Έχασε τη μητέρα του από καρκίνο στα 13, διαγνώστηκε κι αυτός και βγήκε νικητής

Είναι ο μικρότερος από τα τέσσερα αδέλφια της οικογένειάς του ή καλύτερα το αστέρι της οικογένειας, όπως ο ίδιος λέει χαμογελώντας. Ένα χαμόγελο, μέσα από το οποίο εκπέμπει αισιοδοξία για τη ζωή. Παρά τα όσα δύσκολα βίωσε από την εφηβική του ηλικία, ο Μιχάλης Σπύρου σήμερα είναι πιο δυνατός από ποτέ. Η απώλεια της μητέρας του, αλλά και η διάγνωσή του στη συνέχεια με καρκίνο, ήταν από τα πιο μεγάλα εμπόδια που θα μπορούσε να συναντήσει στη ζωή του. 

«Η δική μου ιστορία ξεκίνησε το 2011. Ήταν Ιούνης. Πριν να το μάθω, είχα ένα πόνο στο κάτω μέρος του σώματος μου. Πονούσα πολύ. Ήταν ξαφνικά. Ένιωθα ένα πράμα να κουνιέται, σαν κουβαράκι. Πήγα Νοσοκομείο στην Ευρύχου και εκεί μου είπαν ότι δεν είναι τίποτα ανησυχητικό, να μην αγχώνομε. Στις δυο μέρες με έπιασε πάλι ο πόνος. Πήγα, με είδαν και μου είπαν επειδή δεν έχουμε τα απαραίτητα εξαρτήματα εδώ, να πας στο Νοσοκομείο Λευκωσίας να σε δουν».

Τότε ήταν που άρχισε και ο μεγάλος Γολγοθάς του 28χρονου από τη Λινού, καθώς μπήκε εσπευσμένα στο πρώτο του χειρουργείο. «Τους είπε ο πατέρας μου να με πάρουν με ασθενοφόρο άμεσα στο Γενικό, αλλά εκείνοι είπαν όχι. Έτσι, με πήρε ο παπάς μου στο Γενικό. Με έβαλαν μέσα την ίδια ώρα, μου έκαναν γενικές εξετάσεις και ακτινογραφίες και μου είπαν μετά ότι ο δεξής όρχης μετακινήθηκε από τη θέση του και μου είπαν ότι αν δεν πήγαινα γρήγορα στο Νοσοκομείο, ήταν να μολυνθώ και να πεθάνω. Την επόμενη μέρα, με έβαλαν απευθείας για επέμβαση. Έμεινα δυο-τρεις μέρες μέσα και είχα τη φροντίδα των νοσηλευτών. Ήταν και η αδελφή μου δίπλα μου από το πρωί ώς τη νύχτα και μακάρι να είναι καλά, που είναι και κουμέρα μου. Ερχόταν το πρωί να μου φέρει διάφορα πράγματα και με βοηθούσε».

Τα κακά μαντάτα και η απευκταία διάγνωση, ωστόσο, δεν άργησαν να έρθουν για τον Μιχάλη. «Τον Αύγουστο του καλοκαιριού μου είπαν να ξαναπάω και εκεί ήταν που διαγνώστηκα με όγκο στον όρχι, αλλά μου είπαν ότι ήταν καλοήθης. Εμένα εκεί, με έπιασε κάπως και στη ψυχολογία, διότι τελείωνα τη δευτέρα Λυκείου και θα πήγαινα τρίτη Λυκείου και θα έμπαινα βασικά σε μια ευθεία για τις σπουδές μου και να κάνω τα πράγματα που ήθελα.

Μου είπαν δεν ήταν κάτι ανησυχητικό όμως και ούτε κάτι που θα έπρεπε να με φοβίσει. Όταν μου το είπε ο γιατρός, τότε εγώ του είπα πάω και έρχομαι. Η αδελφή μου κατάλαβε ότι με πήρε από κάτω. Πήγα τουαλέτα και έπιασα το κλάμα, γιατί λέω και γω εντάξει, κόπηκαν όλα. Και τα όνειρα μου και ό,τι ήταν να κάνω στην πορεία. Επέστρεψα μετά στο γραφείο του γιατρού και μου είπε μην αγχώνεσαι όλα θα πάνε καλά και μου είπε ότι θα πρέπει να κάνω δυο μήνες χημειοθεραπείες. Μια εβδομάδα τον Σεπτέμβρη και μια εβδομάδα τον Οκτώβρη.

Μάλιστα, μου είπε ο γιατρός να μην κουρευτώ για να μην καταλάβω ότι δεν έχω μαλλιά. Τελικά όμως κουρεύτηκα και μου είπε γιατί το έκανες; Δεν έπρεπε. Στις χημειοθεραπείες που έκανα είχα αρκετή δύναμη και έλεγα θα αντέξω και θα το πολεμήσω και δεν θα το αφήσω να με ρίξει κάτω. Είχα και γενικά τις δυσκολίες μου όμως με τις χημειοθεραπείες. Θυμάμαι στο επισκεπτήριο που άλλοι έχουν κάποιες ώρες, εγώ το είχα 24 ώρες το 24ωρο. Έρχονταν να με δουν μέχρι και τα μεσάνυχτα».

-Πώς πέρασες τις χημειοθεραπείες;

Ήμουν αισιόδοξος. Το καλό έρχονταν φίλοι μου, γνωστοί μου και χωριανοί μου να με δουν. Οι πιο κοντινοί μου ήταν οι δυο μου αδελφές. Ο παπάς μου δεν άντεχε να με βλέπει στην κατάσταση που ήμουν, γιατί έχασα και τη μάμμα μου από καρκίνο. Δεν άντεχε να με βλέπει… Τη μητέρα μου την έχασα το 2007, όταν ήμουν πρώτη Γυμνασίου. Είχα όμορφες στιγμές μαζί της, τη θυμάμαι…

-Πώς βίωσες τον θάνατο της μητέρας σου;

Την πρώτη μέρα έπαθα σοκ, γιατί πέθανε μπροστά μου. Ήμασταν όλοι σπίτι και ο παπάς μου ήταν δουλειά. Της φωνάζαμε και δεν επικοινωνούσε. Πήραμε τον παπά μου να έρθει από τη δουλειά και πήγα μαζί του στην Ευρύχου να φέρουμε γιατρό. Ήμουν η αδυναμία της… Έκλαια… Ήρθε ο γιατρός και μας είπε ότι πέθανε. Με πήρε πολύ από κάτω. Αλλά εντάξει, χάνουμε ανθρώπους, αλλά η ζωή συνεχίζεται. Από το 2003 και μετά, κάθε χρόνο πέθαινε και ένας συγγενείς μας από καρκίνο. Η επιθυμία της μάμμας μου θυμάμαι ήταν να πεθάνει σπίτι της. Είχαμε κοπέλα που μας βοηθούσε, αλλά τις νύχτες περισσότερο εγώ τη βοηθούσα. Την άκουγα περισσότερο και ό,τι ήθελε θα της το έδινα. Από εκεί κατάλαβα πολλά πράγματα και για τη ζωή και πώς περνά ο καθένας.

-Ήρωας και ο πατέρας σου όμως που σας μεγάλωσε μέσα στις δυσκολίες…

Εντάξει με δυσκολίες και εκείνος. Δόξα Σοι ο Θεός δεν είχαμε παράπονο, δεν μας έλειψε τίποτα, να είναι πάντα καλά. 

-Ο πατέρας σου πώς το πήρε, όταν διαγνώστηκες; 

Ο πατέρας μου στην αρχή το πήρε άσχημα με τη διάγνωσή μου, γιατί λέει  αν χάσω και τον γιο μου καταστράφηκα. Στάθηκε δίπλα μου. Με έπαιρνε στους γιατρούς, έπαιρνε συνεχώς άδεια από τη δουλειά του για να είναι δίπλα μου.

-Όταν διαγνώστηκες αντιλαμβάνομαι ξύπνησαν μνήμες από τη μητέρα σου. 

Ναι, γιατί φοβόμουν ότι θα πέθαινα κι εγώ. Επειδή νόμιζα ότι δεν είναι κάτι που γιατρεύεται. Αλλά είπα στο τέλος Μιχάλη δεν πρέπει να σε ρίξει κάτω, πρέπει να σταθείς στα πόδια σου και να είσαι δυνατός. Από εκεί έβαλα στόχο να είμαι πιο δυνατός και από τους ανθρώπους που είχα και από τους νοσηλευτές που ήταν δίπλα μου. Γνώρισα αρκετούς νοσηλευτές που ήταν πολύ καλοί. Ό,τι ζητούσα το είχα.

-Ήταν σημαντική και η στήριξη των φίλων σου;

Τον Οκτώβρη που τελείωσα τον δεύτερο κύκλο, σε κάποια φάση που ήμουν σπίτι, είπα στον πατέρα μου ότι βαριέμαι και θέλω να πάω σχολείο, δεν αντέχω άλλο. Μου είπε εντάξει, αφού θέλεις να πας, θα πας. Μια-δυο μέρες πριν αποφασίσω να πάω σχολείο, έβγαλα ένα πράγμα πάνω στα χείλη μου και τελικά δεν πήγα. Διερωτούνταν και οι συμμαθητές μου γιατί δεν πήγα τελικά και τους είπα θα έρθω 8 του Νοέμβρη και τελικά πήγα σχολείο, όπου μου επεφύλαξαν και έκπληξη που επέστρεψα στις τάξεις.

-Πώς αντιμετώπισες τους γύρω σου; Γιατί σε εκείνη την ηλικία, τα παιδιά μπορεί να μην καταλαβαίνουν.

Το πήρα χαλαρά. Οι περισσότεροι έρχονταν και με ρωτούσαν γιατί φορώ καπέλο, τους έλεγα έτσι. Δεν με ένοιαζε τι θα έλεγε ο καθένας. Είναι κάτι που το περνούν πολλοί και είπα ότι δεν θα κάτσω να ασχολούμαι. Το άλλο που μου είπαν ήταν ότι δεν θα βγάλω νωρίς μαλλιά, αλλά τελικά εγώ έβγαλα πιο νωρίς. Ήθελα να πάω εκτός Κύπρου για να σπουδάσω νοσηλευτική, ο πατέρας μου δεν δεχόταν όμως, λόγω της υγείας μου και της κατάστασής μου. Ο γιατρός μου, μου είπε εντάξει αν θα πας έχω κάποιο γιατρό Κρήτη και θα είμαστε σε επαφή, αλλά ο παπάς μου δεν δεχόταν γιατί φοβόταν. Και τελικά δεν πήγα. 

-Τη μέρα που σου είπαν ότι είσαι καθαρός πώς ένιωσες;

Χαρούμενος… Λέω θα κάνω τη ζωή μου, αλλά δεν ξέρω τι θα μου συμβεί μετά και αν ξαναέρθει. Μέχρι τώρα οι εξετάσεις μου βγαίνουν καλές. Μια μέρα που δεν ήμουν καλά, πήγα επίσης στο Νοσοκομείο για να με δουν και μου είπαν βλέποντας το ιστορικό μου, ότι είχα κακοήθη καρκίνο. Ενώ εγώ δεν το ήξερα, γιατί νόμιζα ότι ήταν καλοήθης. Απλά δεν μου το είπαν για να μην με πάρει από κάτω.

-Αν έπρεπε να του πεις δυο λόγια στον πατέρα σου, ποια θα ήταν;

Καταρχάς τον ευχαριστώ για όλα, που με στήριξε, που ήταν δίπλα μου τόσα χρόνια ώς τωρά. Και απλά ευχαριστώ που με αντέχει.

-Είναι κάτι που σε άλλαξε και ως άνθρωπο, έτσι;

Άλλαξα πολύ… Βοήθησα και κόσμο που έχασε δικούς του ανθρώπους. Τα έμαθα όλα από τα 13 μου. Έμαθα να προσφέρω και να βοηθώ. Μπορεί να μην έχω να φάω και αν έχω ακόμη κάτι τις, θα δώσω και του άλλου δίπλα μου να φάει. Βοήθησα αρκετό κόσμο και σε ψυχολογία και σε στήριξη. Κάποιους ακόμη που είχαν οικογενειακά θέματα, τους βοήθησα.

-Ποιο μήνυμα θα έστελνες στους συνανθρώπους σου που δίνουν τη δική τους μάχη; 

Το μήνυμα που θέλω να στείλω είναι να είναι δυνατοί, ψύχραιμοι, να πιστεύουν στον Θεό. Να μην τα βάζουν κάτω και να σκέφτονται ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους θέλουν στη ζωή και θα είναι δίπλα τους. Είναι κάτι που έζησα και ‘γω. Και να πιστεύουν ότι θα τα καταφέρουν και ότι την επόμενη μέρα θα βγουν καθαροί.