Η γυναίκα ΛΟΚατζής που σπριντάρει και ως διαιτητής-«Έγινα πιο δυνατή στο στρατό»

«Yπήρχαν κοπέλες στην εκπαίδευση που ήταν καλύτερες και από τους άντρες, κάτι που παραδέχονταν και οι ίδιοι. Στις δυσκολίες είμαστε ο ένας δίπλα από τον άλλο, χωρίς καθόλου εξαιρέσεις λόγω φύλου. Γίναμε όλοι μας μια οικογένεια. Αυτό απέδειξε πάρα πολλά πράγματα και σε μένα, όπως το να μοιράζομαι τα πράγματά μου, να μην είμαι εγωίστρια, να βοηθώ τον άλλο και το πώς να συμπεριφέρομαι. Μέσα από την εκπαίδευση έμαθα να είμαι άνθρωπος και σίγουρα οι παραπάνω καταδρομείς νιώθουν αυτό το πράγμα. Εάν πονάει ο άλλος, θα τον βοηθήσεις. Έμαθα βασικές αρχές που δεν υπήρχε πιθανότητα να τις μάθω έξω από τον στρατό...».

Τίποτα δεν κατάφερε να σταθεί εμπόδιο στα θέλω της ζωής της γυναίκας Καταδρομέα, Μαριάννας Πισιάρας, την οποία όταν ρωτήσεις εάν φοβάται, με ευδιάκριτο το χαμόγελο στο πρόσωπό της, θα απαντήσει ευθέως, «όχι καθόλου, αντιθέτως μου αρέσει…». Η 24χρονη, πέραν από την ενεργή της δράση στις Ειδικές Δυνάμεις ως ΣΥΟΠ, καταφέρνει ταυτόχρονα να έχει τεράστιες διακρίσεις τόσο σε τοπικούς, όσο και διεθνείς αγώνες στίβου, ενώ παράλληλα, εξασκεί και το επάγγελμα του διαιτητή στο κυπριακό ποδόσφαιρο και συγκεκριμένα στις μικρές ηλικίες και στο γυναικείο ποδόσφαιρο. 

Σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παραχώρησε στον REPORTER η Μαριάννα Πισιάρα, αποκαλύπτει την τριπλή της ιδιότητα, ως καταδρομέας, αθλήτρια και διαιτητής, σχολιάζοντας ταυτόχρονα τις δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει μια γυναίκα σε ανδροκρατούμενους χώρους, όπως του στρατού και του ποδόσφαιρου. 

Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω, η Μαριάννα, θυμάται για το πώς κατέληξε αρχικά στον χώρο του στίβου και σήμερα να είναι μια διακεκριμένη αθλήτρια του ΓΣΟ. «Με τον στίβο ξεκίνησα να ασχολούμαι από την ηλικία των επτά, εντελώς καταλάθος. Έπαιζα στην αυλή του σχολείου μου στο Δημοτικό και ήρθαν οι γυμναστές που ελέγχουν, για να κοιτάξουν ποιοι είναι οι κατάλληλοι για τον στίβο. Ήταν πολύ καλό για μένα αυτό, γιατί ήρθαν οι γυμναστές μου και με προώθησαν σε κάποιο άθλημα, το όποιο δεν γνώριζα. Με είδαν ότι έτρεχα με τους φίλους μου και είπαν ότι με ήθελαν εμένα για τον στίβο. Ξεκίνησα λοιπόν σε ακαδημία, όπως όλα τα παιδιά που πάνε στις ηλικίες των επτά με δώδεκα χρόνων, για να δουν και οι προπονητές που είσαι πιο καλός. Είτε στις ρίψεις, στα σπριντ κτλ. Εγώ ξεχώριζα τόσο στα σπριντ, στην αντοχή και στα άλματα. Έτσι ξεκίνησα με όλα αυτά, κάνοντας πένταθλο, μέχρι το Γυμνάσιο. Ταυτόχρονα έκανα και σπριντ στα 100μ. και 200μ.

Όταν πήγα Λύκειο άρχισα το έπταθλο και σιγά σιγά είδα ότι ήμουν πιο καλή στα σπριντ. Έτσι σταμάτησα στη συνέχεια το έπταθλο και άρχισα να το βλέπω πιο σοβαρά για ταχύτητες. Πήγα μέχρι και στα 400μ. με εμπόδια, που είδα ότι και εκεί ήμουν αρκετά καλή, το οποίο αν δουλέψω και άλλο, σίγουρα θα είμαι ακόμη πιο καλύτερη. Την περσινή αλλά και φετινή περίοδο, έχω δουλέψει περισσότερο τα 100μ. και 200μ. γιατί ήθελα να προοδέψω τον ατομικό μου χρόνο. Πήγα πολύ καλά φέτος, κέρδισα στα 100μ. και στα 200μ. στους αγώνες ‘Τα Μάτσεια’ που έγιναν στη Λεμεσό. Ήρθα 2η επίσης στο Σαν Μαρίνο στους ΑΜΚΕ, στα 100μ., στα 200μ. και στη σκυταλοδρομία. Ακόμη, στους αγώνες ανδρών γυναικών ήρθα 4η και 3η στα 200μ. Ήρθαμε επίσης πρώτες στη σκυταλοδρομία στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που έγινε στη Λεμεσό». 

«Eίχαμε άπειρους αγώνες φέτος, γιατί ότι έχουμε χάσει πέρσι λόγω κορωνοϊού, έχουν γίνει φέτος. Ήταν πολύ θετικό για όλους τους αθλητές ότι είχαμε αγώνες, γιατί από εκεί που πας προπόνηση και σου λένε ότι ακυρώνονται λόγω κορωνοϊού, ξενερώνεις. Με τα κρούσματα που υπήρχαν έκλειναν τα γήπεδα, μετά είχαμε αριθμό ατόμων που δικαιούνταν να βρίσκονται ταυτόχρονα για προπόνηση στο γήπεδο και έτσι έπρεπε να ρυθμίζουμε τις ώρες μας. 

Γενικά δεν υπάρχει βοήθεια όμως προς τους αθλητές. Δεν υπάρχουν χορηγοί, ούτε λεφτά και ξεχωρίζουν τους καλούς αθλητές, από τους μέτριους και τους κακούς και ούτε τους μέτριους προωθούν να γίνουν καλύτεροι. Έτσι, χάνουν τις δυνάμεις τους όσοι αθλητές δεν είναι πάρα πολύ καλοί. Και γω, δεν θεωρούμε από τις τοπ αθλήτριες της Κύπρου, είμαι μια μέτρια. Κάθε μέρα σκέφτομαι, τι κάνω και γιατί πάω; Το κάνω για χόμπι, επειδή αγαπώ τον στίβο, για μένα, για τη ψυχολογία μου, γιατί είναι τα πάντα για μένα. Έχεις και μια αμφιβολία όμως και ανασφάλεια ότι δεν υπάρχει βοήθεια».

Πώς κατέληξε στις Ειδικές Δυνάμεις ως καταδρομέας...

Από μικρή, η Μαριάννα Πισιάρα, θαύμαζε τους καταδρομείς, καθώς τους παρακολουθούσε στις παρελάσεις αλλά και από διάφορα βίντεο. Όταν μεγάλωσε, δεν άργησε αρκετά για να κάνει και το όνειρό της πραγματικότητα, φορώντας τη χακί στολή... «Αρχικά, έψαχνα μια δουλειά που να με βολεύει με τα ωράρια, για να μπορώ να κάνω τις προπονήσεις μου στον στίβο. Ο στρατός πάντα μου άρεσε. Είχα δώσει ακόμη και εξετάσεις για Αξιωματικός, αλλά δυστυχώς δεν κατάφερα για κάτι χιλιοστά να περάσω στη Σχολή Ευελπίδων. Έτσι, όταν δόθηκαν οι θέσεις για γυναίκες ΣΥΟΠ για Ειδικές Καταδρομείς, είπα να δοκιμάσω γιατί ήθελα μια δουλειά που να έχει και action. Πάντα θαύμαζα τους καταδρομείς και στις παρελάσεις και παρακολουθούσα πολλά βίντεο με αυτούς. Ξεκίνησα τον Μάρτιο του 2018 και είδα ότι υπήρχαν και άλλες κοπέλες και δεν ήμουν μόνη και τότε είπα αφού αυτές μπορούν άρα μπορώ και ‘γω. Ήρθα, έκανα την εκπαίδευση τρεις μήνες μαζί με τους άνδρες κανονικά, καθώς δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, άντρες με γυναίκες. Μου άρεσε ακόμη περισσότερο αυτό γιατί έβλεπαν ότι και οι γυναίκες μπορούν. Μάλιστα, υπήρχαν κοπέλες στην εκπαίδευση, που ήταν καλύτερες και από τους άντρες και το παραδέχονταν και οι ίδιοι».

«Στις δυσκολίες είμαστε ο ένας δίπλα από τον άλλο, χωρίς καθόλου εξαιρέσεις λόγω φύλου. Γίναμε όλοι μας μια οικογένεια. Αυτό απέδειξε πάρα πολλά πράγματα και σε μένα, όπως το να μοιράζομαι τα πράγματά μου, να μην είμαι εγωίστρια, να βοηθώ τον άλλο, το πώς να συμπεριφέρομαι. Μέσα από την εκπαίδευση έμαθα να είμαι άνθρωπος και σίγουρα οι παραπάνω καταδρομείς νιώθουν αυτό το πράγμα. Εάν πονάει ο άλλος να τον βοηθήσεις. Έμαθα βασικές αρχές που δεν υπήρχε πιθανότητα να τις μάθω έξω από τον στρατό. Ήμουν σε φάση εφηβείας προηγουμένως και μέσα από τον στρατό ωρίμασα. Με έκανε επίσης πιο δυναμικό χαρακτήρα απ’ ότι ήμουν ο στρατός...». 

Όταν η Μαριάννα... σπρίνταρε με το σφυρί στο στόμα 

Τον τρόπο με τον οποίο κατέληξε στον χώρο της διαιτησίας, αναφέρθηκε στη συνέχεια η Μαριάννα Πισιάρα, η οποία στάθηκε και στις δυσκολίες με τις οποίες ήρθε αντιμέτωπη στα αρχικά στάδια των ορισμών σε αγώνες που είχε ως διαιτητής. «Στο ίδιο γήπεδο που κάνω προπόνηση, κάνουν προπόνηση και οι διαιτητές από όλες τις κατηγορίες ποδοσφαίρου. Αφού είδαν ότι ήμουν καλή στο σπριντ, είχα αντοχή και δεν υπήρχαν αρκετές κοπέλες διαιτητές, με παρότρυναν να δοκιμάσω και εμένα και κάποιων άλλων κοπέλων που ήταν μαζί μου. Προσωπικά, δεν ασχολούμουν καθόλου με ποδόσφαιρο στο παρελθόν. Ήταν κάτι πολύ μπερδεμένο στο μυαλό μου και δεν είχα ιδέα… Αλλά αυτό με βοήθησε γιατί έμαθα τους κανονισμούς από την αρχή μέχρι το τέλος, γιατί οι κανονισμοί αλλάζουν συνεχώς. Και κάποιος διαιτητής έμπειρος να είναι, τώρα που αλλάχτηκαν οι κανονισμοί, πρέπει να τους μελετήσει ξανά από την αρχή. Έτσι, σιγά-σιγά ξεκίνησα και έβλεπα ποδόσφαιρο και μου άρεσε. Στην αρχή όμως που έβλεπα και μόνη μου που φώναζαν στους διαιτητές, έλεα τι πάω να κάνω; Αλλά είπα δεν πειράζει, ας το δοκιμάσω. 

Ξεκίνησα το 2018, πρώτα από grassroots που είναι μικρές ηλικίες, για να μάθω τη διαιτησία. Μετά συνέχισα με μεγαλύτερες ηλικίες, ως βοηθός διαιτητής. Και επειδή δεν έχουμε πολλές γυναίκες διαιτητές στην Κύπρο, μου πρόσφεραν τη διαιτησία και έτσι έγινα διαιτητής το 2019, όπου κάνω διαιτησία και στο Γυναικείο Πρωτάθλημα και στους αγώνες U19. Είναι πολύ δύσκολο για μια γυναίκα να είναι διαιτητής. Δεν έχει τις ίδιες ψυχικές αντοχές, όπως ένας άνδρας, έστω και αν το είδα με τους καταδρομείς αυτό. Όταν ακούς από την κερκίδα βρισιές, εάν κάνεις λάθος που μπορεί στην τελική να μην είναι καν λάθος, για την οικογένεια σου, εμένα προσωπικά στις αρχές με ενοχλούσε πάρα πολύ. Να φωνάζουν και να βρίζουν γυναίκες… Ήταν πολύ άσχημο επίσης να ακούω ίδιες κοπέλες από την κερκίδα να με βρίζουν. Εκείνα που λένε είναι πολύ άσχημα. Το τι άκουσα και για την οικογένεια μου και για μένα, με ενοχλούσε. Πλέον με τις εμπειρίες όμως που απέκτησα, δεν ακούω τίποτα. Απλά πάω και κάνω τη δουλειά μου γιατί είναι δουλειά η διαιτητής. 

«Δεν είναι καθόλου εύκολο για μια γυναίκα να είναι διαιτητής, όπως επίσης το ίδιο ισχύει και για τους άνδρες. Στις αρχές μόλις αρχίζεις τη διαιτησία, θες δεν θες, σε ενοχλούν οι βρισιές του κόσμου. Η συγκέντρωση σου όμως πρέπει να βρίσκεται στο παιχνίδι και όχι στους έξω. Πλέον δεν ακούω τίποτα όμως… Την πρώτη φόρα που άκουσα βρισιά, κόπηκαν τα πόδια μου… Με ενόχλησε πάρα πολύ… Βγήκα πιο δυνατή όμως μέσα από αυτά…». 

Ο τριπλός ρόλος και το μήνυμα σε άλλες γυναίκες...

Κληθείσα να σχολιάσει τον τριπλό ρόλο που έχει στη ζωή της η Μαριάννα Πισιάρα, ανέφερε για πολλοστή φορά ότι «δεν είναι καθόλου απλό και εύκολο… Δεν έχω μέρα ξεκούρασης βασικά, καθώς και τα Σαββατοκύριακα μου είναι γεμάτα συνεχώς και αποφεύγω να ξενυχτώ για να είμαι προσηλωμένη και συγκεντρωμένη στα παιχνίδια μου, γιατί δεν μπορείς να πηγαίνεις κουρασμένος στους αγώνες». 

Το μήνυμα που στέλνει η 24χρονη, είναι ξεκάθαρο προς όλες τις γυναίκες ανεξαιρέτως... «Με θέληση και πείσμα όλα γίνονται, φτάνει να έχεις υπομονή και να αγαπάς εκείνο που κάνεις… Δεν πρέπει να επηρεάζεσαι από κανένα… Πλέον οι καιροί άλλαξαν και δεν πρέπει να ακούς το τι σχολιάζει ο κόσμος γενικά. Βλέπω μόνο τον εαυτό μου, τα λάθη μου και τα σωστά μου και προχωρώ μπροστά στη ζωή μου… Πρέπει να είσαι δυναμικός γιατί διαφορετικά δεν πετυχαίνεις τίποτα στη ζωή σου…».