«Είπα Θεέ μου φτάνει, σταμάτα το μαρτύριο του γιου μου και πάρτον…»

«Είναι κάτι απάνθρωπο… Ξέρω ότι έχει πολλές μαμάδες που έχασαν τα παιδιά τους… Περάσαμε δύσκολα και ο Ανδρέας μου υπέφερε αφάνταστα. Ήταν χορευτής του breakdance και κατάντησε να είναι στο κρεβάτι του, τους τελευταίους έξι μήνες, δεν μπορούσε να κινηθεί. Υπέφερε αρκετά αλλά αντιμετώπισε την ασθένεια σαν άλλος Διγενής που κονταροχτυπήθηκε με τον χάρο, λεβέντικα. Ποτέ δεν παραπονέθηκε για τίποτα, όσο κι αν υπέφερε. Εγώ σαν μάνα, τις τελευταίες μέρες που ήμασταν Ισραήλ, δεν ξέρω πώς κατάφερα να το πω, αλλά είπα ‘Θεέ μου φτάνει, σταμάτα το μαρτύριο του γιου μου και πάρτον'... Για να φθάσω εγώ η μάμα του σε αυτό το σημείο, δεν μπορείτε  να καταλάβετε πόσο έβλεπα το μωρό μου να υποφέρει…»

Αυτά είναι τα σπαρακτικά λόγια μιας μάνας... Μιας μάνας που μιλά στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου και κλαίει με λυγμούς... Ακούς τον πόνο στην τρεμάμενη φωνή της... Μα ποια μάνα δεν θα έκλαιγε και δεν θα πονούσε, σκεπτόμενη το πόσο βασανίστηκε το παιδί της, που έμελλε να χαθεί σε ηλικία 20 ετών... Μια μάνα που έβλεπε το παιδί της να δίνει τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του και προσευχόταν με όλη τη δύναμη της ψυχής της για να νικήσει το θάνατο. Μα δεν τα κατάφερε... Ο θεός τον πήρε κοντά του... Και ποια μάνα θα καταφέρει, όσο χρόνια και αν περάσουν, να επουλώσει αυτή την πληγή... Καμία...  

Η απώλεια, είναι απώλεια και δεν μπορεί να αντικατασταθεί με τίποτα στον κόσμο... Κάποιες όμως απώλειες, αποτελούν φυσικό επακόλουθο, κάποιες άλλες όμως, απρόσμενες, είναι τόσο σκληρές, που σε κάνουν να ψάχνεις απαντήσεις στα βασανιστικά «γιατί»... Απώλειες, όπως αυτή, της κ. Μαρίας Πίσκοπου, που έχασε τον γιο της... 

Μια μάνα, που σήμερα, προσπαθεί να ενώσει τα σπασμένα της κομμάτια, κάνοντας δύναμη τον πόνο της, με σκοπό να προσφέρει βοήθεια και χαμόγελα σε άλλες οικογένειες και σε άλλα παιδιά...  

«Ο Ανδρέας μου διαγνώστηκε τον Δεκέμβρη του 2018 με μια πολύ σπάνια νόσο. Μια νόσος που βρίσκεται μόνο σε λαούς της Μεσογείου και λέγεται νόσος Αδαμαντιάδη-Behcet. Δεν την γνώριζα και κανείς μας δεν την ήξερε. Μετά από πολλές ταλαιπωρίες και συμπτώματα που παρουσίαζε το μωρό μου, καταφέραμε να διαγνώσουμε ότι τελικά ήταν αυτή η νόσος, η οποία είναι αυτοάνοση και ένας ανά εκατό χιλιάδες στη Μεσόγειο, έχει την πιθανότητα να έχει αυτή τη νόσο». 

Ο γιος της κ. Μαρίας Πίσκοπου, Ανδρέας, από την Επισκοπή της Πάφου, διαγνώστηκε με τη νόσο Αδαμαντιάδη-Behcet ενώ ήταν στρατιώτης στη Νήσου. «Ο Ανδρέας μου, παρόλο που μπορούσαμε με το χαρτί να μην έκανε στρατό, συνέχισε τη θητεία του κανονικά γιατί ήταν καλά. Με την εξέλιξη της νόσου, παρόλο που έπαιρνε θεραπεία ο Αντρέας, ο φόβος μας ήταν να μην τυφλωθεί. Γιατί αυτή η νόσος προκαλεί φλεγμονές σε διάφορα αγγεία, είτε στα αγγεία των ματιών και της καρδίας.

Σε εμάς, έτυχε να είναι ο ένας στις εκατό χιλιάδες και ο ένας στο δισεκατομμύριο, που η νόσος σου προκαλέσει φλεγμονές στα αγγεία του εγκεφάλου. Δυστυχώς, αυτό ήταν το επόμενο στάδιο του Ανδρέα μου, αφού του κτύπησε απευθείας στον εγκέφαλο.

Νοσηλευτήκαμε πρώτη φορά 13 Απριλίου του 2019 και 23 Μαΐου του 2019, έφυγε για το μεγάλο ταξίδι ο Ανδρέας μου. Είχαμε αποταθεί μέχρι και το Ισραήλ, όπου μας είπαν πως δεν υπάρχει καταγεγραμμένη θεραπεία και τίποτα γι’ αυτή τη νόσο, γιατί ήταν τόσο σπάνια. Δοκιμάσαμε χημειοθεραπείες, δοκιμάσαμε βιολογικές, δοκιμάσαμε ακόμη και συνδυασμό, γιατί μέσα σε ένα χρόνο του είχε κτυπήσει οκτώ φορές στον εγκέφαλο. Ταυτόχρονα, είχαμε και την κορτιζόνη, που είναι η λύση για τα αυτοάνοσα νοσήματα. Καταφέραμε να βρούμε ένα φάρμακο από τη Γερμανία μόνοι μας και να το φέρουμε στην Κύπρο και μπορέσαμε να καταστείλουμε την ασθένεια. Ο Ανδρέας μου έκλεισε τα 20 στις 4 Μαΐου και στις 23 του ίδιου μήνα έφυγε, χωρίς κανένα ίχνος της ασθένειας, στον εγκέφαλό του. Απλά κατέρρευσε το συκώτι του, από τα πολλά φάρμακα που είχε πάρει μέχρι εκείνη τη μέρα…».

«Όση αγάπη πήρα, θέλω να τη δώσω πίσω…»

Η κ. Μαρία Πίσκοπου, είχε παρατήσει τη δουλειά της από την πρώτη μέρα που αρρώστησε το παιδί της. Ήθελε να βρίσκεται κοντά του Αντρέα της, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο... Άλλωστε ποια μάνα δεν θα παρατούσε τα πάντα για να βρίσκεται δίπλα στο παιδί της. Για να παλέψει μαζί του. 

Η μητέρα του Αντρέα βρισκόταν πάντα εκεί. Τους τελευταίους έξι μήνες, η κλινική που νοσηλευόταν ο 20χρονος, έγινε το σπίτι της. Όχι το δεύτερο, αλλά το πρώτο... 

«Ήθελα να είμαι κοντά του και να μην το αφήσω ούτε στιγμή μόνο του. Δεν ερχόμουν καθόλου σπίτι. Υπήρχε μέρα, που μείναμε στο δωμάτιο, όλη η οικογένεια, και ο μεγάλος μου ο γιος και η κόρη μου. Γιατί κάποιες νύχτες, ο Ανδρέας μου ήταν πολύ άσχημα…». 

Η βοήθεια και η αγάπη που πήρε η οικογένεια Πίσκοπου, τεράστια... Συγγενείς, οικογενειακοί φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι, προσέφεραν βοήθεια στην οικογένεια... Όλοι ήταν εκεί, δίπλα τους... Και ο σκοπός ένας. Να γίνει καλά ο Ανδρέας...

«Δεχτήκαμε τρομερή βοήθεια και οικονομική, γιατί ήταν αρκετά τα έξοδα που είχαμε σε όλη τη διαδικασία. Σε όλη τη διάρκεια της ασθένειας του γιου μου και στο εξωτερικό και μετά που έφυγε, πήραμε απέραντη αγάπη, από παντού».

Η κ. Μαρία Πίσκοπου, από τον καιρό που έμεινε σπίτι, όταν είχε αρρωστήσει ο Ανδρέας, αποφάσισε να βοηθά ενεργά τους συνανθρώπους της, προσφέροντας υλικά αγαθά σε οικογένειες που το έχουν ανάγκη, μέσω της ομάδας «Αυγερινός». 

«Ήταν δεκαπενταύγουστος, θυμάμαι και είπα σε μια κοπέλα που είναι μονογονιός, θα έρθεις μαζί μας στο χωριό να φας και εσύ και τη θέση του Ανδρέα μου στο τραπέζι, θα την έχει ο γιος σου… Με την πάροδο του χρόνου και αφού είδα ότι υπάρχει ανταπόκριση στη βοήθεια που προσφέρω μέσω του διαδικτύου, αποφάσισα να είναι κάτι πιο οργανωμένο, γιατί πάντα είχα στο μυαλό μου να κάνω κάτι στη μνήμη του Ανδρέα μου. Έτσι δημιουργήθηκε η ομάδα «Αυγερινός», που υπάρχει και στο facebook. Δεν δεχόμαστε μετρητά και είναι όρος της ομάδας, και ούτε δίνουμε μετρητά. Δίνουμε απ’ όλων των ειδών τρόφιμα και κουπόνια σε άπορες οικογένειες που χρειάζονται όντως βοήθεια.

Το όνομα της ομάδας, για εμάς, είναι αυτό που συνδέει τον ουρανό με τη γη. Το πιο λαμπρό αστέρι, δίπλα από το φεγγάρι πάντοτε. Με το νόημα της χαραυγής, θέλουμε να δώσουμε και να προσφέρουμε σε όλα τα μωρά που πεινούν και έχουν ανάγκες».

«Δεν ξέρω ποτέ θα είμαι έτοιμη να ανοίξω το βιβλίο συλλυπητηρίων»

Ως ένα τρόπο ευχαρίστησης του κόσμου που βρέθηκε δίπλα στην οικογένεια, θεωρεί τον «Αυγερινό», η κ. Μαρία Πίσκοπου, καθώς όπως η ίδια μας είπε, «μέσω του 'Αυγερινού' ευχαριστώ τον κόσμο όλο, γιατί δεν ξέρω ποτέ θα είμαι έτοιμη να ανοίξω το βιβλίο… Δεν είχαμε δεχθεί συλλυπητήρια όταν έφυγε ο Ανδρέας, γιατί δεν μπορούσαμε. Οπόταν υπήρχαν βιβλία συλλυπητηρίων τα οποία είναι γεμάτα, και οι εισφορές στην κηδεία του Ανδρέα μου γίνονταν για την οικογένεια. Δεν έχω ανοίξει να δω τίποτα και δεν μπορώ ακόμα… Είναι κάτι που πρέπει να κάνω όμως για να ευχαριστήσω τον κόσμο, αλλά δεν μπορώ και δεν τολμώ να τα ανοίξω…».

Η κάθε μέρα πλέον για την κ. Μαρία, αλλιώτικη και διαφορετική, μακριά από τον Ανδρέα της... «Η κάθε μέρα είναι ένας Γολγοθάς για μένα… Είναι το δωμάτιο, το κρεβάτι, τα ρούχα του… Και ‘γω δεν έχω τίποτα να προσφέρω πλέον στον Ανδρέα μου, πέραν από το να μνημονεύω την ψυχούλα του… Κάθε μέρα ξυπνώ, και λέω ακόμη μια μέρα χωρίς τον γιο μου…».

«Σε μια οικογένεια που φεύγει ένα παιδί, η ζωή τελειώνει… Είναι το πριν και το μετά… Δεν είναι τίποτα ξανά το ίδιο… Τα πάντα είναι αλλιώς πλέον… Ο γιος μου έφυγε και ξέρω ότι δεν θα ξανά επιστρέψει και είναι κάτι που με πονά αφόρητα… Υπάρχουν μωρά όμως που είναι ζωντανά και αντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα, είτε υγείας, είτε με τις οικογένειές τους, έχουν ελπίδα όμως και μπορούμε να τα βοηθήσουμε για να συνεχίσουν τη ζωή τους… Για όλα υπάρχει μια λύση, εκτός από τον θάνατο, και αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να δώσω. Εμείς χάσαμε τα παιδιά μας, αλλά ας τα κάνουμε περήφανα από ψηλά, βοηθώντας αλλά μωρά που βρίσκονται στη ζωή…».