«Ο Ρωμαίος δέχτηκε πάρα πολύ bullying... Τον ανέβασαν βίντεο και τον κορόιδευαν»

Η δύναμη που κρύβει μια μητέρα στην ψυχή της, δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη. Όταν γίνεσαι μητέρα, ζεις και αναπνέεις για να μπορούν τα παιδιά σου να έχουν το καλύτερο. Μέχρι να ανοίξουν τα φτερά τους και να σταθούν στα πόδια τους γερά. Υπάρχουν όμως και παιδιά, που δεν θα μπορέσουν ποτέ να βαδίσουν μακριά από την οικογένειά τους, με το κεφάλι ψηλά και όλη την γνώση και αγάπη που έλαβαν από την οικογένειά τους. Παιδιά που σε κάθε τους βήμα, κάθε τους κίνηση, χρειάζονται έναν άνθρωπο δίπλα για να τους κρατήσει, να τους υποβαστάξει. Τα παιδιά με ιδιαιτερότητες, λαμβάνουν την αγάπη και την στήριξη από την οικογένειά τους, η οποία προσπαθεί να χτίσει γύρω τους ένα απόρθητο φρούριο. Ένα φρούριο που δεν θα αφήσει κανέναν να περάσει και να τα πληγώσει. Τι συμβαίνει όταν τελικά το φρούριο παραβιαστεί; Όταν οι άνθρωποι λαβώσουν τον πολύτιμο θησαυρό που προσπαθούσαν να προστατεύσουν; Ποιος τελικά θα λάβει την μεγαλύτερη μαχαιριά, ο στρατιώτης ή ο θησαυρός;

«Πολλές φορές περπατώντας με τον Ρωμαίο αντιλήφθηκα κόσμο γύρω μας να σχολιάζει ή να μιλάει άσχημα για το παιδί μου. Γίνομαι έξω φρενών και σκέφτομαι που ζούμε; Δεν υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτό το τόπο; Πως γίνεται να μιλούν έτσι αυτοί οι άνθρωποι; Πώς γίνεται να μην μπορώ να κάνω κάτι, δεν μπορώ να αντιδράσω επειδή ο άλλος ίσως είναι ανήλικος;». 

Την κ. Στέλλα Μιχαήλ μπορεί να την γνωρίζετε ως την μητέρα του Ρωμαίο ή την γυναίκα που δημιούργησε την ομάδα «γονείς παιδιών με ιδιαιτερότητες». Μέσα από αρκετές δυσκολίες μεγαλώνει τα τρία της παιδιά, δύο εκ των οποίων με ιδιαιτερότητες. Τον 16χρονο Ρωμαίο, ο οποίος αντιμετωπίζει σοβαρά επιληπτικά επεισόδια, νοητική υστέρηση και έχει ατροφικό μεσολόβιο εγκεφάλου, τον 14χρονο Παναγιώτη, που διαγνώστηκε με αυτισμό και την 12χρονη Μιχαηλίνα, το στήριγμά της. 

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει τόσο η ίδια, όσο και άλλοι γονείς παιδιών με ιδιαιτερότητες, πιστεύει ότι δεν έρχονται μόνο από το κράτος. Ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει και η κοινωνία. Οι άνθρωποι, που δεν μπορούν να αποδεχτούν το διαφορετικό και βρίσκουν τον τρόπο να ανυψώσουν τους εαυτούς τους, μειώνοντας τους άλλους. 

«Ο Ρωμαίος μου δέχτηκε πάρα πολύ bullying. Τον ανέβασαν μέχρι και βίντεο στο TikTok που του έκαναν bullying. Είμαι τυχερή στην ατυχία μου, που ο Ρωμαίος δεν καταλαβαίνει νοητικά ότι τον κοροϊδεύουν. Πιστεύει ότι είναι όλοι φίλοι του και τον αγαπούν. Τρέχει από πίσω τους και του κλείνουν τα κάγκελα να μην περάσει, γιατί δεν τον θέλουν. Μένει έξω και φωνάζει ο γιος μου, 'άνοιξε μου ρε φίλε, άνοιξε μου!' Τι να πεις αυτού του παιδιού; Το ίδιο νιώθει και ο Παναγιώτης μου, που συχνά λέει ότι δεν αγαπάει τους ανθρώπους αλλά μόνο τα ζώα». 

Τον πόνο αυτό, βιώνει και η ίδια η κ. Στέλλα, ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό, η οποία νιώθει και αντιλαμβάνεται την αδικία σε αντίθεση με τα παιδιά της. Όσο και να την πληγώνει όμως, δεν μπορεί να αντιδράσει και να επιτεθεί με τον ίδιο τρόπο σε ανήλικους. 

«Δυστυχώς όταν ένας ανήλικος κάνει bullying, δεν υπάρχει κάτι που θα τον κάνει να αντιληφθεί το λάθος του. Η έλλειψη καθοδήγησης και συμμόρφωσης δίνει τροφή σε αυτά τα άτομα να συνεχίζουν να κάνουν ότι κάνουν, δημιουργώντας αυτό το πρόβλημα. Στο τέλος της ημέρας, οι «προβληματικοί» άνθρωποι, είναι αυτοί που δεν μπορούν να αγαπήσουν. Όταν ένα παιδί είναι σε θέση να κοροϊδέψει ένα πιο αδύναμο παιδί, είναι εκείνο που έχει το πρόβλημα». 

«Ήταν σαν να μου έλεγαν καθαρά μπορεί και να μην ζήσει»

Ο Ρωμαίο γεννήθηκε ένα υγιέστατο αγοράκι, παρόλο που όπως λέει στον REPORTER η κ. Στέλλα, είχε δύσκολη εγκυμοσύνη μιας και ήταν το πρώτο της παιδί. «Γεννήθηκε 2,700 κιλά αν θυμάμαι καλά, ήταν μια χαρά το μωρό μου» αναφέρει και συνεχίζει εξηγώντας πώς τρείς μήνες μετά, ήρθαν τα πάνω κάτω στην ζωή της, ανατράπηκαν τα δεδομένα και η ίδια έπρεπε να μάθει κάποια πράγματα τα οποία αγνοούσε.  

«Όταν ήταν τριών μηνών, νοσηλεύτηκε στο Νοσοκομείο με μια άσχημη ασθένεια, από την οποία το ότι έζησε ήταν θαύμα. Τελικά αυτή η ασθένεια, θα του άφηνε πάρα πολλά σοβαρά προβλήματα. Δεν θέλω να ονομάσω την ασθένεια που είχε το παιδί μου. Η κοινωνία μας και μόνο που ακούει κάποια ονόματα ασθενειών, πιστεύει ότι μπορεί να κολλήσει ακόμα και αν πέρασαν 16 χρόνια».

Δεν πιστεύαμε μετά από αυτό ότι θα αντιμετώπιζε προβλήματα όπως, σοβαρή επιληψία με σοβαρά επιληπτικά επεισόδια, νοητική υστέρηση και ατροφικό μεσολόβιο εγκεφάλου. 

Επειδή είχε επιληπτικά επεισόδια και σπασμούς από τη βρεφική ηλικία, δεν μπορούσε να λειτουργήσει στην καθημερινή του ζωή. Τον έριχνε συνέχεια, κάθε επεισόδιο τον έριχνε κάτω, μετρούσαμε και ξαναμετρούσαμε… Είχε μέχρι και 50 επιληπτικά επεισόδια την ημέρα. Βλέποντας το γιο μου, οι γιατροί έλεγαν ότι το παιδί μου έχει και το ίδιο δύναμη και ότι από ένα θαύμα ίσως ζήσει και να ξεπεράσει όλα αυτά. Ήταν σαν να μου έλεγαν καθαρά ότι μπορεί και να μην ζήσει».

Μια μάνα όμως, όπως εξηγεί η κ. Στέλλα, δεν αρκείται στην άποψη μόνο ενός γιατρού και θα κάνει ότι περνάει από το χέρι της για τον παιδί της. Έβλεπε τον γιό της ότι δεν μεγάλωνε φυσιολογικά, ούτε νοητικά αλλά ούτε και κινητικά. Μέσα από καθημερινές θεραπείες όπως φυσιοθεραπείες, υδροθεραπείες, εργοθεραπείες και λογοθεραπείες κατάφερε ο γιος της να είναι μέχρι σήμερα ζωντανός, να μιλάει και να περπατάει. 

Δεν έμεινα στο τι γινόταν στο σήμερα, ήθελα να ακούσω και για το αύριο. Ταξίδεψα μαζί με τον Ρωμαίο σε ιατρικά κέντρα της Ελλάδας και του Ισραήλ. Έτσι καταφέραμε να φτάσουμε μέχρι την ηλικία των 16 ετών. Τώρα και μιλάει και περπατάει. Οι αδυναμίες ωστόσο παραμένουν, η νοητική υστέρηση είναι ένα μεγάλο κομμάτι, το οποίο δεν μπορεί να βοηθήσει το παιδί να λειτουργήσει όπως τα άλλα παιδιά στην ηλικία του. Πάντα θα είναι ένα παιδί κάτω από την ηλικία του. Μιλάει πολύ ωραία, αλλά δεν μπορεί να διαβάσει ή να γράψει. Είναι μια μεγάλη δυσκολία των παιδιών αυτών και φυσικά ανησυχία των γονιών. Σκέφτομαι ότι φεύγοντας από την ζωή, ακόμα και χρήματα να αφήσω σε αυτό το παιδί, δεν μπορεί να τα αξιοποιήσει. Ούτε στην υπεραγορά δεν μπορεί να πάει, για να αγοράσει κάτι να φάει».

«Σκεφτόμουν πως θα τα βγάλω πέρα...»

Η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια καμία φορά. Μόλις 15 μήνες μετά την γέννηση του Ρωμαίο, ήρθε στην ζωή και ο Παναγιώτης, ο οποίος λίγο καιρό μετά διαγνώστηκε με αυτισμό. Η κ. Στέλλα, έπρεπε να φροντίζει την ίδια στιγμή και τον Ρωμαίο, ο οποίος αντιμετώπιζε επιληπτικά επεισόδια συνεχώς. 

«Ήταν επιλογή μου να κάνω και άλλο παιδί, αγαπώ τα παιδιά. Δεν ήταν όμως επιλογή μου να έρθουν κάποια προβλήματα στον δρόμο μου. Ήρθαν, θα τα δεχτούμε και θα τα αντιμετωπίσουμε τίμια και με αξιοπρέπεια, χωρίς κλαψουρίσματα και μιζέρια. 

Στην αρχή, σκεφτόμουν πως θα τα βγάλω πέρα με δύο παιδιά τόσο κοντά στην ηλικία. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να μπαινοβγαίνουμε με τον Ρωμαίο στο Νοσοκομείο. Εγώ ήμουν με την κοιλιά στο στόμα, όμως έπρεπε να βρίσκομαι συνέχεια δίπλα του».

Μετά την γέννηση του Παναγιώτη, άρχισε να αναγνωρίζει κάποια σημάδια επάνω του, τα οποία της ζητούσαν οι γιατροί να προσέχει στον Ρωμαίο. Κάποια από αυτά ήταν οι εκρήξεις και η αργή αντίληψη. Όσο και να μην ήθελε να πιστέψει κάτι τέτοιο, η πραγματικότητα της χτύπησε την πόρτα. Ακόμα και αν προσπάθησε να αφήσει την πόρτα κλειστή, η διάγνωση του αυτισμού, πέρασε από την χαραμάδα της πόρτας. 

«Έβλεπα ότι με τον Παναγιώτη κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Και όμως ήταν δυνατών. Θυμάμαι παίρνοντας τον Ρωμαίο στον παιδονευρολόγο, ο Παναγιώτης έκανε κάποιες κινήσεις, οι οποίες ήταν ξεκάθαρο για τον γιατρό που γνώριζε, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Με παρέπεμψε σε άλλο γιατρό και έτσι αρχίσαμε μια σειρά εξετάσεων, μέχρι που ήρθε η διάγνωση. Ο Παναγιώτης μου είχε αυτισμό. Κανείς δεν το περίμενε. Ήταν πολύ απρόσμενο. Πώς να αντιμετωπίσεις δύο ιδιαιτερότητες τόσο πολύ διαφορετικές;».

Μέσα μου μπορώ να πω ότι το περίμενα, αλλά δεν περιμένεις την ζωή έτσι. Δεν περιμένεις και τα δύο πρώτα σου παιδιά έτσι... Είχα πάντα μια δύναμη μέσα μου όπως και να ήταν τα πράγματα. Δεν ξέρω από πού πραγματικά. Όταν μπαινοβγαίνεις όμως μέσα στα Νοσοκομεία, βλέπεις και τα χειρότερα. Υπάρχουν παιδιά που δεν μιλάνε, ούτε περπατάνε, τα δικά μου πέτυχαν και κάποια πράγματα στην ζωή τους».

«Η Μιχαηλίνα μου ήταν η ανακούφισή μου»

Λίγο μετά τον Παναγιώτη ήρθε και η Μιχαηλίνα, το στήριγμα της κ. Στέλλας. Το κορίτσι που ωρίμασε νωρίς και στάθηκε βράχος δίπλα στα αδέλφια και την μητέρα της. Η κ. Στέλλα, δεν φοβήθηκε στιγμή το πώς θα τα φέρει η ζωή με το τρίτο της παιδί. 

«Τόσα παιχνίδια μου έπαιξε η ζωή, που δεν περίμενα ούτε κάτι καλύτερο, ούτε κάτι χειρότερο. Δεν είχα πρόβλημα κιόλας, όπως έρχονταν τα πράγματα θα τα δεχόμουν… Ήθελα τόσο πολύ ένα τρίτο παιδάκι διότι, δεν ξέρεις ποτέ πως τα φέρνει η ζωή. Η Μιχαηλίνα μου ήταν η ανακούφισή μου. Δεν άλλαξε ο τρόπος που αγαπώ τα παιδιά μου, ένιωσα όμως ευλογημένη. Δεν με ένοιαζαν οι ιδιαιτερότητες. Εξάλλου, αυτός που δεν μπορεί να αγαπήσει τους ανθρώπους με ιδιαιτερότητες, δεν μπορεί να αγαπήσει ούτε τον εαυτό του».

Η Μιχαηλίνα μου, παρόλο που είναι το μικρό παιδί της οικογένειας, ωρίμασε πολύ πρόωρα. Φυσικά δεν παύει να είναι παιδί... Ένα ώριμο παιδί που μπορεί να δεχτεί την κάθε ιδιαιτερότητα και έχει μέσα της το πνεύμα του εθελοντισμού. Χωρίς να το ζητήσω ή να το επιβάλω, από μόνη της, παρακολουθώντας τις δικές μου προσπάθειες, ακολουθεί με τον τρόπο της τα βήματά μου. Είναι ένα χάρισμα που έχει η κόρη μου και με γεμίζει χαρά, δεν μπορώ να το κρύψω. Δεν είναι σημαντικό στην ζωή ένα παιδί να είναι άριστος μαθητής, αλλά άριστος άνθρωπος στην κοινωνία. Αγαπά την μουσική, τραγουδάει και έχει όνειρα. Θέλει να ανοίξει τα φτερά της κάποτε. Δεν πρόκειται να την αφήσουμε να υπηρετεί τα αδέλφια της επειδή έτσι τα έφερε η ζωή. Είναι ένα μωρό τόσο ώριμο, που θα κάνει ότι την κάνει να νιώθει καλά με τον εαυτό της». 

«Στερήθηκα να βγω έξω με τους δικούς μου ανθρώπους τους φίλους μου»

Αυτή η γυναίκα αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή της στα παιδιά της. Έμαθε να δίνει χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα, να δίνει όλη της την αγάπη και προσοχή. Άφησε τα δικά της θέλω, τις δικές της φιλοδοξίες και στόχους, για να προσφέρει όλες της τις ώρες, στα πλάσματα που έφερε στην ζωή. Παρόλο που αγαπούσε το θέατρο και είχε μια ιδιαίτερη αδυναμία στην τέχνη, δεν μπόρεσε ποτέ να ασχοληθεί με αυτό. Το θέατρο, χρειαζόταν να αφιερώσει χρόνο, ψυχή και να έχει και ένα ευέλικτο πρόγραμμα. Κάτι το οποίο η ίδια δεν είχε και προτίμησε να επιλέξει την οικογένειά της.

«Τα τελευταία 14 χρόνια, λόγω και των δυσκολιών με τα παιδιά μου που ήταν και μικρά ηλικιακά, δεν είχα χρόνο. Ο σύζυγός μου εργαζόταν από το πρωί μέχρι και το βράδυ. Είχα αναλάβει τον ρόλο και της μητέρας και του πατέρα. Πέρασα δύσκολα για να μεγαλώσω τα παιδιά μου, χωρίς να έχω στήριξη από κανέναν δικό μου, ούτε και επιθυμούσα. Στερήθηκα να βγω έξω με τους δικούς μου ανθρώπους τους φίλους μου. Στην ζωή δεν είναι μόνο η οικογένεια και τελείωσε. Κάθε άνθρωπος έχει την δική του προσωπικότητα, ελευθερία και σκέψεις». 

Εδώ και ενάμιση χρόνο, ασχολούμαι με την ζωγραφική. Έτσι περνώ τον ελεύθερο μου χρόνο... Ακόμα και το βράδυ, όταν κοιμούνται τα παιδιά, η ψυχοθεραπεία μου πλέον είναι η ζωγραφική. Με βγάζει από τα προβλήματα και μου ηρεμεί το μυαλό. Μακάρι μια μέρα να καταφέρω να κάνω μια έκθεση με τα έργα μου. Θέλω τα έσοδα, να δοθούν στην ομάδα που έχω για γονείς παιδιών με ιδιαιτερότητες και να βοηθήσω όσους το έχουν ανάγκη. Από την στιγμή που γίνεσαι γονιός, πρέπει να υπηρετείς τα παιδιά σου, μέχρι εκεί που μπορείς και μέχρι να ανοίξουν τα φτερά τους τα ίδια».

Πώς να ανοίξουν τα φτερά τους όμως αυτά τα παιδιά. Πώς να παλέψουν μόνα στην ζωή, όταν δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τους εαυτούς τους με τα βασικά; Θα χρειάζονται πάντα την μητέρα τους, την οικογένειά τους. 

«Στην δική μου περίπτωση, ο Ρωμαίο, είναι πολύ δύσκολο να ανοίξει τα φτερά του. Θα είναι ένα παιδί που μια ζωή δεν θα μπορεί να εξυπηρετηθεί μόνος του. Μπορεί να εξελίχθηκε, να μιλάει και να περπατάει, ακόμα και να πηγαίνει σχολείο στην ειδική μονάδα με ατομική συνοδό, οι δυσκολίες όμως παραμένουν. Δεν μπορεί να μείνει μόνος του όταν έχει επιληψία. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να πέσει κάτω, αν δεν είναι κανείς γύρω του; Δεν μπορεί ούτε μπάνιο να κάνει μόνος του. Πρέπει να χαιρόμαστε και μόνο που έφτασε εδώ που είναι σήμερα».  

Η αγανάκτηση και οι ελλείψεις του κράτους

Η στήριξη του κράτους σε άτομα και οικογένειες όπως αυτές, είναι απαραίτητη. Οι καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η κ. Στέλλα και άλλοι γονείς παιδιών με ιδιαιτερότητες, είναι μια συνεχής μάχη. Αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις. Οι ελλείψεις του κράτους και πολλές φορές ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί, κάνουν και τον πιο θετικό άνθρωπο να ξεσπάσει. Εδώ ήταν και η στιγμή που η κ. Στέλλα, έβγαλε ένα μεγάλο παράπονο. 

«Αρχικά δεν γνώριζα αν δικαιούμαστε κάτι από το κράτος. Άργησα πολύ να μάθω, γνωρίζοντας κόσμο στο νοσοκομείο, εκεί έμαθα ότι το παιδί μου δικαιούται κάποιο επίδομα και θεραπείες. Πώς να γνωρίζει ένας γονιός, όταν η μόνη του έννοια εκείνη την στιγμή είναι να ζήσει το παιδί του;».

Υπάρχει αδυναμία του κράτους, δεν υπάρχουν υποδομές για να στεγαστούν αυτά τα παιδιά. Ποιος θα αναλάβει αυτά τα παιδιά στο μέλλον, όταν ένας από τους γονείς δεν θα μπορεί να τα αναλάβει λόγω ηλικίας ή ακόμα και θανάτου. Δεν είναι πρώτη φορά που ακούμε ότι αυτά τα παιδιά, στο τέλος καταλήγουν σε ιδρύματα ή γηροκομεία από πολύ μικρή ηλικία. Είναι μια μεγάλη ανησυχία αυτή του γονιού».

Δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν και δεν μπορεί», αυτά ήταν τα επόμενά της λόγια. Ένας χείμαρρος συναισθημάτων ξεκίνησε και κανείς δεν μπορούσε να τον σταματήσει. Όσα βαθιά είχε στην ψυχή της, όση αδικία ένιωσε, τα άφησε όλα να γλιστρήσουν από την άκρη των χειλιών της, χωρίς να τους βάζει φρένο.

Δεν γίνεται το Μακάρειο, το οποίο είναι ένα εξαίρετο νοσοκομείο, να μην έχει πρώτες βοήθειες για παιδιά. Πρέπει να πάω στο Γενικό Νοσοκομείο πρώτα, να με παραπέμψει, χάνοντας χρόνο με την υγεία του παιδιού μου». 

Δεν είναι δυνατόν το παιδί μου, το οποίο έχει μόνιμη και χρόνια πάθηση κάθε λίγο να το καλούν για ιατρικό συμβούλιο. Μόνον έτσι θα συνεχίσουμε να λαμβάνουμε επίδομα. Τι θα αλλάξει στο παιδί μου λίγο καιρό μετά νομίζουν; Η νοητική του; 

Δεν γίνεται οι κυβερνητικές υπηρεσίες, να μην απαντούν τα τηλέφωνα και να μην μας εξυπηρετούν. Μας παρέχουν βοήθεια και φροντίδα για τα παιδιά. Την ίδια στιγμή μας υποχρεώνουν να πληρώσουμε τις κοινωνικές ασφαλίσεις του ατόμου αυτού, ενώ δεν εργαζόμαστε. Που θα βρω τα χρήματα; Ζητιανεύουμε σε εισαγωγικά για να κρατήσουμε την κοπέλα. Την ίδια ώρα, το κράτος μου λέει να πάω δουλειά. Πώς να πάω δουλειά; Μου λένε είμαι ιδιότροπη... Δεν μπορώ να με στείλουν βάρδια να καθαρίζω, ποιος θα προσέχει τα μωρά; Δηλαδή αν πάθω εγώ κάτι τι θα γίνει;.

Ξοδεύουμε πολλά χρήματα για τα πιο απλά. Κάποτε μου λένε, 'δεν κατάλαβα, αν το παιδί σου ήταν εντάξει δεν θα φορούσε ρούχα και παπούτσια;' Δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι χρειάζεται ειδικούς πάτους και παπούτσια των 200 και 150 ευρώ για να περπατά. Αν το παιδί μου ήταν καλά θα φορούσε και παπούτσια των είκοσι ευρώ».

Η ίδια προκαλεί πολιτικούς και μη, να ζήσουν μισή ημέρα στα παπούτσια της. Με αυτά τα παιδιά, χωρίς βοήθεια, φρουρούς και προσωπικούς σοφέρ. «Εγώ εδώ είμαι συνέχεια μια μηχανή που δουλεύει, δεν κάνω παύση ποτέ. Μην μου πεις ότι με καταλαβαίνεις, ποτέ δεν ήσουν στην θέση μου να με καταλάβεις».

«Το πιο αληθινό που μπορεί να δώσει ένας άνθρωπος είναι το αίσθημα χαράς» 

Μέσα από τα όσα δύσκολα βιώνει η κ. Στέλλα, προσπαθεί να στηρίξει με τον δικό της τρόπο και άλλες οικογένειες και γονείς που χρειάζονται βοήθεια. Μέσα από το Facebook, δημιούργησε την ομάδα «γονείς παιδιών με ιδιαιτερότητες». Ο κόσμος που την γνώριζε ως κυρία Ρωμαίου, στήριξε την προσπάθειά της και μέσα από την ομάδα, διεκδικούν τα αυτονόητα για τα παιδιά τους. 

«Σκοπός της ομάδας ήταν ο εθελοντισμός. Πάντα μου άρεσε να βοηθάω, παρόλο που είχα τις δικές μου δυσκολίες. Το πιο αυθεντικό και το πιο αληθινό που μπορεί να δώσει ένας άνθρωπος είναι το αίσθημα χαράς. Είχα πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια μεγαλώνοντας. Ίσως αυτά με έκαναν σκληρή στην ζωή και να έχω το πνεύμα του εθελοντισμού μέσα μου. Κατάφερα μέσα από όλα αυτά, να αποκτήσω την οικογένεια που πάντα ήθελα. Μπορεί ναι, με τις ιδιαιτερότητες της, αλλά η οικογένειά μου έχει αξίες και αγάπη». 

Μέσα από την ομάδα λοιπόν, γονείς οι οποίοι δεν γνωρίζουν που πρέπει να αποταθούν και τι πρέπει να κάνουν, ζητούν βοήθεια από την ίδια. Ακόμα και αν δεν έχει κάποιος την οικονομική ευχέρεια για τις θεραπείες των παιδιών του, η ομάδα αναλαμβάνει να βοηθήσει. Οι γονείς, δίνουν ότι έχουν από το υστέρημά τους, για να προσφέρουν σε κάποιο παιδί που είχε περισσότερη ανάγκη. 

Πλέον, η κ. Στέλλα εξετάζει το ενδεχόμενο η ομάδα να γίνει σύνδεσμος, για να μπορεί να στηρίξει όσους περισσότερους μπορεί. Έτσι όπως βοήθησαν κάποτε κάποιοι την ίδια να επιστρέψει όλη την αγάπη που έλαβε.

«Βρέθηκαν άνθρωποι στην ζωή μου, που δεν περίμενα ότι θα με στηρίξουν. Υπάρχει μια φράση που λέει, σιχάθηκα γνωστούς και αγάπησα άγνωστους. Είναι δύσκολο έργο να μεγαλώνεις τρία παιδιά έτσι και να μην μπορείς να εργαστείς. Έχω και εγώ όνειρα, δικαιούμαι να έχω, είμαι και εγώ άνθρωπος». 

Καταλήγοντας, ευχή της είναι να μπορέσει να δει τα παιδιά της να γίνονται άνθρωποι, αυτή είναι όπως αναφέρει η προίκα της…