«Κάποιοι δεν έχουν όσα εμείς θεωρούμε δεδομένα... Είναι χρέος μας να βοηθούμε»

«Ο εθελοντισμός είναι η φωνή του κόσμου σε πράξεις. Αυτές οι πράξεις διαμορφώνουν το παρόν σε ένα μέλλον, για το οποίο μπορούμε να είμαστε όλοι περήφανοι», είπε κάποτε η Helen Dyer. Μία φράση, η οποία αποτυπώνει εν συντομία την ουσία του εθελοντισμού, που για κάποιους είναι ένα απλό χόμπι, αλλά για κάποιους άλλους πάθος.
 
Η ιστορία της 48χρονης Μαρίας Γεωργίου, η οποία μετρά σχεδόν είκοσι χρόνια προσφοράς σε αυτούς που το έχουν ανάγκη, δείχνει πως ανήκει στην δεύτερη κατηγορία. «Το αίσθημα που νιώθεις μέσα σου, επειδή πρόσφερες, δεν περιγράφεται». Αυτές ήταν οι λέξεις που χρησιμοποίησε για να περιγράψει όλα όσα νιώθει, κάθε φορά που προσφέρει.
 
Η πρώτη της επαφή με τον εθελοντισμό πάει πίσω, πριν από είκοσι χρόνια, όταν ξεκίνησε από μόνη της να προσφέρει βοήθεια δειλά-δειλά σε όσους είχαν ανάγκη. Ένιωθε ότι έπρεπε να το κάνει.
 
«Όταν κάνουμε κάτι μικρό, εκείνη η χαρά που παίρνουμε, είναι η δική μας ανταμοιβή. Από εκεί ξεκίνησα να κάνω από μόνη μου πράγματα. Μετά έψαξα κάποιους οργανισμούς. Το Σώμα Εθελοντών Λευκωσίας και το Ένα όνειρο, μια ευχή. Δεν υπάρχει καλός και κακός οργανισμός, επιλέγεις απλά τον οργανισμό που σε κάνει να νιώθεις πιο άνετα. Έχει τουλάχιστον δέκα χρόνια που βοηθώ δύο οργανισμούς». Εμπειρίες που να έμειναν χαραγμένες στο μυαλό
Κάθε εμπειρία διαφορετική, γεμάτη μηνύματα και μαθήματα ζωής. Κάθε προσφορά, όμως, θυμίζει το ίδιο. Κάποιοι άνθρωποι στερούνται ακόμη και τα αυτονόητα.
 
«Παλιά, όταν δούλευα σε μία εταιρεία, είχαμε την ημέρα εθελοντισμού. Μαζέψαμε ρούχα, φαγώσιμα, έπιπλα και τα πήραμε σε διάφορες οικογένειες. Όταν επισκεφθήκαμε μία συγκεκριμένη οικογένεια και τους δώσαμε κάποια πράγματα, ρώτησα τη μητέρα τι ανάγκες είχε και μας είπε ένα κινητό τηλέφωνο. Της έδωσα ένα παλιό χρησιμοποιημένο κινητό των παιδιών μου, που για μας μπορεί να μην άξιζε τίποτα. Έκλαιγε και μας έλεγε συνέχεια ευχαριστώ.
 
Με τη βοήθεια της Μαρίας Αντωνίου και των εθελοντών, κάναμε ανακαίνιση στο δωμάτιο ενός παιδιού, που η οικογένεια είχε οικονομικά προβλήματα. Εθελοντές πήγαν στο σπίτι, καθάρισαν, έβαψαν, έβαλαν κουρτίνες, πήραν έπιπλα. Η φατσούλα αυτού του παιδιού όταν είδε το δωμάτιο δεν περιγράφεται. Ήταν απλά ένα δωμάτιο. Όσα εμείς θεωρούμε δεδομένα και δεν τα εκτιμούμε, κάποιοι που τα έχουν ανάγκη, τα εκτιμούν». «Με το Make A wish, κάθε εμπειρία είναι συγκινητική. Κάναμε και με αυτούς τους εθελοντές ανακαίνιση σε ένα δωμάτιο, ενός μικρού παιδιού που είχε περάσει ένα χρόνο στο νοσοκομείο. Πήγαμε στο νοσοκομείο και παρείχαμε ένα λάπτοπ σε ένα παιδάκι, που μόλις είχε διαγνωστεί. Μπορεί να ήταν μία απλή συσκευή, αλλά για εκείνο το παιδί, ήταν ο τρόπος επικοινωνίας με τον έξω κόσμο». Όλες αυτές οι εμπειρίες ήταν αρκετές για να την κάνουν να αναθεωρήσει πολλά στη ζωή της. Την ώθησαν να εκτιμήσει όλα όσα έχει και η ίδια προσπαθεί τώρα να περάσει τα ίδια μηνύματα στα παιδιά της.
 
«Εμείς θέλουμε, θέλουμε, θέλουμε και τα πιο απλά πράγματα, υπάρχει κόσμος που δεν τα έχει. Έχει πάρα πολλά χρόνια που προσπαθώ να πάρω μαζί μου τα παιδιά μου, κάθε Σάββατο, για να πάρουμε μία σακούλα ρούχα ή να πάμε να μαζέψουμε από κάποιον ρούχα που δεν τα θέλει. Τα παίρνουμε εκεί που τα έχουν ανάγκη, για να δουν ότι δεν έχουν όλοι όσα έχουμε εμείς.
 
Εκτίμησα τα μικρά-μικρά πράγματα στη ζωή. Όλοι μας έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε κάτι μικρό καθημερινά. Μπορεί να είναι μία γιαγιά που περιμένει φορτωμένη μέσα στο δρόμο. Μπορείς να τη βοηθήσεις. Αν βρέχει, κάποιος άνθρωπος που περπατά στον δρόμο, μπορείς να τον πάρεις από το ένα σημείο στο άλλο. Μπορείς να δώσεις τη σειρά μας στο σούπερ μάρκετ σε κάποιον που βιάζεται. Αν δώσουμε λίγη σημασία, μπορούμε να βοηθήσουμε καθημερινά».
 
Αυτό που έχει καταλάβει τόσα χρόνια ως εθελόντρια είναι ότι οι Κύπριοι, όταν κληθούν να προσφέρουν, είναι πάντα εκεί. Έτοιμοι να βοηθήσουν, ακόμη και με τον πιο μικρό τρόπο.
 
«Μπορώ να πω ως λαός προσφέρουμε. Αυτό μου κάνει εντύπωση, είναι πως οι άνθρωποι που δεν έχουν πολλά, είναι αυτοί που θα προσφέρουν περισσότερα πράγματα. Όταν εξηγήσεις στον άλλο που θα καταλήξουν τα πράγματα, θα δώσουν. Δεν αντιμετώπισα κάποιο που δεν θα ήθελε να βοηθήσει. Επειδή έζησα στην Αμερική και μπορώ να συγκρίνω, εκεί μπορεί να μην ξέρεις τον γείτονά σου, αλλά εδώ βοηθάς». «Το Σώμα Εθελοντών κάνει πολύ καλή δουλειά»
Η Μαρία, σε συνεργασία με τη Μαρία Αντωνίου και το Σώμα Εθελοντών Λευκωσίας, επιλέγουν σε ποιους παρέχουν βοήθεια.
 
«Τις περισσότερες φορές δουλεύω μαζί με την Μαρία Αντωνίου και το Σώμα Εθελοντών Λευκωσίας, που κάνουν πάρα πολύ καλή δουλειά. Πριν δημιουργήσουν την λίστα με τις οικογένειες που θα παρέχουν βοήθεια, κάνουν μία αξιολόγηση. Το γεγονός ότι βοήθησαν μία οικογένεια πέρσι, δεν σημαίνει ότι η ίδια οικογένεια έχει το δικαίωμα να βρίσκεται στη λίστα την επόμενη χρονιά. Γίνεται μία πολύ καλή δουλειά, στο να καθαρίσουν αυτή τη λίστα και να μείνουν τα άτομα που το έχουν ανάγκη. Είναι επιλεκτικοί».
 
Υιοθέτησε μία οικογένεια
Η Μαρία Γεωργίου διοργανώνει τις εκδηλώσεις εθελοντισμού, στο ιδιωτικό σχολείο, στο οποίο φοιτά ο γιος της. Μέσα από μία σειρά δράσεων, προσπαθεί να περάσει το μήνυμα στα παιδιά, ότι από μικρά πρέπει να μάθουν την ανάγκη για προσφορά.   
 
«Κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, η κάθε τάξη, ξεκινώντας από το δημοτικό τους, υιοθετούν μία οικογένεια. Πάω να τους μιλήσω, τους λέω την ιστορία της οικογένειας και μετά αφήνω την τάξη για δύο εβδομάδες να μαζέψει παιχνίδια, ρούχα ή κουπόνια για φαγώσιμα. Τα μαζεύουμε και τα δίνουμε στην κάθε οικογένεια. Έχει χρόνια που το κάνουμε με το σχολείο.
 
Το συγκινητικό είναι ότι πέρσι τα Χριστούγεννα, υπήρχαν κάτι παιδάκια που κρατούσαν σακούλες που ήταν μεγαλύτερες από το μέγεθός τους και τις τραβούσαν για να μου τις δώσουν. Δεν θέλουμε να μαζεύουν λεφτά για να μου τα δώσουν, επειδή να δώσουμε λεφτά είναι το πιο συνηθισμένο. Πρέπει να τους μάθουμε από μικρά να αφιερώνουν χρόνο».

«Είναι χρέος μας να βοηθούμε»
«Είναι χρέος μας να βοηθούμε μέχρι εκεί που μπορούμε. Το να βοηθάς με λεφτά είναι ο εύκολος τρόπος, το να αφιερώνεις λίγο χρόνο και να δίνεις από το πιο μικρό στο πιο μεγάλο είναι υποχρέωση μας. Τουλάχιστον εγώ το θεωρώ υποχρέωσή μας. Όταν το κάνεις, εκείνο το αίσθημα που νιώθεις μέσα σου επειδή πρόσφερες, δεν περιγράφεται. Ό,τι δίνεις παίρνεις σε αυτή τη ζωή στο τέλος της ημέρας».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• Η πρωτοβουλία εθελοντών που ζεσταίνει καρδιές χαρίζοντας μία κουβέρτα
• Η Κύπρια που βραβεύτηκε από τη Βασίλισσα για την εθελοντική της προσφορά