Ιστορία ποδηλάτων 58 ετών... Ο Ζαννέτος συνδέθηκε με τις παιδικές αναμνήσεις

Το όνομα Ζαννέτος έχει συνδεθεί με την παιδική μας ηλικία. Έχει τη σφραγίδα του πρώτου μικρού ποδηλάτου και των πρώτων μας παιδικών πεταλιών, για χιλιάδες παιδιά σε όλη τη Λευκωσία… Ποιος άλλωστε μπορεί να ξεχάσει την χαρά της πρώτης βόλτας, της πρώτης πτώσης και τις γρατζουνιές στα πόδια του από το πρώτο αγαπημένο του ποδήλατο;

Ο κος Ανδρέας Ζαννέτος, έχει μεγαλώσει γενιές μικρών ποδηλατών, αφού εδώ και πενήντα οκτώ χρόνια, συνεχίζει ακάθεκτος από εκεί που γράφτηκε η χρυσή ιστορία του πρωτοπόρου έμπορα ποδηλάτων στην Κύπρο. Εκεί, στο κατάστημα που διατηρεί στον κεντρικό δρόμου του Αγίου Δομετίου.

Βέβαια, η ιστορία της αρχής της επιχείρησης Zannetos Bikes, πάει χρόνια πίσω. Όταν ο πατέρας τους διατηρούσε ένα μικρό μαγαζάκι επιδιόρθωσης ποδηλάτων, στην συνοικία της Κοκκινιάς στον Πειραιά. Μπορεί να μην μεγάλωσε εκεί, ωστόσο με την επιστροφή τους στην Κύπρο, όταν ο κος Ζαννέτος ήταν βρέφος ακόμη, ο πατέρας του παρά τις δυσκολίες άνοιξε ένα μικρό μαγαζί στον Άγιο Δομέτιο και όπως ήταν φυσικό συνέδεσε όλη του τη ζωή με τα ποδήλατα.

Μεγαλώνοντας ο κος Ανδρέας Ζαννέτος, συνέχισε την επιχείρηση του πατέρα του. Άνοιξε το πρώτο του μαγαζί επιδιόρθωσης ποδηλάτων και όταν προχώρησε στις πρώτες του εισαγωγές και πωλήσεις ποδηλάτων, είχε μεγάλη επιτυχία. Από τότε κατάφερε να αποκτήσει τέσσερα καταστήματα σε διάφορες περιοχές της Λευκωσίας.

Με τα χρόνια και αφού κατάλαβε πως κανένα από τα παιδιά του δεν θα ακολουθήσει τα βήματά του, αποφάσισε να κλείσει σταδιακά ένα-ένα τα καταστήματα. Σήμερα, σε ηλικία 78 ετών, συνεχίζει με τον ίδιο ζήλο και αγάπη τη δουλειά του, στον Άγιο Δομέτιο και δεν βρίσκεται καθόλου στα πλάνα του η αποχώρηση από τον χώρο όπου ξεκίνησαν όλα όσα απέκτησε με κόπο και μόχθο.

Ο κος Ανδρέας Ζαννέτος εξιστόρησε στον REPORTER, την ιστορία της επιχείρησής του, την αγάπη του για την ποδηλασία, ενώ πρόσφερε συμβουλές σε όσους θα ήθελαν να επιλέξουν αυτό το επάγγελμα.

Από τον Πειραιά, στην Κύπρο και οι θύμησες από το μαγαζί του πατέρα του

Περήφανος αναφέρει συχνά, «γεννήθηκα την 1η Απριλίου του 1945 στον Πειραιά». Μπορεί ωστόσο να γεννήθηκε στην Ελλάδα, αλλά έζησε εκεί μόνο λίγους μήνες της ζωής του, αφού ο πατέρας του πήρε την απόφαση να επιστρέψουν και να ζήσουν στην Κύπρο. Κατεστραμμένος οικονομικά ο πατέρας του δεν πτοήθηκε καθόλου. Στάθηκε στα πόδια του και άνοιξε το πρώτο μαγαζί. Όπως εξιστορεί «στην Ελλάδα ήταν πολύ δύσκολα τότε. Ο πατέρας μου δεν άντεχε τους αλληλοσκοτωμούς μεταξύ αριστερών και δεξιών και αποφάσισε να φύγουμε μόλις εγώ γεννήθηκα. Εντελώς κατεστραμμένος οικονομικά, μέναμε αρχικά σε ένα πρώην στρατόπεδο που είχαν οι Άγγλοι, το οποίο είχε εκκενωθεί τότε και διέμεναν άστεγοι. Στην συνέχεια αποφάσισε να ανοίξει το πρώτο του μαγαζί σε μια μικρή παράγκα στον Άγιο Δομέτιο».

Στην μικρή εκείνη παράγκα ο κος Ζαννέτος, έμαθε καλά τη δουλειά και από δώδεκα ετών επιδιόρθωνε ποδήλατα. «Μεγάλωσα μέσα στο κατάστημα. Δίπλα από τον πατέρα μου, έμαθα τα πάντα. Τότε η περιοχή κατοικείτο από Άγγλους και είχαν όλοι ποδήλατα, έτσι ο πατέρας μου προχώρησε στην αγορά ενός οικοπέδου, μέσα στο οποίο έκτισε άλλο μαγαζί, μαζί με το σπίτι μας».

Η καριέρα στη μουσική που δεν ακολούθησε και το πρώτο δικό του μαγαζί

Πέραν της αγάπης του για την ποδηλασία, ο κος Ζαννέτος, είχε μεγάλη αγάπη για τη μουσική, αφού έμαθε να παίζει καλά ακορντεόν και χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε σε συγκρότημα, με το οποίο έπαιξαν παρέα μουσική σε πολλές περιοχές της Κύπρου. «Μου άρεσε πολύ η μουσική και έμαθα να παίζω σε ένα μεταχειρισμένο ακορντεόν. Γράφτηκα στο Εθνικό Ωδείο και χωρίς να το καταλάβω είχαμε δημιουργήσει ένα συγκρότημα και παίζαμε Παγκύπρια. Μου είχαν κάνει πρόταση για να εργάζομαι βράδυ σε μαγαζιά, αλλά δεν είχα ένα τέτοιο όνειρο».

Μπορεί να μην κατάφερε να ολοκληρώσει το σχολείο, αφού λόγω του αγώνα της ΕΟΚΑ δεν μπορούσε να γίνει δεκτός στην Τεχνική Σχολή, παρόλα αυτά, ο κος Ζαννέτος συνέχισε να εκτρέφει το μυαλό του με γνώσεις, οι οποίες στη συνέχεια τον βοήθησαν για την πορεία της επιχείρησής του. Όπως είπε ο κος Ζαννέτος, «ολοκλήρωσα μόνο το Δημοτικό, Γυμνάσιο δεν πήγα ποτέ. Διψούσα όμως για μάθηση, έτσι έμαθα καλά τα Αγγλικά, έμαθα να δακτυλογραφώ και έκανα τις πρώτες μου εμπορικές επιστολές».

Μετά την εκπαίδευσή του στην Εθνική Φουρά βρέθηκε στον Πενταδάκτυλο. Ο στρατός έδινε στους στρατιώτες μισθό, αλλά ο κος Ζαννέτος δεν μπορούσε να τα ξοδέψει πουθενά. Με τα χρήματα αυτά, αγόρασε τα εργαλεία για το πρώτο του κατάστημα. «Το πρώτο μου κατάστημα ήταν λίγο πιο κάτω από αυτό που διαθέτω στον Άγιο Δομέτιο. Εκεί επιδιόρθωνα μόνο ποδήλατα, αλλά στη συνέχεια συνεργάστηκα με ορισμένους εισαγωγείς, αγόραζα ποδήλατα από κοντά τους και τα πωλούσα. Επειδή ήμουν νέος και η πελατεία μου ήταν νεαροί, πωλούσα πάρα πολλά ποδήλατα, στο τέλος μέσα σε πέντε χρόνια κατάφερα να κάνω την πρώτη μου εισαγωγή ποδηλάτων από την Ιαπωνία».

Τα τέσσερα καταστήματα και η απόφαση για κλείσιμο

Η πρώτη εισαγωγή ποδηλάτων είχε μεγάλη επιτυχία, η δεύτερη ακόμη μεγαλύτερη, αφού ο κος Ζαννέτος με τον χαρούμενο, καλοπροαίρετο χαρακτήρα κατάφερε να αγαπηθεί από τον κόσμο. Το ένα μαγαζί έγιναν τέσσερα και η επιτυχία ήταν πλέον γεγονός. «Με την επιτυχία στις πωλήσεις, καταφέραμε να αγοράσουμε μεγαλύτερο κατάστημα στην Λεωφόρο Στροβόλου, ένα τρίτο στην Παλουριώτισσα και ένα άλλο στην Κοκκινοτριμιθιά».

Ο κος Ζαννέττος ζούσε με την προσδοκία ότι ο γιός του, ο οποίος από νωρίς είχε δείξει την αγάπη τους για την ποδηλασία, αφού κέρδιζε συχνά μετάλλια σε αγώνες θα ακολουθούσε το επάγγελμά του. Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ, γιατί εκτός από καλός ποδηλάτης, ο γιός του ήταν πολύ καλός μαθητής και κέρδισε υποτροφία σε πανεπιστήμιο της Αμερικής, αποκτώντας μεγάλη καριέρα. Εκεί έβαλε ένα φρένο στην συνεχή επέκταση της επιχείρησης και πήρε απόφαση να κλείσει τα τρία μαγαζιά. Όπως αναφέρει ο ίδιος «κάπου εκεί αντιλήφθηκα πως δεν θα συνέχιζε την επιχείρηση και πήρα την απόφαση να κλείσω τα καταστήματα γιατί ήταν κουραστικό για εμένα, αλλά και τη γυναίκα μου. Άφησα μόνο τα δύο καταστήματα. Στο τέλος έκλεισα και το κατάστημα που διατηρούσαμε στον Αρχάγγελο. Μείναμε με αυτό εδώ στον Άγιο Δομέτιο».

Το παράπονο και η απόφαση να παραμένει μέχρι σήμερα στο πόστο του

Μπορεί να είναι 78 ετών, αλλά ο κος Ζαννέτος όπως είπε νιώθει ακόμη νέος και συνηθίζει μέχρι σήμερα να κάνει βόλτες με το ποδήλατό του, ενώ απολαμβάνει όμορφες στιγμές με την οικογένεια και τα εγγόνια του. «Νιώθω πολύ ευτυχισμένος για όσα κατάφερα να κάνω. Τώρα έχω το μαγαζί μου, με επισκέπτονται οι φίλοι μου και  κάνω ποδηλασία σχεδόν καθημερινά. Η μεγαλύτερη χαρά μου, είναι οι ώρες που περνώ μαζί με τα εγγόνια μου. Έχω πελάτες από μικρά παιδιά μέχρι και συνταξιούχους που θέλουν να κάνουν τις βόλτες τους. Μάλιστα, πολλά παιδιά που τους αγόρασαν οι γονείς τους ποδήλατο από εδώ έρχονται μέχρι σήμερα με τις δικές τους οικογένειες. Αυτό είναι ευτυχία για εμένα».

Το μοναδικό παράπονο του κ. Ζαννέτου, είναι το γεγονός πως βρίσκεται σε νομικές περιπέτειες με τον Υπουργείο Οικονομικών εδώ και δώδεκα χρόνια. «Ήμουν πάντοτε σωστός, και ζω με το άγχος μήπως προχωρήσουν σε κατάσχεση. Η περιπέτεια άρχισε πριν από δώδεκα χρόνια, όταν έγινε τσουνάμι στις χώρες της Ασίας  και μας προέτρεπαν από την ΕΕ να παίρνουμε εμπόρευμα από εκεί για να βοηθούμε τις χώρες. Στο τελωνείο πέρασαν χωρίς να πληρώσουμε δασμό γιατί αυτή ήταν η συμφωνία.  Πέρασαν τα χρόνια και με πληροφόρησαν από το Τελωνείο ότι δεν ήταν προϊόντα της Σρι Λάνκας αλλά από Κίνα και μου ζητούσαν τον δασμό. Ελπίζω να τελειώνει η περιπέτεια αυτή».

Μπορεί η περιπέτεια να παραμένει στο μυαλό του, αλλά ο κος Ζαννέτος ζει και αναπνέει για το μαγαζί του, αφού παρόλο που του ζήτησαν να το πουλήσει δεν το σκέφτεται καθόλου, ενώ την ίδια ώρα δίνει συμβουλές σε νέους που θέλουν αν ακολουθήσουν το επάγγελμά του.

«Δεν σκέφτομαι να φύγω. Δεν ξέρω τι θα κάνω τόσες ώρες σπίτι. Θα μείνω εδώ όσο περισσότερο μπορώ. Συμβουλή μου προς τους νέους είναι εάν θέλει να ασχοληθεί κάποιος με την ποδηλασία, θα πρέπει να αγαπά την φύση. Θα πρέπει να το απολαμβάνει». Αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας τους που έζησε με το πέρασμα των χρόνων ο κος Ζαννέτος και αυτό συμβουλεύει τους νέους να κάνουν. Να αγαπούν πάντα αυτό που κάνουν για να έρθει στο τέλος η επιτυχία.