Πήρε το αεροβόλο όπλο του που άφησε στο σπίτι του στα κατεχόμενα πριν 48 χρόνια

«Πριν δέκα μέρες μου τηλεφώνησε ένας αστυνομικός από ένα σταθμό ενός χωριού της Λευκωσίας και με ρώτησε αν είχα ένα αεροβόλο και πού βρίσκεται. Του απάντησα πως είχα ένα αεροβόλο και το άφησα στο σπίτι μου στο κατεχόμενο χωριό μου το 1974, όπως έμεινε και το αυτοκίνητό μου και όλα μου τα υπάρχοντα. Μου είπε ότι κάποιος κάτοικος του χωριού εκείνου που υπηρετεί ο αστυνομικός πέθανε και οι δικοί του βρήκαν ένα αεροβόλο που είναι εγγεγραμμένο στο όνομά μου. Η συγκίνηση που ένοιωσα ήταν απερίγραπτη, γιατί μετά από 48 χρόνια βρέθηκε κάτι από τα χαμένα μου υπάρχοντα...».

Άλλοι το λένε τύχη, άλλοι μοίρα και άλλοι παιχνίδι της ζωής. Μα για τον 79χρονο, κ. Δημήτρη Μήτρο, ήταν το καλύτερο δώρο ζωής, αφού μετά από 48 ολόκληρα χρόνια από την αποφράδα ημέρα της τουρκικής εισβολής, έχει πλέον στα χέρια του κάτι δικό του. Ένα προσωπικό αντικείμενο, που άφησε στο σπίτι του στην Περιστερονοπηγή της Αμμοχώστου και έφυγε, όπως και τόσοι άλλοι τότε, για να σωθούν, αφήνοντας πίσω τους όλα τους τα αγαπημένα πράγματα. 

Ένα τηλεφώνημα ωστόσο, ήταν αρκετό για να αλλάξει αμέσως τα συναισθήματα του κ. Μήτρου, ο οποίος αφού συνομίλησε με τον αστυνομικό, μέσα σε μερικές ώρες είχε στα χέρια του το δικό του όπλο. Ένα όπλο το οποίο είχε στα χέρια του όταν ήταν στη νεαρή του ηλικία και σήμερα το βλέπει και αναπολεί με δάκρυα συγκίνησης το αγιωμένο του πλέον όπλο. 

«Έκλαψα από συγκίνηση μόλις παρέλαβα το όπλο μου. Το πήρα στο σπίτι μου και είπα πως θα το φυλάγω σαν τα μάτια μου. Η κάννη του όπλου μου μπορεί να έχει αγιώσει από τα χρόνια, αλλά δεν έχει τόση σημασία για μένα πλέον, σημασία έχει ότι βρίσκεται ξανά στα χέρια μου μετά από 48 χρόνια», λέει φανερά συγκινημένος ο 79χρονος μιλώντας στον REPORTER. Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω, ο κ. Δημήτρης Μήτρος, εξομολογείται την ιστορία που κρύβει το ιερό του όπλο και θυμάται τις ημέρες που έφυγε από το χωριό του, αφήνοντας πίσω του όλα του τα αγαπημένα του αντικείμενα. «Κατάγομαι από την Περιστερονοπηγή της Αμμοχώστου και ήμουν δάσκαλος στο Αυγόρου. Το 1970, είχα πάρει μετάθεση και πήγα στο χωριό μου για δάσκαλος και εκείνη την περίοδο είχα αγοράσει και το αεροβόλο μου, θυμάμαι. Κατά την εισβολή, φύγαμε και αφήσαμε στο χωριό, όλα τα υπάρχοντά μας. Το αυτοκίνητό μου, το αεροβόλο μου, τα πάντα».

Κατά την τουρκική εισβολή ο κ. Μήτρου, παρουσιάστηκε από τις 20 Ιουλίου, παρόλο που όπως ο ίδιος λέει, «είχα τρία μωρά και τη γυναίκα μου και δικαιούμουν να απολυθώ. Οι αξιωματικοί στο Βαρώσι μας έλεγαν ότι θα έρθουν πλοία από την Ελλάδα, να φέρουν όπλα και έμεινα και εγώ να πάρω το όπλο μου, για να μπορέσω να πάω να πολεμήσω. Αλλά δυστυχώς, την ημέρα της εκκένωσης στις 14-15 Αυγούστου του 1974, μας έδωσαν από ένα κυνηγετικό και δέκα φυσίγγια και τραβήξαμε προς τις Αγγλισίδες και έτσι δεν πολεμήσαμε. Ήταν πολύ δύσκολη η ζωή μας στη συνέχεια, μέχρι να φτιάξουμε και την οικογένειά μας».

Σήμερα, ο 79χρονος, έχει στο πλευρό του σύζυγό του, τις τρεις του κόρες και τα επτά του εγγονάκια. Όταν τον ρωτήσαμε εάν θα ήθελε να είχε και τα υπόλοιπα αντικείμενα σήμερα μαζί του, ο ίδιος σώπασε για μερικά δευτερόλεπτα. «Οπωσδήποτε… Τα πάντα είχαν μείνει στο χωριό μου. Εγώ ήμουν επιστρατευμένος τότε, έφεδρος , 31 χρονών και ήρθα με τα ρούχα τα στρατιωτικά μου, δίχως τίποτα άλλο. Είχα μόνο 25 λίρες με τη γυναίκα μου και με 600 λίρες χρέος, γιατί είχαμε αγοράσει ένα χωράφι στο Βαρώσι. Η ζωή μας, ξεκίνησε υπό το μηδέν στη συνέχεια. Φανταστείτε χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς τίποτα, ήταν τραγική η κατάσταση μας».

Αν και μπορεί να μην γνωρίζει μέχρι σήμερα που βρισκόταν τόσα χρόνια το όπλο του ο κ. Μήτρου, λίγη σημασία έχει γι' αυτόν, αφού πλέον είναι ξανά δικό του, όπως τότε που το είχε αγοράσει όντας νεαρός. «Δεν γνωρίζω τι απέγινε το αεροβόλο μου μετά την εισβολή και πώς έφθασε στα χέρια μου. Θεωρώ ότι κάποιος απεβίωσε σε κάποιο χωριό, οι δικοί του βρήκαν το όπλο, ειδοποίησαν την Αστυνομία και αυτή από την πλευρά της αφού είδε τα νούμερα που αναγράφονται στο όπλο, είδαν ότι ήταν δικό μου. Κατά πάσα πιθανότητα, θεωρώ ότι κάποιος Ελληνοκύπριος το αγόρασε από τα κατεχόμενα από κάποιο Τούρκο ιδιώτη ή από κανένα τούρκικο κατάστημα».

Η συγκίνηση ήταν μεγάλη, λέει ξανά με τρεμάμενη φωνή ο 79χρονος. «Η χαρά και η αγαλλίαση ήταν τεράστια. Χάρηκα περισσότερο από την πρώτη φορά που το αγόρασα, διότι τότε είχα πιάσει απλά ένα αντικείμενο, ενώ τώρα βρήκα ένα κειμήλιο. Δεν θυμάμαι την αξία του τότε του αεροβόλου, αλλά σήμερα η αξία του είναι πολύ μεγαλύτερη».

Μάλιστα, όταν είχαν ανοίξει τα οδοφράγματα, ο κ. Μήτρου επιχείρησε να μεταβεί στο χωριό του, για να δει τι απέγινε το σπίτι του και τα προσωπικά του αντικείμενα, χωρίς να βρει ωστόσο απολύτως τίποτα. «Ούτε μέσα στην αυλή, πουθενά δεν υπήρχε τίποτα. Μόνο στο σημείο που ήταν το σπίτι του παππού μου και το χάλασαν οι Τούρκοι, βρήκα μια πέτρα σκαλιστή και την έχω και εκείνη σαν φυλακτό. Το σπίτι του παππού μου ήταν κτισμένο με καμάρες και η πέτρα αυτή ήταν στο κέντρο της καμάρας. Υπήρχε χαραγμένη μια μαργαρίτα. Ήταν το μόνο πράγμα που βρήκα από το χαλασμένο σπίτι του παππού μου».

Και το παράξενο, εξομολογείται καταλήγοντας ο 79χρονος, «μια βδομάδα πριν το πρώτο τηλεφώνημα, θυμήθηκα το αεροβόλο μου και είπα στη γυναίκα μου, 'τον καιρό της επιστράτευσής μου, αφού δεν μας εφοδίασαν με στρατιωτικό όπλο, αν σκεφτόμουν να πάρω το αεροβόλο μου μαζί μου, θα είχα τρόπο να υπερασπιστώ τον εαυτό μου και θα το έφερνα μαζί μου, γλιτώνοντάς το'. Και πράγματι γύρισε στην κατοχή μου με άλλο τρόπο...»