«Τσιαττίζω από τριών ετών, άκουγα τους άλλους στο καφενείο της γιαγιάς μου»

«Στες αρτηρίες μας τζιυλά

Γαίμαν που τους προγόνους

Που κουβαλά παράδοσην

Έσιει καμπόσους γρόνους

Χρέος μας να της έχουμεν

Σέβας σαν των εικόνων

Παντοτινή βασίλισσα

Με στέμμαν εις τον θρόνον

Γιατί εν ο πολιτισμός

Βασανισμένων τόπων

Που καταφέρνει τες ψυσιές

Τζι ενώνει των αδρώπων»

Χρειάστηκε μόλις λίγα λεπτά, για να γράψει αυτό το ποίημα για την κυπριακή παράδοση, το οποίο αφιερώνει στον κόσμο. Στόχος του, όπως σε κάθε τραγούδι ή τσιαττιστό που γράφει, είναι να στέλνει ένα κοινωνικό μήνυμα.

Δημιουργός του ποιήματος, είναι ο Εφραίμ Χρίστου, ο οποίος είναι μόλις 18 ετών. Λατρεύει την κυπριακή παράδοση, τα ποιήματα και τους λαϊκούς τραγουδιστές. Είναι ίσως ο νεότερος σε ηλικία που ασχολείται με αυτό το είδος μουσικής, στην οποία εντρύφησε απ’ όταν ήταν τριών ετών.

«H ενασχόλησή μου με τα ποιήματα άρχισε από πολύ μικρή ηλικία, αφού άκουγα καθημερινά παραδοσιακά τραγούδια από τους ηλικιωμένους, στο καφενείο της γιαγιάς μου, στο Φοινί, όπου μεγάλωσα. Από την πρώτη στιγμή που άκουσα ηλικιωμένους να τραγουδούν και να τσιαττίζουν μου τράβηξε την περιέργεια. Δημιουργήθηκε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το τσιάττισμα και την παράδοση, απ όταν ήμουν ακόμα σε ηλικία τριών με τεσσάρων ετών. Στην αρχή μπορεί να έλεγα κανένα τσιαττιστό στο καφενείο, όμως με την πάροδο του χρόνου όταν ωρίμασα, άρχισα να γράφω ποιήματα και τραγούδια.

Όταν έγινε γνωστό το ταλέντο μου, μου ζητούσαν να γράψω κάποια ποιήματα από το σχολείο και από οργανωμένα σύνολα. Κάθε φορά βελτιώνονταν, αφού με την εξάσκηση γίνεσαι καλύτερος. Μετά, άρχισα να τα δημοσιεύω στο facebook και έλαβα μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο, κάτι που μου έδωσε ώθηση για να συνεχίσω».

«Γεννήθηκα τη μέρα που πέθανε ο θείος μου σε θανατηφόρο»

Το εντυπωσιακό στην τεχνική που ακολουθεί ο Εφραίμ, είναι πως τα ποιήματα του, θέλει να περιέχουν κάποιο κοινωνικό μήνυμα. Ουσιαστικά συνδυάζει την αγάπη για την παράδοση, με την ευαισθητοποίηση του κόσμου σε θέματα που επηρεάζουν καθημερινά την κοινωνία. Ανάμεσα σε αυτά, ξεχωρίζει ένα ποίημα που ο Εφραίμ έγραψε για τα αδικοχαμένα νιάτα, που έσβησαν στην άσφαλτο και το οποίο απήγγειλε σε παραδοσιακό διαγωνισμό, στη Λάρνακα.

«Ο σκοπός μου είναι μέσα από τα ποιήματα να στέλνω κάποια κοινωνικά μηνύματα. Να προβληματίσω τον αναγνώστη ή να μπω στη θέση του και να εκφράσω εκείνο που νιώθει ή ακόμα να διαμαρτυρηθώ μέσω του ποιήματος. Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί μέσα από το ποίημα να ευχαριστήσω κάποιον ή να παραπονεθώ και λοιπά».

Αυτό το ποίημα (σ.σ. για τα αδικοχαμένα νιάτα), το έγραψα για τον κατακλυσμό της Λάρνακας και ήταν κάτι που έγραψα πολύ βιαστικά, γιατί άργησα να ενημερωθώ για τον διαγωνισμό, αλλά και πότε ολοκληρωνόταν η προθεσμία για τις υποβολές των ποιημάτων. Μου πήρε περίπου δέκα λεπτά, αφού ήταν απλά για τη συμμετοχή. Δεν είχα σκοπό τη διάκριση.

Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω για τα θανατηφόρα, ήταν γιατί άκουσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, δηλαδή μέσα σε μερικές μέρες, τρία θανατηφόρα δυστυχήματα. Ήθελα να στείλω ένα μήνυμα.

Παράλληλα, είχα χάσει και τον αδελφό της μητέρας μου σε θανατηφόρο και δυστυχώς δεν τον γνώρισα. Ουσιαστικά τη μέρα που γεννήθηκα εγώ, πέθανε ο αδελφός της μητέρας μου, σε τροχαίο με το αυτοκίνητό του. Με τον θείο μου μοιάζουμε πάρα πολύ. Υπάρχει μια περίεργη ομοιότητα.

Έτσι ήθελα να γράψω γι’ αυτό το θέμα και βρήκα την αφορμή από εκείνα τα θανατηφόρα δυστυχήματα».

«Το αυτοκίνητο διαλύθηκε, η εικόνα δεν έπαθε κάτι»

Ένα άλλο ποίημα που ξεχωρίζει από τις αναρτήσεις του Εφραίμ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ήταν αυτό που τραγούδησε σε τηλεοπτική εκπομπή και στο οποίο επεξηγούσε γιατί του έδωσαν το συγκεκριμένο όνομα. Ουσιαστικά, ξεδιπλώνεται μια ιστορία με ένα τροχαίο ατύχημα, κατά το οποίο σώθηκε από θαύμα ο πατέρας του, από μια εικόνα του Άγιου Εφραίμ, που είχε μαζί του.

«Πριν γεννηθώ ακόμα, είχε ο πατέρας μου ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο. Ο πατέρας μου ήταν υπό την επήρεια αλκοόλ και από το τροχαίο το αυτοκίνητό του αναποδογυρίστηκε. Όταν είδαν το όχημα οι περαστικοί, θεώρησαν ότι ο οδηγός ήταν νεκρός. Όταν τελικά τον έβγαλαν, είχε απλά γρατσουνιές. Προηγουμένως είχε βρει κάποιο άνθρωπο στο δρόμο, ο οποίος του έδωσε μια εικόνα του Αγίου Εφραίμ. Του είπε να τη βάλει στο ταμπλό για να τον βοηθά. Από το ατύχημα, η εικόνα δεν έπαθε τίποτα. Παρόλο που το αυτοκίνητο διαλύθηκε, η εικόνα δεν έπαθε κάτι.

Στο μεταξύ, η μητέρα μου ήταν έγκυος και με έταξαν να με ονομάσουν Εφραίμ. Ωστόσο, σε κάποια στιγμή, οι γονείς μου έκαναν κάποιες άλλες σκέψεις για το όνομα που θα μου έδιναν. Μόλις πήγε η μητέρα μου στο γιατρό για να ελέγξει την πορεία της εγκυμοσύνης της, της είπε ότι δεν άκουγε το μωρό. Της είπε ότι έπρεπε να την γεννήσει εκείνη τη στιγμή, γιατί δεν ήξεραν αν ήμουν ζωντανός ή νεκρός. Αμέσως σκέφτηκαν το τάμα που έκαναν  στον άγιο και το είχαν ξεχάσει. Τελικά είπαν ότι αν ήμουν ζωντανός θα με έβγαζαν Εφραίμ. Γεννήθηκα με καισαρική και όλα πήγαν καλά».

«Εμπνέομαι από τον κόσμο της Ομόνοιας»

Μια άλλη πηγή έμπνευσης για τον Εφραίμ, είναι και η αγαπημένη του Ομόνοια, στην οποία αφιερώνει κάποια ποιήματα. Το πρώτο του, το έγραψε πριν την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος 2019-20, όταν οι πράσινοι κατέκτησαν την πρώτη θέση.

Αφού θεώρησε το ποίημα του γούρι για την ομάδα, συνέχισε την παράδοση και την επόμενη χρονιά, με μεγάλη επιτυχία.

«Εμπνέομαι από τον κόσμο της Ομόνοιας, ο οποίος είναι από τους πλέον πιστούς στην Κύπρο. Ακόμα και σε περιόδους που η Ομόνοια ήταν στα πολύ κάτω της, είχε τα περισσότερα εισιτήρια διαρκείας και τη στήριξη του κόσμου.

Για πρώτη φορά έγραψα για την Ομόνοια πριν δύο χρόνια και το δημοσίευσε η ομάδα. Εκείνη τη χρονιά ήρθαμε πρώτοι και θεώρησα ότι ήταν γούρι. Έγραψα ξανά πριν μπούμε στους ομίλους και ακόμα ένα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Είδα ότι αγαπήθηκαν πολύ από τον κόσμο τα ποιήματά μου, παρότι υπάρχουν κι άλλοι λαϊκοί ποιητές που γράφουν για την Ομόνοια. Πήρα πάρα πολλά μηνύματα από τον κόσμο και σκέφτηκα ότι είναι μια ευκαιρία να μπλέξουμε την παράδοση με το ποδόσφαιρο που το αγαπά ο κόσμος.

Με αυτή την κίνηση στρέφουμε τον κόσμο στην παράδοση, η οποία εκλείπει σιγά σιγά».

Η στήριξη της οικογένειας και οι στόχοι του

Το ταλέντο του Εφραίμ δεν είναι κληρονομικό, αλλά κάτι έμφυτο, το οποίο εντόπισε πολύ νωρίς στη ζωή του και το ξεδιπλώνει σιγά σιγά. Η οικογένεια του, κανένας από την οποία δεν έχει το ταλέντο του, τον στηρίζει και αγκαλιάζει την προσπάθειά του, αφού βλέπει ότι είναι κάτι που αγαπά και θέλει να ακολουθήσει στη ζωή του.

«Από την οικογένεια μου δεν υπάρχει κάποιος που να τσιαττίζει. Προσπαθώ να βρω στο γενεαλογικό δέντρο, μέσα από μια έρευνα που έκανα, αλλά δεν βρήκα κάποιον που να τσιάττιζε, τουλάχιστον μέχρι τους προ-παππούδες μου.

Η οικογένειά μου, δηλαδή οι γονείς μου και τα δύο αδέλφια μου με στηρίζουν απόλυτα στην προσπάθεια που κάνω να κρατηθεί άσβεστη η κυπριακή παράδοση και με προτρέπουν να ασχοληθώ περισσότερο. Μάλιστα, όταν χρειαζόταν να με παίρνουν σε εκπομπές ή σε διαγωνισμούς, το έκαναν με μεγάλη χαρά, παρά την μεγάλη απόσταση που υπήρχε από το Φοινί, όπου διαμένουμε».

Αυτό το πρόβλημα, θα λυθεί, αφού μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, θα ξεκινήσει σπουδές στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, στον τομέα των μαθηματικών και των οικονομικών.

«Θα εκμεταλλευτώ το γεγονός ότι θα είμαι στην Λευκωσία τα επόμενα χρόνια, για να βρεθώ δίπλα σε άλλους λαϊκούς ποιητές. Από το Φοινί που διαμένω είναι πολύ μακριά οι λαϊκοί ποιητές, αφού στη Λεμεσό δεν έχουμε πολλούς που ασχολούνται. Οι περισσότεροι είναι στη Λάρνακα και την ελεύθερη Αμμόχωστο και θα επιδιώξω να μάθω απ’ αυτούς».

Το ποίημα που αφιερώνει στον κόσμο

Κλείνοντας, ο Εφραίμ θέλησε να στείλει ένα μήνυμα στον κόσμο για τη λαϊκή παράδοση, μέσα από ένα ποίημα που έγραψε σε μόλις μερικά λεπτά και το οποίο καταμαρτυρά το έμφυτο ταλέντο του.

«Στες αρτηρίες μας τζιυλά

Γαίμαν που τους προγόνους

Που κουβαλά παράδοσην

Έσιει καμπόσους γρόνους

Χρέος μας να της έχουμεν

Σέβας σαν των εικόνων

Παντοτινή βασίλισσα

Με στέμμαν εις τον θρόνον

Γιατί εν ο πολιτισμός

Βασανισμένων τόπων

Που καταφέρνει τες ψυσιές

Τζι ενώνει των αδρώπων»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• «Είχα να ταΐσω εφτά στόματα… Σχόλανα και πήγαινα άλλη δουλειά, νύχτωνε…»
• «Πάντα ήμουν άπιστος... Ήρτα επροσευχήθηκα τζιαι έγιανε η κόρη μου που καρκίνο»
• Ο Αλάσιας που έγινε πλανόδιος για να επιβιώσει-«Η μοτορού μου γίνεται… mall»