«Δεν ξεχνώ τον πόλεμο, δεν ξεχνώ και δεν μπορώ να ξεχάσω»

Φόβος, τρόμος, όλεθρος, τραγωδία… Αυτά είναι μόνο μερικά από τα συναισθήματα που κυριεύουν τον άμαχο πληθυσμό, ο οποίος παλεύει καθημερινά για να επιβιώσει, από τις βόμβες και τους πυραύλους που πέφτουν ασταμάτητα για οκτώ ημέρες, δίπλα ή ακόμα και πάνω στα σπίτια τους.

Οι Ουκρανοί βιώνουν τον πόλεμο στο πετσί τους και αισθάνονται ότι το «σενάριο» είναι βγαλμένο από τους χειρότερους εφιάλτες τους, ελπίζοντας ότι η επόμενη ημέρα θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Δυστυχώς, μέχρι στιγμής, αυτές οι προσευχές τους, δεν βγαίνουν αληθινές, ωστόσο δεν τα βάζουν κάτω.

Όσοι έζησαν αυτά που βιώνουν σήμερα οι Ουκρανοί, τα περιγράφουν ως τη χειρότερη εμπειρία της ζωής τους. Ως μια εμπειρία, που όσα χρόνια και να περάσουν, δεν θα σβήσει από τη μνήμη τους.

Ένας άνθρωπος που έζησε από πρώτο χέρι τον πόλεμο, είναι ο 35χρονος Μίλος Τσουμπρίλο, από τη Σερβία, ο οποίος στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, περί το 1996, ήταν οκτώ ετών. Μέχρι σήμερα, 27 χρόνια μετά, θυμάται καθαρά τον εαυτό του να τρέχει με τη μητέρα και τα αδέλφια του για να γλυτώσει από τους βομβαρδισμούς στην πόλη του Ζαντάρ, έδαφος που σήμερα ανήκει στην Κροατία.

Όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία, όχι μόνο δεν τον αφήνουν ασυγκίνητο, αλλά αντίθετα τον κάνουν να κομπιάζει και να αναστενάζει την ώρα που φέρνει στη μνήμη του τα βιώματα του.

«Ήμουνα οκτώ χρονών. Ο πόλεμος έγινε το 1994-95 και ήταν τότε που Κροατία είχε προσπαθήσει να ανεξαρτητοποιηθεί. Εμείς φύγαμε προς τη Σερβία, γιατί στο χωριό μου είχαν πέσει πολλές βόμβες, χειροβομβίδες. Ο πατέρας μου είχε πάει να πολεμήσει για να κρατήσει το χωριό μας και εμείς, δηλαδή η μητέρα και τα αδέλφια μου φύγαμε με ένα κονβόι. Θυμάμαι ότι ήταν νύχτα και ότι είχαν οι άνθρωποι, αυτοκίνητα, τρακτέρ, άλογα, ότι είχαν, μπήκαμε μέσα για να φύγουμε. Ήμασταν περίπου 500 χιλιάδες άτομα που φύγαμε τότε αμάν αμάν για να γλυτώσουμε».

Ο Γολγοθάς μέχρι την επιστροφή στο σπίτι του

Εκείνη η εκκένωση του χωριού του, ήταν μόνο η αρχή ενός τεράστιου Γολγοθά που θα ακολουθούσε. Χρειάστηκαν πάνω από δεκαπέντε χρόνια, για να καταφέρει να επιστρέψει στο σπίτι του.

«Στην αρχή πήγαμε στην Μπάνια Λούκα, που βρίσκεται στη Βοσνία και μετά μεταβήκαμε στο Ποζάρεβατς, που είναι κοντά σε μια πόλη της Σερβίας. Εκεί, μείναμε για δύο χρόνια και εκεί επανενώθηκε η οικογένεια μου, καθότι ήρθε ο μπαμπάς μου και μας βρήκε. Μέχρι να έρθει, δεν ξέραμε τι είχε γίνει. Αν τέλειωσε ο πόλεμος, αν δεν τέλειωσε, αν είχαμε σπίτι, αν δεν είχαμε. Ακολούθως μείναμε στο Νόβισαντ, όπου πήραμε ένα σπίτι και διαμείναμε για δέκα χρόνια».

Στη συνέχεια και πριν η Κροατία εισέλθει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η συνθήκη έλεγε ότι έπρεπε να επιδιορθώσουν και να ετοιμάσουν όλα τα σπίτια Σέρβων, τα οποία καταστράφηκαν στον πόλεμο.

«Τώρα έχουμε ένα σπίτι ξανά, αλλά δεν είναι το ίδιο. Όλα καταστράφηκαν και ακόμη μπορείς να νιώσεις τις συνέπειες αν πας εκεί. Σπίτια κατεστραμμένα, τα χωριά κατεστραμμένα, ειδικά αυτά της Σερβικής κοινότητας».

«Πήραμε μόνο μια μπλούζα, ένα παντελόνι»

Οι μνήμες του, αν και ήταν μόλις οκτώ ετών, είναι ακόμη νωπές. Ο πόνος του ξεριζωμού, δεν σβήνει, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Σε κάθε πόλεμο που βλέπει να συμβαίνει στον κόσμο, οι μνήμες που είναι καλά κρυμμένες μέσα του, ξυπνούν και γίνονται θηρίο ανήμερο.

«Για μας θυμάμαι ήταν δύσκολα, φύγαμε χωρίς τίποτα. Αφήσαμε όλο το σπίτι, δεν μπορούσαμε να πάρουμε τίποτα γιατί δεν είχαμε χρόνο. Ακόμα και να τα παίρναμε, που θα τα βάζαμε. Πήραμε μόνο μια μπλούζα, ένα παντελόνι και φύγαμε. Δεν ξέρω πως είναι πραγματικά η κατάσταση στην Ουκρανία, αλλά σίγουρα δεν είναι καλή. Μισώ τον πόλεμο και δεν μου αρέσει που κάποιες χώρες πολεμούν μεταξύ τους, ανεξαρτήτως του λόγου που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Oι άμαχοι είναι αυτοί που την πληρώνουν περισσότερο σε τέτοιες καταστάσεις. Χάνουν τα σπίτια τους, χάνουν την ελπίδα και κάνουν ένα νέο ξεκίνημα. Δεν μπορώ να το συγκρίνω με τη δική μας εμπειρία, αλλά δεν είναι καθόλου ωραίο να ακούς και να βλέπεις τι συμβαίνει στην Ουκρανία.

Ο πόλεμος μένει στο μυαλό σου, ανεξάρτητα του σε ποια ηλικία είσαι. Δεν ξεχνώ. Δεν ξεχνώ και δεν νομίζω πως πρόκειται να ξεχάσω. Τον πόλεμο δεν θα τον ξεχάσω».

Δυστυχώς, όπως λέει παρότι πέρασαν τόσα πολλά χρόνια από την ημέρα που ο πόλεμος του έδειξε το χειρότερο πρόσωπο του ανθρώπινου είδους, τα πράγματα δεν άλλαξαν και πολύ μεταξύ Σερβίας, Κροατίας και Βοσνίας. Μάλιστα εξηγεί ότι αν τον ρωτούσε κάποιος για τη σημερινή κατάσταση, δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά αν τα πράγματα είναι καλύτερα ή χειρότερα από τότε, στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.

Πάντως, εκείνο για το οποίο είναι σίγουρος, είναι ότι μετά από ένα πόλεμο, τίποτα δεν μπορεί να γίνει όπως ήταν πριν. Ούτε σε ψυχολογικό επίπεδο των ανθρώπων που τα έζησαν, αλλά ούτε και στη χώρα που δέχθηκε τον πόλεμο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• ΒΙΝΤΕΟ: Η τρομακτική στιγμή που Ουκρανός καταγράφει βίντεο και πύραυλος πέφτει πάνω από το κεφάλι του
• Λύγισαν Ρώσοι στρατιώτες-«Δεν είχαμε ιδέα, σκοτώνουμε ειρηνικούς ανθρώπους»
• Η στρατιά του Πούτιν ισοπεδώνει το Χάρκοβο και «στραγγαλίζει» την Οδησσό
• Έκαναν συντρίμμια και αποκαΐδια ρωσική φάλαγγα οι Ουκρανοί κοντά στο Κίεβο (pics)
• ΒΙΝΤΕΟ: Πολίτες με σημαίες στα χέρια σταματούν τα τανκς των Ρώσων
• BINTEO: O Ράμπο στην πρώτη γραμμή των Ουκρανών-Η ιστορία του κουταβιού