«Η λευχαιμία με βρήκε έτοιμη... Τα παιδιά μου, μου λένε μάμα όλα θα πάνε καλά»

«Είχα τον χρόνο για να συνειδητοποιήσω ότι είχα λευχαιμία, γιατί από την αρχή που διαγνώστηκα με μυελοΐνωση και μου είπαν ότι μπορεί να μετατραπεί, εγώ πίστευα ότι θα μετατραπεί, το ένιωθα και το έβλεπα και μέσα από κάποιες αναλύσεις μου. Ήμουν πιο συνειδητοποιημένη και δεν ήταν ένα μπαμ. Είχα τον χρόνο και το είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι πιθανόν να μετατραπεί σε λευχαιμία. Με βρήκε έτοιμη και δυνατή όμως για να την αντιμετωπίσω. Δεν μπορώ να εξηγήσω το πώς και γιατί αλλά έτσι είναι η πραγματικότητα. Όσο εξαρτάται από μένα θα την αντιμετωπίσω όσο γίνεται και από εκεί και πέρα θα δείξει...».

Δύναμη, θάρρος, υπομονή και πίστη... Tέσσερις λέξεις που αποτελούν φάρο στον σκληρό αγώνα της ζωής, που δίνει η Μαρία Μάρκου από το Παραλίμνι. Η 39χρονη, τον τελευταίο ένα χρόνο, παλεύει με αξιοπρέπεια ένα δύσκολο αλλά όχι αήττητο εχθρό, καθώς διαγνώστηκε με οξεία μυελογενή λευχαιμία και βρίσκεται στο αιματολογικό του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας λαμβάνοντας χημειοθεραπεία και μεταγγίσεις αίματος καθημερινώς. Η ίδια ωστόσο, δεν τα έβαλε λεπτό κάτω και με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της, είναι πιο αισιόδοξη από ποτέ, για τη νίκη που θα πάρει κόντρα στην ασθένεια που της κτύπησε την πόρτα και σύντομα θα μπορέσει να επιστρέψει στα δυο της παιδιά και θα συνεχίσει τη ζωή της με την οικογένειά της από εκεί που έμεινε πέρσι τον Ιούνιο...

«Ήταν ημέρα του Κατακλυσμού, Ιούνιος του 2020… Είχα πάει στη δουλειά μου, που ήμουν μάγειρας σε κουζίνα σε ξενοδοχείο στο Πρωταρά και είχα λιποθυμήσει. Αφού έφερα μετά τα λογικά μου, συνέχισα τη δουλειά μου και είπα όταν σχολάσω θα πάρω τον προσωπικό μου γιατρό να του πω ότι πρέπει να κάνω αναλύσεις, γιατί ένιωθα τάσεις λιποθυμίας. Όταν σχόλασα και τον πήρα τηλέφωνο, αυτός μου είπε ότι δεν είναι φυσιολογικό να έχω τόσες συχνές λιποθυμίες. Ήμουν λίγο αμελής η αλήθεια και αυτός μου είπε ότι πρέπει να πάω άμεσα στις Πρώτες Βοήθειες.

Έτσι και ξεκίνησα τις αναλύσεις και βρέθηκε χαμηλή η αιμοσφαιρίνη μου. Χρειαζόμουν μεταγγίσεις, κρατήθηκα για νοσηλεία στο Νοσοκομείο Αμμοχώστου για δεκαπέντε ημέρες, μέσα στις οποίες κάναμε διάφορες αναλύσεις και με έστειλαν επίσης στο αιματολογικό του Νοσοκομείου Λευκωσίας όπου έκανα οστεομυελική βιοψία, η οποία έδειξε αρχικά ότι έχω μυελοΐνωση. Πρόκειται για μια κακοήθεια του μυελού των οστών και έχει που το αναφέρουν ως καρκίνο του αίματος, το οποίο χρειάζεται μεταμόσχευση για να θεραπευτεί.

Στην κατάσταση που ήμουν όμως, κάποιες μεταλλάξεις και αναλύσεις που έγιναν μετά, υπήρχε η πιθανότητα σε κάποια φάση να μετατραπεί σε οξεία μυελογενής λευχαιμία, πράγμα το οποίο με ενημέρωσαν και ήταν εις γνώση μου. Κάθε δεκαπέντε ημέρες παρακολουθούμουν από αιματολόγο και έκανα αναλύσεις που παρακολουθούσαν τους βλάστες μου, γιατί εκείνοι ήταν το σημαντικό συν άλλα πολλά που έπρεπε να γνωρίζουμε για την κατάστασή μου».

Το ταξίδι ζωής στην Γερμανία

Οι μήνες περνούσαν με αρκετές αναλύσεις για τη Μαρία. Η επιβεβαίωση για το προαίσθημα της ωστόσο, δεν άργησε να έρθει... «Ξαφνικά στις 3 Μαρτίου, οι βλάστες μου από το 9% πήγαν στο 25%, που σημαίνει ότι έχει μετατραπεί σε οξεία μυελογενής λευχαιμία. Οπότε ενημερώθηκε το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας και ήρθα εδώ, όπου και ξεκίνησα τη χημειοθεραπεία.

Έχει σχεδόν τρεις βδομάδες που βρίσκομαι στο Νοσοκομείο τώρα, για να κάνω τον πρώτο κύκλο της χημειοθεραπείας, που διαρκεί ένα μήνα. Αρχικά, για μια βδομάδα εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο έκανα χημειοθεραπεία. Είχα κάποιες έντονες αντιδράσεις στο δέρμα μου λόγω της χημειοθεραπείας, σε σημείο που φαίνονταν σαν εγκαύματα. Εφόσον τελείωσε η μια βδομάδα, άρχισαν οι επιδράσεις της χημειοθεραπείας. Ξεκίνησα να έχω πυρετούς, αδυναμίες λόγω του ότι ξεκίνησε η χημειοθεραπεία να σκοτώνει τα κύτταρα του οργανισμού μου.

Αυτή τη στιγμή περιμένω να τελειώσει η χημειοθεραπεία, να κάνουμε μια νέα βιοψία για να δούμε πόσο καθάρισαν τα κύτταρα του οργανισμού μου και να μου πουν και οι γιατροί μου πόσους κύκλους της χημειοθεραπείας πρέπει να κάνω ακόμη, πριν να πάω Γερμανία. Δεν ξέρω ακόμη πότε θα πάω εξωτερικό και αυτό πρέπει να το κρίνουν οι γιατροί που θα εξετάσουν τα αποτελέσματά μου».

«Τα παιδιά μου, μου λένε ‘μάμα όλα θα πάνε καλά’»

Μπορεί να μην έχει τα δυο της παιδάκια στο πλάι της, αλλά η Μαρία μιλά καθημερινώς μαζί τους και παίρνει μάλιστα αρκετή δύναμη από αυτά. Όπως μας είπε μάλιστα, μίλησε και στα δυο της παιδιά για τη λευχαιμία και γνωρίζουν τα πάντα για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η μητέρα τους, καθώς είναι αρκετά ώριμα.

«Δυστυχώς στην παρούσα φάση δεν είναι εφικτό να είναι κάποιος δίπλα μου λόγω κορωνοϊού, αλλά έρχονται ο σύζυγος και τα παιδιά μου για λίγα λεπτά από μακριά και φεύγουν. Έχω μια κόρη δεκαεπτά χρονών και ένα γιο δεκατριών ετών, που μιλάμε καθημερινώς τηλεφωνικώς και βιντεόκληση. Μίλησα στα παιδιά μου για τη λευχαιμία, με την κάθε λέξη, επειδή είχα τον χρόνο μέχρι να μετατραπεί και τους είπα ότι ίσως χρειαστεί να παίρνω κάποια φάρμακα που έχουν ως αποτέλεσμα να πέφτουν τα μαλάκια μου. Είναι μεγάλα μωρά και το αντιμετωπίζουν αρκετά ώριμα και μου λένε συνέχεια ‘μάμα όλα θα πάνε καλά’».

Παράλληλα, η μικρή αδελφή της Μαρίας, είναι αυτή που θα της δώσει και... ζωή, καθώς είναι ο συμβατός της δότης, όταν χρειαστεί η μεταμόσχευση που θα πραγματοποιηθεί στη Γερμανία. Ένα ταξίδι για το οποίο η Μαρία χρειάζεται την οικονομική στήριξη όλων μας, για να καταφέρει να βγει νικήτρια στη δική της μάχη...

«Έχω μια αδελφή τρία χρόνια μικρότερή μου, η οποία είναι 100% συμβατή δότης μου. Πρόσφατα έχει εγκριθεί μάλιστα και ο έρανος που κάνουμε για τη μετάβασή μου στη Γερμανία. Είναι για τα έξοδα του συνοδού μου που πρέπει να με φροντίζει ουσιαστικά αλλά και όσα χρειάζομαι για τη συντήρησή μου στη Γερμανία».

Η συγκινητική ανταπόκριση του κόσμου 

Όταν ρωτήσαμε τη Μαρία για την ανταπόκριση του κόσμου, η ίδια συγκινήθηκε... Συγκινήθηκε γιατί ο κόσμος την αγκάλιασε και βρίσκεται δίπλα της συνεχώς, με τα μηνύματα που την πλημμυρίζουν καθημερινώς, να της δίνουν δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσει...

«Είναι πάρα πολύ συγκινητική η ανταπόκριση του κόσμου. Δεν περίμενα τόση μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο. Είναι κάτι το απίστευτο. Δεν μπορούσα να φανταστώ τη διάσταση που θα μπορούσε να πάρει αυτή η κατάσταση. Γνώριζα ότι ο κόσμος βοηθά, αλλά αυτό που ζω τώρα είναι απίστευτο, παρ’ όλες τις συνθήκες που επικρατούν. Λαμβάνω μηνύματα από κόσμο που δεν γνωρίζω, από άτομα που πέρασαν τα ίδια με μένα, από ανθρώπους που τα κατάφεραν, μηνύματα συμπαράστασης, θετικής σκέψης και μου διηγούνται τις δικές τους ιστορίες ή δικών τους ανθρώπων. Είναι κάτι που μου δίνει απίστευτη δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσω. Κάποιος που πέρασε το ίδιο, μπορεί να σε προσεγγίσει διαφορετικά γιατί σε καταλαβαίνει. Μιλάμε και με τον Θανάση καθημερινώς, που βρίσκεται στο εξωτερικό τώρα και δίνει τη δική του μάχη. Προσπαθούμε να δίνουμε δύναμη ο ένας στον άλλο. Είναι μια φιλία που νομίζω εάν τελειώσουν όλα και πάνε καλά, θα είναι μια φιλία για πάντα και θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε άλλο κόσμο μέσω της εμπειρίας μας».

Η αντιμετώπιση της λευχαιμίας, αποτελεί μονόδρομο για την ίδια... Ένα δρόμο ωστόσο, που καλείται να τον δει στα μάτια και να προχωρήσει μπροστά για να βρίσκεται το συντομότερο μαζί με την οικογένειά της...

«Είναι πάρα πολλής ο κόσμος που αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα και ο καθένας το αντιμετωπίζει διαφορετικά. Κανένα αποτέλεσμα και καμία εξέλιξη δεν μπορεί να επηρεάζει τον άλλο, γιατί ο καθένας μας είναι διαφορετικός. Πρέπει να βλέπουμε ότι ο καθένας είναι ξεχωριστός. Το μήνυμά μου είναι ότι αυτή η ασθένεια μου κτύπησε την πόρτα και πρέπει να την αντιμετωπίσω γιατί δεν έχω άλλη επιλογή. Μπορεί να συμβεί στον καθένα μας και είναι κάτι που πρέπει να το αντιμετωπίζεις με δύναμη, θάρρος, υπομονή και πίστη. Δεν υπάρχει κάτι άλλο. Είναι μονόδρομος η αντιμετώπιση της λευχαιμίας. Με ηρεμία και ψυχραιμία πρέπει να αντιμετωπίσεις αυτό που σε βρίσκει...».

Μπορείτε να βοηθήσετε τη Μαρία Μάρκου μέσω Τράπεζας:

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

Αρ. Λογαριασμού: 471-10-920161-01

ΙΒΑΝ: CY79 0050 0471 0004 7110 9201 6101