«Η αγάπη αυτών των μωρών είναι απίστευτη, ο κόσμος να αποδέχεται το διαφορετικό»

Ένα επιπλέον χρωματόσωμα σε ένα οργανισμό, μπορεί να αλλάξει τη ζωή μιας ολόκληρης οικογένειας. Εκείνο το επιπλέον χρωματόσωμα στο 21ο ζεύγος, που φέρουν μαζί τους κάποια νεογνά, είναι η μοναδική διαφορά ενός παιδιού με σύνδρομο Down, από τα υπόλοιπα.

Όσες γυναίκες έφεραν στον κόσμο παιδιά με σύνδρομο Down, όχι μόνο δεν τα βλέπουν σαν ένα πρόβλημα που θα κουβαλούν για το υπόλοιπο της ζωής τους, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Είναι ίσως οι πιο ευτυχισμένες μητέρες στον κόσμο.

Όταν μιλούν γι’ αυτά τα «διαφορετικά» παιδιά που τους έστειλε ο Θεός, έχουν να λένε για την αγάπη που λαμβάνουν, την αγνότητα τους, αλλά και πώς άλλαξε προς το καλύτερο η ζωή τόσο των ιδίων, όσο και της οικογένειάς τους.

Μια τέτοια μάνα, είναι η κ. Μηλίτσα Χριστοδούλου, από τη Λευκωσία, η οποία έφερε στον κόσμο πέντε παιδιά, μεταξύ των οποίων και ο μικρός Ανδρέας, ο οποίος γεννήθηκε με σύνδρομο Down.

«Ο μικρός Ανδρέας είναι το πέμπτο και μικρότερο παιδί της οικογένειάς μας. Γεννήθηκε στις 17 Ιουνίου του 2014. Δεν ήξερα από την αρχή της εγκυμοσύνης ότι το παιδί θα γεννιόταν με σύνδρομο Down. Με ενημέρωσαν ότι υπάρχει περίπτωση λόγω ηλικίας, να γεννήσω παιδί με αυτό το σύνδρομο και μου είπαν να κάνω προγεννητικό έλεγχο, αλλά επειδή θα κρατούσα το μωρό έτσι κι αλλιώς, δεν τον έκανα. Οπότε, όταν γέννησα και μετά κάναμε μια ανάλυση καρυότυπου, για να δούμε αν έχει το σύνδρομο ή όχι. Στις δεκαπέντε μέρες βγήκαν τα αποτελέσματα και μας είπαν ότι το μωρό γεννήθηκε με σύνδρομο Down.

Μέχρι τη μέρα που γέννησα, εμείς δεν ξέραμε τι είναι αυτό το σύνδρομο, γιατί δεν είχαμε έρθει σε επαφή με κάποιον που το είχε. Ήταν εντελώς άγνωστο. Έτσι ήμασταν σε πλήρη άγνοια. Δεν ξέραμε ούτε τι θα αντιμετωπίσουμε, ούτε πως είναι ένα παιδί με σύνδρομο Down, αλλά και να ξέραμε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, τα πράγματα που ξέρουμε τώρα, δεν θα αγχωνόμασταν καθόλου. Αντίθετα, θα χαιρόμασταν κιόλας. Ήταν ότι καλύτερο συνέβη στην οικογένειά μας».

«Ο Ανδρέας είναι αδυναμία όλων μας»

Η γέννηση του Ανδρέα και η αγάπη που χαρίζει στην κ. Μηλίτσα και σε όλη την οικογένεια, ο επτάχρονος, σήμερα, γιος της, είναι ίσως το πολυτιμότερο δώρο που έλαβε στη ζωή της. Κι αν ήξερε πριν γεννήσει πως το παιδί της θα γεννιόταν με αυτή την ιδιαιτερότητα, θα το κρατούσε χωρίς δεύτερη κουβέντα.

«Τον Ανδρέα, εκτός από μένα και τον σύζυγό μου, τον υπεραγαπούν και τα υπόλοιπα παιδιά μου, με τα οποία έχουν πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας. Για να καταλάβετε, το τέταρτο παιδί μου από τον Ανδρέα έχουν δεκαεπτά χρόνια διαφορά. Είναι σαν τον γιο τους. Έρχονται καθημερινά για να παίξουν τα μωρά τους μαζί του. Ο Ανδρέας είναι αδυναμία όλων μας. Είναι για όλους η λατρεία τους.

Σίγουρα δεν θα σας κρύψω ότι υπάρχουν δυσκολίες, αυτό είναι φυσικό και λογικό. Από τη στιγμή που γεννιέται ένα παιδί με σύνδρομο Down χρειάζονται κάποιες θεραπείες για να βοηθήσουμε το μωρό να εξελιχθεί. Χρειάζεται από τον πρώτο καιρό που γεννιέται φυσιοθεραπεία, λόγω της υποτονίας για ενδυνάμωση των μυών, μέχρι την ημέρα που θα περπατήσει. Στη συνέχεια ξεκινούν λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, ειδική εκπαίδευση, κολύμπι και λοιπά. Δηλαδή χρειάζεται βοήθεια για να εξελιχθεί και σωματικά και ψυχικά».

«Μου είπε να τον εντάξει στην ειδική μονάδα, αλλά ήμουν κάθετη»

Την ίδια ώρα που οι γονείς από τη μέρα της γέννησης του παιδιού παλεύουν χρησιμοποιώντας κάθε εργαλείο που έχουν στη διάθεσή τους, για να καταφέρουν να τα βοηθήσουν στην εξέλιξή τους, απογοητεύονται από την αντιμετώπιση που υπάρχει από την κοινωνία και ιδίως από τα σχολεία.

«Προσωπικά δεν μου έχει τύχει ξανά να πάω κάπου και να μην αποδεχθούν το μωρό, αλλά ακούω περιπτώσεις που μπορεί οι γονείς να πηγαίνουν κάπου και να δέχεται το παιδί bullying. Γίνονται διάφορα στα σχολεία, αλλά ελπίζω να μην το συναντήσουμε ποτέ.

Είμαστε ακόμη πολύ πίσω, δυστυχώς, ως προς τα ίσα δικαιώματα και τις ίσες ευκαιρίες. Προσπαθούμε τα μωρά μας να ενταχθούν στην κοινωνία, να είναι ίσα με τα υπόλοιπα και να βρίσκονται στην ίδια τάξη με τα υπόλοιπα μωρά. Ο Ανδρέας πάει προδημοτική και είναι σε κανονική τάξη.

Πέρυσι μια δασκάλα μου είπε τι περιμένεις, νοουμένου ότι θα πάει δημοτικό. Μου είπε ότι ήθελε να τον βάλει στην ειδική μονάδα, αλλά ήμουν κάθετη. Της είπα ότι δεν υπάρχει περίπτωση. Εγώ θέλω το μωρό να είναι στην κανονική τάξη και ας είναι ο τελευταίος μαθητής. Τα μωρά πρέπει να τα εντάσσουμε μέσα στο σχολείο, όχι να τα απομονώνουμε σε μονάδες.

Αυτά τα παιδιά μιμούνται πολύ. Ο Ανδρέας είναι πολύ προχωρημένος, προτιμώ να είναι στην κανονική τάξη, να μιμείται τα καλύτερα παιδιά, παρά να είναι σε μια μονάδα απομονωμένος και διαχωρισμένος από τα παιδιά της ηλικίας του».

Ακούγοντάς κάποιος την κ. Μηλίτσα, καταλαβαίνει την απόγνωση και την απογοήτευση που κρύβει μέσα της, αφού νιώθει πολύ έντονα το αίσθημα της άνισης μεταχείρισης.

«Εγώ όταν θα έπαιρνα τον Ανδρέα στο νηπιαγωγείο ήταν τριών χρονών. Τότε υπήρχε το κοινοτικό και το δημόσιο σχολείο. Στο κοινοτικό μου είπαν ότι δεν δικαιούταν συνοδό και έτσι τον βάλαμε στο δημόσιο. Εκεί έπρεπε να κάνουμε μια αξιολόγηση του μωρού και πριν καν κάνουμε αυτή την αξιολόγηση, μου είπαν να τον βάλουν στην ειδική μονάδα. Όταν τον είδαν ότι μιλούσε, καθόταν να παρακολουθήσει, τον έβαλαν στην κανονική τάξη. Πρέπει να βλέπουμε την κατάσταση του μωρού και μετά να το κατατάσσουμε οπουδήποτε. Εξάλλου, όλα τα παιδιά έχουν τα ίδια δικαιώματα, για ίση μεταχείριση στην εκπαίδευση».

Λάτρης της μουσικής

Ο μικρός Ανδρέας, έχει και πολλά έμφυτα ταλέντα, αφού είναι ένα παιδί που λατρεύει τη μουσική. Στην καθημερινότητά του, εκτός από το σχολείο παίζει μουσικά όργανα, όπως ντραμς και κιθάρα, ενώ παράλληλα ασχολείται και με τη ζωγραφική.

«Παίζει με τα υπόλοιπα μωρά που έχουμε σπίτι, γιατί είμαι και γιαγιά, έχω οκτώ εγγόνια. Ο Αντρέας είναι ένα μωρό με αυτοπεποίθηση, ένα κοινωνικό μωρό. Δεν υστερεί σε κάτι, για να μην σας πω ότι έχει περισσότερα πλεονεκτήματα από άλλα παιδιά, γιατί σου προσφέρει και χαρά και αγάπη.

Την πρώτη φορά που τον είδα σε σχολική γιορτή, ένιωσα πάρα πολύ περήφανη. Εμένα δεν με νοιάζει ούτε τι θα πει ο κόσμος, ούτε τίποτα, τον παίρνω όπου θέλω και δεν δίνω σημασία σε κάποιον που θα κοιτάζει περίεργα για παράδειγμα».

Το μήνυμα στην κοινωνία

Η κ. Μηλίτσα, θέλησε να στείλει το δικό της ξεχωριστό μήνυμα τόσο σε όσους έχουν παιδιά με σύνδρομο Down, όσο και στον κόσμο, αφού ήρθε ο καιρός να αποδεχθεί τη διαφορετικότητα, όποια κι αν είναι.  

«Σε κάποιον που περιμένει παιδί με σύνδρομο Down, θέλω να του πω ότι θα έρθει στο σπίτι του μια ευλογία, μια χαρά, κάτι το απερίγραπτο βασικά. Δεν μπορείς να περιγράψεις τη χαρά και την αγάπη που σου δίνουν αυτά τα μωρά. Είναι άλλο να το εξηγείς και άλλο να το ζεις. Όποιος συναναστρέφεται με αυτά τα μωρά, παίρνει απίστευτη αγάπη.

Πρέπει ο κόσμος να αποδέχεται το διαφορετικό. Αποδεχόμενοι ένα άνθρωπο διαφορετικό, γινόμαστε κι εμείς καλύτεροι. Έχουν τα ίδια δικαιώματα, αλλά και τις ίδιες ανάγκες με όλους εμάς, χρειάζονται και αξίζουν αγάπη, σεβασμό και αποδοχή».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• «Με πήγαν σε πάτερ για εξομολόγηση, ακόμα και σε ψυχολόγο επειδή είμαι λεσβία»
• «Ο αγώνας μου κράτησε 2,5 χρόνια… Έλεγα πρέπει να ζήσω, θέλω να ζήσω…»
• «Είχα να ταΐσω εφτά στόματα… Σχόλανα και πήγαινα άλλη δουλειά, νύχτωνε…»