Άφησε την πόλη, έχτισε το δικό της Οικολογικό Χωριό-Όραμα βγαλμένο από τον πόνο

Για κάποιος μπορεί να είναι ένα χτήμα, μακριά από τον πολιτισμό. Κάποιοι μπορεί να περάσουν, στην πορεία τους προς ή από το διάσημο Φικάρδου, χωρίς να δώσουν ιδιαίτερη σημασία. Κάποιοι άλλοι, που ίσως γνωρίζουν μπορεί να σταματήσουν για να πουν ένα γεια στην κυρία Μαρία και τον άνδρα της, τον κ. Ανδρέα, που μένουν μόνιμα πλέον εκεί.

Όταν αποφάσισε η κυρία Μαρία να αγοράσει το οικόπεδο, το μόνο που είχε μέσα ήταν ένα πεύκο. Γύρω του μόνο γη ακατέργαστη. Ωστόσο, είδε ότι ο χώρος αυτός ήταν ιδανικός για να κάνει αυτό που είχε βάλει στόχο. Με πολλή όρεξη, στερήσεις και πολλές ώρες εργασίας, κατάφερε να κάνει το όραμά της πραγματικότητα.

Έτσι, το 2000 λίγο πριν το Φικάρδου, σε μία πλαγιά του βουνού, έχει χτιστεί και λειτουργεί μέχρι και σήμερα το Οικολογικό Χωριό. Ένας χώρος που προσφέρει τις υπηρεσίες του σε όσους έχουν ανάγκη να λάβουν θεραπεία σε προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουν, σε όσους θέλουν να ξεφύγουν λίγο από την καθημερινότητά τους, ενώ παλαιότερα φιλοξενούσε ομάδες παιδιών, που έμεναν εκεί για μία εβδομάδα και μάθαιναν ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής, από εκείνο που είχαν συνηθίσει.

Ανάμεσα στο πράσινο, που υπάρχει στην περιοχή, σε ένα σημείο του δρόμου, βρίσκεται ένα απότομο, φαινομενικά κατήφορο. Αυτή είναι η είσοδος προς το Οικολογικό Χωριό, λίγο πιο κάτω από τη Μονή Μαχαιρά. Εκεί μας περίμενε η κα. Μαρία και μαζί κατηφορίσαμε για το χωριό.

Στην πορεία βρήκαμε το μικρό εκκλησάκι της Παναγίας Ιαματικής και του Αποστόλου Λουκά, που φροντίζουν τους αρρώστους. Έξω από το ξύλινο εκκλησάκι, βρίσκεται μία ελιά. Αυτή των Ευχαριστιών, όπως ανέφερε η κα. Μαρία.

Μετά τη σύντομη στάση μας, συνεχίσαμε την πορεία μας για να φτάσουμε στο κτήμα. Ο χωματένιος δρόμος περιτριγυρίζεται με πράσινο, αφού είναι φυτεμένα δέντρα και φυτά. «Όλα αυτά είναι δουλεμένα με το χέρι. Ό,τι βλέπεις τα κάναμε εμείς, μόνοι μας», ήταν η απλή περιγραφή για το όμορφο τοπίο.

Φτάσαμε στο χώρο που βρίσκεται το χωριό και μετά από μία σύντομη ξενάγηση στους χώρους, αλλά και την χρησιμότητα του κάθε δωματίου, βγήκαμε στην αυλή, μίας και η μέρα το επέτρεπε. Εκεί μας έδειξε τον πεύκο. «Το 1990, όταν οδηγήθηκαν εδώ τα βήματά μας, ήταν η μόνη βλάστηση που υπήρχε στην περιοχή. Ήταν πευκάκι, ακόμη. Ήταν μία πλαγιά, που κατέβαινε κάτω και ήταν το πευκάκι. Όταν μας το έδειξαν το χώρο, δεν υπήρχαν ούτε δρόμοι, ούτε τίποτε. Μόνο κάποιες αμυγδαλιές γέρικες και έπεσε το μάτι μου πάνω στο πευκάκι. Δεν υπήρχε λογική να αγοραστεί ο χώρος, δεν υπήρχε ούτε καν νερό. Όμως, εκείνο που ένιωσα μέσα μου ήταν τόσο δυνατό, που είπα στον άνθρωπο που μου το έδειχνε “εντάξει, θα το πιάσουμε”. Το αγόρασα τον Αύγουστο του 1990 και για να αναφερθεί η αγορά του στην οικογένεια, έγινε το 1992-1993, που έγινε η διάτρηση και βγήκε το νερό. Τι θα τους έλεγα; Ότι αγόρασα κατσάβραχα;».

Καθίσαμε σε ένα από τα τραπέζια της αυλής και με θέα το πράσινο του δάσους, ξεκινήσαμε τη κουβέντα μας. Πριν, όμως, πήγαμε μία βόλτα από τον κήπο, όπου όλα καλλιεργούνται με οικολογικό τρόπο. «Κόβεις από το δέντρο και τρώεις», μου είπε συγκεκριμένα.

Πώς προέκυψε η ιδέα για τη δημιουργία του οικολογικού χωριού

«Στα πλαίσια του επαγγέλματος, ως γιατρός, βίωνα τον ανθρώπινο πόνο από πρώτο χέρι, τόσο όσον αφορά παιδιά και όσον αφορά ενήλικες, που τους έβλεπα για προβλήματα υγείας και που τους έβλεπα ότι μπαίνουν σε μία διαδικασία χρήσης φαρμάκων, για σκοπούς θεραπευτικούς. Το φάρμακο δεν είναι για τον κάλαθο, αλλά δεν είναι και η λύση από μόνο του. Χρειάζεται το άτομο να μάθει τι είναι εκείνο, που μέσα από την πορεία χρόνων, οδηγεί στο να εκδηλωθεί ένα Α ή Β ή Γ πρόβλημα».

Στη συνέχεια, θέλοντας να μας εξηγήσει το όραμά της για το χώρο, το έκανε μέσα από ένα ποίημα, τους στίχους του οποίου έγραψε η ίδια.

«Το όραμα γεννήθηκε από το δικό σου πόνο (του καθενός)

Και η Παναγιά βοήθησε το όραμα να φέξει

Κι έγινε φάρος φωτεινός, το δρόμο να σου δείχνει

Το δρόμο για επιστροφή στην αγκαλιά της φύσης,

Που είναι μάνα στοργική και ξέρει να σε θρέψει

Και μια ζωή όλο χαρά, για σένα να τορνέψει.

Είναι η Βιοματική Σχολή για σένα ναι δοσμένη

Που από παιδί σε γαλουχεί, στο δρόμο για επιστροφή, στην αγκαλιά της φύσης.

Αυτό είναι το όραμα και μέσα από τα λόγια, γίνεται κατανοητό ότι οι εμπειρίες γέννησαν μέσα μου, μία τέτοια ώθηση που έκαμα επιλογές “τρελές”. Ούτε δρόμοι, ούτε τίποτα. Εγώ εργάστηκα μόνο. Δεν υπήρχε δρόμος από το Πολιτικό και μετά, τα πεύκα ήταν κάτασπρα από τη σκόνη που το δρόμο. Δεν υπήρχε ούτε η Αγία Σκέπη, που βοήθησε. Αυτό ξεκίνησε ως όραμα πριν από όλα. Είναι οι εμπειρίες μου από τα άτομα που έβλεπα. Σου δίνουν ένα φάρμακο ως λύση, το οποίο προκαλεί παρενέργειες και για τις παρενέργειες χρειάζεται άλλο φάρμακο και πάει λέγοντας. Η λύση είναι παίρνω ένα φάρμακο, το αξιοποιώ σωστά, μαθαίνω πράγματα και ο οργανισμός μου μπορεί να πετύχει αποτελέσματα, που είναι η ίαση.

Στο νοσοκομείο που ήμουν, όταν κάποιος ήταν ανοιχτόμυαλος και έψαχνε κάτι διαφορετικό, τον έστελναν κοντά μου. Για παράδειγμα, μία ασθενής είχε προχωρημένη οστεοπόρωση. Όταν ήρθε, μιλήσαμε για το τι πρέπει να κάνει και ξεκίνησε η διαδικασία. Όταν αφυπηρέτησα πρόωρα χάσαμε επαφή και μία μέρα, την βρήκα κάτω στη Λευκωσία και από απέναντι την είδα με ανοιχτή την αγκαλιά της. “Μαρία μου, πήγα στον Καναδά και μου έκαναν μία εξέταση και με ρωτούσαν τι έκανα και πύκνωσαν τα κόκκαλά μου”». Με αυτό το παράδειγμα ήθελε να μου εξηγήσει το λόγο που επέλεξε να αναπτύξει αυτό το όραμα.

Η επιλογή του χώρου

«Ήθελα ένα χώρο μέσα στη φύση, για να κάνω τη βάση μου. Ένας φίλος είχε pet shop και ήθελε χώρο, για να κάνει δεξαμενή με νερό, για τα ψάρια. Στην πορεία μας πήρε τηλέφωνο και μας είπε “εγώ τακτοποιήθηκα στην Κλήρου, μπορείτε να πάτε να δείτε εκείνον τον χώρο που θα χρησιμοποιούσα”. Έτσι ξεκίνησε η επαφή με το χώρο, που είναι μέσα στη φύση.

Οπότε, μας έδειξαν ένα χώρο, πιο ψηλά από εδώ, αλλά σε δύο μέρες ο ιδιοκτήτης μας πήρε και μας είπε ότι μετάνιωσε, επειδή το ήθελαν τα παιδιά του. Μας είπε να μας δείξει, άλλες επιλογές, πιο κάτω. Κατεβήκαμε από τη Λαζανιά κάτω, σε δρόμους που είναι μόνο για γαϊδούρια, για κοπάδια, αλλά μπορούσε να κυλήσει, με δυσκολία, κανένα αυτοκίνητο με καμπίνα. Από πάνω μας έδειξε το κομμάτι και το αισθάνθηκα».

Αυτό έγινε το 1990, όταν η κα. Μαρία ήταν 45 ετών. Το χωριό άρχισε να διαμορφώνεται, σταδιακά, από το 1993. Δούλευε μόνη της, με τον άνδρα της και κάποιους φίλους. Ανέβηκε μέχρι και στο τρακτέρ, που έφτιαχνε το δρόμο. Την τελική του μορφή, την πήρε τέσσερα χρόνια μετά, το 1997 και τότε άνοιξε τις πόρτες του και λειτούργησε.

«Όταν κάναμε τις εργασίες, γλίστρησα στο χώμα και έπεσα κάτω. Έπαθα κάταγμα στον αστράγαλο και έμεινα πάνω στην πλαγιά. Χρειάστηκε να βάλω γύψο, αλλά ερχόμουν πάνω και κινούμουν έτσι, επειδή υπήρχε μέσα μου η θέληση να το φτιάξω».

Και αν την ρωτήσεις αν σκέφτηκε ποτέ να τα παρατήσει, η απάντηση που θα λάβει ξεκάθαρη και αποφασιστική... «Ποτέ. Δεν το σκέφτηκα ποτέ, αλλά έχει γίνει σε βάρος των παιδιών μου. Οι κόρες μου ήταν μωρά, εγώ ξόδευα το χρόνο μου εδώ. Γύριζα πίσω σπίτι, μετά που ξόδευα την ενέργειά μου, για το όραμά μου. Η ουσία, όμως, είναι μία. Να είμαστε προσηλωμένοι, με την καρδιά μας, σε ό,τι ξοδεύουμε χρόνο. Δεν το μετανιώνω, επειδή όταν ξεκινάς κάτι, δημιουργείται μία διαδρομή και δεν ξέρεις που θα καταλήξει αυτό. Το σημαντικό είναι ότι υλοποιήθηκε αυτό που ήθελε η ψυχή μου. Βοηθήθηκαν άτομα εδώ».

Η κα. Μαρία είχε αφιερωθεί τόσο πολύ στη δημιουργία αυτού του οράματος, που αφυπηρέτησε πρόωρα, από το νοσοκομείο στο οποίο εργαζόταν.

Η λειτουργία του χωριού

Στο ξεκίνημα του Οικολογικού Χωριού, επισκέπτονταν ομάδες παιδιών, τα καλοκαίρια. Ήταν μία μορφή κατασκήνωσης βιωματικής μάθησης.

«Αυτό άρχισε από το 1997. Πώς έγινε; Γονείς που ενδιαφέρονταν και ήθελαν για τα παιδιά τους κάτι εναλλακτικό, έρχονταν εδώ και έμεναν μία εβδομάδα, μαζί τους κι εγώ. Ξεκινούσαμε Δευτέρα και έμεναν μέχρι Παρασκευή. Ήταν ομάδες δέκα παιδιών. Κάναμε εκδηλώσεις, είχαμε το πρόγραμμά μας. Δώσαμε την εμπειρία του τι σημαίνει βιωματικό. Οι εμπειρίες τους οδηγούσαν σε άμεσες συμπεριφορές. Τότε είχαν τηλέφωνα. Τις πρώτες μέρες, μπήκαμε στην αίθουσα και χάνονταν στο κινητό. Μιλήσαμε, είπαμε κάποια πράγματα, ότι τα τηλέφωνα μας εξυπηρετούν, αλλά η ακτινοβολία τους δεν κάνει καλό στην υγεία μας. Τότε, μόνοι τους, μετά από όσα είχαμε πει, μάζεψαν τα τηλέφωνα, μου τα έδωσαν και μου είπαν όταν ήθελαν να τηλεφωνήσουν στο σπίτι τους, να τους τα δώσω».

Εξάλλου, το Οικολογικό Χωριό δεχόταν άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, που επισκέπτονταν το χώρο, για να βοηθηθούν. Αυτά γίνονταν παράλληλα. Μάλιστα, υπήρχαν άτομα που έμειναν τόσο πολύ ευχαριστημένα, που βοήθησαν σε όποια ανάγκη είχαν στο Οικολογικό Χωριό.

«Υπήρχε άτομο, που βοηθήθηκε, που έκανε ανώνυμα δωρεά και φέραμε ρεύμα στο χώρο. Είχα ένα άλλο κύριο, που όταν εργαζόμουν στα Λατσιά, χειρουργήθηκε με πρόβλημα χολής και όταν βγήκε από το νοσοκομείο, παρουσίασε προβλήματα προστάτη. Δεν μπορούσε να ουρήσει, δεν μπορούσε να μπει σε διαδικασία άλλου είδους βοήθειας, διεύρυνσης, για να διορθωθεί κάτι. Τότε ήξερα μόνο θεωρητικά κάποια πράγματα, είπαμε τι να κάνει και να λάβει κάποια ειδικά σκευάσματα. Ήταν φυσικά μέσα, η χρήση των οποίων επηρεάζει θετικά το πρόβλημα. Μπήκε σε αυτή τη διαδικασία, επειδή δεν είχε άλλη επιλογή.

Αρχίζοντας ένα πρόγραμμα, με φυσική θεραπευτική προσέγγιση, τον έβλεπα ανά 15 ημέρες. Στις 15 ημέρες δεν είχε κάποια αλλαγή. Είχε άλλα συμπτώματα, που ήταν ξεφλούδισμα στο πρόσωπο, κοκκίνισμα. Άρχισε να αλλάζει. Δεν δώσαμε πολλή σημασία. Του είπα ότι θα συνεχίσει, επειδή για να έρθουν αποτελέσματα πρέπει να είναι μετά από ένα μήνα. Στο μήνα, όταν το είδα ξανά, το πρόβλημα της ούρησης είχε βελτιωθεί, μπορούσε να το κάνει χωρίς προβλήματα. Συνεχίσαμε τη θεραπεία και έλυσε το πρόβλημά του, μόνο με τους φυσικούς τρόπους, μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο άμεσα».

Ωστόσο, στην πορεία του χωριού, παρουσιάστηκαν και δυσκολίες στο διάβα τους, με την κυριότερη να είναι η αδυναμία για εργοδότηση προσωπικού, για να δουλέψει σε εκδηλώσεις που διοργανώνονταν.   

Τα προγράμματα που παρέχονται

«Προσφέρουμε βιωματικά εργαστήρια. Να μάθω να τρώω σωστά, να φροντίζομαι σωστά, να περιποιούμαι τον εαυτό μου σωστά, να σκέφτομαι με τρόπο που να νιώθω όμορφα. Η σκέψη, το συναίσθημα, τι βλέπω, πώς νιώθω. Όλα αυτά επηρεάζουν την υγεία μας συνολικά. Τα συναισθήματα είναι σημαντικός παράγοντας».

Μετάβαση στο Οικολογικό Χωριό

Πλέον, η 75χρονη σήμερα κα. Μαρία και ο σύζυγός της μένουν μόνιμα στο Οικολογικό Χωριό. «Για μένα δεν ήταν δύσκολη η μετάβαση. Χαρά μου. Για τον Ανδρέα ήταν λίγο δύσκολο. Έχω μαζί μου τη μία μου κόρη και δουλεύουμε μαζί. Η άλλη δουλεύει στη Λευκωσία.

Ο λόγος που λέγεται Οικολογικό Χωριό είναι επειδή όλα γίνονται με οικολογικό τρόπο. Το νερό είναι έτοιμο για εμφιάλωση, τα λαχανικά και τα φρούτα τα κόβεις και τα τρως και ξέρεις ότι είναι πραγματικά καθαρό. Βιωματική σχολή υγείας είναι ο αρχικός χαρακτηρισμός, το Οικολογικό Χωριό είναι μία άλλη έκφραση, πιο προσιτή στον καθένα».

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• «Θυμούμαι μια μέρα δεν είχαμε να φάμε… Η μάνα μου εφκήκε και μάζεψε χόρτα»
• Ο τελευταίος χαλκουργός της Κύπρου-«Ερχόμαστε δουλειά και δεν μπαίνει κανένας»
• «Η χαρακτική για μένα εν τω οξυγόνο μου… Ποτέ εν εσκέφτηκα να τα παρατήσω»
• «Είμαι 75+, αλλά νιώθω 18... Μπορεί να πουν η γιαγιά τρελάθηκε, αλλά έτσι νιώθω»
• Ένα ατύχημα ήταν η αιτία να μάθει την τέχνη του παγωτού-«Είχα πέντε κοπελούθκια»