Ο Αλάσιας που έγινε πλανόδιος για να επιβιώσει-«Η μοτορού μου γίνεται… mall»

Τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε το τελευταίο διάστημα, τον ανάγκασαν να φορτώσει όλο του το... μαγαζάκι στη μοτοσικλέτα. Έτσι αντί οι πελάτες να έρχονται σε αυτόν, πάει ο ίδιος κοντά τους και πουλά τα προϊόντα του. Είναι ο Αλάσιας... Ένα όνομα το οποίο είναι ευρέως γνωστό στη Λάρνακα.

Με την μικρή του μοτοσικλέτα ο Ηλίας Αλεξιάδης, έχει γίνει σήμα κατατεθέν στην πόλη του Ζήνωνα. Η μοτοσικλέτα του, όπως αναφέρει περήφανα γίνεται μέχρι και... mall, καθώς τη διαμόρφωσε για να μπορεί να χωρέσει δεκάδες παρασκευάσματα, τα οποία φτιάχνει η οικογένεια Αλεξιάδη. 

«Πουλώντας με ένα ευρώ διάφορα παρασκευάσματα, ξοφλούμε σιγά σιγά και τα χρέη μας», ήταν η χαρακτηριστική ατάκα του κ. Ηλία Αλεξιάδη, ο οποίος λόγω του κορωνοϊού και της μείωσης της δουλειάς του, αναγκάστηκε να βγει στους δρόμους της Λάρνακας με τη μοτοσικλέτα του και να προσφέρει τυρόπιττες και άλλα εδέσματα, στην τιμή του ενός ευρώ. 

Η ιστορία του κ. Αλεξιάδη, μας παίρνει αρκετά χρόνια πίσω και ξεκινά από τη Σμύρνη. Ο πατέρας του Δημήτρης Αλεξιάδης καταγόταν από κει. Το 1922, κατατρεγμένος από τους Τούρκους, φεύγει από τη Σμύρνη και καταλήγει στην Αίγυπτο. Εκεί θα γνωρίσει τη σύζυγό του με την οποία κατέφυγαν για την Κύπρο. 

«Ο πατέρας μου είναι από τη Σμύρνη και η μητέρα μου από την Κάσο. Πήγαν πρόσφυγες στην Αίγυπτο γιατί κατάστρεψαν τη Σμύρνη και την έσφαξαν. Από την Αίγυπτο, τους έδιωξε ο Νάσερ, γιατί όσοι ήταν Χριστιανοί δεν τους ήθελαν. Ακολούθως πήγαν στην Οδησσό και μετά έφυγαν από εκεί και κατέληξαν στη Χίο και μετά στην Κύπρο. Εμένα όλη μου η οικογένεια είναι Χιώτικη ουσιαστικά, απλώς γεννήθηκα Κύπρο γιατί ο παππούς μου ήταν καπετάνιος και του είπαν έλα στην Κύπρο και είναι καλός ο κόσμος. Ήταν τέσσερις καπετάνιοι που έφεραν στην Κύπρο και ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο πατέρας μου». 

Το 1955, ο κ. Δημήτρης Αλεξιάδης άνοιξε το δικό του ζαχαροπλαστείο στη Ζήνωνος Κιτιέως και έδωσε το όνομα «Αλάσια», ονομασία με την οποία ήταν γνωστή η Κύπρος κατά την αρχαιότητα. Για τριανταένα ολόκληρα χρόνια, από το 1955 μέχρι το 1986 που θα κατεδαφιστεί ολόκληρο το γωνιακό κτηριακό μπλοκ, το «Αλάσια» θα αποκτήσει τη φήμη του καλύτερου ζαχαροπλαστείου της Λάρνακας και ενός από τα καλύτερα της Κύπρου.

«Εγώ ήμουν τορναδόρος ηλεκτροκολλητής αρχικά. Απλώς επειδή το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον και επειδή στην οικογένεια μου ήταν όλοι μάγειρες, ζαχαροπλάστες και ζωγράφοι, όταν έγινε η εισβολή, ήρθα στον πατέρα μου και έγινα και 'γω ζαχαροπλάστης, όπως ήταν και αυτός. Όταν ήμουν μικρός βοηθούσα τον πατέρα μου, αλλά δεν ήθελα αυτή τη δουλειά. Λόγω της μεγάλης ανάγκης όμως, έγινα τελικά ζαχαροπλάστης και προχώρησα».  

Τη ζαχαροπλαστική παράδοση που ξεκίνησε από τη Σμύρνη και την Αλεξάνδρεια, συνεχίζει σήμερα ο Ηλίας Αλεξιάδης. «Κρατούμε αυτή την παράδοση εδώ και δεκαετίες. Απλά εμφανίστηκε τον τελευταίο χρόνο ο κορωνοϊός και μας κατάστρεψε και γι' αυτό προσπαθούμε να κάνουμε επανεκκίνηση με τη μοτοσικλέτα. Η σκέψη με τη μοτορού μου, που γίνεται τέσσερα είδη, μπουφέ, mall, take away και delivery, άρχισε όταν κλείσαμε μερικούς μήνες αφού δεν είχαμε δουλειά λόγω κορωνοϊού. Δεν μπορούσα να κάθομαι με σταυρωμένα τα χέρια και έπρεπε να σκεφτώ κάτι για να κάνω». 

Η καθημερινότητα του Ηλία Αλεξιάδη, άλλαξε άρδην το τελευταίο διάστημα με τη μοτοσικλέτα του. Όπως ο ίδιος αναφέρει, «η καθημερινότητα μου τους τελευταίους έξι μήνες είναι καλή αναλόγως αλλά σίγουρα, δεν μπορεί να σου προσφέρει τα πάντα μια μοτόρα. Προσπαθώ να βγάζω το μεροκάματό μου για να ζήσω. Ο κόσμος όμως, είναι τόσο χαρούμενος και ευχαριστημένος, που με περιμένει από γωνιά σε γωνιά για να τον εξυπηρετήσω. Κάθε μέρα κάνω το σταθερό μου δρομολόγιο. Πάω στην αγορά, από εκεί πάω παραλία και κάνω όλο τον γύρο της Λάρνακας σχεδόν. Κάθε μέρα ξεπουλώ και μετά θα επιστρέψω πίσω. Αρκετός κόσμος μπορεί να μην με ακούσει όταν περνώ και γι' αυτό έχω και την κόρνα στη μοτοσικλέτα μου και την κτυπώ. Όταν περάσω από πολυκατοικία μάλιστα, κατεβάζουν καλαθάκι και βάζω μέσα τα εδέσματα και τα παίρνει ο κόσμος». 

Όταν ρωτήσαμε τον κ. Ηλία για το μέλλον του ζαχαροπλαστείου του και της μοτοσικλέτας του, ο ίδιος κοντοστάθηκε... Δεν ήξερε τι να μας πει, αφού η μεγάλη του αγάπη είναι τα λουκούμια, για τα οποία φημίζεται και το ζαχαροπλαστείο Αλάσια...

«Δεν ξέρω αν θα επιστρέψουμε ποτέ εμείς στην κανονικότητά, γιατί η κανονικότητα του Αλάσια είναι η τέχνη η οποία είχαμε πάντα, με τα λουκούμια. Ο κόσμος γνωρίζει πολύ καλά την ποιότητα των λουκουμιών μας, επειδή γι' αυτά φημιζόμαστε. Προς το παρόν για εμάς το μέλλον είναι η μοτόρα μου. Έδωσε μας πνοή, ζωή και μέλλον. Μια μέρα θα της πούμε και εμείς ευχαριστώ γι' αυτά που μας προσφέρει. Εμείς τα κάναμε όλα αυτά για να ξέρει ο κόσμος ότι όχι μόνο υπάρχουμε και ζούμε, αλλά το Αλάσια είναι κοντά του. Αρχίσαμε τώρα σιγά σιγά και κάνουμε λίγα λουκούμια. Δεν περιμένουμε τα παλιά μας μεγαλεία, αλλά η τέχνη μας είναι τέτοια που θα μας δώσει την ευκαιρία να κρατηθούμε ζωντανοί και δυνατοί στην κοινωνία». 

Τα χρόνια που βρίσκεται στο ζαχαροπλαστείο του ο κ. Ηλίας, είναι πολλά... Γνώρισε αμέτρητο κόσμο... Όταν τον ρωτήσαμε τι κρατά μέσα από αυτά τα χρόνια, ο ίδιος χαμογέλασε και μίλησε για πολύ απλά πράγματα...

«Κρατώ μια καλή ζωή μέσα από όλα αυτά τα χρόνια εδώ και ένα ωραίο μέλλον που έκανα, γιατί εγώ το επιδίωξα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που μου έλεγε ο πατέρας μου. 'Θα σου δώσω τρία πράγματα γιε μου και θα γίνεις πλούσιος. Το πρώτο είναι τα μανίκια επάνω και να δουλεύεις ασταμάτητα. Το δεύτερο είναι να θερίζεις αγάπη, να δίνεις και να παίρνεις αγάπη. Και το τρίτο ότι ακούς να συμβαίνει να έχεις υπομονή'. Δόξα σοι ο Θεός, δεν έχω παράπονο. Έκανα ότι ήθελα στη ζωή μου. Έχω ότι θέλω με επτά εγγόνια και ένα δισέγγονο. Αυτή είναι η μεγάλη μου χαρά στη ζωή μου...».