, είναι το λιγότερο ευχαριστώ που μπορώ να τους πω. Η σχέση μου με τις αδελφές μου είναι πολύ καλές. Μόνο τη μικρή μου αδελφή βλέπω πιο συχνά, που μένει Κύπρο, οι άλλες είναι στο εξωτερικό. Η αγάπη για μένα είναι το Α και το Ω. Όταν εισπράττω αγάπη από τον κόσμο, με βοηθά να νιώθω περισσότερη ασφάλεια. Είναι σημαντικό για μένα η αγάπη που δίνω να την παίρνω πίσω. Μου αρέσει να δίνω περισσότερη αγάπη».

Η αγάπη του για την μουσική που την έκανε επάγγελμα

Το ταλέντο του στην μουσική δεν το ανακάλυψε μόνος του. Αντιθέτως, μία δασκάλα στο νηπιαγωγείο το ανακάλυψε όταν έκαναν μάθημα.

«Πάντα μου άρεσε η μουσική, πάντα την απολάμβανα, αλλά δεν αντιλαμβανόμουν τότε τη σημαντικότητα και πόσο με βοηθά ψυχολογικά, όπως γίνεται τώρα. Δεν είμαι ο πρώτος που αντιλήφθηκα ότι είχα μουσική κλίση και ταλέντο. Το πρώτο άτομο που το ανακάλυψε ήταν η δασκάλα μουσικής στο νηπιαγωγείο. Κρατούσα ένα τύμπανο και έπαιζα και είχα πάρα πολύ σταθερό ρυθμό. Η δασκάλα το αντιλήφθηκε και το είπε στους γονείς μου. Αρχίσαμε να το ψάχνουμε το θέμα, αλλά ήταν λίγο δύσκολο λόγω των επεμβάσεων. Πιάνο άρχισα να παίζω όταν ήμουν σχεδόν 10 ετών. Είχα ένα μικρό αρμόνιο και είχε έτοιμα κομμάτια πάνω, τα άκουγα και μετά τα έπαιζα μόνος μου.

Ξεκίνησα κλασσικά μαθήματα με την πρώτη δασκάλα μου, την Bianca, η οποία είναι ένα από τα πιο σημαντικά άτομα στη ζωή μου. Ήταν όπως ένας σταθερός πύργος ελέγχου που από την πρώτη στιγμή που απογειώθηκα, μου έδωσε τις σωστές συντεταγμένες να πάω στην σωστή κατεύθυνση. Ο άλλος μου δάσκαλος, ο Ανδρέας Λοΐζου με βοήθησε επίσης πολύ, όχι μόνο στο πιάνο αλλά και στη μουσική αντίληψη. Μετά πήγα πανεπιστήμιο και από την κλασσική μουσική, το γύρισα στην τζαζ. Εκτός από πιάνο παίζω ακορντεόν, τρομπόνι, ξέρω λίγο μπουζούκι, στο πανεπιστήμιο έκανα και λίγα μαθήματα σαξόφωνο. Σαξόφωνο έμαθα πολύ γρήγορα και στις πρώτες μέρες που έπαιζα, άρχισα να παίζω και τραγούδια. Θα ήθελα να μάθω κιθάρα, αλλά μου αρέσει περισσότερο ως ρεμπέτικο όργανο. Μου αρέσει και η ισπανική κιθάρα και στο πιάνο μου αρέσει να μεταφέρω κιθαρίστικο παίξιμο και ακούσματα στο πιάνο.

Σήμερα είμαι επαγγελματίας μουσικός και καταξιωμένος και γνωστός. Έχω διάφορες ομάδες και σχήματα που παίζω. Η κύρια προτεραιότητα είναι η Ορχήστρα Εξ ακοής. Τα αδέλφια μου από την Ορχήστρα, έτσι τα ονομάζω, ήταν και είναι πάντα δίπλα μου και με στηρίζουν με αφάνταστα δυνατό τρόπο.

Αν δεν είχα την ορχήστρα μου, μπορεί να ήμουν και σε φάση κατάθλιψης τώρα. Η μουσική είναι πολύ σημαντική για μένα, ως ένα πράγμα, αλλά και η ορχήστρα μου, ειδικά, επειδή δεν είμαστε απλά μία ορχήστρα. Είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση, επειδή πρώτα είναι η φιλία και η αγάπη και μετά η ορχήστρα. Είμαστε τέσσερις τώρα, πριν ήμασταν περισσότεροι. Είμαστε χρόνια φίλοι. Δεν είναι μόνο η μουσική που θα παίξουμε, είναι και τα αστεία που θα πούμε, είναι και το ότι θα βγούμε έξω. Για παράδειγμα, ο Ραφαήλ που παίζουμε μαζί, μόνο και μόνο που θα κοιτάξει πάνω μου, θα καταλάβει αν είμαι αγχωμένος, αν δεν είμαι καλά, αν έχω εμμονές. Μόνο και μόνο από τη στάση μου, εκεί που οι άλλοι δεν το καταλάβουν, ο ίδιος θα το καταλάβει αμέσως και θα βρούμε τον τρόπο επικοινωνίας μας, για να στηρίζει ο ένας τον άλλο ψυχολογικά. Πέραν από την Εξ ακοής, έχω και ακόμη ένα σχήμα, με τον αδελφό μου, τον Μιχάλη, που είναι από Πάφο. Όποτε βρισκόμαστε κανονίζουμε συναυλίες ρεμπέτικες. Αυτό που μας ένωσε είναι το συγκεκριμένο είδος μουσικής και το άλλο, πολύ σημαντικό που μας ενώνει είναι η αγάπη μας για τα αεροπλάνα».

Η στάση της κοινωνίας και το μήνυμα που θέλει να στείλει

«Έχει ανθρώπους που κατανοούν, έχει και ανθρώπους που δεν το κάνουν. Υπήρχαν φορές που είχα πολλές εμμονές και άγχος και άθελα έτυχε να έχω κρίσεις άγχους και υπήρχαν φάσεις που φώναζα και χτυπούσα άθελα στον εαυτό μου και δεν ένιωθα καλά, υπήρχαν άτομα που έρχονταν κοντά μου να με βοηθήσουν, υπήρχαν και άτομα που δεν έρχονταν να με βοηθήσουν και μπορεί και να γελούσαν. Μπορεί με την αντίληψη μου λόγω του συνδρόμου μου, μπορεί να το μεταφράζω εγώ ότι με κοίταζαν και έλεγαν “μα ήντα που κάμνει τούτος;” και να με χαρακτήριζαν με αρνητικά σχόλια, αλλά θέλω να πιστεύω ότι είναι εμμονές του συνδρόμου μου και πώς το μεταφράζει. Στην πραγματικότητα θέλω να πιστεύω ότι στέκονται και με βλέπουν και δεν κάνουν κάτι και να λένε μέσα τους “θέλω να τον βοηθήσω”, αλλά να μην ξέρουν πώς. Εγώ ο ίδιος δεν ξέρω πώς μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου, όχι αυτοί. Από τη μία υπάρχει ένα παράπονο και μία απορία τι σκέφτονται πραγματικά, αλλά από την άλλη υπάρχει και κατανόηση. Έχω και θυμό κάποιες φορές, αλλά κατανοώ και την περίπτωση.

Εκείνο που θέλω να πω είναι πέραν από τη δυσκολία με κάποια θέματα υγείας που έχει κάποιος, θα πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι ο κάθε άνθρωπος κουβαλά ένα σταυρό και δεν ξέρεις τι βίωσε ο άλλος και τι κουβαλά μέσα του, για να έχει μία στάση και μία αντίδραση διαφορετική. Δεν πρέπει να καταλήγουν αμέσως και να μην κρίνουν με τη μία φορά που θα δουν κάποιο, που είτε θα φωνάζει, είτε θα κάνει άλλες κινήσεις. Δεν έτυχε να μου πει κάποιος κάτι, αλλά με τις εμμονές που έχω, μου δημιουργούνται απορίες».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• Η κραυγή αγωνίας της Κάλλιας για τις θεραπείες… «Είναι λες και με σκοτώνουν»
• Η καταπληκτική Νίκη, με σύνδρομο down, βάζει γυαλιά στα αδιάκριτα βλέμματα
• «Μου είπαν δεν έχω τίποτα, αλλά το κατάλαβα μόνη μου μετά… Τελικά είχα καρκίνο»
• «Η Μαρία-Φωτεινή είναι η ζωή μας… Αγαπάμε αυτή, αγαπάμε και την επιληψία της»
• Ένας επίγειος άγγελος, 9 ετών… «Είναι πάντα χαρούμενος…»