«Είχα να ταΐσω εφτά στόματα… Σχόλανα και πήγαινα άλλη δουλειά, νύχτωνε…»

Πατέρας... Ο άνθρωπος που οφείλει να στηρίζει και να προσφέρει τα πάντα στην οικογένειά του... Ο άνθρωπος, ο οποίος οφείλει να βρίσκεται δίπλα στη σύζυγο και μητέρα των παιδιών του... Ο άνθρωπος που όσες δυσκολίες κι αν συναντήσει η οικογένειά του, πρέπει να βρει τις ψυχικές και σωματικές δυνάμεις για να τις αντιμετωπίσει, ώστε να μην λείψει τίποτα στα παιδιά του... Είτε ένα παιδί, είτε πέντε παιδιά έχει ένας πατέρας, η αγάπη προς αυτά είναι πάντοτε η ίδια... Μα όσο περισσότερα είναι τα παιδιά, τόσες περισσότερες είναι ακόμη και οι ευθύνες που έχει στις πλάτες του για να καταφέρει να τους προσφέρει όσο πιο πολλά γίνεται και να τα μεγαλώσει με τις ορθές αξίες και ιδανικά...

Ένας από αυτούς και ο κ. Ντίνος Ολύμπιος, ο οποίος κατάφερε να μεγαλώσει και τις πέντε του κόρες μέσα σε αρκετές δυσκολίες που συνάντησε στη ζωή του. Μα σήμερα, ο 71χρονος κ. Ντίνος, είναι πιο περήφανος από ποτέ, καθώς καμαρώνει πλέον τις κόρες και τα εγγονάκια του. Επί ευκαιρίας της εορτής του πατέρας, που γιορτάζει στις 20 Ιουνίου, μίλησε στον REPORTER o κ. Ντίνος Ολύμπιος, που είναι επίσης Πρόεδρος της Παγκύπριας Οργάνωσης Πολυτέκνων. 

«Παντρεύτηκα πολύ νωρίς… Στα 22 μου αρραβωνιάστηκα, στα 23 μου παντρεύτηκα, στα 24 μου έκανα και την πρώτη μου κόρη. Αργότερα ήρθε η δεύτερη, η τρίτη, η τέταρτη και μετά η πέμπτη... Τρέχαμε συνεχώς με τις κόρες μας. Από τα σχολεία, στα ιδιαίτερα, μετά στα πανεπιστήμια μέχρι να ολοκληρώσουν και τις σπουδές τους. Είχαμε το σπίτι μας μικρό επίσης, με δυο δωμάτια, δεν μας χωρούσε… Μοιράζαμε τα δωμάτια για να μπορέσουμε να μείνουμε… Ήταν επτά στόματα στο σπίτι… Έξοδα πολλά, πάρα πολλά… Τα καταφέραμε όμως, πάντρεψα τις δυο μου κόρες και σήμερα έχω και τέσσερα εγγονάκια, δυο αγόρια και δυο κορίτσια. Οι ηλικίες των κόρων μου σήμερα είναι κατά σειρά από τη μεγαλύτερη 47, 45, 40, 35 και 30...». 

Ο κ. Ντίνος, βλέποντας να μεγαλώνουν τα παιδιά του και να γίνονται περισσότερες και οι ανάγκες του σπιτιού, ένιωθε την ανάγκη, ότι πρέπει να εργάζεται και τα απογεύματα, ώστε να καταφέρουν να μεγαλώσουν τα παιδιά του. «Όταν ξεκίνησαν και μεγάλωναν τα παιδιά, είπα της γυναίκας μου θα πρέπει να εργάζομαι και απογεύματα. Σχόλανα από τη δουλειά μου θυμάμαι και δεν πήγαινα σπίτι... Πήγαινα σε άλλες δουλειές. Είτε για εγκατάσταση βελτιωμένων συστημάτων άρδευσης στα χωράφια, είτε για κλάδεμα κήπων, είτε για ψεκάσματα, είτε διαιτησίες, είτε για φωτογραφήσεις και βιντεογραφήσεις. Ώσπου είχε φως εργαζόμουν… Μέχρι να μπω σπίτι γινόταν μεσάνυχτα και την επόμενη μέρα το πρωί ξανά από την αρχή…Περάσαμε όμως Δόξα Τω Θεό…». 

«Μάθαμε να εργαζόμαστε στη ζωή μας... Ο παπάς μου μεγάλωσε οκτώ μωρά και ο παππούς μου έντεκα»

Ο κ. Ντίνος, γυρίζει τον χρόνο πίσω και θυμάται... Θυμάται πώς μεγάλωσε ο παππούς του τα παιδιά του αλλά και ο πατέρας του τη δική του οικογένεια... Άνθρωποι, οι οποίοι μαζί με τις γυναίκες τους έδωσαν τα πάντα, για να μεγαλώσουν όπως πρέπει την οικογένειά τους... «Ο πατέρας μου κατάγεται από τα Λύμπια και η μητέρα μου από τον Ψευδά. Είμαι το δεύτερο παιδί από μια πολύτεκνη οικογένεια, σύνολο οκτώ παιδιών. Η μητέρα μου επίσης ήταν το δεύτερο παιδί από μια πολύτεκνη οικογένεια με ένδεκα παιδιά. Στα παλιά χρόνια οι πρόγονοί μας, έλεγαν, ‘η προίκα μου είναι τα παιδιά μου’. Λόγω του ότι ο περισσότερος κόσμος ασχολείτο με τη γεωργία και δεν υπήρχαν τα σύγχρονα μέσα, ο κόσμος έκανε παιδιά, για να πάνε στο θέρος, να καλλιεργήσουν τις πατάτες τους, να σπείρουν, να θερίσουν, να μαζέψουν τις ελιές τους κτλ.

Ο παππούς μου είχε έντεκα παιδιά και έτυχε να ήμουν το πρώτο αγόρι από τα 56 εγγόνια του. Πήγαινα τακτικά στο σπίτι του και τον βοηθούσα στις δουλειές. Εκείνο που θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν ήμουν μικρός, ιδίως τα καλοκαίρια, είναι όταν ερχόταν ο πατέρας μου στο κρεβάτι η ώρα 4 το πρωί και μου έλεγε ‘Ντίνο φεύκω θα πάω δουλειά και να πιάσεις τα αδέλφια σου και να κάνεις αυτό και αυτό…’. Σχόλανε ο καημένος ο πατέρας μου από τη δουλειά και μας έπαιρνε να μαζέψουμε διάφορα λαχανικά της εποχής στα χωράφια. Αυτοκίνητα δεν είχε τότε, ήταν με τα ζώα τότε. Έπρεπε να φορτώσουμε τα προϊόντα στα ζώα μας και να τα πάρουμε σιγά-σιγά σπίτι. Οπότε μας έβρισκαν τα μεσάνυχτα μέχρι να μπούμε σπίτι…

Μάθαμε να εργαζόμαστε στη ζωή μας... Βλέποντας τον πατέρα μου να μεγαλώνει οκτώ μωρά, μόνο εμάς είχε στήριγμα, τα παιδιά του. Γι’ αυτό και τον βοηθούσαμε καθημερινώς, ειδικά τα αγόρια της οικογένειας. Είμαστε μαθημένοι να εργαζόμαστε. Στη ζωή μου πέρασα πολλές δυσκολίες. Ξέρετε πόσες φορές κατέβηκα μέσα σε λάκκους 40 και 50 ποδών βάθους, για να τους καθαρίσουμε από τις λάσπες;».

Μέσα στα χρόνια και στις προσπάθειες που κατέβαλλε για να μεγαλώσει την οικογένειά του ο κ. Ντίνος, έτυχε να κάνει και το επάγγελμα του διαιτητή στα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Κάτι, που είχε και αντιδράσεις από τον κόσμο που βρισκόταν δίπλα του... «Θυμάμαι μου έλεγαν όλοι, καλά πάεις και κάνεις διαιτησίες και ακούς τόσες βρισιές για να πιάσεις 20 λίρες; Εγώ τους έλεγα, αυτά είναι τα λεφτά για τα μωρά μου. Ήταν αρκετά σημαντικά αυτά τα λεφτά για τα παιδιά μου…

Επίσης, εργαζόμουν στο Τμήμα Γεωργίας, αλλά όπως είναι οι έκτακτοι σήμερα, τότε ήταν οι ωρομίσθιοι. Έκανα δέκα χρόνια ωρομίσθιος. Μετρούσαμε τις ημέρες και πόσες εργάσιμες έχει ο μήνας, για να πληρωθούμε. Ξεκίνησα με 13 λίρες τον μήνα. Μετά τον πόλεμο αυξήθηκε λίγο ο μισθός μου, αλλά μετά τον πόλεμο άρχισαν να μεγαλώνουν και οι κόρες και είχαν αυξηθεί και οι ανάγκες. Με τη γυναίκα μου γράφαμε τι ξοδεύαμε για να μπορούμε να επιβιώσουμε και να φθάσει το τέλος του μήνα και να μην χρωστούμε...».

Οι αγώνες στην Παγκύπρια Οργάνωση Πολυτέκνων

Ο κ. Ντίνος, εκτελεί χρέη προέδρου στην Παγκύπρια Οργάνωση Πολυτέκνων, τα τελευταία πέντε χρόνια. Όπως ο ίδιος λέει, «επειδή ήμουν ένας άνθρωπος που έμαθα από την αρχή να εργάζομαι στη ζωή μου, μπήκα πρόεδρος της Π.Ο.Π. το 2016. Μια περίοδος όπου οι πολύτεκνοι είχαν χάσει αρκετά δικαιώματα προηγουμένως, λόγω και της οικονομικής κρίσης. Άρα έπρεπε να αρχίσουμε ένα αγώνα για να φέρουμε εκείνα που μας είχαν αποκόψει. Ξεκινήσαμε αγώνες για να επαναφέρουμε σταδιακά το επίδομα μάνας και επαναφέραμε γενικά αρκετά πράγματα. Δεν μπορώ να πω ότι το κράτος δεν προσέφερε στις πολύτεκνες οικογένειες, αλλά σήμερα, η υπογεννητικότητα από το 2.43 που ήταν ο δείκτης γονιμότητας το 1991, έχουμε πέσει στο 1.33, μαζί με τις γεννήσεις αλλοδαπών.

Όταν ξεκίνησα να βρίσκομαι μαζί με τις πολύτεκνες οικογένειες επί εποχής του Σπύρου Κυπριανού, οι πολύτεκνες οικογένειες, παρόλο που είχαμε πέντε παιδιά, έπαιρναν επίδομα μόνο για τα δυο. Και μάλιστα την εποχή που άρχισαν να δίνουν τα επιδόματα, οι οικογένειες που είχαν τέσσερα παιδιά, δεν θεωρούνταν πολύτεκνες και έπρεπε να έχουν πέντε παιδιά για να θεωρούνται πολύτεκνες. Παίρναμε εφτά λίρες για τα πρώτα δυο παιδιά και όταν τα παιδιά ενηλικιώνονταν, σταματούσε και το επίδομα. Το 1991, ο Πρόεδρος Γιώργος Βασιλείου, που ήταν για μένα ο καλύτερος στην κοινωνική πολιτική, αποφάσισε και είπε, επίδομα τέκνου θα παίρνουν όλα τα παιδιά και από επτά λίρες, θα παίρνουν είκοσι λίρες. Και εκεί που έβαζα στο σπίτι μου ένα εισόδημα δεκατέσσερις λίρες τον μήνα, ξαφνικά έγιναν 100 οι λίρες, τον μήνα. Για τα δεδομένα της εποχής τότε ήταν πολύ σεβαστά τότε...». 

«Έλεγα της γυναίκας μου, ‘γυναίκα, πιάσε τα μωρά και ψούμνιστους ότι θέλουν'...»

Το επίδομα πολυτέκνων αποτελεί μια σημαντική οικονομική βοήθεια για κάθε πολύτεκνη οικογένεια, για να τα καταφέρει να επιβιώσει. Ένα επίδομα από το οποίο τα παιδιά του κ. Ντίνου, ψώνιζαν αυτά που ήθελαν και γίνονταν ακόμη πιο χαρούμενα... «Έπαιρνα το επίδομα και έλεγα της γυναίκας μου, ‘γυναίκα, πιάσε τα μωρά και πήγαινε στην πόλη και ψούνιστους ότι θέλουν, από ρούχα, παπούτσια, τα πάντα’. Ήταν μια τονωτική ένεση το επίδομα. Σαν οργάνωση πολυτέκνων, είχαμε τον μεγαλύτερο αριθμό παιδιών εκείνη την εποχή. Την περίοδο εκείνη του 1991-92 είχαμε 1189 γεννήσεις τέταρτου παιδιού και πάνω, 1220 γεννήσεις το 1993, 1157 γεννήσεις το 1994, 1111 γεννήσεις το 1995 και μετά που έχασε την αγοραστική του αξία το χρήμα, άρχισε η πτώση για να φθάσουμε στα τελευταία στατιστικά του 2019, στα 276 παιδιά από πολύτεκνες οικογένειες. Μάλιστα, άρχισε και η μείωση του τρίτου παιδιού».

Όταν καλέσαμε τον κ. Ντίνο να στείλει το δικό του μήνυμα προς τους νέους και στη νέα γενιά για να φτιάξουν μεγάλες οικογένειες, ο ίδιος εξέφρασε ένα ιδιαίτερο προβληματισμό. «Είναι μια δύσκολη προτροπή για να κάνω για τη νέα γενιά για πολύτεκνες οικογένειες, καθώς υπάρχουν αρκετοί παράγοντες που τους δυσκολεύουν για να φτιάξουν μεγάλες οικογένειες. Πριν το 2011-12 που ήταν η μεγάλη οικονομική κρίση, ο κάθε γονιός έβλεπε τα οικονομικά του εισοδήματα και έλεγε θα κάνω και τρίτο και τέταρτο παιδί. Μετά όμως που έγιναν οι αποκοπές, είχε αποτέλεσμα να χάσουν τα έσοδα τους οι πολύτεκνες οικογένειες. Πρέπει να υπάρχει πίστη στον Θεό όμως… Κάθε παιδί που γεννιέται, φέρνει και την τύχη του μαζί του. Ο κόσμος της Κύπρου είναι πολύ φιλεύσπλαχνος και βοηθά και ο Θεός θα βοηθήσει για να μεγαλώσουν τα παιδιά του κόσμου όπως πρέπει…».