«Είναι κρύο και μένουμε έξω χωρίς μια κουβέρτα... Έχω να φάω δύο μέρες»

Ενώπιον του χειρότερου κύματος μεταναστών βρίσκεται από την αρχή του έτους η Κύπρος, αφού πάνω από τρεις χιλιάδες μετανάστες έφθασαν στις ελεύθερες περιοχές, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά ότι η στρόφιγγα του μεταναστευτικού που χρησιμοποιεί ο Ερντογάν για να ασκήσει πίεση στην Ευρώπη, έχει κολλήσει στο τέρμα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Βάλτωσαν στις λάσπες του Πουρνάρα-Η πολιτική κόντρα και το ανθρωπιστικό δράμα

Τα στοιχεία που συλλέγει καθημερινά το Υπουργείο Εσωτερικών, αποτυπώνουν πλήρως την απελπιστική κατάσταση, καθότι μέσα σε μόλις δύο μήνες, οι μετανάστες ξεπέρασαν όσους χειρίστηκε η Κύπρος για ολόκληρα έτη, τα προηγούμενα χρόνια. Συγκεκριμένα, τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 2022, έφθασαν στην Κύπρο 3,193 πρόσωπα, ενώ για ολόκληρο το 2015 ήταν 2,253 και για το 2016, 2,936. Την ίδια ώρα, συγκριτικά με την ίδια περίοδο για το 2021, η αύξηση ανέρχεται στο 241%, καθότι το πρώτο δίμηνο του περασμένου έτους οι αφίξεις ήταν 935.

Σε ό,τι αφορά στους ανήλικους, για τους οποίους έχει δημιουργηθεί έντονη πολιτική συζήτηση μεταξύ Κυβέρνησης, Επιτρόπου Προστασίας του Παιδιού και αντιπολίτευσης, μέχρι την περασμένη Παρασκευή ο αριθμός ανερχόταν σε 356, εκ των οποίων οι 92 μετακινήθηκαν σε ξενοδοχείο της Λάρνακας, ενώ αναμένεται η μεταφορά άλλων 150 σε κατάλυμα στην ελεύθερη Επαρχία Αμμοχώστου, την ερχόμενη εβδομάδα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Μετακινούνται κι άλλοι ανήλικοι από το Πουρνάρα-Οι αποφάσεις της σύσκεψης

Πίσω από τους... αριθμούς 

Η παράθεση αριθμών, σε μια προσπάθεια να μπει σε κάποια πλαίσια το μέγεθος του προβλήματος, αφήνει στο περιθώριο την μεγάλη εικόνα, που δεν είναι άλλη από την ανθρώπινη ζωή και τον τρόπο που διαβιούν αυτά τα άτομα στο κέντρο φιλοξενίας στο Πουρνάρα. Η ανθρώπινη ζωή, θα έπρεπε να ήταν πάνω απ’ όλα, ωστόσο οι εικόνες που αντικρίσαμε στο κέντρο, μόνο ανθρώπινες δεν είναι και δεν περιποιούν τιμή την Κυπριακή Δημοκρατία.

Πλησιάζοντας την κεντρική πύλη του κέντρου φιλοξενίας, ένας αριθμός προσώπων βρισκόταν εκτός της δομής. Όλοι έψαχναν για λίγο ήλιο, ώστε να ζεσταθούν από το ψύχος της πιο κρύας νύχτας του χειμώνα. Τρία πρόσωπα βρήκαν καταφύγιο δίπλα από ένα λεωφορείο, τυλιγμένοι με κουβέρτες και προσπαθούσαν να συνέλθουν από το κρύο. 

Γυρίζοντας το βλέμμα σου στην άλλη πλευρά, άλλοι δύο τρεις κάθονταν σε ένα παγκάκι φορώντας μπουφάν και σκούφους, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ζεσταθούν. Κάποιοι άλλοι περπατούσαν λίγο παραπέρα, φορώντας κοντά παντελόνια ή ακόμα και καλοκαιρινές παντόφλες, προφανώς γιατί αυτά είχαν και ασχέτως αν το θερμόμετρο πάλευε να ξεπεράσει τους δέκα βαθμούς Κελσίου.

Το όλο σκηνικό μας έκανε να σκεφτόμαστε εάν βρισκόμαστε σε κάποια τριτοκοσμική χώρα ή αν κοιμόμαστε και βλέπουμε κάποιον εφιάλτη. Εκείνη τη στιγμή, από το πλάνο μας περνά ένας άνθρωπος που κατευθυνόταν δίπλα από ένα πέτρινο τοίχο για να ουρήσει και παραδίπλα του ήταν μια κοπέλα που έκανε την φυσική της ανάγκη. Ένα χάος. Ένας χάος που κάποιος δημιούργησε και φυσικά δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι που διαβιούν εκεί.

Πλησιάσαμε ένα απ' αυτούς τους… αριθμούς, που βρισκόταν κοντά μας. Με δυσκολία μιλούσε από το κρύο, ωστόσο δεν χρειαζόταν παρά μόνο μερικές λέξεις για να περιγράψει τις τραγικές καταστάσεις στις οποίες διαβιεί για δύο και πλέον εβδομάδες, περιμένοντας έλεγχο των στοιχείων του, ώστε να εισέλθει εντός του κέντρου.

«Έφθασα από τη Νιγηρία στην Τουρκία, απ΄ εκεί στα κατεχόμενα και από τα κατεχόμενα εδώ. Είμαι δύο εβδομάδες έξω από το κέντρο και περιμένω να ελέγξουν τα στοιχεία μου για να μπω μέσα. Είναι κρύο και μένουμε έξω χωρίς μια κουβέρτα, χωρίς τίποτα. Είναι απαίσια, είμαι αγανακτισμένος, αλλά τι να κάνω», ήταν μερικά από τα λόγια του.

Μπορεί αυτός ο άνθρωπος να είναι για πολλούς πολίτες άλλο ένα βαρίδι στις πλάτες της χώρας και για τον Ερντογάν ένα από τα χιλιάδες χαρτιά που ρίχνει στο τραπέζι του μεταναστευτικού για να δείξει τη δύναμή του, ωστόσο, είναι άνθρωπος και δικαιούται κάτι πολύ καλύτερο από τη σημερινή του κατάσταση.

«Έχω να φάω δύο μέρες, μας δίνουν νερό, ευτυχώς, αλλά φαγητό δεν έφαγα τις τελευταίες δύο ημέρες». Εκείνη τη στιγμή το στομάχι δένεται κόμπος και νιώθεις πλήρης με όσα έχεις ή καλύτερα τυχερός για όσα έχεις.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Η ζωή στο Πουρνάρα μέσα από τα μάτια των μεταναστών… «Δεν μας δίνουν φαγητό»

«Τρώμε ρύζι, έχουμε νερό, αλλά κοιμάμαι στο χωράφι»

Λίγο πιο κάτω, συναντήσαμε ένα άλλο μετανάστη, ο οποίος ακολούθησε την ίδια διαδρομή, με τον… αριθμό από τη Νιγηρία. Μοναδική διαφορά τους ήταν ότι αυτός ο «αριθμός» ξεκίνησε το ταξίδι του από το Μπαγκλαντές, πληρώνοντας σε διακινητή στα κατεχόμενα 250 ευρώ, για να φθάσει στις ελεύθερες περιοχές. Μας μιλούσε και κρατούσε σαν φυλαχτό μια κουβέρτα γύρω από το κεφάλι του, με την οποία προσπαθούσε να ζεσταθεί, την ίδια ώρα που εμείς βρισκόμασταν απέναντί του, φορώντας πολλά ρούχα, αλλά αισθανόμασταν τον παγωμένο αέρα να τρυπά τα κόκαλά μας.

«Είμαι 20 χρονών και περιμένω δύο με τρεις μέρες έξω, για να ελέγξουν τα χαρτιά μας. Άλλοι μας είπαν ότι περιμένουν δέκα και δώδεκα μέρες, αλλά ελπίζω να μην κρατήσει τόσο. Έχουμε νερό να πιούμε, τρώμε και ρύζι που μας δίνουν οι από μέσα, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το κρύο. Κοιμάμαι εδώ έξω στα χωράφια».

Εκείνη τη στιγμή, γύρω μας βρίσκονταν τρεις ομοεθνείς του, οι οποίοι άρχισαν να κινούνται προς μια είσοδο του κέντρου, εκεί όπου βρίσκονταν στοιβαγμένοι σε μια ουρά γύρω στους πενήντα με εκατό ανθρώπους.

Όπως μας εξήγησε ο Μπαγκλαντεσιανός μετανάστης, στη συγκεκριμένη είσοδο γίνεται ο έλεγχος των στοιχείων και στη συνέχεια μπαίνουν εντός του κέντρου. Τουλάχιστον εκεί, μέσα σε ένα αντίσκηνο θα ανακόπτεται το μένος του ψυχρού αέρα, που τσακίζει κόκαλα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Αυτοψία Αναστασιάδη στο Πουρνάρα-«Έγινα αυτόπτης μάρτυρας της τραγικότητας»

Στοιβαγμένοι σε αντίσκηνα 

Μπορεί οι καταστάσεις έξω από το κέντρο να είναι τουλάχιστον άθλιες, ωστόσο το ίδιο ισχύει και εντός του. Από την περίφραξη φαινόταν ξεκάθαρα ότι επικρατούσε ένα αχούρι με σκουπίδια, πρόχειρες εστίες φωτιάς για να ζεσταθούν και κρεμασμένα ρούχα στα συρματοπλέγματα, τα οποία αποτυπώνουν ένα πλήρες σκηνικό εξαθλίωσης.

Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι οι μέσα είναι πιο τυχεροί απ’ τους απ’ έξω, ωστόσο κανένας απ’ αυτούς δεν είναι πιο τυχερός από εμάς, που έχουμε ένα σπίτι να μείνουμε για να ζεσταθούμε. Κανένας, δεν είναι άνθρωπος ενός κατώτερου Θεού ή καλύτερα, δεν θα έπρεπε να είναι.

Δυστυχώς όμως, μάθαμε να μετράμε τους ανθρώπους με αριθμούς και όχι με το γεγονός ότι έχουν ψυχή, καρδιά και συναισθήματα όπως εμείς. Δεν μάθαμε ότι κι αυτοί έχουν σε κάποιο μέρος του πλανήτη οικογένειες που ενδιαφέρονται γι’ αυτούς.

Κι ενώ τα σκεφτόμασταν όλα αυτά, μέσα από την περίφραξη εμφανίστηκε ένας άνθρωπος από τη Νιγηρία, ο οποίος τις τελευταίες δύο εβδομάδες διαμένει σε ένα αντίσκηνο με άλλους έξι ομοεθνείς του.

«Είναι πολύ κρύο, είναι πολύ κρύο», ήταν τα πρώτα του λόγια, ωστόσο ήταν χαρούμενος που είχαν έστω κι ένα πιάτο φαγητό και λίγο νερό.

Όταν τον ρωτήσαμε για τις συνθήκες διαβίωσης, μας είπε ότι είναι επίσης από τους τυχερούς, γιατί στο αντίσκηνό του μένουν έξι άτομα, την ίδια ώρα που σε άλλα τα άτομα είναι οκτώ, δέκα ή ακόμα και δώδεκα…

Η περιδιάβαση στο Πουρνάρα μας έφερε και ενώπιον εικόνων που προκαλούν θυμό και θλίψη. Όσοι μένουν εκτός του κέντρου, δεν έχουν ούτε καν τουαλέτα με αποτέλεσμα να τρέχουν στα χωράφια για τις φυσικές τους ανάγκες. Ποιος να τους παρεξηγήσει; Ποιος να τους πει ότι έχουν άδικο, ποιος να τους εξηγήσει γιατί χρειάζεται να διαβιούν σε κάθε τέτοιες συνθήκες; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη και απευθύνεται στους αρμόδιους...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• Καταγγελίες για υποκίνηση της διαμαρτυρίας στο Πουρνάρα-Πάνω από 300 οι ανήλικοι
• Παιδιά κοιμούνται στο πάτωμα, τους δίνουν ένα νερό και ένα κομμάτι ψωμί την μέρα
• ΒΙΝΤΕΟ: Μετανάστες μπλόκαραν τον αυτοκινητόδρομο για να διαμαρτυρηθούν
• Στα μαχαίρια Μιχαηλίδου και Νουρής για το Πουρνάρα-Την διέψευσε για τα κυκλώματα