Το ημερολόγιο-θεσμός που στηρίζει τους οροθετικούς και στέλνει μηνύματα αποδοχής

Όταν κάποιος ακούει την λέξη HIV, αμέσως το συνδέει με το AIDS και η πρώτη σκέψη, θελημένα ή άθελα, είναι «μακριά από εμάς». Η δεύτερη είναι «πώς κόλλησε;» και η τρίτη είναι «κρίμα». Όλες αυτές οι σκέψεις θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι αποτέλεσμα προκαταλήψεων, απόψεως και μύθων, που δημιουργήθηκαν πριν από τριάντα χρόνια. Τότε που η επιστήμη ήταν στα πρώτα στάδια και δεν ήξερε τι ήταν αυτή η ασθένεια.

Και μπορεί να πέρασαν τουλάχιστον τρεις δεκαετίες από την πρώτη φορά που η επιστημονική κοινότητα ήρθε αντιμέτωπη με την συγκεκριμένη πάθηση και με την πάροδο των χρόνων, η κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή μπορεί να καταστήσει ένα φορέα μη μεταδοτικό και μην ανιχνεύσιμο, ωστόσο τα μυαλά έχουν κολλήσει στη δεκαετία του 1980. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, η λέξη HIV και AIDS αποτελούν τα μέγιστα ταμπού για την κοινωνία, η οποία κλείνει τα αυτιά σε όσα έχουν να πουν οι επιστήμονες, γυρίζει το κεφάλι αλλού και δεν βλέπει τις απεγνωσμένες προσπάθειες που κάνουν οι διάφοροι σύνδεσμοι, για να προβάλουν τα δικαιώματα αυτών των ατόμων.

Οι σύνδεσμοι έχουν γίνει η φωνή τους, το πρόσωπό τους και το σώμα τους, αφού οι οροθετικοί, όχι μόνο επιδιώκουν να κρατήσουν κρυφό ότι φέρουν τον ιό, αλλά είναι και επιφυλακτικοί σε ποιους θα αναφερθούν. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα ανθρώπων που εμπιστεύτηκαν τα λάθος άτομα, που τελικά τους προκάλεσαν σημαντικά προβλήματα. Αυτός είναι και ο ρόλος του ΚΥΦΑ, που από το 2000 παλεύει για να ανταποκριθεί στις ανάγκες που δημιουργούνται για τα οροθετικά άτομα, λόγω των προκαταλήψεων της κοινωνίας.

Ένας Μη Κυβερνητικός Οργανισμός που παλεύει συνεχώς, ώστε να διεκδικήσει ακόμη και τα αυτονόητα πολλές φορές, για τα συγκεκριμένα άτομα. Η Στέλλα Μιχαηλίδου έχει ταυτίσει το όνομά της με το ΚΥΦΑ, αφού έχει γίνει η εκπρόσωπος αυτών των ατόμων και τις περισσότερες φορές δέχεται τα κακεντρεχή σχόλια από πολλούς. Όμως, δεν είναι μόνη. Στο πλευρό της, εκτός από την ομάδα του ΚΥΦΑ, που στέκονται αρωγοί στα άτομα που το έχουν ανάγκη, βρίσκεται και ο αδελφός της, Στράτος Δημητρίου, που την τελευταία δεκαετία και πλέον, προσπαθεί να δώσει μία εύθυμη νότα σε όλη τη μαυρίλα που υπάρχει γύρω από το θέμα «HIV/AIDS».

Μέσα από το ημερολόγιο που ετοιμάζει, με φωτογράφηση αρκετών σημαντικών ανθρώπων, τόσο του επιχειρηματικού κόσμου, όσο και της κυπριακής showbiz, θέλει να περάσει το μήνυμα ότι όλοι πρέπει να ενδιαφερόμαστε για όλους και να μην θεωρούμε δεδομένο ότι ο ιός δεν μας αγγίζει.

«Το ημερολόγιο του ΚΥΦΑ, έχει γίνει πλέον θεσμός. Επειδή ως οικογένεια ό,τι ακούμε, βλέπουμε, βιώνουμε και μας επηρεάζουν, τα μοιραζόμαστε μεταξύ μας, ακούγοντας την αδελφή μου, τόσα χρόνια, για τα προβλήματα, ήθελα και εγώ να κάνω κάτι, με το οποίο θα ευαισθητοποιούσα ανθρώπους και θα μάζευα μία ομάδα, η οποία θα δουλέψει για αυτό και ταυτόχρονα θα μάθει για το συγκεκριμένο θέμα.

Το ημερολόγιο είναι κάτι για το οποίο δουλεύει μία ομάδα ανθρώπων για να δημιουργηθεί και καλούνται και άλλα άτομα για να φωτογραφηθούν. Έτσι, έρχεσαι και ευαισθητοποιείς κάποιους, που υπό άλλες συνθήκες, δεν θα γινόταν. Τους φέρνουμε για να φωτογραφηθούν και να εργαστούν, ακούνε και μαθαίνουν. Θέλω να δώσω μία άλλη νότα. Το AIDS είναι μία ασθένεια και είναι κάτι που σου προκαλεί θλίψη. Θέλω να δώσω μία χαρά, σε όλους τους ανθρώπους που πάσχουν από αυτό ότι ναι εμείς νοιαζόμαστε για εσάς, δουλεύουμε για εσάς, προσφέρουμε σε εσάς. Θέλω να δώσω το χαρούμενο μήνυμα όσον αφορά σε αυτό το θέμα.

Όταν κάνουμε το ημερολόγιο επικρατεί μία πολύ ωραία διάθεση, επειδή όλοι έρχονται για να βοηθήσουν, για το συγκεκριμένο σκοπό. Υπάρχει το φιλανθρωπικό αίσθημα, η στήριξη προς τον συνάνθρωπο και δεν υπάρχει το κερδοσκοπικό κομμάτι. Ταυτόχρονα δημιουργούμε κάτι όμορφο, δουλεύουμε γι’ αυτό το πράγμα και βγάζουμε προς τα έξω και το καλλιτεχνικό μας κομμάτι».

Ποιοι συμμετέχουν στη φετινή φωτογράφηση

Κάθε χρόνο, τα ονόματα των ατόμων που φωτογραφίζονται για το συγκεκριμένο σκοπό αλλάζουν, αφού ναι μεν θέλουν να υπάρχει μία συνέχεια του θεσμού, ωστόσο ο κ. Δημητρίου θέλει να δείξει ότι είναι κάτι, στο οποίο όλοι μπορούν να συνεισφέρουν και να βοηθήσουν, έστω και στο ελάχιστο.

«Φέτος υπάρχει μία μεγάλη ομάδα ανθρώπων που θα συμμετέχουν. Αρχικά θα ήθελα να ευχαριστήσω μία μεγάλη ομάδα ανθρώπων που δουλεύουν για να γίνει αυτό το πράγμα, επειδή για να γίνει ένα ημερολόγιο χρειάζονται γραφίστες, κομμωτές, μακιγιέρ, φωτογράφοι. Όλη η ομάδα και πάντα δουλεύουν αφιλοκερδώς. Φέτος, το ημερολόγιο σπονσάρει η L’ oreal Paris, που έχει σπονσάρει και πέρσι. Γραφίστας είναι η Τατιάνα Μιτσή, η οποία είναι εκείνη που έχει κάνει όλα τα ημερολόγια που έχουμε κάνει μέχρι τώρα, εδώ και πάνω από δέκα χρόνια. Φωτογράφος μας είναι ο Ξάνθος Γεωργίου και make-up από τον Κοσμά.

Ήθελα να ευχαριστήσω την Πόλυ Χατζηγεωργίου, που είναι ένας άνθρωπος πολύ ευαισθητοποιημένος με το συγκεκριμένο θέμα και έχει βοηθήσει πάρα πολύ στην υλοποίηση αυτού του κομματιού. Ήθελα να ευχαριστήσω πάρα πολύ και τους ανθρώπους που μας φιλοξένησαν για τη φωτογράφηση.

Για το ημερολόγιο, φέτος, φωτογραφήθηκαν οι Κάτια και Ελίνα Θεοδότου, Χρύση Μιχαηλίδου, Φωτεινή Τσιρίδου, Άντρια και Θέλξια Φραγκούδη, Ισμήνη Παπακώστα, Μαρία Ιωάννου, Μαρίτα Βασιλείου, Πόλυ και Λόρα Χατζηγεωργίου, Μαρία Τσόκκου, Γωγώ Αλεξανδρινού και Χαράλαμπος Μπρούτζος, Νόνη Κυπριανού, μαζί με την κόρη της, Σόλια και η Σάρα Πούρνεβηκ.

Όλοι οι άνθρωποι δέχθηκαν με αρκετή προθυμία να κάνουν αυτό το πράγμα και να δουλέψουν για το συγκεκριμένο θέμα. Το ίδιο και οι συντελεστές μας και περίμεναν με αγωνία να ξεκινήσουμε τη φωτογράφησή μας».

Αυτό που μας προκάλεσε εντύπωση είναι ότι ακούστηκε μόνο ένα αντρικό όνομα, ανάμεσα στα τόσα γυναικεία. «Έτυχε μόνο ένας άνδρας φέτος, αλλά γενικά δύσκολα οι άνδρες φωτογραφίζονται. Φέτος έτυχε να είναι ο κ. Μπρούτζος ο μόνος άνδρας. Πέρσι είχαμε και άλλους. Ο ίδιος ο Χαράλαμπος, αν και δεν του αρέσει να φωτογραφίζεται, ήθελε να το κάνει».

«Υπήρχαν άτομα που αρνήθηκαν, δεν ξέρω το λόγο»

Η φύση του ημερολογίου και το περιεχόμενό του, είναι τέτοια, που προκαλεί ένα μικρό δισταγμό στον κ. Δημητρίου, ώστε να βγει έξω και να χτυπήσει πόρτες διαφόρων ατόμων, για να φωτογραφηθούν.

«Κινούμαι γύρω από άτομα που γνωρίζω, επειδή δεν είναι εύκολο να κάτσει να προσεγγίσεις ανθρώπους, ειδικά για το συγκεκριμένο θέμα. Την Φωτεινή, την γνώριζα από πριν, φωτογραφήθηκε και πέρσι και έδειξε μεγάλη προθυμία. Όσοι φωτογραφίζονται τόσα χρόνια είναι από το στενό μου κύκλο, δηλαδή, το λες σε κάποιους ανθρώπους και έρχονται να φωτογραφηθούν. Μετά εισηγούνται οι ίδιοι, όπως έκανε η Πόλυ, που μου πρότεινε αρκετές κοπέλες στη Λευκωσία. Όσο περνούν τα χρόνια θέλεις να φωτογραφίζεις νέα πρόσωπα, να μην είναι συνεχώς οι ίδιοι.

Υπάρχουν άτομα που αρνήθηκαν τη φωτογράφιση, επειδή δεν τους αρέσουν να φωτογραφούνται. Οι ευαισθητοποιημένοι άνθρωποι θα σου πουν ότι δεν τους αρέσει να φωτογραφίζονται, όμως θα σε ρωτήσουν με ποιο τρόπο μπορούν να βοηθήσουν και να προσφέρουν. Έτσι, ξέρεις ότι αυτός ο άνθρωπος δεν το κάνει από αδιαφορία. Έτσι είμαι και εγώ, δεν μου αρέσει να φωτογραφίζομαι. Υπάρχουν άτομα που δεν ήθελαν να φωτογραφηθούν, μου το είπαν και τελείωσε.

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν το κάνουν επειδή φοβούνται ότι θα στιγματιστούν. Είναι κάτι που δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, αν δεν το πουν και είναι κάτι που δεν θέλω να σκέφτομαι. Θέλω να νιώθω ότι απλά δεν ήθελαν να φωτογραφηθούν, επειδή ένα πράγμα που λέω είναι ότι έχουμε να κάνουμε με κάποιους ανθρώπους, με σοβαρά προβλήματα και λόγω του στιγματισμού που υπάρχει, δεν μπορούν οι ίδιοι να βγουν να μιλήσουν για τα δικαιώματά τους. Βλέπουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που βγαίνουν οι καρκινοπαθείς και μας δείχνουν τις ουλές τους ή το ξυρισμένο κεφάλι τους, μετά από μία χημειοθεραπεία και στέλνουν πολλά μηνύματα. Σε αυτή την περίπτωση, δεν θα δεις βίντεο από κάποιο οροθετικό, να βγει έξω, να δείξει το πρόσωπό του και να πει τα προβλήματά του.

Τα προβλήματα είναι τεράστια. Έχουμε δει ανθρώπους να φεύγουν και να χάνονται από άγνοια, από αδιαφορία, από περιθωριοποιήση, από εκφοβισμό και γενικά στη χώρα που ζούμε υπάρχει πολύς εκφοβισμός, για πολλά πράγματα. Το AIDS ταυτίζεται και με τη σεξουαλική ταυτότητα, ότι είναι ασθένεια για τους ομοφυλόφιλους, κάτι που δεν ισχύει.

Αυτό που θέλω είναι όλοι εμείς που δουλεύουμε για το συγκεκριμένο σκοπό και μετά θα μπούμε σε μία αίθουσα εκδηλώσεων, να φωνάζουμε με το δικό μας τρόπο ότι υπάρχει αυτό το πράγμα, βοηθάτε τον κόσμο. Πρέπει να γίνουμε εμείς η φωνή τους και να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά τους».

Διαθέσιμο εντός Δεκεμβρίου το ημερολόγιο

«Το ημερολόγιο θα κυκλοφορήσει στις 13 Δεκεμβρίου, όταν θα κάνουμε και το πάρτι μας και μετά θα γίνει δημοσιοποίηση των χώρων αγοράς, εκεί δηλαδή που μπορεί ο κόσμος να το βρει και να το αγοράσει. Πάντα κάνουμε το ημερολόγιο και μετά κάνουμε ένα πάρτι στο οποίο παρουσιάζουμε το ημερολόγιο και εκεί είναι οι άνθρωποι που εργάστηκαν για εκείνο και κόσμος που καλέστηκε. Επειδή είναι αφιλοκερδώς που εργάζονται όλοι, δεν έχουμε καθαρά έσοδα και ένα μέρος θα το κρατήσουμε εμείς. Όλα τα έσοδα, θα διατεθούν για το ΚΥΦΑ».

Το μήνυμα που θέλησε να στείλει ο κ. Δημητρίου είναι απλό και είναι κάτι που επαναλαμβάνουν όσοι ασχολούνται με το θέμα του HIV/AIDS.

“Να γίνουμε η φωνή των ανθρώπων που δεν μπορούν να μιλήσουν. Αυτό δεν είναι απαραίτητο να είναι μόνο για τους ανθρώπους με AIDS, αλλά για κάθε άνθρωπο που δεν μπορεί να διεκδικήσει για το δικό του πρόβλημα. Ας τολμήσουμε να φωνάξουμε εμείς για τους ανθρώπους που δεν μπορούν να φωνάξουν».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• «Σε μία περίπτωση διαγνώστηκε με HIV πρώτα το μωρό τριών ετών και μετά η μητέρα»
• «Όταν κατάλαβα ότι έχω AIDS είπα στον αδελφό μου να βρει που κάνουν αποτέφρωση»
• «Όταν διαγνώστηκα με Aids με ανάγκασαν να παραιτηθώ… Φίλοι με εγκατέλειψαν»
• «Άφησαν οροθετική με αίματα στο κεφάλι, την έδιωχναν»-Αύξηση περιστατικών HIV
• Ανακαλύφθηκε στην Κύπρο ένα νέο στέλεχος του HIV-«Δεν έχει ταυτοποιηθεί αλλού»